Η είδηση αλιεύτηκε από τις σελίδες στα «αζήτητα» των διεθνών, πλην όμως έχει κατά τη γνώμη μου τεράστιο πολιτικό ενδιαφέρον. Το γεγονός μάλιστα ότι δεν προβλήθηκε, νομίζω, από κανένα ελληνικό μέσο αντίθετα με τα ξένα, αποδεικνύει τη σοβαρότητα της είδησης: «Τα πρώτα κοιτάσματα πετρελαίου από την ρωσική Αρκτική είναι πλέον καθ οδόν προς την Ευρώπη. Ακτιβιστές της περιβαλλοντικής οργάνωσης Greenpeace ανέφεραν ότι μπροστά στις ακτές της Νορβηγίας εθεάθη ρωσικό πετρελαιοφόρο το οποίο κατευθύνεται προς το Ρότερνταμ. Το πετρέλαιο προέρχεται από την διαφιλονικούμενη εξέδρα άντλησης πετρελαίου της Gazprom στη θάλασσα Πετσόρα της Αρκτικής, όπου η εξόρυξη εκεί, ξεκίνησε πρόσφατα»
Η είδηση όχι μόνο δεν διαψεύστηκε, αλλά αντίθετα επιβεβαιώθηκε από τη ρωσική πλευρά. Σύμφωνα μάλιστα με πληροφορίες των διεθνών δικτύων, την εντολή για την εξόρυξη και την εμπορική εκμετάλλευση του πετρελαίου, έδωσε προσωπικά ο πρόεδρος Πούτιν. Οι «ακτιβιστές» της Greenpeace, έβγαλαν φωτογραφίες του πετρελαιοφόρου Mikhail Ulyanov, δεδομένου ότι η εξόρυξη πετρελαίου στην Αρκτική, σύμφωνα με την οργάνωση, «…συνιστά υψηλότατο κίνδυνο για το περιβάλλον και ως εκ τούτου θα πρέπει να απαγορευτεί…»
Στο πλαίσιο αυτό, η οργάνωση έστειλε τον «Πολεμιστή του Ουρανίου Τόξου 3» (όχι δεν είναι ονομασία ιστιοφόρου από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά το «εκστρατευτικό» πλοίο των …οικολόγων) , προκειμένου να αντιμετωπίσει το ρώσικο δεξαμενόπλοιο που μεταφέρει στο Ρότερνταμ το πρώτο εξορυχθέν από την Αρκτική, πετρέλαιο, το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, ότι έχει ήδη αγοραστεί από την γαλλική εταιρεία Total.
Μέχρι εδώ, θα έλεγε κανείς, κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Τα «παιδιά των λουλουδιών» του ’60, όταν ενηλικιώθηκαν και ήρθαν σε επαφή με τα γνωστά «κινήματα», δηλαδή όλα τα «φρούτα» που άνθισαν μέσα στο Μάη του ’68 όπως ο «σθεναρός πόλεμος» του Κον Μπεντίτ και των ομοίων του στο…σύστημα (το οποίο και ο ίδιος υπηρέτησε ως ευρωβουλευτής για καμιά εικοσαριά χρόνια), αποφάσισαν να αναλάβουν δυναμική δράση για να σώσουν τον πλανήτη.
Από ποιους; Μα από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους και κυρίως των ΗΠΑ , απ’ όπου αντλούν τα συμφέροντα (και τα κεφάλαιά τους), ποδηγετώντας με την έννοια αυτή, τις γεωπολιτικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Η είδηση δεν θα είχε κανένα απολύτως ενδιαφέρον, αν δεν ερχόταν και η ανακοίνωση της οργάνωσης για το συμβάν, σύμφωνα με την οποία (βλ. «ΤΑ ΝΕΑ» 29/4/14 σελ. 32) «…η αγορά πετρελαίου αυξάνει την εξάρτησή μας από τις ρωσικές εταιρείες ενέργειας και δυναμώνει τη θέση του ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν στο γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζει»! Μια δηλαδή καταφανώς πολιτική δήλωση που αντίστοιχή της θα μπορούσε κάλλιστα, υπό τις παρούσες συνθήκες πόλωσης, να είχε εκδώσει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή ακόμα καλύτερα το ΝΑΤΟ.
Η ιστορία είναι διδακτική για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν και στα καθ’ ημάς, οι πολυποίκιλες ΜΚΟ, ιδίως δε εκείνες που αποτελούν παραρτήματα ξένων. Η πρόσφατη έρευνα της Εισαγγελίας για τη χρηματοδότηση αυτών μέσω των «ειδικών κονδυλίων» του Υπουργείου Εξωτερικών με αναμεμειγμένους σε αυτές ανεπάγγελτους και λαμόγια στην καλύτερη περίπτωση- δηλαδή εκείνη στην οποία δεν μιλάμε ευθέως για πράκτορες ξένων δυνάμεων- αποδεικνύει ότι ένας από τους βασικούς, αν όχι ο κυρίαρχος ρόλος που διαδραματίζουν οι φιλεύσπλαχνοι αυτοί συμπολίτες μας, δεν είναι άλλος από αυτό που στις ΗΠΑ αποκαλούν «λόμπινγκ» , δηλαδή εκπροσώπηση πολιτικών συμφερόντων και όχημα μεταφορά τους προς την κεντρική εξουσία. Οτιδήποτε άλλο επομένως, από κείνο που διαφημίζουν στους αφελείς. Η μη «μη κυβερνητική» τους δράση, είναι τόσο απαλλαγμένη από κυβερνητικά συμφέροντα, όσο ο «Ειρηνικός» Ωκεανός αποτελεί ήρεμη θάλασσα στη ναυσιπλοϊα!
Η εξάρτηση από πολιτικά συμφέροντα αποτελεί τον πιο ύπουλο τρόπο άσκησης πολιτικής, ειδικά όταν προσπαθείς να πείσεις ότι δεν έχεις οποιαδήποτε ανάμιξη με αυτή. Ακόμα χειρότερα η ανάμιξη στην παγκόσμια γεωπολιτική που έχει αναχθεί σε επιστήμη από τις μεγάλες δυνάμεις που διδάσκεται στις μεγάλες έδρες των γνωστών Πανεπιστημίων διεθνώς, χρησιμοποιεί κατ’ ανάγκη ως όχημα τις καλές προθέσεις, τον εθελοντισμό, ακόμα και την οικονομική συνεισφορά καλόπιστων αδαών, οι οποίοι εν αγνοία τους, πολλές φορές, συμμετέχουν σε παιχνίδια που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν. Με άλλα λόγια αποτελούν το «μακρύ χέρι» ή την έξωθεν καλή μαρτυρία των «γερακιών» της παγκοσμιοποίησης στον διεθνή πόλεμο συμφερόντων.
Η πατρίδα μας έχει πολλές φορές αποτελέσει αντικείμενο «εξάσκησης» ξένων δυνάμεων για την άσκηση γεωπολιτικής και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να τις υφίσταται. Η συνειδητοποίηση του πολύπλοκου παιχνιδιού στην διεθνή σκακιέρα είναι το πρώτο βήμα για την απεξάρτηση από τις δυνάμεις αυτές, που κατ’ επέκταση, δεν μπορεί να επιτευχθεί, χωρίς μια πραγματικά Εθνική Διακυβέρνηση.
Γιάννης Ζωγράφος
Δικηγόρος - ΜΔΕ Ποινικού Δικαίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου