Τον χειμώνα του 1943, οι τύχες του πολέμου είχαν αλλάξει για την Ιαπωνία. Οι αυτοκρατορικές δυνάμεις, μετά τον οδοστρωτήρα που εξαπέλυσαν το 1942, είχαν περάσει σε αμυντική θέση, αντιμετωπίζοντας την αμερικανική πρέσα
Το 1943 ο Μακ Άρθουρ με τις δυνάμεις του προήλαυνε στον άξονα Νήσοι Σολομώντος–Αρχιπέλαγος Μπίσμαρκ–Νέα Γουϊνέα, με τελικό στόχο την ανακατάληψη των Φιλιππίνων.
Το αμερικανικό Ναυτικό ωστόσο είχε προτιμήσει μια πιο ευθεία και άμεση οδό, που θα το οδηγούσε στην «καρδιά» της Ιαπωνίας, τον άξονα των νήσων Γκίλμπερτς–Μάρσαλς–Καρολίνες και Μαριάνας.
Από εκεί η κατάληψη των νήσων Ίβο Ζίμα, Μπόνιν και Οκινάουα θα έθετε τα ιαπωνικά κέντρα παραγωγής, τις βάσεις και τις πόλεις της χώρας εντός της ακτίνας των αμερικανικών στρατηγικών βομβαρδιστικών.
Οι Ιάπωνες, προβλέποντας τον επερχόμενο κίνδυνο, είχαν δημιουργήσει μια εξωτερική αμυντική ζώνη στα αρχιπελάγη των νήσων Μάρσαλς, Μπίσμαρκ και Γκίλμπερτς, αποτελούμενη από ισχυρά οχυρωμένα νησιά που διέθεταν συνήθως αεροδρόμια, τα οποία θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν από τις αμερικανικές δυνάμεις.
Σύμφωνα με τη στρατηγική σχεδίαση των Ιαπώνων, οι αμερικανικές αμφίβιες δυνάμεις, αντιμετωπίζοντας ισχυρή αντίσταση, θα εξαναγκάζονταν σε παραμονή γύρω από το νησί-στόχο, παρέχοντας τον χρόνο στον ιαπωνικό Στόλο (ο οποίος ναυλοχούσε στη νήσο Τρακ) να επέμβει με τη συνδρομή αεροπορικών δυνάμεων από χερσαίες νησιωτικές βάσεις και να καταστρέψει τα αμερικανικά πλοία.
Ο έλεγχος των νήσων
Γκίλμπερτς ήταν το πρώτο βήμα που αποφάσισε να κάνει το αμερικανικό
Ναυτικό για τη διάσπαση της αμυντικής ζώνης των Ιαπώνων στον κεντρικό
Ειρηνικό. ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ https://www.pronews.gr/istoria/epixeirisi-galvanic-h-2a-merarxia-pezonayton-stin-taraoua-2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου