Την
ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο προβληματισμός στο στρατόπεδο του
Ερντογάν και του Μπαχτσελί, του AKP και του MHP, εντείνεται.
Αν και ο Ερντογάν ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια (άλλα από τον κρατικό κορβανά και άλλα από την προσωπική-οικογενειακή του περιουσία), αν και τα κρατικά ΜΜΕ, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα της TRT και το πρακτορείο Anadolu παίζουν 75% Ερντογάν, 25% αντιπολίτευση και 0% το φιλοκουρδικό Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP), αν και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, ελέγχονται από τον ίδιο σε ποσοστό που ξεπερνά το 75%, η κατάσταση στην τουρκική κοινωνία δεν είναι η επιθυμητή γι’ αυτόν και τα σχέδιά του.
Ο Ερντογάν ήθελε να ξεπεράσει σε φήμη τον βασικό του αντίπαλο, τον Μουσταφά Κεμάλ, και να γίνει ίσως ο πιο σημαντικός ηγέτης μετά τον Μωάμεθ τον Πορθητή, και περίμενε ποσοστά που θα ξεπεράσουν το 70% στην κάλπη που θα είναι για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και λίγο μικρότερα ποσοστά στην κάλπη όπου θα εκλεγούν οι βουλευτές.
Όμως τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα ήθελε. Ενώ είχε στήσει καλά το «παιχνίδι», του ξέφυγαν δυο πράγματα.
Όμως το επιχείρημα αυτό δύσκολα μπορεί να το επικαλεστεί και να το χρησιμοποιήσει προεκλογικά ο Ερντογάν και το κόμμα του, κυρίως για δύο λόγους.
Ο ένας είναι ότι στράφηκε εναντίον του Μπαρζανί και εναντίον του δημοψηφίσματος που προκήρυξε ο Κούρδος ηγέτης για την ανεξαρτησία του ομόσπονδου κουρδικού κράτους, τον Σεπτέμβριο του 2017. Τότε ο Ερντογάν έσυρε πρώτος το χορό του αποκλεισμού του αυτόνομου Κουρδιστάν από ξηράς και αέρος, για να ακολουθήσει το Ιράν και η ομοσπονδιακή κυβέρνησης της Βαγδάτης, οδηγώντας στο «πάγωμα» της ανεξαρτησίας και στην απώλεια του Κιρκούκ.
Άρα, δεν μπορεί ο Ερντογάν από τη μια να συνάπτει συμμαχία με τους ρατσιστές εθνικιστές που είναι εναντίον της κουρδικής εθνικής ταυτότητας και από την άλλη να ζητά την ψήφο των Κούρδων.
Δύσκολα τα πράγματα λοιπόν, και τα έκανε πιο δύσκολα η οικονομική κρίση και η πτώση της λίρας, και η… κακή Αμερική!
Η Αμερική φταίει και για την πτώση της λίρας, αλλά και για το ότι με την επίσημη ανακοίνωση (14 Ιανουαρίου 2018) της δημιουργίας στρατού προστασίας συνόρων στη Β. Συρία, τη ραχοκοκαλιά του οποίου θα αποτελούν οι Κούρδοι του YPG, υποχρέωσε την Τουρκία να εκλιπαρήσει τη Ρωσία για να της δώσει την άδεια να εισβάλει στο Αφρίν σχεδόν μια βδομάδα μετά, στις 20 Ιανουαρίου.
Όμως τα όποια κέρδη από την επιχείρηση εκείνη στο εκλογικό σώμα έχουν ήδη εξατμιστεί. Όσο κι αν επικαλείται την «πετυχημένη επιχείρηση “Κλάδος Ελαίας”» στο Αφρίν, η κοινή γνώμη δεν συγκινείται.
Και μάλιστα τα σχέδιά του είναι περίπλοκα. Θα αρχίσει την επιχείρηση τώρα και θα την ολοκληρώσει μετά τις εκλογές, σε περίπτωση που δεν εξασφαλίσει πλειοψηφία στη Βουλή. Αν δεν την πετύχει, θα αυξήσει την ένταση του πολέμου, θα συσπειρώσει τον κόσμο και θα πάει σε πρόωρες εκλογές, με την ελπίδα να τις κερδίσει, όπως ακριβώς έκανε μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015.
Τότε οι Κούρδοι είχαν πετύχει το απίστευτο 13,1% και ο Ερντογάν αμέσως μετά τους κήρυξε τον πόλεμο, συσπείρωσε τον κόσμο και πήγε σε πρόωρες εκλογές την 1η Νοεμβρίου 2015, τις οποίες κέρδισε.
Το ίδιο σχεδιάζει να κάνει και τώρα, μόνο που μερικές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Αν και ο Ερντογάν ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια (άλλα από τον κρατικό κορβανά και άλλα από την προσωπική-οικογενειακή του περιουσία), αν και τα κρατικά ΜΜΕ, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα της TRT και το πρακτορείο Anadolu παίζουν 75% Ερντογάν, 25% αντιπολίτευση και 0% το φιλοκουρδικό Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP), αν και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, ελέγχονται από τον ίδιο σε ποσοστό που ξεπερνά το 75%, η κατάσταση στην τουρκική κοινωνία δεν είναι η επιθυμητή γι’ αυτόν και τα σχέδιά του.
Ο Ερντογάν ήθελε να ξεπεράσει σε φήμη τον βασικό του αντίπαλο, τον Μουσταφά Κεμάλ, και να γίνει ίσως ο πιο σημαντικός ηγέτης μετά τον Μωάμεθ τον Πορθητή, και περίμενε ποσοστά που θα ξεπεράσουν το 70% στην κάλπη που θα είναι για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και λίγο μικρότερα ποσοστά στην κάλπη όπου θα εκλεγούν οι βουλευτές.
Όμως τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα ήθελε. Ενώ είχε στήσει καλά το «παιχνίδι», του ξέφυγαν δυο πράγματα.
Το ένα είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εκεί το AKP υστερεί έναντι των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ενώ το σύμμαχο Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) έχει ελάχιστη παρουσία.Το άλλο είναι το Κουρδικό. Ο Ερντογάν προσωπικά και οι κυβερνήσεις του AKP είχαν ακολουθήσει φιλική πολιτική προς την Αυτόνομη Διοίκηση του Κουρδιστάν και την οικογένεια Μπαρζανί, η οποία έχει αρκετή επιρροή στους Κούρδους που κατοικούν στην Τουρκία. Έτσι όλα αυτά τα χρόνια το AKP διεκδικούσε την ψήφο των Κούρδων, επικαλούμενο τη φιλική πολιτική προς το ομόσπονδο κουρδικό κράτος και έχοντας τις πλάτες του Μπαρζανί. Το επιχείρημα του Ερντογάν και του AKP ήταν «Εμείς δεν είμαστε εναντίον των Κούρδων, αλλά εναντίον του ΡΚΚ και της τρομοκρατίας. Απόδειξη οι άριστες σχέσεις με το αυτόνομο Κουρδιστάν και η βοήθεια που παρέχουμε στο κράτος αυτό».
Όμως το επιχείρημα αυτό δύσκολα μπορεί να το επικαλεστεί και να το χρησιμοποιήσει προεκλογικά ο Ερντογάν και το κόμμα του, κυρίως για δύο λόγους.
Ο ένας είναι ότι στράφηκε εναντίον του Μπαρζανί και εναντίον του δημοψηφίσματος που προκήρυξε ο Κούρδος ηγέτης για την ανεξαρτησία του ομόσπονδου κουρδικού κράτους, τον Σεπτέμβριο του 2017. Τότε ο Ερντογάν έσυρε πρώτος το χορό του αποκλεισμού του αυτόνομου Κουρδιστάν από ξηράς και αέρος, για να ακολουθήσει το Ιράν και η ομοσπονδιακή κυβέρνησης της Βαγδάτης, οδηγώντας στο «πάγωμα» της ανεξαρτησίας και στην απώλεια του Κιρκούκ.
Άρα, τώρα ο Ερντογάν δεν μπορεί να πει ότι είναι υπέρ των Κούρδων, γιατί στράφηκε εναντίον τους και πολέμησε με λύσσα την ανεξαρτησία τους.Ο άλλος λόγος είναι η σύμπραξή του με τον αρχηγό των Γκρίζων Λύκων, Ντεβλέτ Μπαχτσελί και το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης, που είναι μια παρακρατική παραστρατιωτική οργάνωση, ρατσιστικά εθνικιστική, που τα μέλη της δεν αναγνωρίζουν την κουρδική εθνική ταυτότητα.
Άρα, δεν μπορεί ο Ερντογάν από τη μια να συνάπτει συμμαχία με τους ρατσιστές εθνικιστές που είναι εναντίον της κουρδικής εθνικής ταυτότητας και από την άλλη να ζητά την ψήφο των Κούρδων.
Δύσκολα τα πράγματα λοιπόν, και τα έκανε πιο δύσκολα η οικονομική κρίση και η πτώση της λίρας, και η… κακή Αμερική!
Η Αμερική φταίει και για την πτώση της λίρας, αλλά και για το ότι με την επίσημη ανακοίνωση (14 Ιανουαρίου 2018) της δημιουργίας στρατού προστασίας συνόρων στη Β. Συρία, τη ραχοκοκαλιά του οποίου θα αποτελούν οι Κούρδοι του YPG, υποχρέωσε την Τουρκία να εκλιπαρήσει τη Ρωσία για να της δώσει την άδεια να εισβάλει στο Αφρίν σχεδόν μια βδομάδα μετά, στις 20 Ιανουαρίου.
Όμως τα όποια κέρδη από την επιχείρηση εκείνη στο εκλογικό σώμα έχουν ήδη εξατμιστεί. Όσο κι αν επικαλείται την «πετυχημένη επιχείρηση “Κλάδος Ελαίας”» στο Αφρίν, η κοινή γνώμη δεν συγκινείται.
Πέρασε βλέπετε και ο καιρός.Και όπως ο κάθε πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, έτσι κι ο Ερντογάν σκέφτεται να «ρεφάρει» τις απώλειες που έχει με μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον των βάσεων του ΡΚΚ στο όρος Κανδήλι, στο Β. Ιράκ, κοντά στα σύνορα με το Ιράν.
Και μάλιστα τα σχέδιά του είναι περίπλοκα. Θα αρχίσει την επιχείρηση τώρα και θα την ολοκληρώσει μετά τις εκλογές, σε περίπτωση που δεν εξασφαλίσει πλειοψηφία στη Βουλή. Αν δεν την πετύχει, θα αυξήσει την ένταση του πολέμου, θα συσπειρώσει τον κόσμο και θα πάει σε πρόωρες εκλογές, με την ελπίδα να τις κερδίσει, όπως ακριβώς έκανε μετά τις εκλογές της 7ης Ιουνίου 2015.
Τότε οι Κούρδοι είχαν πετύχει το απίστευτο 13,1% και ο Ερντογάν αμέσως μετά τους κήρυξε τον πόλεμο, συσπείρωσε τον κόσμο και πήγε σε πρόωρες εκλογές την 1η Νοεμβρίου 2015, τις οποίες κέρδισε.
Το ίδιο σχεδιάζει να κάνει και τώρα, μόνο που μερικές φορές η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου