Στην εποχή που οι ιδεαλιστικές, ηθικές και πατριωτικές, Εθνικιστικές ιδέες δέχονται πόλεμο από τα γνωστά κυκλώματα των Εθνομηδενιστών, κάθε Έλληνας πρέπει να αντισταθεί στην αποχύμωση της Εθνικιστικής του ταυτότητος και στην αποχαύνωση της ιδεολογικής του προσωπικότητος. Είναι λοιπόν υποχρέωση κάθε Έλληνα πατριώτη να μην επιτρέπει απολίθωση της ιστορικής του μνήμης και να αρνείται τη δολίως επιχειρούμενη Εθνική μας αμνησία. Η επέτειος του περάσματος στο Πάνθεον των ηρώων του Ελληνισμού του Γεωργίου Γρίβα Διγενή αποτελεί σάλπισμα ακάματης και διαρκούς εθνικιστικής εκγρήγορσης.
Ας θυμηθούμε όμως πρώτιστα με Λακωνική αναδρομή τη δαφνοστεφή πορεία του Στρατηγού στην εφήμερη ζωή. Ο Στρατηγός γεννήθηκε στη Λευκωσία τον Ιούλιο του 1897. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα το 1919 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού και συμμετείχε στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου παρασημοφορήθηκε για τον ηρωισμό του. Ύστερα από επίμονα αιτήματά του, το 1940 μετατέθηκε στη πρώτη γραμμή του μετώπου όπου και υπηρέτησε ως επιτελάρχης της ΙΙ Μεραρχίας. Κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής ήταν αρχηγός της αντικομμουνιστικής οργάνωσης "Χ". Το 1946 παραιτήθηκε από την ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας μετέβη με απόλυτη μυστικότητα στη Κύπρο με το ψευδώνυμο "Διγενής" και ίδρυσε την Ελληνική Οργάνωση Κυπρίων Αξιωματικών (ΕΟΚΑ) με στόχο την εκδίωξη των Βρετανών από το νησί και την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Μαζί του είχε πηγαίνοντας στη Κύπρο, τους αδελφούς Σάββα, τον Σωκράτη Λοϊζίδη και άλλους. Στις 7 Μαρτίου 1953, στην Αθήνα, μαζί με τα άλλα 11 μέλη της Δωδεκαμελούς Επιτροπής, δίνει τον όρκο για αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου, που είναι γνωστός ως ο "Όρκος των Δώδεκα". Στις 10 Νοεμβρίου 1954 το ιστιοφόρο «Σειρήν», ύστερα από ένα περιπετειώδες ταξίδι φτάνει στην Κύπρο και μεταφέρει τον Γεώργιο Γρίβα Διγενή. Τον Διγενή συνόδευαν ο Σωκράτης Λοϊζίδης και ο Νότης Πετροπουλέας και φυσικά ο Γ. Γρίβας αναλαμβάνει Αρχηγός της μυστικής Οργάνωσης Ε.Ο.Κ.Α. Την 1η Απριλίου του 1955 με τις εκρήξεις βομβών σε διάφορα σημεία της Λευκωσίας, αρχίζει και επισήμως ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. Υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες για τέσσερα ολόκληρα χρόνια και παρά τις κακουχίες και τα ανυπέρβλητα εμπόδια, την έλλειψη μέσων και στρατιωτικού υλικού και την υπεροχή των Άγγλων που είχαν τα πάντα στη διάθεσή τους, κατόρθωσε να οδηγήσει την ΕΟΚΑ σε ένα νικηφόρο αγώνα και η Ελληνική Βουλή με το Νόμο 3944 (ΦΕΚ Α 51 20-3-1959) προήγαγε ομόφωνα τον Γεώργιο Γρίβα από αντισυνταγματάρχη σε αντιστράτηγο, του απένειμε ειδική σύνταξη, καθώς επίσης και τον τιμητικό τίτλο του "Αξίου Τέκνου της Πατρίδος", ενώ η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε το Χρυσό Μετάλλιο, την ύψιστη τιμή απ' όσες διαθέτει, σε πανηγυρική της συνεδρία.
Όμως, με την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 προδόθηκε με επαίχυντο τρόπο ο αγώνας των Κυπρίων για αυτοδιάθεση και Ένωση με τη μητέρα πατρίδα, με τις γνωστές προδοτικές συνθήκες Λωζάνης και Λονδίνου που συνυπέγραψαν ο Κ. Καραμανλής και ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Ε. Αβέρωφ και που ουσιαστικά έβαλαν τη Τουρκία συμμέτοχο στο Κυπριακό ζήτημα. Από την άλλην, με το δημοψήφισμα της Κυπριακής Εθναρχίας το 97% των Κυπρίων απαιτούσε Αυτοδιάθεση και Ένωση με την Ελλάδα.Η σπίθα του Ελληνισμού δεν έπαψε ποτέ να καίει τη ψυχή του. Έτσι, το 1964,μετέβη μυστικά στη Κύπρο και ανέλαβε τη διοίκηση της Εθνοφρουράς αλλά και Ελλήνων αξιωματικών και στρατιωτών που μυστικά εστάλησαν στη Κύπρο, ώστε να μεθοδεύσουν τον Ενωτικό αγώνα που υπονόμευσε το παγκόσμιο σύστημα, αρνούμενο να παραχωρήσει αυτοδιάθεση, έννοια που με περισσή υποκρισία υπερασπίζοντο οι μεγάλοι μετά τη λήξη του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για όλους τους λαούς του κόσμου εκτός από το Κυπριακό. Είχε όμως την ατυχία η Κύπρος να βρίσκεται σε κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι και ίσως η οσμή των πετρελαίων να έφτανε ως το City και την Ουάσινγκτων... Ο Διγενής στην Αθήνα τίθεται υπό περιορισμό στο σπίτι του στο Χαλάνδρι. Οι κίνδυνοι για το μέλλον της Κύπρου είναι εμφανείς. Παράλληλα οι σχέσεις των Κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου βρίσκονταν σε ένταση. Οι πληροφορίες αυτές ανησυχούν τον Διγενή, ο οποίος νιώθει την ανάγκη να αντιδράσει. Το καλοκαίρι του 1971, ο Μακάριος αποδείχθηκε πως αναζητά τρόπους Κυπροποίησης του λαού με αφελληνισμό.
Ο Διγενής που εφρουρείτο διακριτικά στο σπίτι του στο Χαλάνδρι, διέφυγε της προσοχής των φρουρών και επέστρεψε κρυφά στην Κύπρο, ίδρυσε τη ΕΟΚΑ Β΄που στελεχώθηκε κυρίως από πρώην άνδρες της ΕΟΚΑ και νέους με στόχο την αλλαγή της προδοτικής γραμμής της ηγεσίας. Έτσι λοιπόν όταν ο Μακάριος αποδείχθηκε πως αναζητά τρόπους Κυπροποίησης του λαού με αφελληνισμό και δημιουργία Κυπριακής Εθνικής συνείδησης, ο Διγενής με κλονισμένη υγεία αλλά ακλόνητο ψυχικό Εθνικιστικό μεγαλείο, αγωνιζόταν για την αποτροπή ανθελληνικών λύσεων. Στις 25 Μαρτίου1972 είχε συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στην οποία, σε πνεύμα κατανόησης, κατέληξαν σε κάποιες συμφωνίες όμως ο Αρχιεπίσκοπος υπαναχώρησε και τα γεγονότα οδήγησαν σε μια μετωπική σύγκρουση και ρήξη των δύο πλευρών. Ο Μακάριος ήθελε τη Κύπρο ανεξάρτητο κράτος και τον εαυτό του και Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο δημοκρατίας. Όμως,το όραμα ΕΝΩΣΗ ακολούθησε με πάθος και η πλειοψηφία των Κυπρίων αλλά και η Κυπριακή Εκκλησία με αποτέλεσμα ο Μακάριος αντιδρώντας στη πύκνωση των γραμμών της ΕΟΚΑ-Β, να αντικαταστήσει του τρεις Ενωτικούς Ιεράρχες που ήσαν δίπλα στον Γεώργιο Γρίβα Διγενή όπως η συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Ο Διγενής δεν είχε βέβαια ανάγκη κρησφύγετου, αφού ολόκληρη η Κύπρος ήταν το σπίτι του και ήξερε ο ίδιος κάθε μονοπάτι του Πενταδάκτυλου. Ένα από τα πολλά λοιπόν κρησφύγετά του ήταν στη Λεμεσσό. Εκεί,στις 27 Ιανουαρίου 1974, τον βρήκε και ο θάνατος που σκόρπισε οδύνη σε ολόκληρο τον Ελληνισμό αφού ακόμη και με απόφαση της Ελληνικής Βουλής ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής είχε ήδη χαρακτηρισθεί Εθνικός ήρωας για τη γενναιότητα του, την αυτοθυσία του και την βαθύτατα Εθνικιστική και ανυποχώρητα πατριωτική στάση του. Το σεπτό του λείψανο έμεινε δύο μέρες για λαϊκό προσκύνημα και χιλιάδες Ελληνοκυπρίων υπό καταρρακτώδη βροχή πέρασαν αποτίοντας τον ύστατο φόρο τιμής στον σύγχρονο Έλληνα ήρωα! Μπορεί ο Διγενής που ετάφη στην αυλή του κρυσφηγέτου του να πέθανε σαν φθαρτή μορφή και ύπαρξη, όμως ο αγώνας του, η γενναιότητά του, το ακατάβλητο θάρρος του και η φωτεινή του προσωπικότητα δείχνουν το δρόμο σε κάθε Έλληνα. Έτσι πάντα αλλά ειδικότερα τη μέρα που έφυγε, μια λέξη έρχεται στο νου κάθε Έλληνα Εθνικιστή: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
ΜΑ.Τ. ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου