Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Παπανικολόπουλος Νικόλαος: Το μέγιστο θέμα της Μεγίστης - Η θεωρία της «μειωμένης επήρειας» που επικαλούνται οι Τούρκοι

ellhnikh aoz 01
Την Τετάρτη 11 Μαΐου 2016, κυκλοφόρησε ως επίσημο έγγραφο του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, η επιστολή που απεύθυνε η Τουρκία προς αυτόν, την 28 Απριλίου 2016, δια του μονίμου αντιπροσώπου της στον ΟΗΕ. Από την επιστολή προκύπτει ότι η Τουρκία συνεχίζει να προκαλεί και να διεκδικεί την ΑΟΖ μεγάλου μέρους της Ανατολικής Μεσογείου, που ανήκει στην Ελλάδα και την Κύπρο με το αιτιολογικό ότι είναι το κράτος «με τη μεγαλύτερη ηπειρωτική ακτογραμμή» στην Ανατολική Μεσόγειο , τονίζοντας μάλιστα ότι η τουρκική υφαλοκρηπίδα, σε αυτές τις περιοχές, ακολουθεί τη μέση γραμμή Τουρκίας - Αιγύπτου.
Στο παρελθόν, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ως Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, είχε πει χαρακτηριστικά: «Κάνουμε διερευνητικές επαφές που έχουν ρητό στόχο να εξετάσουν όλα τα θέματα που αφορούν τις διαφωνίες μας στο Αιγαίο. Επομένως, είμαστε επικεντρωμένοι κατά προτεραιότητα στο θέμα του Αιγαίου. Ωστόσο, το Καστελόριζο βρίσκεται στη Μεσόγειο. Σε ότι αφορά το νησί του Καστελόριζου, η Τουρκία έχει βάσιμες νομικές και πολιτικές θέσεις, σε συμφωνία με το διεθνές δίκαιο και τη νομολογία των διεθνών δικαστηρίων, συμπεριλαμβανομένης και της Χάγης. Και γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα και η Τουρκία διαφωνούν σχετικά με τις θαλάσσιες ζώνες στην Ανατολική Μεσόγειο. Άσχετα, όμως, με τη γεωγραφική συνάφεια ή άλλα θέματα, εμείς θέλουμε να λύσουμε όλες τις διαφορές μας με την Ελλάδα το συντομότερο δυνατό» (Συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά, Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 6 Μαρτίου 2011).
Σε άλλη συνέντευξή του, με αφορμή την επίσκεψή του στην Αθήνα και στην ερώτηση : «Επιμένετε στην άποψη ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο και δεν έχει δικαίωμα σε ΑΟΖ; Θα αμφισβητούσε η χώρα σας το δικαίωμα της Ελλάδας σε έρευνες για φυσικό αέριο και πετρέλαιο νοτιοανατολικά της Κρήτης; Πώς θα περιγράφατε την προσέγγιση της Τουρκίας στο θέμα της ΑΟΖ;» απήντησε : «Η Τουρκία έχει σαφή πολιτική και νομική θέση, εδραζόμενη στο διεθνές δίκαιο. Γνωρίζουμε ότι η Τουρκία και η Ελλάδα υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις αναφορικά με τη θαλάσσια δικαιοδοσία σε περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Επιθυμούμε να διευθετήσουμε όλες τις διαφορές μας με την Ελλάδα. Είμαι πεπεισμένος ότι θα πραγματοποιήσουμε πρόοδο προς έναν κοινά επιθυμητό σκοπό». (Συνέντευξη στο «Βήμα της Κυριακής, 14 Οκτωβρίου 2012).
Με αφορμή τα παραπάνω, κρίνω σκόπιμο να γίνει μια προσέγγιση του συγκεκριμένου θέματος.
***
Η Τουρκία, μετά την τελική διαμόρφωση των διατάξεων της «Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας 1982 - United Nations Convention on the Law of the Sea – UNCLOS 1982», η οποία από τον ΟΗΕ τέθηκε σε ισχύ στις 16-11-1994, από την Ελλάδα στις 23-6-1995 (Ν. 2321/1995) και από την Ε.Ε στις 10-12-1998 (Επίσημη Εφημερίδα αριθ. L 179 /1998 ) για να διεκδικεί στο Αιγαίο, και μη έχοντας επικυρώσει τη Σύμβαση, κατά καιρούς «κατασκευάζει» ή «ανασύρει» διάφορες θεωρίες, όπως τη «Θεωρία της μειωμένης επήρειας».
Η «Θεωρία της μειωμένης επήρειας», υπάρχει στη διεθνή νομική βιβλιογραφία, αλλά αφορά τον καθορισμό των Ζωνών του ‘Δικαίου της Θάλασσας’ για νησιά που βρίσκονται μακριά από το σώμα του κυρίαρχου κράτους, χωρίς οποιαδήποτε γεωγραφική συνάφεια με αυτό.
Σύμφωνα με τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας» (άρθρα 55 – 75), με την οποία και θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ (Α.Ο.Ζ) αυτή περιλαμβάνει το θαλάσσιο βυθό και το υπέδαφός του, που εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων μέχρι, δυνητικά, την απόσταση των 200 ναυτικών μιλίων.
Στην Α.Ο.Ζ, το κράτος δεν ασκεί πλήρη κυριαρχία (όλες τις αρμοδιότητες του κράτους) αλλά ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα (έρευνα, εκμετάλλευση φυσικών πόρων κ.α) που καλύπτουν όλους του φυσικούς πόρους, ζωντανούς και μη. ΑΟΖ έχουν, τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες, μόνο εφόσον μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή.
Για ακατοίκητες νησίδες και βραχονησίδες, δημιουργούνται ερωτήματα για το κατά πόσο μπορούν, υπό προϋποθέσεις, να έχουν ή όχι ΑΟΖ. Για τα κατοικήσιμα όμως νησιά, όπως το Καστελλόριζο, δεν γεννάτε καμία αμφιβολία.
***
Η έννοια της Α.Ο.Ζ, στην Ελλάδα, έγινε ευρέως γνωστή, αρχικά το Φεβρουάριο του 2003 και στη συνέχεια τον Ιανουάριο του 2007, όταν η Κυπριακή Κυβέρνηση, με Πρόεδρο τον Τάσο Παπαδόπουλο, υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντίστοιχα.
Το κατόρθωμα της μαρτυρικής Κύπρου, να οριοθετήσει ΑΟΖ, έφερε στο προσκήνιο το Καστελόριζο, το οποίο αποτελεί τον μεγαλύτερο πονοκέφαλο της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αναμφισβήτητα ελληνικό νησί το οποίο κατοικείται, διαθέτει δική του ΑΟΖ και αποτελεί σημείο οριοθέτησης της Ελληνικής ΑΟΖ με αυτή της Αιγύπτου και της Κύπρου. Η θέση του, έχει πανικοβάλει την Τουρκία, καθώς χάνει τα θαλάσσια σύνορά της με την Αίγυπτο και της περιορίζει την ΑΟΖ .
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η Τουρκία δείχνει να εγκαταλείπει το casus belli για τα 12 ν.μ με αντάλλαγμα, τη συναίνεση της Ελλάδας στη «διάσπαση» του εθνικού της χώρου, διαχωρίζοντας το Καστελόριζο από το Αιγαίο και οριοθετώντας το στη Θάλασσα της Λεβαντίνης.
Οι Τούρκοι, αμφισβητούν την αδιατάρακτη ενότητα των ελληνικών θαλασσίων συνόρων, από τον Έβρο μέχρι και το Καστελλόριζο, με το αιτιολογικό ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο αλλά στη Μεσόγειο και πιο συγκεκριμένα στη Θάλασσα της Λεβαντίνης.
Ισχυρίζονται ότι το Καστελόριζο, λό γω αυτής της γεωγραφικής του θέσης, έχει μειωμένη επήρεια στον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ, και η ΑΟΖ πέριξ του Καστελόριζου, ανήκει στη δική της.
***
Για να γίνουν πειστικοί, αγνοούν τις υποχρεώσεις τους που απορρέουν από τους Διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους είναι μέλη και με το ‘έτσι θέλω’, διαγράφουν από επίσημους χάρτες όχι μονό το Καστελλόριζο αλλά και όλα τα Δωδεκάνησα. Μια μικρή ανάλυση για να γίνει αυτό πιο κατανοητό.
Με σκοπό το συντονισμό της μετάδοσης των μετεωρολογικών πληροφοριών, για τις ανάγκες της διεθνούς ναυσιπλοΐας, το  Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Σύστημα Κινδύνου και Ασφάλειας (Global Maritime Distress Safety System - GMDSS), το οποίο καθιερώθηκε το 1992, σε συνεργασία με το Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό (International Maritime Organization ΙΜΟ), τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (World  Meteorological  Organization -WMO) και το Διεθνή Υδρογραφικό Οργανισμό  ( International Hydrographic Organization - IHO) έχουν οριοθετήσει παγκοσμίως είκοσι μια (21) γεωγραφικές θαλάσσιες περιοχές (METAREA) και έχουν αναθέσει σε συγκεκριμένα κράτη την ευθύνη για τη μετεωρολογική τους κάλυψη.
Στην Ελλάδα (ΕΜΥ), έχουν αναθέσει την ευθύνη για τη μετεωρολογική κάλυψη της περιοχής METAREA ΙΙΙ, η οποία περιλαμβάνει την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα (The Mediterranean and Black Seas, east of the Strait of Gibraltar) . Κάθε περιοχή METAREA έχει και υπο-περιοχές. Η περιοχή METAREA ΙΙΙ έχει 53 υπο-περιοχές.
Στο χάρτη του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού Νο 9 METAREA III ( E ), που απεικονίζονται οι 53 υπο-περιοχές ( Subareas ) της Μεσογείου αναφέρονται τα Δωδεκάνησα και το Καστελλόριζο. Τον ίδιο χάρτη έχει αναρτημένο στην ιστοσελίδα της και η Ελληνική ΕΜΥ. Στον αντίστοιχο χάρτη που έχει ανηρτημένο η Τουρκία, τα Δωδεκάνησα και το Καστελλόριζο φαίνονται ότι ανήκουν στη Τουρκία.
***
Το Καστελόριζο ή Μεγίστη (επειδή είναι το μεγαλύτερο από τα νησιά του συμπλέγματος των νησιών που συγκροτούν το Δήμο Μεγίστης),  νησί με ναυτική, εμπορική και πολιτιστική παράδοση, έχει έκταση 9,1 τετρ. χλμ., μήκος ακτών 19,5 χλμ, πληθυσμό 492 κατοίκους στην απογραφή του 2011 και απέχει 1,25  ναυτικά μίλια από τις τουρκικές ακτές, 72 από τη Ρόδο, 150 από την Κύπρο και 328 από τον Πειραιά.
Με τη Συνθήκη της Λοζάνης (24-7-1923), η Τουρκία παραχώρησε στην Ιταλία (άρθρο 15) ονομαστικά δεκατέσσερα νησιά (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη Κως, Καστελλόριζο) με τις παρακείμενες νησίδες τους.
Με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων (1947) μεταξύ Συμμαχικών Δυνάμεων και Ιταλίας, η Ελλάδα πήρε τα προαναφερθέντα από την Ιταλία (άρθρο 14).
Η γραμμή των θαλασσίων Ελληνοτουρκικών συνόρων σε αυτά, ορίστηκε ότι είναι αυτή που διέρχεται από 51 καθορισμένα σημεία, η γεωγραφική θέση των οποίων προσδιορίζεται λεπτομερώς και αναφέρεται στους Βρετανικούς υδρογραφικούς χάρτες (British Admiralty ) Νο 236, 872, 1546. Μια απλή ματιά στους χάρτες, αρκεί για να διαπιστωθεί ότι το Καστελλόριζο ανήκει στην Ελληνική επικράτεια.
Ο Νόμος 518/1948 «Περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα» (ΦΕΚ 7Α/9-1-1948) αποτελεί ένα διαχρονικό κείμενο και τρανταχτό επιχείρημα για τη σωστή ενημέρωση γύρω από τα ‘Δωδεκάνησα’, και φυσικά και το Καστελλόριζο, τα οποία προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα από την 28η Οκτωβρίου 1947.
Ο όρος ’Δωδεκάνησα’’ είναι όρος γεωγραφικός αναφερόμενος στο σύμπλεγμα νησιών, νησίδων και βραχονησίδων της ελληνικής επικράτειας και περιλαμβάνει τα δεκατέσσερα μεγαλύτερα (Αστυπάλαια, Ρόδος, Χάλκη, Κάρπαθος, Κάσος, Τήλος, Νίσυρος, Κάλυμνος, Λέρος, Πάτμος, Λειψοί, Σύμη Κως, Καστελλόριζο) με τις παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες τους. Είναι επίσης όρος διοικητικός που προσδιορίζει μια αποκεντρωμένη οργανωμένη δομή του Κράτους με βάση τις γεωοικονομικές, κοινωνικές και συγκοινωνιακές συνθήκες (άρθρο 101 Συντάγματος). Η διοικητική δομή ’Δωδεκάνησα’’, μέχρι το 1955 λειτουργούσε ως ‘Γενική Διοίκηση Δωδεκανήσου’ και στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα ως ‘Νομός Δωδεκανήσου’ (άρθρα 22 και 27 Ν. 3200/1955 «Περί Διοικητικής Αποκεντρώσεως» ) με πρωτεύουσα – έδρα, τη Ρόδο.

Αν βρεθεί, Ελληνική Κυβέρνηση που θα δεχτεί ότι δεν υπάρχει πλήρης και αδιατάρακτη ενότητα των θαλασσίων συνόρων, Ελλάδας – Τουρκίας, από τον Έβρο μέχρι και το Καστελόριζο, θα διαπράξει θανάσιμο λάθος .

Αλεξανδρούπολη Μάιος 2016
ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Νικόλαος
Υποναύαρχος Λ.Σ (ε.α)
 
         ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ     ΕΔΩ

ΜΙΑΖΕΙ ΣΑΝ ΑΣΤΕΙΟ, ΑΛΛΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ...

Το θέμα είναι ίσως από τα σοβαρότερα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε από τώρα και στο εξής.
Π.χ. να φανταστείτε ότι τις πατάτες Νάξου τις έχει κατοχυρώσει Ολλανδική εταιρεία,
οπότε για να σπείρει κάποιος πατάτες Νάξου θα πρέπει να αγοράσει σπόρο από τους Ολλανδούς!
                             

ΑΠΟ  Lefana

    

Άλωση της Πόλης, διαχρονικές συνέπειες και στρατηγική αποτροπής

ΛΕΦΕΔ

Παρουσίαση μνήμης για την άλωση της Πόλης από το παράρτημα Ν. Πέλλας,Ομιλητής: Ιωάννης Φριτζαλάς - Ιστορικός και Γεωπολιτικός αναλυτής              

Πολυμέσα

Είδατε την νοσοκόμα της βασίλισσας;




Φαίνεται ότι αυτοί οι «άνθρωποι» δεν προσπαθούν να κρύψουν τίποτα πλέον. Κοιτάξτε την στολή που φοράει η νοσοκόμα.

Το βλέπετε; Κοιτάξτε προσεκτικά την ζώνη της. Έχει πλάκα το θέμα. Δεν μπορούν χωρίς τους συμβολισμούς, θα σκάσουν
x





                               ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΓΙΑΝΝΗ

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Αυτή είναι η σιχαμένη οικογένεια Μητσοτάκη – Ο πολιτικός καρκίνος που κάνει παντού μεταστάσεις (ΦΩΤΟ)

Mitsos 3


Μπαμπάς Κωνσταντίνος: 3 συντάξεις, 3 συσσίτια επί κατοχής, κρατικοδίαιτος από τα 28 του όπου εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής το 1946.
Κόρη Ντόρα: Κρατικοδίαιτη από τότε που γεννήθηκε, πρώτα στο πολιτικό γραφείο του μπαμπά της και έπειτα εξαργύρωσε πολιτικά την εκτέλεση του άντρα της από τη 17Ν και έγινε βουλευτής.
Γιος(;) Κυριάκος-Κούλης: Κρατικοδίαιτος από τότε που γεννήθηκε. Πέρα από βουλευτής και υπουργός διετέλεσε και Πρόεδρος του κοινωφελούς Ιδρύματος Κωνσταντίνος Κ. Μητσοτάκης….
Mitsos 2
Κόρη Αλεξάνδρα: Πρόεδρος ActionAid – Σκάνδαλο ActionAid
Εγγονή Αλεξία: Aμοιβή της τάξης των 320.000 ευρώ τον χρόνο για τις υπηρεσίες της ως «σαμαρείτισσα» δημοσίων σχέσεων στον «Ερυθρό Σταυρό».
Εγγονός Κώστας: Έχει εργαστεί ως στέλεχος σε Διεθνείς Οργανισμούς, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες και στη Παγκόσμια Τράπεζα µε έδρα το Κόσσοβο, ενώ διετέλεσε ειδικός συνεργάτης στο Υπουργείο Εξωτερικών. Μετά η μαμά τον έκανε δήμαρχο Καρπενησίου στα 30κάτι του όπου παραιτήθηκε για να αναβαθμιστεί ιεραρχικά σε περιφερειάρχης όπου θα παραιτηθεί μόλις βρει την ευκαιρία να αναβαθμιστεί σε βουλευτή.
Ανιψιά Αντιγόνη Λυμπεράκη: Πρώην αριστερή και στέλεχος Συνασπισμού. Πρώην αντιπρόεδρος της νεοφιλελεύθερης “Δράσης”, νυν βουλευτής του Ποταμιού του Θεοδωράκη. Στέλεχος της “οικογενειακής” ActionAid. Μεταξύ 2000-2004 ήταν στο Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων των Υπουργείου Εργασίας και ήταν συντονίστρια στην εκπόνηση τριών Εθνικών Σχεδίων Δράσης για την Απασχόληση. Διετέλεσε ακόμα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΙΣΤΑΜΕ (2004-2007) και του “Όμιλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας” (2008-2010). Γνωστή για φράσεις όπως “Οι φτωχοί δεν ξέρουν να ψηφίζουν σωστά και πολλές φορές κρίνουν λάθος”, και “ας κάνουμε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας για να μην τιναχθεί στον αέρα η συμφωνία με τους δανειστές.”.
Σύντροφος Αλεξίας: Ανδρέας Παπαδόπουλος, τέως βουλευτής ΔΗΜΑΡ.
Σύντροφος Κώστα: Σία Κοσιώνη. Δημοσιογράφος-Παπαγαλάκι του Αλαφούζου.                                                          ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ   ΕΔΩ

ΤΗΣ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑΣ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΜΕ ΚΛΕΙΔΙΑ... ΜΟΝΟ ΘΕΛΟΥΝ ΕΥΖΩΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΠΑΘΙΑ...!!!


ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΟΥ "ΣΤΟΧΟΥ" ΑΠΟ ΤΟ 2002!!!
H Μεγάλη Ιδέα μπορούμε να πούμε ότι ξεκίνησε αμέσως μετά την Άλωση. 

Ως κοινός πόθος όλου του Ελληνισμού, άνθισε λίγο πριν την Επανάσταση και διατηρήθηκε μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πολλά λοιπόν είναι τα τραγούδια που γράφτηκαν εμπνευσμένα απ' αυτήν. Δυστυχώς λίγα από αυτά είναι γνήσια τραγούδια του λαού, ενώ τα περισσότερα είναι μέτριες απομιμήσεις. Ένα από αυτά είναι και το παρακάτω του Ντεληγιάννη:

Μαζεύει νιους για πόλεμο, γέροντες για ορμήνια
να παν να πολεμήσουνε, δυο τρεις μεγάλες χώρες
την Πρέβεζα για το φλουρί, την Άρτα για τ' ασήμι
και την Κωνσταντινούπολη, για τη Χριστιανοσύνη.

Τέτοιες απομιμήσεις συνέθεσαν και επώνυμοι συνθέτες κυρίως για παιδαγωγικούς σκοπούς όπως το Δημοτικοφανές του Γεωργίου Λαμπελέτ, σε στίχους του Ζαχαρία Παπαντωνίου.

Στην Αγιά Σοφιά αγνάντια βλέπω τα ευζωνάκια
στους πολέμους μαυρισμένα, τα ευζωνάκια τα καημένα
κλέφτικο χορό χορεύουν και αντίπερ' αγναντεύουν.
Κι' αγναντεύοντας την Πόλη τραγουδούν και λένε
Πάλι θα γενούν δικά μας κι' η μεγάλη εκκλησιά μας
Τούτ' ειν' οι χρυσοί οι θόλοι, αχ, κατακαημένη Πόλη
Στην Κυρά τη Δέσποινα μας πες να μη λυπάται
στις εικόνες να μην κλαίνε, τα ευζωνάκια μας το λένε,
τα ευζωνάκια τα καημένα στους πολέμους μαυρισμένα
Κι' ο παπάς πού 'ναι κρυμμένος μεσ' στο Άγιο Βήμα
τα ευζωνάκια δεν θ' αργήση να'βγη να τα κοινωνήση
Κι' όπου να' ναι βγαίνουν τ'Άγια μέσα σε μυρτιές και βάγια.

Ένα από τα τραγούδια, εμπνευσμένα από τον πόθο για απελευθέρωση της Βασιλεύουσας, του Μανώλη Καλομοίρη σε ποίηση Σταματέλλου, συναντιέται σήμερα στις συλλογές με διαφορετικούς στίχους που δεν θίγουν μια κακώς εννοούμενη και έξωθεν επιβεβλημένη φιλία. Το παραθέτουμε με τους αυθεντικούς αρχικούς του στίχους.

Έγια μόλα, έγια λέσα, φύσηξε βορηά,
σπρώξε κύμα το καράβι, βόηθα Παναγιά.
Στην Αγιά Σοφιά να πάμε, έγια μόλα για,
για να πάρουμε του Τούρκου τα χρυσά κλειδιά.
Να καθίσουμε τη σκλάβα πάλι στο θρονί,
να την προσκυνήσει ο κόσμος ρήγισσα τρανή.

Το σημαντικότερο από όλα του τα έργα είναι και η τελευταία του όπερα "Κωνσταντίνος Παλαιολόγος" με υπότιτλο "Πήραν την Πόλη", σε κείμενο του μεγάλου Νίκου Καζαντζάκη. Στην εποχή μας, ευτυχώς, οι συνθέτες και ποιητές δεν ξέχασαν την Κωνσταντινούπολη. Πρόσφυγες δεύτερης και τρίτης γενιάς γράφουν έργα γι' αυτήν όπως ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής κι ο ποιητής Μέντης Μποσταντζόγλου (Μποστ) το 1988 μιλάνε με τρυφερότητα για τη χαμένη πατρίδα μας.
Πόλη, Κωνσταντινούπολη, πατρίδα μου χαμένη,
Βασίλισσα των πόλεων χιλιοτραγουδισμένη.
Είσαι στον κόσμο ξακουστή από την ομορφιά σου,
για του Βοσπόρου τα νερά και την Αγιά Σοφιά σου.
Πόλη, Κωνσταντινούπολη, πατρίδα μου χαμένη,
η θύμησή σου στην καρδιά νοσταλγικά μου μένει.
Κι' όσο κι αν είμαι μακριά απ' τ'άγια χώματά σου,
ο λογισμός μου βρίσκεται παντοτινά κοντά σου.             ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ   ΕΔΩ

Η Άλωση της Πόλης όπως την αφηγείται ο Στρατηγός Φραγκούλης Φράγκος


agia-sophia

Η Άλωση της Πόλης μέσα από το κείμενο ομιλίας του Επίτιμου Α/ΓΕΣ Στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου.

Ο οποίος δεν αποφεύγει να κάνει αναφορές και στο σήμερα.

Όλο το κείμενο της ομιλίας αφήγησης για την Άλωση της Πόλης:

Πεντακόσια εξήντα τρία  χρόνια πέρασαν μέχρι σήμερα από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαΐου 1453.

Από τότε που ακούστηκε η κραυγή “Εάλω η Πόλις” και η Βασιλεύουσα, η Πόλη των Αγίων, των Αυτοκρατόρων και των θρύλων, πέρασε στην κατοχή του Οθωμανού δυνάστη.

Έτσι άρχισε η Τουρκοκρατία.

Το Γένος μας απεβίωσε προσωρινά, αλλά η Κωνσταντινούπολις και η Αγιά Σοφιά συνεχίζουν να παραμένουν σε ξένα χέρια.

Έτσι το Βυζάντιο, η κιβωτός του πνευματικού πλούτου της Αρχαίας Ελλάδας και της Χριστιανικής διδασκαλίας, έπεσε.

Δίκαια λοιπόν, ο Βυζαντινολόγος Στήβεν Ράνσιμαν αποκάλεσε την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ως αίσχος των Λατίνων, γιατί όταν σε λίγο η οθωμανική πλημμυρίδα θα χτυπήσει τις πύλες της Ευρώπης, τότε πλέον οι Δυτικοί θα συνειδητοποιήσουν την ενοχή τους ή τη συμμετοχή τους καλύτερα σ’ αυτό το ιστορικό ανοσιούργημα, σ’ αυτή την τρομερή καταστροφή.

Τότε επιτέλους θα ακούσουν οι Δυτικοί το θλιβερό απόηχο αυτής της μεγάλης συμφοράς.

  α.Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση για να αποτίουμε ένα διαρκή και μεγάλο φόρο τιμής στο Βυζαντινό κράτος, την Ρωμανία όπως την αναφέρουν τα κείμενα της εποχής, το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος του Ελληνικού Έθνους, όπως το χαρακτηρίζει ο νεότερος βυζαντινολόγος ο Διονύσιος Ζακυνθηνός.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, η Νέα Ρώμη άντεξε επί 11 αιώνες.

1204

Μετά την Άλωση όμως από τους Σταυροφόρους το 1204 η εδαφική της έκταση και το σφρίγος της περιορίσθηκαν σημαντικά.

Παρέμεινε όμως καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου της το κράτος στο οποίο πραγματοποιήθηκε η επιτυχημένη και δημιουργική συνάντηση Χριστιανισμού και Ελληνισμού.

Η Ελληνορθόδοξη παράδοση υπήρξε το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης και το Βυζάντιο τη διέδωσε με ειρηνικό τρόπο στους γειτονικούς λαούς του.

Αυτή την ιεραποστολική δράση των Βυζαντινών προγόνων μας καταδεικνύουν και μαρτυρούν οι πολιτισμοί των σημερινών λαών της Ανατολικής Ευρώπης.

newego_LARGE_t_1101_2031263

Ο Ρώσος Πατριάρχης Αλέξιος παραδέχθηκε, όταν βρέθηκε το 1992 στην Αθήνα, ότι η Ρωσία είναι πνευματικό τέκνο του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού του Βυζαντίου.

Ο Ρουμάνος Ιστορικός και πολιτικός του 20ου αιώνα Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε την Μολδοβλαχία μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, ως “το Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο”.

Και το κυριλλικό ελληνογενές αλφάβητο που χρησιμοποιούν οι σλαβικοί λαοί αποτελεί έμπρακτη επιβεβαίωση της ακτινοβολίας του Βυζαντινού πολιτισμού.

Από αυτό λοιπόν τον πολιτισμό πρέπει να διδασκόμαστε εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες.

 β.Πρέπει να θυμόμαστε την Άλωση, διότι μέσα από τις διηγήσεις των ιστορικών της εποχής ξετυλίγεται η Ελληνική Διάρκεια και η διαχρονική πορεία των αξιών του οικουμενικού Ελληνισμού.

images

Η συγκλονιστική ομιλία του o Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος πό την τελική επίθεση των Οθωμανών  στις 28 Μαΐου 1453 στο λόγο που εκφώνησε στην Αγία Σοφία μεταξύ άλλων ανέφερε:

“Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἴνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τῶν ἐχθρῶν της πίστεως ἠμῶν.

Παραδίδωμι δὲ ὑμὶν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἠμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων.

Καλῶς οὒν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερα τινὰ ὀφείλεται κοινῶε ἐσμεν πάντες ἴνα προτιμήσωμεν ἀποθανεὶν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρώτον μὲν ὑπὲρ τῆς πίστεως ἠμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὑπὲρ πατρίδος, τρίτον ὑπὲρ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὑπὲρ συγγενῶν καὶ φίλων.

Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσται ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλῶ μᾶλλον ὑπὲρ πάντων ἠμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.”

Δηλαδη αγωνιζόμαστε: για την Πίστη, για την Πατρίδα, για τους συγγενείς μας.

Προσθέτει και τον βασιλέα, διότι εκείνο ήταν το πολίτευμα της εποχής.

Κολοκοτρώνης-Παλαιολόγος

Όμως το τρίπτυχο Πίστη, Πατρίδα, συγγενείς, που αναφέρει ο τελευταίος Αυτοκράτορας, μας συνδέει με τον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων και με τον παιάνα των Σαλαμινομάχων, το “Ίτε παίδες Ελλήνων” και φθάνει αυτή η Ελληνική Διάρκεια μέχρι την προκήρυξη του Αλεξάνδρου Υψηλάντη, που έγραφε τον Φεβρουάριο του 1821 “Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος”, και μέχρι τα λόγια του Κολοκοτρώνη προς τους μαθητές του πρώτου Γυμνασίου της Ελεύθερης πλέον Αθήνας: “Όταν πιάσαμε τ’ άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και ύστερα υπέρ Πατρίδος” .

Αυτές είναι οι διαχρονικές αξίες του Ελληνισμού.

Αυτός ο ηθικός δεσμός ενώνει τον Παλαιολόγο με τους Σαλαμινομάχους και με τον Κολοκοτρώνη και με το 1940.

Μαχόμεθα για την Πίστη, την Πατρίδα, την Οικογένεια όσο κι αν κάποιοι μας χαρακτηρίζουν ….αναχρονιστικούς.

Τιμώντας την μνήμη των προδρόμων και των μαρτύρων της Ελληνικής Διάρκειας εμείς γι’ αυτά θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε!

γ.Θυμόμαστε τα γεγονότα της εποχής πριν και γύρω από την άλωση, διότι μας διδάσκουν την πολύτιμη συμβολή της Ορθόδοξης εκκλησίας μας στην επιβίωση του Γένους μας.

Λίγο πριν από την άλωση, η αυτοκρατορική εξουσία πίστεψε μάταια, ότι αν υπογράψουμε την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα, θα έχουμε τη μεγάλη βοήθεια από τη Δύση κατά των Οθωμανών.

Μεταξύ 1438 και 1439 στη Φερράρα και στη Φλωρεντία, διότι παρά την υπογραφή της ψευτοένωσης τα καράβια του Πάπα δεν φάνηκαν ποτέ στην μαχόμενη Βασιλεύουσα.

Ο Βρετανός ιστορικός Στήβεν Ράνσιμαν στο περισπούδαστο έργο του “Η Μεγάλη εκκλησία εν Αιχμαλωσία” δικαιώνει εν μέρει τους ανθενωτικούς λέγοντας ότι διέσωσαν την ενότητα της εκκλησίας και μονάχα έτσι επιβίωσε ο Ελληνισμός.

Και στο άλλο σπουδαίο έργο του, την “Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως” διαψεύδει όλους τους επικριτές της εκκλησίας και του μοναχισμού τονίζοντας ότι στα θαλάσσια τείχη της Βασιλεύουσας έναν από τους πύργους τον υπεράσπιζαν Έλληνες μοναχοί.

δ.Θυμόμαστε την Άλωση, διότι η ιστορία μας διδάσκει ότι όταν οι λίγοι αποφασίσουν να αντισταθούν κατά των πολλών, μπορεί να ηττηθούν πρόσκαιρα, αλλά τελικά σε βάθος χρόνου κερδίζουν.

Η αντίσταση στα τείχη της Βασιλεύουσας των 5.000 χιλιάδων Ελλήνων και των 2.000 ξένων συμμάχων τους, έμεινε στις ψυχές των υποδούλων ως τίτλος τιμής και δέσμευση για νέους αγώνες.

η-πολις-εαλω

Η θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στη πύλη του Ρωμανού έθεσε τις βάσεις για τον αγώνα του 1821.

Τα πολλά κινήματα των υπόδουλων ενάντια στον Οθωμανό δυνάστη, τράφηκαν από τους θρύλους του Μαρμαρωμένου Βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς.

Εάν οι αγωνιστές της Κωνσταντινούπολης είχαν παραδοθεί την 29η Μαΐου 1453, δεν θα υπήρχε ούτε αντίσταση στον κατακτητή, ούτε εθνεγερσία.

Η συνθηκολόγηση θα ήταν μια ανεξίτηλη ντροπή. Ενώ η ηρωϊκή άμυνα γέννησε την υπομονή, την ελπίδα, την προσδοκία. Αυτή την ελπίδα εκφράζει και ο Ποντιακός θρήνος λέγοντας:

 

“…Η Ρωμανία πέρασεν, Η Ρωμανία πόρθεν,

 

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο…”

ε.  Άλλωστε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έλεγε πολλές φορές προς τους ξένους συνομιλητές του: “Ο βασιλεύς μας συνθήκην δεν έκαμε, η φρουρά του πολεμά ακόμη και στο φρούριό του αντιστέκονται”.

Και εξηγούσε ότι αναφερόταν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στους κλεφτες αρματωλούς, στο Σούλι και στη Μάνη.

Οι πεσόντες κατά την άλωση μας δώρισαν το δικαίωμα στην Μεγάλη ιδέα. Και χωρίς Μεγάλες ιδέες τα έθνη δεν πάνε μπροστά.

1-Μωάμεθ-Β-Πολιορκία-666

στ.Η αντίσταση των τελευταίων μαχητών της Κωνσταντινούπολης και η απάντησή τους στον Μωάμεθ τον Πορθητή εμπνέει πάντοτε το ΟΧΙ του Ελληνισμού.

Εμπνέει το έπος του 1940 κατά του Μουσσολίνι, το έπος του 1941 κατά του Χίτλερ.

Η-Κύπρος-πάει-την-Τουρκία-στο-Ευρωπαϊκό-Συμβούλιο-γι-την-ΑΟΖ-όπου

Και σήμερα όμως οφείλουμε να συνεχίζουμε και να αντιστεκόμαστε με κάθε τρόπο.

Οι σημερινές αλώσεις είναι μικρές και καθημερινές.

Άρα ύπουλες μεν, αλλά και εξίσου επικίνδυνες.

Η υπονόμευση της γλώσσας μας, η άγνοια της ιστορίας μας, η ξενομανία, οι συκοφαντίες κατά της Παράδοσής μας, οι κατά καιρούς υποχωρήσεις απέναντι σε Τούρκους, Σκοπιανούς και πολλούς άλλους, όλα αυτά και πολλά άλλα αποτελούν μικρές αλώσεις που απαιτούν γνώση, αντίσταση και μαχητικότητα.

Δεν αρνούμαστε την επικοινωνία και τη συνεργασία με άλλους λαούς και πολιτισμούς.

Ο Ελληνισμός ποτέ δε κλείστηκε στο καβούκι του.

Θα αρνηθούμε όμως την αφομοίωση, την αλλοτρίωση, τις γκρίζες ζώνες και θα υποστηρίξουμε τα κεκτημένα μας δίκαια, τα εδάφη μας, τα πελάγη μας, την ταυτότητά μας.

Θα αγωνισθούμε με όπλα πρώτιστα πνευματικά και ηθικά.

Και θα διδασκόμαστε από την Παράδοση και το βίωμα της εκκλησίας μας.

Η Άλωση και οι μετέπειτα εξελίξεις μας διδάσκουν ότι τελικά επιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Διότι η Ορθόδοξη Παράδοση είναι Σταυροαναστάσιμη.

Μας θυμίζει ότι μετά από την κάθε Σταύρωση του Γένους ακολουθεί η Ανάσταση.

Αρκεί να το πιστέψουμε!

polisealo

2.Η πτώση της Κωνσταντινουπόλεως παρέμεινε μέσα στον θρύλο και τις παραδόσεις του Ελληνισμού και μάλιστα η 29η Μαΐου θεωρείται αποφράδα ημέρα.

Πρόκειται για ένα από τα τραγικότερα γεγονότα της ιστορίας μας.

Η 29η Μαΐου κατά την άποψή μου, μπορεί να ορισθεί ως μεταίχμιο μεταξύ της ένδοξης Ρωμηοσύνης και της πονεμένης Ρωμηοσύνης.

Γιατί η Ρωμηοσύνη έζησε και μετά την πτώση της Ρωμανίας, αλλά με διαφορετική μορφή.

Το γεγονός είναι ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δημιούργησε έναν πολιτισμό, ο οποίος μεγαλούργησε, ιδιαίτερα όσο η Αυτοκρατορία αυτή οδηγείτο προς το τέλος της ή καλύτερα την τελείωσή της, και αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε και μετά την πτώση της μέχρι και σήμερα.

3.Ιστορικά λοιπόν, την 21η Μαΐου 1453, εορτή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ο Μωάμεθ έστειλε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο πρέσβεις με την πρόταση να του παραδώσει την Πόλη με αντάλλαγμα την ελευθερία και την περιουσία του ίδιου και των αρχόντων του.

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος απέρριψε αμέσως την πρόταση του Μωάμεθ και του απάντησε με ένα ηρωϊκό όχι, που περιγράφεται στην παρακάτω απάντηση: “Το δε την Πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν έστι ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών”.

4.Τελικά η Πόλις έπεσε.

Πως έπεσε όμως;

Έπεσε σαν θρυλλική ηρωΐδα, πολεμώντας ηρωϊκά μέχρι το τέλος.

Συνεχίζουμε όμως να πονάμε και θα πονάμε πάντοτε για τη μαύρη Τρίτη που όλοι οι Έλληνες, συνεχίζουν να θεωρούν «αποφράδα ημέρα» και οι ψυχές μας θα συνεχίσουν να σκιρτούν, το θάρρος μας θα συνεχίσει να δυναμώνει όταν μιλάμε για τον τελευταίο αυτοκράτορα, που όρθιος, ατρόμητος και εγκαταλελειμμένος απ’ όλους απέκρουε τους άπιστους, μέχρι που ο αριθμός τους τον συνέθλιψε με αποτέλεσμα να πέσει έχοντας για σάβανό του τη δόξα της αυτοκρατορίας του.

Αξίζει να σημειωθεί ο ηρωισμός των 170 Σφακιανών του Μανούσου Καλλικράτη αρχηγού σώματος εθελοντών που το Μάρτη του 1453 ξεκίνησε να βοηθήσει στην άμυνα της Πόλης και πολεμουσαν ασυγκρατητοι μονοι αυτοι ακομη και όταν «Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ»

 

 Όπως την περιγράφει στο Χρονικό του ο Γεώργιος Φραντζής:

 

«…καὶ ἐγκρατεῖς πάντων ἐγένοντο, ἄνευ δὲ τῶν πύργων τῶν λεγομένων Βασιλείου, Λέοντος καὶ Ἀλεξίου, ἐν οἶς ἑστήκεισαν οἱ ναύται ἐκεῖνοι οἱ ἐκ τῆς Κρήτης.

Αὐτοὶ γὰρ γενναίως ἐμάχοντο μέχρι καὶ τῆς ἕκτης καὶ ἑβδόμης ὥρας καὶ πολλοὺς Τούρκους ἐθανάτωσαν καὶ τοσοῦτον πλῆθος βλέποντες καὶ τὴν πόλιν δεδουλομένη πᾶσαν, αὐτοὶ οὐκ ἤθελον δουλωθῆναι, ἀλλὰ μᾶλλον ἔλεγον ἀποθανεῖν κρεῖττον ἢ ζῆν. Τοῦρκος δέ τις τῷ ἀμηρᾷ ἀναφορὰν ποιὴσας περὶ τῆς τούτων ἀνδρείας, προσέταξεν ἵνα κατέλθωσιν μετὰ συνηβάσεως καὶ ὦσιν ἐλεύθεροι αὐτοί τε καὶ ἡ ναῦς αὐτῶν καὶ πᾶσα ἀποσκευή, ἥν εἶχον. Καὶ οὕτως γενόμενον, πάλιν μόλις ἐκ τοῦ πύργου τούτους ἔπεισαν ἀπελθεῖν.»

73

5.Η Πόλις όμως εάλω!

Αλλοίμονο όμως αν την αφήσουμε να αλωθεί και μέσα στην ψυχή μας!

Δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει στην ψυχή των νεότερων Ελλήνων η ανάμνηση της Βασιλίδος του Ελληνισμού, της Βασιλίδος των πόλεων.

Τίποτε δεν χάνεται οριστικά, παρά μόνο εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι για να το θυμούνται. Ζούμε σε καιρούς που η επιχειρούμενη να επιβληθεί συλλογική αφασία θέλει να αφυδατώσει τον Έλληνα από τους ζωτικούς χυμούς της εθνικής συγκίνησης και της υπερηφάνειας. Γιατί και η Άλωση της πόλης έχει στοιχεία που μπορούν να κάνουν τον Έλληνα υπερήφανο!

Από την Άλωση της Πόλης που σήμανε και την τυπική κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, άρχισε η μεγάλη προετοιμασία για την ανάκτηση του «Ποθούμενου», δηλαδή της ελευθερίας. Αυτό άλλωστε υποδηλώνουν οι θρύλοι που ακολούθησαν την 29η Μαΐου 1453 και οι οποίοι φθάνουν ως τους καιρούς μας.

Το Γένος αρνείτο πεισματικά να υποταχθεί.

Αυτήν την πείσμονα άρνηση υπενθύμισε ο Κολοκοτρώνης σ’ έναν από τους λόγους του: «Το Γένος ποτέ δεν υποτάχθηκε στο Σουλτάνο!

Είχε πάντα το Βασιλιά του, το στρατό του, το κάστρο του. Βασιλιάς του ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, στρατός του οι Αρματωλοί και κλέφτες, κάστρα του η Μάνη και το Σούλι».

Ας αναλογιστούμε τι είχαμε, τι χάσαμε και τι κινδυνεύουμε να χάσουμε αν μείνουμε τούτες τις κρίσιμες ώρες που διέρχεται η πατρίδα μας στο λήθαργο της εθνικής μας ανευθυνότητας. Είναι η ώρα της εθνικής ομοψυχίας και των μεγάλων αποφάσεων, εάν θέλουμε εμείς και τα παιδιά μας να επιζήσουν στον κόσμο μας με ελληνική ταυτότητα!

Η 29η Μαΐου 1453 ως ημέρα Μνήμης μας το επιβάλλει. Να μην είναι μόνο ημέρα μνήμης αλλά και ημέρα περισυλλογής και φρονηματισμού. Κωνσταντίνου – Πόλις.

Ένας ακατάλυτος βωμός αθανασίας!

Το άχραντο προσκυνητάρι του Έθνους μας!

Εδώ, οι ψίθυροι των αιώνων με το κρυφομίλημα των ηρωϊκών τελευταίων υπερασπιστών της, φτάνουν σαν αιώνια υπόμνηση χρέους ώσπου νάρθει η πολυπόθητη ημέρα που θα αναστηθεί ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς»!

Και μαζί του τα όνειρα του έθνους μας!

Δεν είναι ουτοπία!

Είναι «μοιρολατρική πίστη»!

Sfaintii-Constantin-si-Elena

 6.Αξίζει να αναφέρουμε την αφιέρωση της Πόλης κατά το χρόνο των εγκαινίων της, όπως την ανέγραψε ο Μέγας Κωνσταντίνος το 330 μ.Χ. στην ιδρυτική στήλη της πόλης: «Σοι Χριστέ, κόσμου Βασιλεύς και δεσπότης, σοι προστίθημι την δε την δούλην πόλιν και σκήπτρα τήσδε και το παν Ρώμης κράτος φύλαττε ταύτην, σώζε δ’ εκ πάσης βλάβης».

Ο ιστορικός της Άλωσης, Κωνσταντίνος Δούκας, για τη στιγμή του θανάτου του ηρωϊκού αυτοκράτορα γράφει: «ο βασιλεύς, ιστάμενος βαστάζων σπάθην και ασπίδα, είπε λόγον λύπης άξιον – “ουκ έστι τις των Χριστιανών τού λαβείν την κεφαλήν μου απ’ εμού;” – ην γαρ μονώτατος απολειφθείς.

Τότε εις των Τούρκων, δους αυτώ κατά πρόσωπον και πλήξας, και αυτός τω Τούρκω ετέραν εχαρίσατο· των όπισθεν δ’ έτερος καιρίαν δους πληγήν, έπεσε κατά γης· ου γαρ ήδεισαν ότι ο βασιλεύς εστιν, αλλ’ ως κοινόν στρατιώτην τούτον θανατώσαντες αφήκαν».

Άλλος ένας αυτόπτης μάρτυρας της Άλωσης, ο ιστορικός Γεώργιος Φραντζής, που είδε από κοντά τις φρικιαστικές στιγμές, γράφει: «Τις διηγήσεται τους τε κλαυθμούς και θρήνους; ει και εκ ξύλου άνθρωπος ή και εκ πέτρας ην, ουκ ηδύνατο μη θρηνήσαι!». «Ω, φρίξον ήλιε! Ω, στέναξον γη! Εάλω η Πόλις…!»

7.Ας μην αφήσουμε λοιπόν τον πειρασμό της λήθης να ενσκήψει πάνω μας και να κυριεύσει την ψυχή μας! Τα τελευταία χρόνια αυτός ο πειρασμός κυριολεκτικώς έχει μολύνει την μνήμη μας! Οι ψυχές των ηρώων του Βυζαντίου, της Μ. Ασίας και της Κύπρου μας εγκαλούν!

Οι βίαιοι απάνθρωποι διωγμοί των Ελλήνων αυτών των περιοχών σε όλη την διάρκεια του 20ού αιώνα άφησε ολάνοιχτες και αιμορραγούσες πληγές! Ξεχάσαμε την νύχτα της 5ης προς την 6η Σεπτεμβρίου 1955 που οι Τούρκοι πέτυχαν ότι δεν κατάφεραν τα στίφη του Πορθητή, δηλαδή τον αφελληνισμό της Κωνσταντινούπολης; Γιατί εκείνη η νύχτα σήμανε η οριστική Άλωση της Πόλης.

Οι Τούρκοι επέτυχαν μέσα σε μια νύχτα ό,τι δεν πέτυχαν σε πέντε αιώνες κατοχής της! Ξεχάσαμε τα γεγονότα της Κύπρου το 1974;

Ξεχάσαμε λοιπόν την ιστορία μας για χάρη σκοπιμοτήτων που βλάπτουν τα εθνικά μας συμφέροντα ενώ ο αιώνιος εχθρός μας ούτε μια συγγνώμη δεν καταδέχθηκε να ζητήσει από τα θύματά του! Αυτός που με το βάρβαρο παρελθόν του επιζητά το Ευρωπαϊκό του Μέλλον!

Ο Ελληνισμός δεν θα ζήσει αν μείνει χωρίς οράματα, μνήμες και ελπίδα.

Μόνο αν μείνει άπαρτο το κάστρο της μνήμης που το συντήρησαν και το συντηρούν οι θρύλοι και μαζί τους οι ενσαρκωτές της εθνικής μας ιδέας, το Γένος θα επιβιώσει και θα δοξαστεί.

Οι κάθε λογής υποτελείς, οι συμβιβασμοί και οι ειρηνολογίες, δεν συμβαδίζουν ούτε με τον εθνικό πατριωτισμό, ούτε με το συμφέρον του ελληνισμού!

Πολλοί λένε ότι είναι ουτοπία να θρέφεται η ψυχή με όνειρα ανεκπλήρωτα, είναι ουτοπία να βλέπουμε προς την Ανατολή και να ονειρευόμαστε την Αγιά Σοφιά απαστράπτουσα και λαμπροφορεμένη να λειτουργείται και πάλι ν’ αντηχεί στους θόλους της «το Χριστός Ανέστη»!

Λένε ότι είναι ουτοπία να αναζητά κανείς στα χαλάσματα του Βυζαντινού τείχους, κοντά στην Πύλη του Ρωμανού, τον Παλαιολόγο ζωντανό και υπερήφανο!

Λένε ότι είναι ουτοπία να ονειρεύεται κανείς, μα όποιος δεν ονειρεύεται παύει να ζει και προσαρμόζεται σε μια ζοφερή και ακίνητη πραγματικότητα, δέσμια σκοπιμοτήτων και συμφερόντων!

Εμείς όμως, οι Έλληνες, μεγαλουργήσαμε στο χρόνο, πέρα από τα μεγάλα μας λάθη, το κάναμε γιατί ονειρευόμασταν έστω και αν ξέραμε ότι είναι ουτοπία! Λαοί χωρίς όνειρα και μνήμη είναι λαοί νεκροί! Ας αφήσουμε αυτούς τους λαούς να ζούνε με τις υλιστικές τους αξίες και ας μην τους ακολουθήσουμε στην παραζάλη των συμφερόντων.

10264963_10203851769082629_8786858100331405436_n

 Το τέλος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

 Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μετά τον τραυματισμό του Ιουστινιάνη , έδινε ήδη σαν απλός στρατιώτης στη πύλη του Αγίου Ρωμανού ένα απελπισμένο αγώνα τιμής. Είχε έρθει πλέον η στιγμή να λειτουργήσει σαν Σπαρτιάτης στις Θερμοπύλες, κάτι που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία του και το παραστατικό του. Άλλωστε ήξερε ότι το μόνο που απέμενε πλέον σε εκείνον και τους πιστούς  συμπολεμιστές του  ήταν η τιμή τους. Έτσι μαζί με τους  Θεόφιλο Παλαιολόγο, Ιωάννη Δαλμάτη, Φραγκίσκο του Τολέδο, Δημήτριο Κατακουζηνό και μερικές ακόμη δεκάδες πιστούς “ Καβαλάριους “ προσπαθεί με αφάνταστη γενναιότητα να κρατήσει την άμυνα.

Όμως παρά τις προσπάθειες τους ο όγκος των εχθρικών δυνάμεων σαν ορμητικός χείμαρρος παρασύρει πλέον τα πάντα, ο αυτοκράτορας τότε πετάει τα βασιλικά ενδύματα και ξεχύνεται ενάντια στα χιλιάδες εχθρικά φουσάτα που ήδη αλαλάζουν από ενθουσιασμό και με το σπαθί στο χέρι πετσοκόβει όποιον βρίσκει μπροστά του.

Αλλά η αριθμητική υπεροχή του εχθρού είναι τρομακτική με τους συντρόφους του  να χάνονται ο ένας μετά τον άλλο και τον ίδιο να φωνάζει ότι “η πόλη χάνεται και εγώ ακόμη ζω ;”

Γιατί από την αρχή της μάχης το δίλημμα για εκείνον ήταν ένα, “η θα νικήσω ή θα πεθάνω” και αφού πλέον δεν μπορούσε να νικήσει, δεν σκεφτόταν παρά τον θάνατο , αλλά ένα θάνατο έντιμο που θα βοήθαγε να κρατηθεί και το φρόνημα του υπόδουλου πλέον λαού του.

Ορισμένοι δυτικοί ιστοριογράφοι είπαν ότι αφού είχε κτυπήσει αρκετούς γενίτσαρους, κάποιος από αυτούς του δίνει ένα χτύπημα με το σπαθί στο κεφάλι , τα αίματα του μπερδεύονται με αυτά των εχθρών του, δεν βλέπει πλέον τίποτε αλλά παρόλα αυτά συνεχίζει και μάχεται, τότε όμως ένας δεύτερος γενίτσαρος του δίνει το καθοριστικό χτύπημα και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πέφτει και μαζί με αυτόν η λατρεμένη του πόλη που αλλάζει σελίδα …

 

Ας κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη του Παλαιολόγου και κείνα τα υπέροχα λόγια το προς τον Πορθητή:

 

«Το δε την πόλιν σοι δούναι, ούτ’ εμόν εστίν ουτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή.

Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών»!

 Γι’ αυτό σύσσωμος ο ελληνικός λαός πρέπει:

 •      Να αντιταχθεί στον αφανισμό.

 •      Να ζητήσει να επιστραφούν τα κτήματα και οι περιουσίες που κατά καιρούς κατασχέθηκαν.

 •      Να ανοίξουν όλες οι ελληνικές εκκλησίες και να αποστέλλονται Έλληνες κληρικοί και καλόγεροι (Σκεφθείτε ότι το ελληνικό δημόσιο μισθοδοτεί ακόμη και σήμερα τους μουφτήδες και τους εκπαιδευτικούς της μειονότητας στην Ελληνικη Θράκη).

 •      Να δοθούν κίνητρα και διεθνείς εγγυήσεις επιστροφής των βίαια εκτοπισμένων προσφύγων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και Τενέδου, αφού τους δοθούν και πάλι οι περιουσίες τους και πολλά άλλα… τα οποία ξεφεύγουν των αρμοδιοτήτων αυτής της προβολής.

Να  μην  ξεχνάμε  λοιπόν  ποτέ !

 •      29η Μαΐου 1453: Ο Μωάμεθ εντός των πυλών.

 

•      25η Μαρτίου 1821: Το πρώτο φως της Λευτεριάς.

 

•      27η Αυγούστου 1922: Καταστροφή Μικράς Ασίας, Θράκης και Πόντου.

 

•      1η Απριλίου 1955: Έναρξη Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα στην Κύπρο.

 

•      6η / 7η Σεπτεμβρίου 1955: Σφαγές, λεηλασίες και βανδαλισμοί στην Κωνσταντινούπολη.

 

•      20η Ιουλίου 1974: Ο Αττίλας 1 στην Κύπρο.

 

•      14η Αυγούστου 1974: Αττίλας 2 και το 40% της Κύπρου στα χέρια των Τούρκων.

 

•      15η Νοεμβρίου 1983: Ανακήρυξη ψευδοκράτους του Ντεκτάς, ως «Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου», ενώ το ελεύθερο τμήμα το ονόμασαν απροκάλυπτα «Ελληνική Διοίκηση Νότιας Κύπρου», χωρίς να θέλουν να κρύψουν ακόμη και τις μελλοντικές επιδιώξεις τους.

 

•      18 Ιουνίου 1989 – 5 Απριλίου 1990: Συνεχείς προκλήσεις της μουσουλμανικής μειονότητος και των πατρώνων Τούρκων στη Δυτική Θράκη.

 

•      31η Ιανουαρίου 1996: Ίμια. Τρεις Έλληνες αξιωματικοί νεκροί.

 

•      Αύγουστος 1996: Δολοφονίες Τάσου Ισαάκ και Σολάκη Σολωμού.

 

•      Φθινόπωρο 2002: Το εθνοκτόνο σχέδιο Αννάν, με το οποίο γίνεται και επίσημη αποδοχή της παράνομης τουρκικής εισβολής στην Κύπρο από το διεθνή παράγοντα

 

•       24 Απριλιου Απορρίφθηκε από τους Έλληνες Κυπρίους μετά την υπερήφανη στάση που τήρησε ο αείμνηστος Πρόεδρος Τάσος Παπαδόπουλος.

 

 Η ΠΟΛΙΣ

 

… Είπες ” Θα πάγω σ΄ άλλη γη , θα πάγω σ΄ άλλη θάλασσα.

Μια Πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή

κ΄ειν΄η καρδιά μου – σαν νεκρός – θαμμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.

Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι άν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα “

 

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η Πολις θα σε ακολουθεί. Στους δρομους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς.

και μες στα ίδια τα σπίτια αυτά θ΄ασπρίζεις.

Πάντα στην Πολι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού – μη ελπίζεις –

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ΄ολην την γη την χάλασες.

 

Το ποίημα αυτό γράφτηκε από τον Μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή Καβάφη το Έτος 1913….. δηλαδη πριν απο ακριβώς ένα αιώνα !…………. Πόσο με αγγίζει και πόσο με πονάει…. Και όσο περνούν τα χρόνια ακόμα περισσότερο…

File0043

Militaire.gr                                                                     ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ   ΕΔΩ