Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Πενθήμερο Βολών στην 79 ΑΔΤΕ


Πενθήμερο Βολών στην 79 ΑΔΤΕ
Στιγμιότυπα από το Πενθήμερο Βολών που διεξήχθη από 24 έως 28 Νοεμβρίου 2014, από προσωπικό Μονάδων της Περιοχής Ευθύνης της 79 Ανώτερης Διοίκησης Ταγμάτων Εθνοφυλακής.

Αντιαεροπορικές Βολές και Βολές Πυροβολικού στην ΠΕ της 96 ΑΔΤΕ


Αντιαεροπορικές Βολές και Βολές Πυροβολικού στην ΠΕ της 96 ΑΔΤΕ
Το τελευταίο δεκαήμερο Νοεμβρίου 2014, πραγματοποιήθηκαν βολές Πυροβολικού και βολές Αντιαεροπορικών όπλων, από προσωπικό Μονάδων της Περιοχής Ευθύνης της 96 Ανώτερης Διοίκησης Ταγμάτων Εθνοφυλακής.

Τελετή Ορκωμοσίας Νεοσύλλεκτων Οπλιτών της 2014 ΣΤ΄ΕΣΣΟ στο ΚΕΤΘ


Τελετή Ορκωμοσίας Νεοσύλλεκτων Οπλιτών της 2014 ΣΤ΄ΕΣΣΟ στο ΚΕΤΘ
Την Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014, πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων στον Αυλώνα Αττικής, η τελετή ορκωμοσίας των Νεοσύλλεκτων Οπλιτών της 2014 ΣΤ΄ΕΣΣΟ, παρουσία του Διευθυντή Διαβιβάσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Υποστράτηγου κ. Ιωάννη Χατζηδήμα, του Υποδιευθυντή της Διεύθυνσης Ιππικού Τεθωρακισμένων Ταξίαρχου κ. Σταύρου Τσερπέ, του Μητροπολίτη Ιλίου- Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ.κ. Αθηναγόρα, ο οποίος χοροστάτησε στην τελετή, εν ενεργεία και εν αποστρατεία Αξιωματικοί καθώς και πλήθος συγγενών και φίλων των νέων οπλιτών.

Γιατί δεν ανοίγει ο τάφος του Μωάμεθ του Πορθητή; Τι φοβούνται οι Tούρκοι…


Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης 
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας - Τουρκολόγος 
 
Ενώ στην Τουρκία σπάει όλα τα ρεκόρ εισιτηρίων η κινηματογραφική επιτυχία, «Φατίχ 1453», η οποία όμως έχει κατηγορηθεί ακόμα και από Τούρκους ιστορικούς για μεγάλες ιστορικές ανακρίβειες, άνοιξε για άλλη μια φορά σε δημόσια συζήτηση το ζήτημα του τάφου του Μωάμεθ του Πορθητή και όλων των πιθανών μυστηρίων που κρύβονται εκεί και τα οποία... για πολλούς αποτελούν μεγάλο ταμπού για την ίδια την ύπαρξη της Τουρκίας.
 
Σε μια σημαντική ....συνέντευξή του στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ, στις 15 Απριλίου 2012, ο Τούρκος συγγραφέας, Ahmet Ümit, παρουσιάζοντας το νέο του βιβλίο με τον τίτλο, «Να σκοτώσεις τον Σουλτάνο», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στην ζωή του Μωάμεθ του Πορθητή, δηλώνει ότι υπάρχει ανάγκη να ανοιχτεί επιτέλους ο τάφος του για να ερευνηθεί τι ακριβώς έγινε με τον θάνατό του. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του έργου, «Σκοτώνοντας τον Σουλτάνο», ο Μωάμεθ ο Πορθητής κατά πάσα πιθανότητα δεν πέθανε με φυσιολογικό τρόπο, αλλά δηλητηριάστηκε.
 
Το γεγονός αυτό για τον Ahmet Ümit έχει πολύ μεγάλη σημασία γιατί αν αποδειχτεί ότι έγινε έτσι, τότε, όπως υποστήριξε ο Τούρκος συγγραφέας, θα καταρρεύσει ένα μεγάλο ταμπού για την ίδια την ύπαρξη της Τουρκίας. Μάλιστα ο Ahmet Ümit χαρακτήρισε «ιστορικό λεκέ» τον δηλητηριασμό του Φατίχ και δεν δίστασε να ζητήσει ακόμα και ιστολογική εξέταση για να εξακριβωθεί η πραγματική αιτία θανάτου του.
 
Να σημειωθεί ότι ο τάφος του Μωάμεθ του Πορθητή κρατείται ερμητικά κλειστός καθώς στο παρελθόν είχαν κυκλοφορήσει έντονες φήμες ότι αν ανοιχτεί θα αποκαλυφτεί ότι ο Φατίχ, τουλάχιστον στο τέλος της ζωής του, είχε ασπαστεί την Ορθοδοξία και ίσως γι’ αυτόν τον λόγο τον είχαν δηλητηριάσει.
 
Ο πρώτος που μίλησε αποκαλυπτικά για το θέμα αυτό ήταν ένας μεγάλος Τούρκος πολιτικός και ποιητής, ο Γιαχία Κεμάλ Μπεγιατλί και το γεγονός αυτό αναφέρει ο Τούρκος συγγραφέας, Ρεσάτ Εκρέμ Κοτσού στο βιβλίο του, «Οθωμανοί ηγεμόνες».
 
Η απαγορευμένη αυτή μαρτυρία είναι άκρως αποκαλυπτική για την πραγματική θρησκευτική ταυτότητα του μεγάλου Φατίχ των Οθωμανών, του Μωάμεθ του Πορθητή. Γράφει λοιπόν το βιβλίο: «Την εποχή του Αμπντούλ Χαμίτ του Β΄, στις αρχές του εικοστού αιώνα, είχε σπάσει ένας μεγάλος αγωγός νερού στη συνοικία του μεγάλου τεμένους του Πορθητού, το Φατίχ.
 
Το Φατίχ είχε οικοδομηθεί μεταξύ των ετών 1463 και 1470, πάνω στα ερείπια της κατεδαφισμένης από τους Οθωμανούς εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων, κάτω από την οποία βρίσκονται θαμμένοι πολλοί βυζαντινοί βασιλείς. Στην εκκλησία αυτή ο Γεννάδιος είχε εγκαταστήσει το Πατριαρχείο κατόπιν άδειας του Μωάμεθ μετά την άλωση.
 
Το 1454 ο Πατριάρχης εγκατέλειψε οικειοθελώς την εκκλησία, επειδή μέσα σε αυτή είχε βρεθεί το πτώμα ενός Τούρκου και φοβήθηκε μήπως κατηγορηθούν οι Έλληνες για το έγκλημα. Την κατασκευή του τζαμιού είχε αναλάβει ο Έλληνας αρχιτέκτονας, Χριστόδουλος, που φρόντισε όμως να διατηρήσει τα θεμέλια της κατεδαφισμένης εκκλησίας.
 
Κατά την επισκευή όμως του χαλασμένου αγωγού, ο Αμπντούλ Χαμίτ έδωσε εντολή να ανοιχτεί ο τάφος του Μωάμεθ που βρίσκονταν δίπλα στο τζαμί, για να διαπιστωθούν τυχόν ζημιές και να επισκευαστούν. Ο τάφος λοιπόν ανοίχτηκε και σε βάθος τριών μέτρων βρέθηκε μια σιδερένια καταπακτή από όπου μια πέτρινη σκάλα οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα της βυζαντινής εκκλησίας.
 
Εκεί βρέθηκε ο μαρμάρινος τάφος που βρίσκονταν το ταριχευμένο πτώμα του Μωάμεθ, ολόιδιο με το πορτρέτο που είχε φιλοτεχνήσει ο Ιταλός ζωγράφος Μπελίνι, πέντε μήνες πριν από τον θάνατο του Πορθητή. Το γεγονός αυτό και μόνο για πολλούς αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο Μωάμεθ θέλησε να ταφεί σαν χριστιανός και βυζαντινός βασιλιάς, εν μέσω των άλλων βυζαντινών αυτοκρατόρων».
 
Ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίτ, που για λόγους πολιτικούς την εποχή εκείνη είχε εγκαταλείψει το μπεκτασισμό, (δηλαδή το αιρετικό Ισλάμ), τον οποίο ακολουθούσε και ασπάστηκε τον σουνιτισμό, δηλαδή το ορθόδοξο Ισλάμ, κυριεύτηκε από πανικό και έδωσε εντολή να σφραγιστεί αμέσως ο τάφος του Μωάμεθ.
 
Τα παραπάνω συνέβησαν πριν από το 1908 και έκτοτε ο τάφος του Μωάμεθ δεν ξανάνοιξε. Γι’ αυτό και σήμερα είναι αδύνατο να αποδειχτεί αυτή η μαρτυρία του Μπεγιατλί. Αποτελεί όμως μαρτυρία επιφανούς Τούρκου, η οποία δεν εξυπηρετεί κάποιες σκοπιμότητες και δεν είχε λόγους να παρουσιάζει τον Μωάμεθ Χριστιανό.
 
Σήμερα το μέρος εκείνο είναι απαγορευμένο και δεν επιτρέπεται σε κανένα, είτε αρχαιολόγο είτε θρησκευτικό αρχηγό να το πλησιάσει, επιτείνοντας έτσι το μυστήριο για τους βυζαντινούς βασιλικούς τάφους αλλά και για τους τάφους των σουλτάνων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
 
Είναι γεγονός ότι παρόμοιες με αυτήν μαρτυρίες έχουν κυκλοφορήσει κατά καιρούς στην Τουρκία, αλλά χωρίς να δοθούν για ευνόητους λόγους μεγάλη έκταση.
 
Χαρακτηριστικό όμως είναι ότι στις 19 Δεκεμβρίου 1996, το εβδομαδιαίο περιοδικό, μεγάλης κυκλοφορίας, στην Τουρκία, «Ακτουέλ», του συγκροτήματος της γνωστής εφημερίδας, «Σαμπάχ», είχε κυκλοφορήσει με τον εξής εντυπωσιακό τίτλο: «Ο Πορθητής ήταν Χριστιανός;» και από κάτω είχε τον υπότιτλο: «Οι ιστορικοί δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα να λύσουν αυτό το μυστήριο, 540 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Φατίχ». 
 
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr                                                              ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ   ΕΔΩ

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Τα εμβόλια, το Ελληνικό κίνημα γονέων και οι σκοπιμότητες.


Γράφει ο Τρύφωνας Τιπούρτης.
Και ενώ μόλις πριν από λίγες ημέρες αναφερθήκαμε στα προβλήματα και τις σκοπιμότητες που υπάρχουν στους εμβολιασμούς που έγιναν σε χώρες της μαύρης ηπείρου και όχι μόνον, αλλά και στο ότι πολλές χώρες όπως η Ινδία, το Πακιστάν και το Σουδάν έχουν στραφεί νομικά εναντίον του ιδρύματος του Μπιλ Γκέιτς που χρηματοδότησε την παρασκευή αλλά και τις δοκιμές των εμβολίων, (Υπόλογος για εγκλήματα εμβολιασμών ο Bill Gates;) έρχεται μερίδα του Ελληνικού τύπου να θίξει το θέμα χαρακτηρίζοντας επικίνδυνες τέτοιους είδους αναφορές και ρεπορτάζ.

Έτσι ενώ παγκοσμίως γίνεται προσπάθεια μαζικών εμβολιασμών, στην...
Ελλάδα ολοένα και αυξάνει το κίνημα γονέων κατά των εμβολιασμών. Κι αυτό απ΄ ότι φαίνεται ενοχλεί εταιρείες φαρμάκων και άλλα συμφέροντα.

Σε πριν λίγων ημερών άρθρο της, η εφημερίδα Έθνος δημοσίευσε ρεπορτάζ με τίτλο "Επικίνδυνο κίνημα γονέων κατά των εμβολιασμών".
Το ρεπορτάζ βασίστηκε σε "έρευνα" της ΕΣΔΥ (Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας), και "κρούει τον κώδωνα" του κινδύνου για τα ανεμβολίαστα παιδιά.

Εδώ πούμε  πως η έρευνα αυτή δεν είναι πρόσφατη, αλλά του 2012, αλλά η αθηναϊκή εφημερίδα την ξέθαψε από τα κιτάπια της βλέποντας πως οι αντιδράσεις για τους εμβολιασμούς των παιδιών από γονείς γιγαντόνωνται.

Το ρεπορτάζ αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Παρασυρμένοι από αμφίβολης αξιοπιστίας έρευνες και τρομολαγνικές ειδήσεις που διαβάζουν στο Διαδίκτυο, ολοένα και περισσότεροι γονείς αποφεύγουν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους επειδή φοβούνται ότι θα προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στην υγεία τους.
Μια πρόχειρη αναζήτηση στο Internet αποκαλύπτει κείμενα με τίτλους όπως «Οχι στα εμβόλια. Ογδόντα ιατροί εναντίον των εμβολιασμών» και «Παιδικά εμβόλια: Ποιοι κερδοσκοπούν διοχετεύοντας καρκίνους στα παιδιά μας;», τα οποία επηρεάζουν τους γονείς, που σταματούν να εμπιστεύονται τον εμβολιασμό και την αναγκαιότητά του. Την πραγματικότητα αυτή διαπιστώνουν εμπειρικά πλέον και οι ίδιοι οι παιδίατροι όταν καλούνται να ενημερώσουν τους γονείς για τα εμβόλια».

Το άρθρο εστιάζει ειδικά στο MMR και στην άδικη, όπως αφήνει να εννοηθεί, «δαιμονοποίηση» του αναφέροντας χαρακτηριστικά πως : αν τα ανεμβολίαστα παιδιά "σώζονται" προς το παρόν από την ανοσία του γενικού πληθυσμού. Τα εμβολιασμένα, από τι σώζονται;

 Και έπειτα από τα παραπάνω είναι φυσικό και επόμενο να μπαίνουν σε σκέψη χιλιάδες πολίτες γιατί το εν λόγω ρεπορτάζ δημοσιεύεται τώρα.

Να σας πω πως η φαρμακευτική εταιρεία Merck & Co, η παρασκευάστρια εταιρεία ενός από τα διαθέσιμα εμβόλια MMR, παραδέχεται ότι το εμβόλιό της μπορεί να προκαλέσει οποιαδήποτε από 39 σοβαρές αντιδράσεις, συμπεριλαμβανομένου του αυτισμού και του θανάτου.
Βέβαια αυτές είναι πληροφορίες που δίνονται στους γιατρούς αλλά όχι και στους ασθενείς αν εξαιρέσεις τις αναγραφόμενες παρενέργειες που εσωκλείονται στην συσκευασία.

Οι πιο σοβαρές παρενέργειες που μπορούν να προκληθούν είναι
Εγκεφαλίτιδα,
Νευρολογικές διαταραχές
Κρίσεις και σπασμοί
Μαθησιακές δυσκολίες
Κώφωση
Μερική ή ολική τύφλωση
Μέση ωτίτιδα (πόνος στο αυτί)
Διαταραχές πήξης του αίματος
Παγκρεατίτιδα
Φλεγμονώδης νόσος του εντέρου και νόσος του κρον (Crohn)
Μηνιγγίτιδα
Διαβήτης
Αυτισμός
Και τέλος ο Θάνατος

Να ξεκαθαρίσω πως με το εν λόγω θέμα φυσικά και δεν αντικαθιστούμε την ιατρική επιστήμη και τους γιατρούς.
Ούτε δαιμονοποιούνται τα πάντα.

Αλλά είναι προϋπόθεση πως ο ασθενής και οι οικοίοι του θα πρέπει να ενημερώνονται άμεσα για όλες τις παρενέργειες του κάθε εμβολίου αλλά και να είναι σίγουροι πως εγγυημένα έχει περάσει τα δοκιμαστικά στάδια και δεν γίνονται οι εν δυνάμει ασθενείς πειραματόζωα στο βωμό είτε της προόδου της επιστήμης , είτε πολύ χειρότερα του κέρδους από ορισμένους.
Άρα λοιπόν είναι επιτακτικό για κάθε γονέα να είναι ενημερώμενος για την απόφασή του στο τι τελικά θα πράξει.

Επίσης να πούμε  για την τοποθέτηση του άρθρου πως για όλα τα κακώς κείμενα, κατά την γνώμη κάποιων πάντα, φταίει το διαδίκτυο.

Φυσικά και φταίει το διαδίκτυο.
Όχι όμως για λόγους που ισχυρίζονται κάποιοι.
Στο διαδίκτυο οι γονείς έχουν πρόσβαση σε θέματα και προβληματισμούς περί υγείας, ενημερώνονται για τις επιπτώσεις έχουν οι εμβολιασμοί, τα συστατικά των εμβολίων, τα ολοένα αυξανόμενα ποσοστά παρενεργειών και για το πως κάποιοι κερδίζουν σε βάρος της υγείας των παιδιών τους με την προϋπόθεση πάντα πως έχουν γνώση ώστε να διασταυρώνουν πληροφορίες ως προς το αληθές τους.                                                                                  ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ     ΕΔΩ

Η Ευρώπη «χαϊδεύει» τους μουσουλμάνους εισβολείς…Και αυτοί κακοποιούν τους Χριστιανούς πρόσφυγες!


ισλαμ
Στα κέντρα Υποδοχής Αιτητών Ασύλου της Δανίας οι χριστιανοί πρόσφυγες διώκονται και κακοποιούνται…Όχι από τις κρατικές αρχές όπως θα νόμιζε κανείς, αλλά από τους μουσουλμάνους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στις ίδιες εγκαταστάσεις! Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο και δεν συμβαίνει αποκλειστικά στη Δανία. Παρόμοια περιστατικά έχουν σημειωθεί και στη Γερμανία. To ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί η Ευρώπη επιμένει να «εισάγει» αυτούς τους εχθρικούς εισβολείς…

δανια

«Οι χριστιανοί πρόσφυγες που αιτούνται ασύλου έχουν κατ΄επανάληψη κακοποιηθεί από τους μουσουλμάνους μετανάστες, μόνο και μόνο επειδή επέλεξαν να εγκαταλείψουν το Ισλάμ και να ασπαστούν το Χριστιανισμό».

Σύμφωνα με έναν Δανό ιερέα, μουσουλμάνοι μετανάστες κατέστρεψαν το ποδήλατο ενός Χριστιανού πρόσφυγα, ενώ στη συνέχεια του έσπασαν και τα δύο χέρια.

Την προηγούμενη εβδομάδα, υποστηρίζει η ίδια πηγή, ένα 8χρονο αγόρι ξυλοκοπήθηκε από μουσουλμάνους ενώ πήγαινε στο σχολείο.

Όπως αναφέρει ο αιδεσιμότατος Niels Eriksen Nyman, ένας στους τρεις Χριστιανούς που φιλοξενούνται στα κέντρα υποδοχής των μεταναστών έχουν υποστεί κακοποίηση εξαιτίας της πίστης τους.

«Σίγουρα υπάρχουν πολλές περισσότερες περιπτώσεις σε όλη τη χώρα από αυτές που ακούμε στην εκκλησία. Λυπάμαι που το λέω, αλλά σε ορισμένα κέντρα ασύλου συμβαίνουν αποτρόπαια πράγματα, στα οποία το προσωπικό κλείνει τα μάτια. Παράλληλα με την επίσημη διοίκηση των κέντρων, υπάρχει η άτυπη εξουσία που μπορεί να είναι εξαιρετικά ισχυρή και δυσάρεστη», αναφέρει ο ιερέας.

Φυσικά η συμπεριφορά των μουσουλμάνων δεν προκαλεί έκπληξη. Ο Μωάμεθ έλεγε: Σκοτώστε τους αποστάτες του Ισλάμ!

Η θανατική ποινή για την αποστασία προβλέπεται στον ισλαμικό νόμο. Παρόλα αυτά, εκπρόσωποι των μουσουλμάνων επιμένουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και χαρακτηρίζουν όσους επισημαίνουν τις δολοφονικές εντολές του «Προφήτη» ως ισλαμοφοβικούς…

olympia                                                                                                     ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ      εδω

Σαν σήμερα φεύγει από κοντά μας ο φλογερός Πατριώτης Λορέντζος Μαβίλης


      Σαν σήμερα φεύγει από κοντά μας ο φλογερός Πατριώτης Λορέντζος Μαβίλης
Η Επτανησιακή Σχολή, η μία από τις μεγαλύτερες της νεοελληνικής Λογοτεχνίας, η οποία είχε αρχίσει να καλλιεργείται στα 1800 περίπου δηλαδή πριν από την εμφάνιση του Σολωμού, τελειώνει στα 1900. Με τον Μαβίλη, ξεψυχά η επτανησιακή Σχολή, αφού είναι τα σονέτα του το τελευταίο αστραφτερό φως, εκείνο που θα φωτίσει τη λυρική δημιουργία της ποιητικής Επτανήσου.
Όλοι οι ποιητές της γενιάς αυτής και της Σχολής αυτής της οποίας θεωρούνται εκπρόσωποι, ανήκαν στα αριστοκρατικά, ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είχαν βαθειά αντίληψη της ζωής και της πραγματικότητας, αγαπούσαν με πίστη την δημοτική γλώσσα και πίστευαν με πάθος στην αντικατάστασή της σε όλα τα επίπεδα, κυρίως και απαραιτήτως στην γλώσσα της λογοτεχνίας.
O Μαβίλης, που σωστά θεωρείται οπαδός και συνεχιστής του μεγάλου δάσκαλου των επτανησίων, του Σολωμού, γρήγορα κέρδισε έδαφος στον πνευματικό χώρο της εποχής του. Με τον λυρισμό και την ευαισθησία των σονέτων του κατάφερε να διεισδύσει και να κερδίσει την θέση του ανάμεσα σε έναν κόσμο που είχε επηρεαστεί αφού πρώτα είχε δεχτεί το εθνικοκοινωνικό πνεύμα, που ξεχείλιζε το μυαλό και την καρδιά του εθνικού μας ποιητή. Και το κατάφερε αυτό σε μια εποχή όπου το επτανησιακό κλίμα είχε αρχίσει να μεταβάλλεται πνευματικά και το ενδιαφέρον να μεταφέρεται πίσω στα παλιά, στη σκέψη και στη σοφία. Τους ποιητές διαδέχτηκαν οι λόγιοι, άτομα με μεγάλη μόρφωση και παιδεία, που έδωσαν αξιόλογα έργα και σημάδεψαν την εποχή τους.
Ο Λορέντζος Μαβίλης ήταν γόνος αριστοκρατικής καταγωγής. Γεννήθηκε στην Ιθάκη στις 6 Σεπτεμβρίου του 1860, τέσσερα χρόνια πριν τα Ιόνια νησιά ενσωματωθούν με την Ελλάδα. Ανατράφηκε όμως στην Κέρκυρα, όπου ο ευγενής, ισπανικής καταγωγής, συνονόματος παππούς του ήταν Πρόξενος της πατρίδας του. Ο ποιητής, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε στην Κέρκυρα, όπου και ο πατέρας του Παύλος , εξέχων και αδέκαστος νομικός, υπηρετούσε ως Πρόεδρος των δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας. Η μητέρα του, Ιωάννα Καποδίστρια-Σούφη ήταν μία ενάρετη γυναίκα ανιψιά του Ιωάν.Καποδίστρια , πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδος και θεία του Πρωθυπουργού Γ. Θεοτόκη.
Ήταν όμως και εξαιρετικά όμορφη με κορμοστασιά που θύμιζε τις Καρυάτιδες του Παρθενώνα.  Εκτός του ότι οι ίδιοι οι γονείς του ο Παύλος και η Σοφία εφοδίασαν με γερά και αδιάσειστα εφόδια την ψυχή και την συνείδηση του παιδιού τους λόγω καταβολών, τον γαλούχησαν και με αρχές και με αισθήματα και πατριωτισμό και αγάπη προς κάθε τι ιδανικό και ωραίο.
Η μητέρα του, επί πλέον, με την τρυφερότητα που διακρίνει κάθε ευαίσθητη και καλλιεργημένη γυναίκα της εποχής της, τον μύησε στις παραδόσεις, που υπάρχουν άφθονες στην ψυχή του λαού και αποτελούν τα ήθη και τα έθιμα που εκφράζουν το ποιοτικό επίπεδο κάθε χώρας. Του έμαθε να αγαπάει την φύση γιατί μέσα σ΄αυτήν υπάρχουν όλες οι έννοιες της ζωής ακόμη και αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος. Λέγεται ότι από αυτήν κληρονόμησε την κλίση προς την λογοτεχνία αλλά προσμετράει και η ξεχωριστά επιμελημένη εκπαίδευση της οποίας έτυχε. Φοίτησε στο εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας» με δάσκαλο τον Ιωάννη Ρωμανό, ο οποίος εκτίμησε τις επιδόσεις του και τον σύστησε σε αρκετούς ανθρώπους των γραμμάτων. Τον εισήγαγε μάλιστα στην Αναγνωστική Εταιρία.
Τελειώνει τις γυμνασιακές του σπουδές στην Κέρκυρα το 1877 και από τότε σχεδόν γίνεται μέλος της Αναγνωστικής Εταιρίας .Εκεί σε αυτήν την Εταιρία γνωρίζεται με τον Ιάκωβο Πολυλά, τον κριτικό της Επτανησιακής Σχολής μεταφραστή του Σαίξπηρ και του Ομήρου και δημιουργού της πρώτης έκδοσης της βιογραφίας του Σολωμού « Άπαντα τα ευρισκόμενα» με προλεγόμενα του Ι .Πολυλά . Μαζί με άλλους ποιητές, τον Καλοσγούρο, τον Μαρκορά , τον Χρυσομάλη και τον Κογεβίνα , που είναι όλοι οπαδοί του Σολωμού, δένουν σε μία πνευματική συντροφιά.
Σημαντικό, σημαντικότατο όμως ρόλο για την πνευματική πορεία και ανάδειξη του ποιητή, έπαιξε ο Ιάκωβος Πολυλάς. Αυτός του εμφύσησε όλες τις πνευματικές ανησυχίες που εκείνη την εποχή αιωρούνταν στο πνευματικό στερέωμα. Αυτός τον μύησε στο έργο του Σολωμού, στην παγκόσμια λογοτεχνία, στα νέα ποιητικά ρεύματα που έκαναν την εμφάνισή τους στην Γαλλία, με τους παρνασσιστές.
Έμαθε και μιλούσε πέντε γλώσσες. Το 1878 φοιτά για ένα χρόνο στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών . Επειδή από μικρός ένιωθε την πνευματική ανησυχία να γνωρίσει και να επικοινωνήσει με την ευρωπαϊκή και Ινδική φιλολογία, μεταβαίνει και συνεχίζει τις σπουδές του στο Μόναχο και στο Φράιμπουργκ .Στην Γερμανία σπούδασε φιλοσοφία, γλωσσολογία και σανσκριτική (Ινδική φιλολογία). Το 1890 με την διατριβή του για τον λόγιο και ποιητή Ιωάννη Σκυλίτση αναγορεύεται διδάκτωρ της φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Έρλαγκεν της Βαυαρίας.
Έμεινε  11 χρόνια στην Γερμανία επηρεασμένος από τις απόψεις του Ιωάννη Φίχτε (1762-1814) , την απαισιοδοξία του Αρθούρου Σοπενχάουερ (1788-1860) και την φιλοσοφία του ιδεαλισμού του Εμμανουήλ Καντ (1724-1804). Οι επιρροές αυτές φαίνεται ότι τον οδήγησαν στην μελέτη και σπουδή της Ινδικής φιλοσοφίας.
Το έργο του είναι λιγοστό και πρωτότυπο. Είναι κυρίως ποιητικό. Είναι επίσης μεταφραστικό από πολλές γλώσσες τις οποίες γνώριζε, ακόμη και από τα σανσκριτικά. Το πρώτο του ποίημα δημοσιεύτηκε την 1η Απριλίου του 1884 σε εφημερίδα της Μεσσηνίας. Το 1885 ποιήματα και μεταφράσεις του δημοσιεύτηκαν στον « Έσπερο» της Λειψίας, το 1890-91 στο «Αττικό Μουσείο», το 1898-99 στην «Τέχνη» του Χατζόπουλου και αργότερα στο περιοδικό «Γράμματα της Αλεξανδρείας».
Έχει ακόμα γράψει επιγράμματα, κριτικά δοκίμια, επιστολογραφία αφιερώματα ποιητικά σε φίλους του και πολλά σονέτα με τα οποία εκφράζει την αγάπη προς την μητέρα του. Ακόμη μαζί με τον πεζογράφο φίλο του Κ.Θεοτόκη μεταφράζει επεισόδια από το Ινδικό έπος Μπαχαμπαράτα.
Τεχνίτης άριστος του στίχου, κάτοχος της τεχνικής και της σοφίας του, αρχικά ταυτίστηκε με τον παρνασσισμό. Ο Γ. Βαλέτας τον κατατάσσει στους παρνασσικούς, γιατί λατρεύει την συντομία, την αυστηρή μορφή, την τελειομορφία που διδάχτηκε κοντά στον Ιάκωβο Πολυλά άλλα και για άλλα γνωρίσματα συναφή της παρνασσιακής Σχολής, την οποίαν ίδρυσαν στα τέλη του ΙΘ΄ αιώνα οι Γάλλοι Μπωντλέρ, Γκωτιέ, Ελυάρ και άλλοι.
Ο Κ. Δημαράς, κριτικός επίσης, λέει πως η πρώτη επαφή με τα σονέτα του Μαβίλη προκαλεί συσχέτιση με τον παρνασσισμό. Όμως ο ανθρώπινος τόνος τα απομακρύνει από την αταραξία του παρνασσισμού .Θα προσθέταμε εμείς, ότι ελευθερώνει το συναίσθημα στο στίχο και αφήνει το πάθος του ποιητή να ξεχυθεί και να τους δώσει ένα πρωτότυπο χαρακτήρα.
Τραγουδάει τα πάντα στη φύση, γύρω του και εντός του, καμιά φορά ξεπερνώντας τα όριά του, όταν υμνεί την πατρίδα του και αυτήν ακόμη την τύχη των νεκρών, που δεν λησμονούνται και ζουν αιώνια την αθανασία μέσα στη μνήμη του χρόνου.
Όπως το ποίημα «Λήθη»
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
Την πίκρια της ζωής .Οντας βυθίσει
Ο ήλιος και το σούρουπο ακολουθήσει,
Μην τους κλαις, ο καημός σου όσος και νάναι.

Τέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε
Στης λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση,
Μα βούρκος το νεράκι θα μαυρίσει,
Α στάξει γι’ αυτές δάκρυ όθε αγαπάνε.

Κι αν πιούν θολό νερό ξαναθυμούνται,
Διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδήλι,
Πόνους παλιούς, που μέσα τους κοιμούνται.

Α δε μπορείς παρά να κλαις το δείλι,
Τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν
Θέλουν μα δε βολεί να λησμονήσουν.

Μετά από 11 χρόνια παραμονής στην Γερμανία (1879-1890), ο ποιητής επιστρέφει στην Ελλάδα. Είναι πια 30 χρονών. Στα χρόνια που έμεινε στην Γερμανία εκτός από τις σπουδές του επιδόθηκε σε ότι προσήλκυε τους νέους της ηλικίας του ανάλογα με την κλίση του καθενός και τις παραδόσεις καταγωγής τους. Έπινε, απολάμβανε την ποίηση, μονομαχούσε αν χρειαζόταν. Παρ’ όλα αυτά ακολούθησε τις δικές του θεωρίες αναπτύσσοντας μία αισθητική άποψη και φιλοσοφία που τον γέμισαν πατριδολατρεία και έστρεψαν το ενδιαφέρον του σε κάθε απελευθερωτικό ξεκίνημα. Η Ελλάδα τότε αγωνιζόταν να ξανακερδίσει τα σκορπισμένα κομμάτια της την Κρήτη, την Μακεδονία, την  Ήπειρο.
Το 1896 ο Παύλος Μελάς ίδρυσε παράρτημα της «Εθνικής Εταιρίας» στην Κέρκυρα. Η εταιρία αυτή που ιδρύθηκε το Μάιο του 1894 στην Αθήνα ήταν απόρρητος και αυστηρά στρατιωτική οργάνωση κάτι σαν Φιλική Εταιρία και είχε πέντε τμήματα. Ο Μαβίλης έγινε πρόεδρος του ενός από αυτά και εργάστηκε με ζήλο για την επιτυχία αυτού που θα επακολουθούσε. Τον ίδιο χρόνο με τον φίλο του Κων. Θεοτόκη, με στρατιωτικούς και πολίτες κατέβηκαν κρυφά στην επαναστατημένη Κρήτη να βοηθήσουν τους αντάρτες στην απελευθέρωση του νησιού και την ένωσή του με τη μάνα Ελλάδα.
Τον επόμενο χρόνο 1897 κηρύχτηκε ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος, Ο Μαβίλης δεν γίνεται να μείνει αδρανής! Οργανώνει με δικά του έξοδα ένα εθελοντικό σώμα 70 Κερκυραίων εθελοντών και πηγαίνει χωρίς να του το ζητήσει κανείς, στο μέτωπο της Ηπείρου.
Φυσικά αυτή η ηρωική πράξη ανήκει και στους 70 εθελοντές, οι οποίοι με την ίδια προθυμία προσέφεραν τον εαυτό τους για την πατρίδα. Στη θέση  « Πέντε Πηγάδια» τραυματίζεται για πρώτη φορά και μεταφέρεται στο χειρουργείο. Λυπάται πολύ και νιώθει απογοητευμένος από την ταπεινωτική ήττα της Ελλάδος, η οποία ήταν προπαρασκευασμένη από τους συμμάχους κυρίως από τον Κάιζερ (Γουλιέλμος Β΄ Αυτοκράτορας της Γερμανίας). Είναι πια 50 χρονών. Όλοι όσοι είναι γύρω του που γνωρίζουν το υψηλό πατριωτικό του φρόνημα ,το γνήσιο του χαρακτήρα του , όλοι και κυρίως ο Πολυλάς, τον προτρέπουν να αναμειχθεί στην πολιτική.
Το 1910 εκλέχτηκε βουλευτής του Κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου. Λάτρης καθώς είναι της δημοτικής γλώσσας, σε κάποια συνεδρίαση της Βουλής υπερασπίζεται το γλωσσικό ζήτημα λέγοντας με πίστη την φράση που έχει από τότε μείνει «Δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα υπάρχουν μόνο χυδαίοι άνθρωποι».
Ο Μαβίλης δεν κατοχυρώθηκε στο πάνθεο των ποιητών με την ποσότητα του έργου του.
Την ξεχωριστή θέση του ανάμεσα στους ανθρώπους των Γραμμάτων την οφείλει στην πρωτοτυπία, στην εκλεκτικότητα και κυρίως στην μετριοφροσύνη εκείνη που τον έκανε να σημειώνει στα σονέτα που έστελνε στον Κωστή Παλαμά « Για το συρτάρι σου». Πρυτάνευε η λογική και η συνέπεια και άφηνε να φανεί αυτό που ήταν, χωρίς να κομπάζει.
Ο Ανδρέας Καραντώνης σημειώνει για τον Μαβίλη «Ο Μαβίλης ήταν ένα πρότυπο τέλειου άντρα. Στο πνεύμα, στο ήθος, στη μόρφωση, στη ρώμη στη λεβεντιά, στον έρωτά του για τα μεγάλα ιδανικά. Νους αιθέριος, φύση αριστοκρατική, μελαγχολική, αβρή και αδρή μαζί, τέλειος σμιλευτής του σονέτου που εκείνα τα χρόνια δουλεύονταν με πάθος από άξιους και ανάξιους ποιητές, γοήτεψε το ανήσυχο πλάσμα που δεν είχε βρει ως τότε το ιδανικό του, τη λύτρωσή του σε τούτη τη ζωή».
Η μεγάλη ποιήτρια Μυρτιώτισσα τον αγάπησε πολύ και όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του έπεσε σε βάραθρο δυστυχίας.
Ψυχοφίλημα
Χρυσοάρμεγα ονείρατα αργοπλένε
Στα πέλαγα του πόθου οι φαντασίες
Και κατά κει αρμενίζουν, όπου επήες
‘Όπου τα μάτια σου, άστρα, γελοκλαίνε.
‘Οπου απάρθενος φέγγεις, λατρεμένε
Κρίνε της ομορφιάς, κι οι μελωδίες
Των τραγουδιών μου σμίγουν τες μαγείες,
Που μες στ’αγνά σου χείλη σιγοπνένε.

Χάρου, καρδιά μου θλιβερή, κι αγάλλου!
Πέρασε η μαύρη νύχτα κ’η άγρια μπόρα.
Ανθί και συ μικρό μες του μεγάλου

Κόσμου το περιβόλι, άνοιξε τώρα.
Δεν ήξερε η ψυχή μου να φιλήσει.
Τώρα ξέρει. Ω πανάχραντο μεθύσι!

Όλοι έχουμε συνδέσει τον Μαβίλη με τη «Λήθη» Το άψογο αυτό ποίημα σε στιχουργία , λυρισμό, και φιλοσοφία ζωής.
Ο Γ. Βαλέτας όμως υποστηρίζει , ότι το αντιπροσωπευτικό ποίημα του Μαβίλη δεν είναι η    «Λήθη» , αλλά το συμβολικό ποίημα η «Ελιά».
Μπορούμε όμως να δεχτούμε, ότι σε αντιπαραβολή και τα δύο αυτά ποιήματα συμβολίζουν την ψυχική δύναμη, την ευαισθησία, τη φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου, αφού και τα δύο χαρακτηρίζουν δυνατά η μεν Ελιά την Ευθανασία (προ θανάτου) η δε Λήθη την Υστεροφημία (μετά θάνατον).
Αυτά ίσως τελικά δικαιώνουν τον ποιητή και πατριώτη Μαβίλη, σκληρό μαχητή και των δύο ιδανικών.
Ελιά
Στην κουφάλα σου εφώλιασε μελίσσι,
Γέρικη ελιά, που γέρνεις με τη λίγη
Πρασινάδα που ακόμα σε τυλίγει
Σα να ‘θελε να σε νεκροστολίση.
Και το κάθε πουλάκι στο μεθύσι
Της αγάπης πιπίζοντας ανοίγει
Στο κλαρί σου ερωτιάρικο κυνήγι,
Στο κλαρί σου που δε θα ξανανθίση.
Ω πόσο στη θανή θα σε γλυκάνουν,
με τη μαγευτικιά βοή που κάνουν,
Ολοζώντανης νιότης ομορφάδες
Που σα θύμησες μέσα σου πληθαίνουν¨
Ω να μπορούσαν έτσι να πεθαίνουν
Και άλλες ψυχές της ψυχής σου αδερφάδες.

Όμως η αξία της προσωπικότητας του ποιητή φτάνει στην κορύφωσή της με τον τραγικό αλλά ηρωικό του θάνατο .Η ίδια η Μοίρα μοιάζει να δίνει εντολή και στόχο και κατεύθυνση στα βόλια του θανάτου.
Ο Μιχάλης Περάνθης σημειώνει για τον Μαβίλη. «Οι περισσότεροι άνθρωποι δέθηκαν στα νιάτα τους με μια ιδεολογία που τη λησμόνησαν στις πρακτικές ανάγκες της ζωής. Ο Μαβίλης έμεινε πιστός ως το τέλος. Ο θάνατός του ήταν η ολοκλήρωση του ψυχικού του προορισμού, ίσως και το καλύτερο πατριωτικό του τραγούδι».
Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ο Ελευθέριος Βενιζέλος κηρύσσει τον πόλεμο εναντίον της Τουρκίας. Τον Μαβίλη δεν τον απασχολεί το ότι είναι αρκετά μεγάλος πια για να πολεμήσει.. Λυπάται που δεν δύναται οικονομικά να προσφέρει στον αγώνα. Ό,τι είχε το είχε προσφέρει στην Κρητική Επανάσταση το 1896 και στον πόλεμο του 1897. Ο,τι του απόμενε πια ήταν ο εαυτός του. Έγραφε στον φίλο του τον Θεοτόκη. « Όταν σημάνει η σάλπιγγα, θα πάω και εγώ να αφήσω τα ελεεινά μου κότζια σε μια ρεματιά της ονειρεμένης μας Ήπειρος ».
Κατατάσσεται ως εθελοντής στο Σώμα των Γαριβαλδινών, το οποίο διοικούσε ο Αλέξανδρος Ρώμας, ο Αρχηγός των Ερυθροχιτώνων , επειδή η Ιταλία είχε απαγορεύσει στον Γαριβάλδη να λάβει μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1912. .Παρότι ο Μαβίλης ήθελε να πολεμήσει σαν απλός στρατιώτης, πείθεται να αναλάβει με το βαθμό του Λοχαγού την διοίκηση λόχου Γαριβαλδινών που τον αποτελούσαν νέοι κάτω των 30 χρονών. Πεζός, χωρίς άλογο, αν και υπήρχε στην διάθεσή του λόγω του στρατιωτικού βαθμού του, διασχίζει την Θεσσαλία, την Μακεδονία και την Ήπειρο και φτάνει σε ένα παραπόταμο του Αράχθου. Η γέφυρα του ποταμού είναι κατεστραμμένη και με κίνδυνο της ζωής τους , αυτός και οι στρατιώτες του, μπαίνουν μέσα στο νερό και διανύουν τον ποταμό. Πέρασαν απέναντι και μετά από πολύωρη μάχη κατέλαβαν το όρος Δρίσκος ( (26 Νοεμβρίου 1912) και απώθησαν τους Τούρκους προς την ανατολική πλευρά της λίμνης των Ιωαννίνων.
Οι Τούρκοι εξαπέλυσαν σκληρή αντεπίθεση και το ελληνικό Σώμα, το οποίο αποτελείτο από Κρήτες, Μανιάτες, Γαριβαλδινούς και μία πυροβολαρχία υπό τον συνταγματάρχη Ματθαιόπουλο, αναγκάζεται να υποχωρήσει.
Εκεί στο Δρίσκο μαχόμενος σκληρά επί δύο ημέρες τραυματίζεται στις 28 Νοεμβρίου 1912. Μία σφαίρα διαπέρασε τα μάγουλά του. Ενώ μεταφέρεται αιμόφυρτος στο πρόχειρο χειρουργείο του μετώπου μία άλλη σφαίρα πιο φονική από την πρώτη, του καρφώνεται στο λάρυγγα και ολοκληρώνει το θανατικό έργο της Μοίρας του ποιητή.
Ο Αλέξανδρος Ρώμας, τραυματισμένος και αυτός επίσης, του ψιθύρισε: «αγαθή η μοίρα σου, λοχαγέ Μαβίλη». Ο ποιητής ζητάει χαρτί να γράψει. Δεν τον παίρνει όμως ο χρόνος της ζωής. Γέρνει εκεί στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής και ο παπά Φώτης του κλείνει τα μάτια.
Αυτός είναι ο Λορέντζος Μαβίλης. Αυτός και άλλα ακόμα πολλά, που δεν μας παίρνει ο χρόνος να παραθέσουμε. Αυτό είναι ένα ηρωικό παιδί, ένα από τα ηρωικά παιδιά που ξέρει να γεννά η πατρίδα Ελλάδα και να τα τοποθετεί σαν πυραμίδα στην ένδοξη ιστορία της. Αυτός είναι ο πατριδολάτρης ποιητής που η αγάπη του και ο θαυμασμός του για την ομορφιά της , έγραψαν το αξιοζήλευτο
«Εις την Πατρίδα»
Πατρίδα σαν τον ήλιο σου ήλιος αλλού δεν λάμπει,
Πώς εις το φως σου λαχταρούν η θάλασσα κ’οι κάμποι,
Πώς λουλουδίζουν τα βουνά, τα δασ’ οι λαγκαδιές
Στέρνοντάς του θυμίαμα μυριάδες μυρωδιές !
Αφρολογούν οι ρεματιές και λαχταρίζ’ η λίμνη,
Χίλιες λαλιές πουλιών ηχούν, της ομορφιάς του ύμνοι,
σ’άπειρο αστράφτουν χρώματα παντού λογης λογής
τ’αγέρος τα πετούμενα , τα σερπετά της γης.
Κι αυτός σηκώνει τ’αλαφρό της καταχνιάς μαγνάδι
Κι η κάθε στάλ’ από δροσιά γυαλίζει σαν πετράδι,
Η κάθε αχτίδα του σκορπά με την αναλαμπή
Χαρά, ζωή και δύναμι κ’ ελπίδα όπου κι αν μπη.

Φαντάζεις σαν τον ήλιο σου κ’εσύ, καλή πατρίδα,
Κξαι μάγια σαν τα μάγια σου ‘ς τον κόσμο αλλού δεν είδα.,
Η γη σου είναι παράδεισο, κ’αιώνια γαλανός
Γύρω σου καθρεφτίζεται ‘ς το πέλαγ’ ο ουρανός.
Κ’οι νύχτες σου με τα’αστρα τους, με τη γαλάζια πάστρα,
Με τ’αηδονολαλήματα, τρεμάμενα σαν τ΄άστρα,
Με το φεγγάρι που περνά, σαν όνειρο ευτυχίας,
Στη μέση της απέραντης ουράνιας ησυχιάς,
Οι νύ6χτες σου δροσοβολούν χιλιόπλουμα λουλούδια
Και ‘ς των παιδιών σου τες καρδιές αμάραντα τραγούδια,
Σταλάζουν εις τα σπλάχνα τους θεράπειο λησμονιάς,
Ελευτεριάς αγάλλιασι και μίσος τυραννιάς.

Μάγεμ’ ασημούφαντο, φώς μαργαριταρένιο
Λυόνονται ‘ς ένα χάραμα ξανθό, μαλαματένιο.
Γιομάτος μόσχους και δροσιές ο Ζέφυρος τερπνά
Μέσ’ απ’ αγάπης φαντασιές τα πλάσματα ξυπνά.
Κι ανάμεσα στα χρώματ’ από χίλια ουράνια τόξα,
Προβαίνει πάλι ο ήλιος εις όλη του τη δόξα,
Και σαν του μεγαλείου σου σύμβολο φωτεινό,
Έως ‘ς το χρυσό βασίλεμα λάμπει ‘ς τον ουρανό.
Ελλας, το μεγαλείο σου βασίλεμα δεν έχει
Και δίχως γνέφια τους καιρούς η δόξα σου διατρέχει.
Όσες φορές ο ήλιος σου να σε φωτίσει ερθή,
Θε να σ’ευρη πεντάμορφη, στεφανωμένη, ορθή.

Αν ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός ζούσε, ίσως να υμνούσε και τον θάνατο του επτανήσιου συμπατριώτη του Μαβίλη. Ιδανικά, σαν επίλογο θα μπορούσαμε να δεχτούμε κρίνοντας από τη ζωή, το έργο, τη δράση και τον ηρωικό θάνατο του ποιητή Λορέντζου Μαβίλη, ότι ο χώρος που τον τοποθετεί γεωγραφικά η ιστορία να γεννηθεί , δεν μπορούσε να ήτανε πραγματικά και συμβολικά άλλος από την Ιθάκη.
Γιατί η Ιθάκη από μεν τον Όμηρο έχει καταστεί πραγματικά η επιδίωξη κάθε υψηλού σκοπού και η ηθική τελείωση κάθε ωραίου από δε τον Καβάφη συμβολικά, έχει οριστεί σαν διάπλους γνώσης και πορείας προς την τελείωση αυτή. Ο Λορέντζος Μαβίλης αν και πέθανε στο Δρίσκο, απέναντι από τα Γιάννενα, πιστεύουμε ότι επέστρεψε να αναπαυθεί στην Ιθάκη του παππού Ομήρου. Σ’ αυτήν που τον γέννησε και τον έθρεψε με τα ιδανικά της.
ΚΟΡΙΝΑ ΠΕΝΕΣΗ
          ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ    ΕΔΩ

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Απονεμήθηκαν οι τελαμώνες στα στελέχη του Πυροβολικού [εικόνες]

Την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, συνοδευόμενος από τον Αρχηγό ΓΕΣ Αντιστράτηγο Χρίστο Μανωλά, επέδωσε Τελαμώνα Πυροβολικού στους Ανθυπολοχαγούς και Μόνιμους Λοχίες Πυροβολικού Τάξεως 2014, σε τελετή που πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της Σχολής Πυροβολικού στη Νέα Πέραμο Αττικής.
 
Ο τελαμώνας Πυροβολικού ήταν χαρακτηριστικό σύμβολο όλων των έφιππων Πυροβολητών και καθιερώθηκε από τριετίας να φέρεται με τις στολές υπ’ αριθμ. «2», «3» και «8» .
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr 
ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ  ΕΔΩ

Συγκλονιστικό θαύμα στο τάφο του Γέροντα Παϊσου


Πιστός αφηγείται θαύμα που βίωσε.
 
"Από τα δώδεκα μου χρόνια υπέφερα από δαιμόνιο. Η ζωή μου είχε γίνει μαρτύριο. Μετά τους εξορκισμούς που μου διαβάζανε αισθανόμουν σαν να με είχαν δείρει.
 
Το Α' Σάββατο των νηστειών, το έτος 1995, ο πνευματικός μου προγραμμάτισε να κάνουμε αγρυπνία στην Σουρωτή.
 
Πριν ξεκινήσουμε, αισθάνθηκα άγριο πόλεμο. Σε όλη την αγρυπνία δεν αισθάνθηκα καθόλου νύστα. Ήμουν στο κέντρο της Εκκλησίας κάτω και γύρω-γύρω μοναχές. Τελείωσε η αγρυπνία και άρχισαν να διαβάζουν αγιασμό. Αγρίεψα πολύ. Με πήγαν να φιλήσω τα λέιψανα του Αγίου Αρσενίου.
 
Ήταν η πρώτη φορά, το λέω και ανατριχιάζω, που αισθάνθηκα και σωματικά κάψιμο. Στο τέλος γύρισα και είπα "Παΐ., Παΐ.". Με ρώτησε η Ηγουμένη : "Παΐσιος;" και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Τότε αγρίεψα πάρα πολύ, άρχισα να τσιρίζω, με πήγαν στον τάφο, και εκεί φώναξα τρεις φορές "Άγιος".
 
Ενώ ήθελα και προσπαθούσα να φύγω με πιάσανε και... με το ζόρι με ξαπλώσανε στον τάφο του Γέροντα ανάσκελα. Είδα τότε το γέροντα να ανασηκώνεται από τη μέση και πάνω σαν να ξυπνά από ύπνο, όχι σαν νεκρός. Ήταν ακριβώς ο ίδιος με τα γένια και τα ράσα του. Ήταν θέμα δευτερολέπτου. Με ακούμπησε με το χέρι του στο μέτωπο και την ίδια στιγμή είδα να βγαίνει μαύρος καπνός από το στόμα μου. Ηρέμησα παντελώς, αλλά ο σωματικός πόνος δεν έφυγε αμέσως. Κοιμήθηκα και από τον πόνο ξυπνούσα λέγοντας "Πονάω πολύ".
 
Επί σαράντα μέρες όμως ένοιωθα μια τέτοια χαρά, που από την χαρά μου έκλαιγα. Ίσως να ήταν παράτολμο αυτό που είπα : "Θεέ μου, έστω και μια ολόκληρη ζωή να βασανίζομαι όπως πρώτα, φθάνει να αισθανθώ πάλι, έστω και για ένα λεπτό αυτή την χαρά".
 
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr                                                  ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ      ΕΔΩ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Αυτοί είναι οι 96 βουλευτές που ξέπλυναν τον Μιχελάκη!


      ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Αυτοί είναι οι 96 βουλευτές που ξέπλυναν τον Μιχελάκη!
Παρουσιάζουμε κατά αποκλειστικότητα τους 96 βουλευτές του ελληνικού Κοινοβουλίου που με την ψήφο τους ξέπλυναν τον Μιχελάκη για το σκάνδαλο της δωροδοκίας. Αξίζει να σημειωθεί πως μέσα στους Νεοδημοκράτες και τους Πασόκους συμπεριλαμβάνεται ο Χρυσοβαλάντης Αλεξόπουλος.



Ακολουθεί το σχόλιο του Ηλία Παναγιώταρου:
Ο «Λαδωμένος» και το χρονικό ενός κατ΄ εξακολούθηση εξευτελισμού των θεσμών της "Δημοκρατίας" (όπως αυτοί την εννοούν)
Με την χθεσινή μη άρση ασυλίας του Μιχελάκη, η κλεπτοκρατική κοινοβουλευτική πλειοψηφία με την προθυμότατη αρωγή της αντιπολίτευσης (πλην Χρυσής Αυγής) δέχθηκε ότι οι βουλευτές -μη χαρακτηριζόμενοι ως υπάλληλοι κατά το τυπικόν (που και αυτό είναι λάθος)- επιτρέπεται να χρηματίζονται-δωροδοκούνται, κοινώς να τα παίρνουν και να μένουν ατιμώρητοι.
Ενθυμούμαι τα όσα προσπαθούσε να δικαιολογήσει ο κατά τ’ άλλα λαλίστατος Μαρκογιαννάκης ως προεδρεύων στην Επιτροπή Δεοντολογίας, όταν συζητούντο οι άρσεις ασυλίας (σε όσους έγινε, διότι ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Ν.Γ. Μιχαλολιάκος, ο Χρ. Παππάς και ο Γ. Λαγός προφυλακίστηκαν χωρίς ούτε καν νομιμοφανείς διαδικασίες) των βουλευτών της Χρυσής Αυγής για όλες τις υποθέσεις μας. Έλεγε  ο «έγκριτος νομικός» ότι η Επιτροπή Δεοντολογίας δεν κρίνει-δεν δικάζει και ας αποφασίσει η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη.
Στην περίπτωση του Μιχελάκη επράξατε ό,τι μπορούσατε, εσείς και όλο το σινάφι σας, προεξέχοντος του «Μπάμπη», που ενώ είχε έρθει την Βουλή η εν λόγω δικογραφία από την περασμένη άνοιξη, την κρατούσε καλά θαμμένη στο συρτάρι του. Και όταν η υπόθεση αποκαλύφθηκε, με επιπρόσθετες κωλυσιεργίες και βαριά καρδιά η υπόθεση «λαδώματος» του Μιχελάκη έφτασε στην Επιτροπή Δεοντολογίας, η υπόθεση επεστράφη προκειμένου να αποφανθεί το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής (τάχα μου, τάχα μου).
Το εν λόγω Συμβούλιο απεφάνθη ότι πρέπει να παραπεμφθεί ο «λαδωμένος», ο οποίος και στις δύο συνεδριάσεις της Επιτροπής εμφανίστηκε ως δειλό ανθρωπάκι, το οποίο παρακαλούσε να μην παραπεμφθεί.
Όταν αυτό δεν κατέστη εφικτό, αφού τελικώς παραπέμφθηκε η υπόθεσή του προς ψηφοφορία στην Ολομέλεια της Βουλής -κατά  πλειοψηφία, διότι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ καταψήφισαν- τότε μπήκαν τα μεγάλα μέσα.
Στην ψηφοφορία της Ολομέλειας, ο θρασύδειλος χρηματισμένος, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μεταξύ άλλων είπε το αμίμητο: «Όποιος φυγομαχεί, φοβάται την αλήθεια»!!! (Τα σχόλια δικά σας) .
Τελικώς το κλεπτοκρατικό τόξο δεν ψήφισε την άρση ασυλίας του «λαδωμένου». Και παρά το ότι η συγκυβέρνηση είχε πολλές απουσίες, η αντιπολίτευση έβαλε το χεράκι της στην «αθώωσή» του.
 Άρση ασυλίας Σταθάκη - άρση ασυλίας Μιχελάκη, σημειώσατε Χ.
Φτου σας, ξεφτίλες!
Η.Κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΟΣ 

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Άγιος Στυλιανός: O άγιος της αγκαλιάς που χαρίζει και “στεργιώνει” τα παιδιά.


(η εικόνα από εδώ)

για τον άγιο προστάτη των βρεφών και των παιδιών, αλλά και των εγκύων και άτεκνων γυναικών,  το αφιέρωμα μας σήμερα (26 Νοεμβρίου), που τιμάται η μνήμη του

Σύντομος βίος- βίντεο-για τα ονόματα Στέργιος, Αστέριος κ.α.-έθιμα και λαογραφικές παραδόσεις.

Στίς 26 τοῦ μηνός Νοεμβρίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τόν ἅγιο Στυλιανό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἰδιαίτερα ἀγαπητός στόν λαό καί θεωρεῖται προστάτης τῶν βρεφῶν καί νηπίων. Πολύ χαρακτηριστική ἀλλά καί συγκινητική εἶναι ἡ εἰκόνα του· ὁ ἅγιος κρατώντας ἕνα σπαργανωμένο παιδί στήν ἀγκαλιά του παρουσιάζεται ὡς φιλόστοργη μητέρα καί συγχρόνως ὡς χειροδύναμος πατέρας, πού προσφέρει στό παιδί τήν στοργή καί τήν δύναμη πού αὐτό χρειάζεται. Οἱ γυναῖκες πού δέν γεννοῦν παιδιά ἐπικαλοῦνται τήν πρεσβεία του καί οἱ μητέρες, ὅταν ἀρρωσταίνουν τά μικρά τους, προστρέχουν στήν βοήθειά του.

Άγιος εκ κοιλίας μητρός
Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας , μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ήταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. «Ούτος εκ μήτρας αγιασθείς, γέγονε του Αγίου Πνεύματος οικητήριον», αναφέρει χαρακτηριστικά το Συναξάρι του. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.

Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Αν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολονότι είχε κι εκείνος σάρκα, εν τούτοις δεν άφησε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος.

«Πέταξα από πάνω μου μια βαριά άγκυρα»-τα πλούτη

H πρώτη ενέργειά του ήταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία , γεμάτος ανακούφιση και χαρά, είπε:

«Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής.»

Ζει αγιασμένη μοναχική ζωή

Αφού, λοιπόν, με τις ευεργεσίες του, ανέβασε ο μακάριος Στυλιανός το γήινο θησαυρό του στους ουρανούς, και τον ασφάλισε, πήγε σε ένα μοναστήρι και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από τη στιγμή εκείνη καμιά γήινη σκέψη, καμιά υλική παρένθεση δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του.

Πολέμησε σκληρά εναντίον των τριών εχθρών, της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου.
Για να καταβάλει τον καθένα από αυτούς χρειάσθηκε πόλεμος πολυχρόνιος, σκληρός και ανύστακτος. Στις τρεις αυτές λέξεις κρύβονται ηρωισμοί και παλαίσματα υπεράνθρωπα.

Έτσι ο Άγιος Στυλιανός αποδεικνύεται λαμπρό αστέρι της ασκητικής ζωής. Γίνεται παράδειγμα σε νεότερους και παλαιότερους. Όλοι τον θαυμάζουν και τον προβάλλουν σαν παράδειγμα. Τον έχουν σαν πρότυπο μιμήσεως.

Αναχωρεί στην έρημο για να τελειωθεί εν Χριστώ

Άλλα η αυστηρότητα εκείνη του ασκητικού βίου δεν του είναι αρκετή, θέλει να πλησιάσει περισσότερο στην τελειότητα. Επιθυμεί, τώρα την πλήρη μόνωση τον αυστηρότατο ασκητισμό: τον αναχωρητισμό. Αποχαιρετάει τους αδελφούς μοναχούς στο Μοναστήρι και αποσύρεται ο Άγιος μακριά σε έρημο και ακατοίκητο μέρος. Εκεί στην έρημο κατασκηνώνει σ’ ένα σπήλαιο.

Το νέο στάδιο της ασκητικής του ζωής είναι ουράνιας τελειότητας. Οι μέρες και οι νύχτες του κυλούν με λογισμούς, με σκέψεις και προσευχές για τον Τρισυπόστατο Θεό. Ψάλλει ολόψυχα το μεγαλείο του Θεού. Υμνεί την Αγία Τριάδα. Ζει ενωμένος με τον Θεό! Τίποτε δεν διασπά την θεϊκή του γαλήνη.

Μελετά την φύση και υμνεί τον Δημιουργό

Όλα όσα βρίσκονται γύρω του και όσα προβάλλουν στον μακρινό του ορίζοντα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αποδείξεις του Δημιουργού. Μελετά τα δημιουργήματα του Θεού και δυναμώνει πιο πολύ η πίστη του.

Έβλεπε τον Θεόν στα απειροπληθή άστρα του ουρανού , που στροβιλίζονται στο αχανές διάστημα με τόση ταχύτητα, αλλά και ακρίβεια. Τα έβλεπε όλα αυτά και αναφωνούσε με τον Δαυίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα». Ξεσπούσε κατόπιν σε δοξολογία, λέγοντας: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε! Πάντα εν σοφία εποίησας. Επληρώθη η γη της κτίσεως Σου»!

Πολλοί τον επισκέπτονται στην έρημο

Πολλά χρόνια έζησε τη σκληρή ζωή του αναχωρητού. Πάλεψε στην έρημο επί δεκαετίες ολόκληρες σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του για να φθάσει στην αγιότητα που θέλει ο Θεός, ο Οποίος είπε: «γίνεσθε Άγιοι , ότι Εγώ Άγιος ειμί».

Ο Δημιουργός ήθελε να ζήσει ακόμη ο Άγιος Στυλιανός, για να λαμποκοπά με την αρετή του και να παραδειγματίζει με την αυστηρότητα της ασκητικής του ζωής. Διαδόθηκε, λοιπόν, η φήμη του Αγίου Στυλιανού παντού. Πλήθος κόσμου από διάφορα μέρη συνέρρεαν μ’ ευλάβεια προς τον Άγιον για να θαυμάσουν την αγιότητα του και ν’ αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά αγαθά. Η αγία του μορφή, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων.

Αγαπά πολύ τα παιδιά και τα θεραπεύει θαυματουργικά

Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει τη ψυχή του, σαν τη ψυχή των μικρών παιδιών που είναι αθώα. Ήξερε, ότι τα παιδιά έχουν αγγελικές ψυχές. Γι´ αυτό ήθελε να τα βοηθάει, να τα προστατεύει τα παιδιά.

Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενικά παιδιά. Μητέρες από κοντινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν , με πόνο και πίστη, κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους.

Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ’ έρημα μέρη για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκητική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού. Και όταν έφθασαν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και τον παρακαλού­σαν να γιατρέψει τα παιδιά τους.

Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλωσύνη και συμπόνοια έπαιρνε τ’ άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα εύρισκαν την υγειά τους.

Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριο του. Και άλλες καταφιλούσαν με σεβασμό και ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεόν. Τα θαύματα όμως αυτά γινόταν γνωστά σ’ όλα τα μέρη και κόσμος πολύς έτρεχε στον Άγιο Στυλιανό για να τον παρακαλέσει να γιατρέψει από κάποια ασθένεια τα παιδιά του.

Χαρίζει παιδιά στους ατέκνους

Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπείας των παιδιών που δόξαζαν το όνομα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού. Ο Άγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι έκανε τους άτεκνους εύτεκνους, με την προσευχή του. Με την προσευχή του Αγίου Στυλιανού πολλές στείρες τεκνοποιούσαν. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα , απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά.

Πολλοί μάλιστα καλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμηση του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντας σαν τάμα την εικόνα του , απέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.

Αναχωρεί προς Κύριον, αλλά συνεχίζει να θαυματουργεί

Έτσι έζησε κι έτσι δόξασε το όνομα του Θεού και δοξάσθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα ο Άγιος Στυλιανός. Όταν έφθασε σε βαθειά γεράματα, έστειλε ο Θεός τους Αγγέλους Του και πήραν την αγία του ψυχή, για να την αναπαύσουν από τους πολύχρονους κόπους, τις στερήσεις και τη σκληρότητα της ασκητικής ζωής. Κοιμήθηκε , λοιπόν, ο Άγιος πλήρης ημερών και αρετών.

Πού τον έθαψαν, δεν γνωρίζουμε, ούτε διασώθηκαν άλλα στοιχεία από την κουρασμένη και αγιασμένη ζωή του. Έμεινε όμως το όνομά του. Τον σέβεται και τον τιμά όλη η Ορθόδοξη Χριστιανωσύνη. Τον επικαλούνται στις ανάγκες τους και προπάντος για τα άρρωστα παιδιά τους. Κτίζουν στο όνομα του μεγαλοπρεπείς Ναούς. Τα θαύματα του Αγίου συνεχίζονται και μετά την κοίμησή του. Και σήμερα ο Άγιος Στυλιανός εξακολουθεί να είναι προστάτης των παιδιών. Λένε μάλιστα, ότι από την λέξη «στυλώνει» που σημαίνει «στηρίζει τη υγεία των παιδιών».

Ο Άγιος εικονογραφείται με ένα νήπιο σπαργανωμένο στην αγκαλιά του που συμβολίζει ότι είναι ο προστάτης των νηπίων. Η μνήμη του Αγίου Στυλιανού εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου.

Από το βιβλίο: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ “Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ” του Αρχ. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου, Εκδόσεις: Ορθόδοξου Τύπου.

Απολυτίκιο Αγίου Στυλιανού
Στήλη έμψυχος της εγκρατείας, στύλος άσειστος της Εκκλησίας, Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε. ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητος, κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

πηγή                           
     ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ  ΕΔΩ