ΜΙΑ ΑΓΝΩΣΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 1935 ΠΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΜΜΕ ΕΧΟΥΝ… «ΞΕΧΑΣΕΙ» Όταν ο Κεμάλ έδινε άσυλο στους κινηματίες του Βενιζέλου…

ΣΤΟΧΟΣ

Μια αποκάλυψη που ελάχιστοι στην Ελλάδα γνωρίζουν κάνει ο «Στόχος»: Το περιστατικό με τους 8 Τούρκους Γκιουλενιστές αξιωματικούς που ζήτησαν και πήραν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα ως συμμετασχόντες στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016 κατά του Ερντογάν, δεν είναι το πρώτο στις Ελληνο-Τουρκικές Σχέσεις…





Είχε συμβεί κατ’ αντίθετη φορά πρίν από 83 χρόνια, στις 11 Μαρτίου του 1935, αμέσως μετά το αποτυχόν Βενιζελικό Κίνημα της 1ης Μαρτίου που οδήγησε στην Εξορία τον «Εθνάρχη» Βενιζέλο: Δεκατρείς (13) Βενιζελικοί αξιωματικοί που είχαν λάβει μέρος στο πραξικόπημα κατά της νομίμου ελληνικής κυβερνήσεως του Παναγή Τσαλδάρη, την κοπάνησαν στην Τουρκία και έλαβαν πολιτικό άσυλο με ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ παρέμβαση του ίδιου του Μουσταφά Κεμάλ, που ήταν τότε Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, με πρωθυπουργό τον σφουγγοκωλάριό του Ισμέτ Ινονού!..

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΡΟΥΣΦΕΤΙ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΣΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ…


Οι 13 Βενιζελικοί πραξικοπηματίες μετέβησαν οδικώς από τις Σέρρες στην Αλεξανδρούπολη και από εκεί με βενζινάκατο έφτασαν στην Ανατολική Θράκη, όπου παραδόθηκαν στις τουρκικές αρχές και ζήτησαν πολιτικό άσυλο…

Μάλιστα η τότε κυβέρνηση Ινονού (με προσωπική εντολή του ίδιου του Κεμάλ, όπως είπαμε…) έκανε ΑΜΕΣΩΣ αποδεκτό το αίτημα των 13 πραξικοπηματιών Ελλήνων αξιωματικών (επικεφαλής των οποίων ήταν ο Διοικητής της Ι Μεραρχίας Σερρών, υποστράτηγος Δ. Αναγνωστόπουλος), με το επιχείρημα ότι δεν θα ετύγχαναν Δίκαιης Δίκης στην Ελλάδα, λόγω των οξυμμένων πολιτικών παθών!.. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα ρουσφέτι του Σφαγέως του Ελληνισμού Μουσταφά Κεμάλ προς τον φιλαράκο του τον Ελ. Βενιζέλο, για την Συνθήκη Ελληνο-Τουρκικής Φιλίας του 1930, που τόσο ευνοϊκή είχε αποδειχτεί για την Τουρκία, αφού (μεταξύ άλλων) ΧΑΡΙΖΕ στην Τουρκία όλες τις ανεκτιμήτου αξίας ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ενός εκατομμυρίου Ελλήνων Μικρασιατών!..

ΒΕΒΑΙΩΣ, ήταν απολύτως σωστό το επιχείρημα της τότε Τουρκικής Κυβερνήσεως πως αν οι 13 Έλληνες πραξικοπηματίες επέστρεφαν στην Ελλάδα θα είχαν κακό τέλος: Στην Δίκη που έγινε τον Απρίλιο του 1935, οι 8 από τους Βενιζελικούς αξιωματικούς καταδικάστηκαν ερήμην σε Θάνατο, ενώ οι άλλοι 5 άρπαξαν ποινές φυλακίσεως από 2,5 έως 8 χρόνια.

Για την Ιστορία, ο «Στόχος» υπενθυμίζει ότι οι 8 καταδικασθέντες σε θάνατο (στις 22 Απριλίου του 1935, μόλις 53 ημέρες μετά το Βενιζελικό Κίνημα…) ήσαν οι: Υποστράτηγος Δ. Αναγνωστόπουλος, συνταγματάρχης Βλάχος, ταγματάρχες Ζαμπετάκης και Τσαγκαράκης, λοχαγοί Καλαβρός, Καλαϊσάκης, Μαρζίνης και Μερκουρίου, άπαντες του επιτελείου της Ι Μεραρχίας Σερρών. Το ακόμη πιο φοβερό είναι το εξής: Οι 13 Βενιζελικοί πραξικοπηματίες επέστρεψαν στην Ελλάδα επί 4ης Αυγούστου, εκμεταλλευόμενοι την Γενική Αμνηστία που χορήγησε ο Ιωάννης Μεταξάς προς τους Βενιζελικούς Κινηματίες, στα πλαίσια της… κατασίγασης των Παθών που άναψε ο Εθνικός Διχασμός μεταξύ Βασιλοφρόνων και Βενιζελικών!..

Ο ΑΛΗΤΑΜΠΟΥΡΑΣ ΠΑΠΟΥΛΑΣ ΚΑΙ Ο «ΒΡΥΚΟΛΑΚΑΣ» ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ

Δυό μέρες μετά την έκδοση της αποφάσεως για τους «13», την Μεγάλη Τετάρτη 24 Απριλίου 1935, εκτελέστηκαν στο Γουδί ο Βενιζελικός στρατηγός Αναστάσιος Παπούλας και ο συνταγματάρχης Μιλτιάδης Κοιμήσης, που θεωρήθηκαν ως οι επικεφαλής του Βενιζελικού Πραξικοπήματος. Μάλιστα, ο Παπούλας υπήρξε επί μήνες αρχιστράτηγος κατά την Μικρασιατική Εκστρατεία, μέχρι που οι Βασιλόφρονες τον αντικατέστησαν (Μάϊος 1922) με τον Γεώργιο Χατζανέστη, που εκτελέστηκε μαζί με τους «Έξι» στις 15 Νοεμβρίου του 1922. Στην Δίκη των Έξι, ο αλητάμπουρας ο Παπούλας είχε το θράσος να καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας εναντίον του διαδόχου του Χατζανέστη, ενώ ο ίδιος ήταν υπεύθυνος για την διάλυση της Ελληνικής Στρατιάς Μικράς Ασίας!.. Το κακό τέλος που είχε 13 χρόνια αργότερα, δείχνει ότι υπάρχει Θεία Δίκη…

ΤΕΛΕΙΩΝΟΝΤΑΣ, αξίζει να θυμίσουμε ότι και ο «βρυκόλακας» Μητσοτάκης είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο στην Τουρκία, για να γλυτώσει από την κακιά Χούντα, που (υποτίθεται ότι…) τον είχε σε κατ’ οίκον περιορισμό: Στις 15 Αυγούστου 1968, ο Κ. Μητσοτάκης, αξιοποιώντας ένα δίκτυο σπιτιών και φίλων του διέφυγε από το λιμάνι της Ραφήνας με ενδιάμεσους σταθμούς τη βόρειο Άνδρο και τη Χίο και έφτασε στον Τσεσμέ, όπου ζήτησε και πήρε πολιτικό άσυλο από τις Τουρκικές Αρχές, με προσωπική μεσολάβηση του φιλαράκου του, τότε υπουργού Εξωτερικων της Τουρκίας, Ιχσάν Τσαγλαγιαγκίλ…

Εφημερίδα «Στόχος»


                                ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ     ΕΔΩ