Από
το 1973 –που άρχισε η εκμετάλλευση του κοιτάσματος του Πρίνου, στη
Θάσο– μέχρι το 1994, η Τουρκία είχε έναν μείζονα εθνικό στόχο, τον
οποίον με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στήριζαν οι ΗΠΑ και η Ρωσία.
Με το πρωτόκολλο της Βέρνης (1977), που υπέγραψαν οι Καραμανλής και Ντεμιρέλ, οι δυο χώρες δεσμεύονταν να απέχουν από «προκλητικές ενέργειες» σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο. Στις συνομιλίες Ανδρέα Παπανδρέου - Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός (1988), η Ελλάδα εγκατέλειψε επί της ουσίας την πολιτική της αναγνώρισης της οροθέτησης της υφαλοκρηπίδας ως μόνης «νομικής» διαφοράς και της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, συμφωνώντας να επανεξεταστούν όλα τα θέματα από δύο επιτροπές και το Κυπριακό να μπει στο «ράφι».
Το Νταβός άνοιξε το δρόμο στις διεκδικήσεις της Τουρκίας για να φθάσουμε στο 1994, τότε που η Ελλάδα, υπό την απειλή πολέμου της Τουρκίας, δεν προέβη σε επέκταση των χωρικών της υδάτων στα δώδεκα μίλια, όπως πλέον της έδινε ξεκάθαρα το δικαίωμα η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, που τέθηκε σε ισχύ τον Νόεμβριο του 1994.
Μετά από όλα αυτά, και αφού η Άγκυρα επιτύγχανε σταδιακά τους στόχους που έθετε κάθε φορά, ήλθαν τα Ίμια, όπου η Τουρκία έθεσε για πρώτη φορά ζήτημα αμφισβήτησης της εθνιής μας κυριαρχίας στα Ίμια και σε άλλα 155 νησιά και βραχονησίδες, για να ακολουθήσει η διακήρυξη της Μαδρίτης (1997), όπου υπό την πίεση της εριτίμου κυρίας Μαντλίν Όλμπράιτ, οι κ.κ. Σημίτης και Ντεμιρέλ υπέγραψαν μεταξύ άλλων και το εξής:
Και για να μην έχουμε καμία αμφιβολία, ακόμα και αν η Τουρκία πάρει τα 157 νησιά και ελέγξει το μισό Αιγαίο, ακριβώς από την επόμενη μέρα θα αρχίσει να διεκδικεί το υπόλοιπο μισό, χωρίς φυσικά να περιοριστεί σ’ αυτό.
Για τη Θράκη δεν λέμε τίποτα, αλλά είναι επίσης αμφίβολο αν οι διεκδικήσεις της σταματήσουν στον ποταμό Νέστο.
Το διάστημα από το 1999 μέχρι το 2015 οι εθνικοί στόχοι της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη για λόγους τακτικής μπήκαν αναγκαστικά στο… ράφι, με την υποσημείωση ότι η πολεμική της μηχανή συνέχισε να προετοιμάζεται χωρίς καμία επιβάδυνση.
Το 2015, κυρίως λόγω των εξελίξεων στη Συρία και της δημιουργίας των κουρδικών καντονιών στη Ροζάβα, η Τουρκία αναγνώρισε ως πρώτη προτεραιότητα της εθνικής της στρατηγικής την εξάλειψη της κουρδικής απειλής, θέτοντας ως τρίτη την είσοδό της στην ΕΕ.
Έτσι, τη δεύτερη θέση πήραν τα ζητήματα που σχετίζονται με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας περί τα ενεργειακά στην κυπριακή ΑΟΖ και το Αιγαίο, διεκδικήσεις που στηρίζονται στα αναγνωρισμένα από την Αθήνα «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντά της στο Αιγαίο».
Αυτές είναι οι προτεραιότητες και οφείλουμε να τις αναλύσουμε με μεγάλη προσοχή, για να μην κάνουν άσχετες δηλώσεις οι κυβερνώντες και να μην βρεθούμε προ εκλήξεως ως έθνος. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Να μην επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα από τα έξι στα δώδεκα μίλια, κάτι που έχει πράξει όμως η Τουρκία στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.Η Ελλάδα αναγκάστηκε να πάρει το μήνυμα της Τουρκίας τουλάχιστον δύο φορές, μία τη δεκαετία του ’70 και μία τη δεκαετία του ’80, όταν μετά από δύο κρίσεις αναγκάστηκε να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία και υπό την πίεση των ΗΠΑ να δεχτεί την πρώτη φορά το γνωστό «Πρωτόκολλο της Βέρνης» και τη δεύτερη τις συνομιλίες Ανδρέα-Οζάλ στο Νταβός.
Με το πρωτόκολλο της Βέρνης (1977), που υπέγραψαν οι Καραμανλής και Ντεμιρέλ, οι δυο χώρες δεσμεύονταν να απέχουν από «προκλητικές ενέργειες» σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο. Στις συνομιλίες Ανδρέα Παπανδρέου - Τουργκούτ Οζάλ στο Νταβός (1988), η Ελλάδα εγκατέλειψε επί της ουσίας την πολιτική της αναγνώρισης της οροθέτησης της υφαλοκρηπίδας ως μόνης «νομικής» διαφοράς και της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, συμφωνώντας να επανεξεταστούν όλα τα θέματα από δύο επιτροπές και το Κυπριακό να μπει στο «ράφι».
Το Νταβός άνοιξε το δρόμο στις διεκδικήσεις της Τουρκίας για να φθάσουμε στο 1994, τότε που η Ελλάδα, υπό την απειλή πολέμου της Τουρκίας, δεν προέβη σε επέκταση των χωρικών της υδάτων στα δώδεκα μίλια, όπως πλέον της έδινε ξεκάθαρα το δικαίωμα η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, που τέθηκε σε ισχύ τον Νόεμβριο του 1994.
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει να πει πολλά για το θέμα, αφού σ’ αυτόν έπεσε ο κλήρος να κάνει τη σχετική δήλωση, μετά τις αφόρητες πιέσεις που είχε ασκήσει ο τότε επιτετραμένος της πρεσβείας των ΗΠΑ στον Ανδρέα Παπανδρέου.Στα παραπάνω βλέπουμε την κλιμάκωση των εθνικών στόχων της Τουρκίας, που ξεκίνησαν με την αμφισβήτηση του δικαιώματος ερευνών στις υπό οροθέτηση περιοχές του Αιγαίου (Πρωτόκολλο Βέρνης), επεκτάθηκε η αμφισβήτηση και στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου (Νταβός) και φθάσαμε στην απαγόρευση της επέκτασης των χωρικών υδάτων υπό την απειλή πολέμου και μετά από ταυτόχρονη πίεση των ΗΠΑ στην Ελλάδα.
Μετά από όλα αυτά, και αφού η Άγκυρα επιτύγχανε σταδιακά τους στόχους που έθετε κάθε φορά, ήλθαν τα Ίμια, όπου η Τουρκία έθεσε για πρώτη φορά ζήτημα αμφισβήτησης της εθνιής μας κυριαρχίας στα Ίμια και σε άλλα 155 νησιά και βραχονησίδες, για να ακολουθήσει η διακήρυξη της Μαδρίτης (1997), όπου υπό την πίεση της εριτίμου κυρίας Μαντλίν Όλμπράιτ, οι κ.κ. Σημίτης και Ντεμιρέλ υπέγραψαν μεταξύ άλλων και το εξής:
Σεβασμό στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.Αφού η Τουρκία εξασφάλισε και με υπογραφή Έλληνα πρωθυπουργού ότι έχει «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα» στο Αιγαίο, έκανε επανακαθορισμό των στόχων της, που είναι η διεκδίκηση των 157 νησιών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, και η διεκδίκηση του δικαιώματος στην Έρευνα και Διάσωση ανατολικώς του 25ου μεσημβρινού, που στην ουσία σημαίνει διχοτόμηση του Αιγαίου.
Και για να μην έχουμε καμία αμφιβολία, ακόμα και αν η Τουρκία πάρει τα 157 νησιά και ελέγξει το μισό Αιγαίο, ακριβώς από την επόμενη μέρα θα αρχίσει να διεκδικεί το υπόλοιπο μισό, χωρίς φυσικά να περιοριστεί σ’ αυτό.
Για τη Θράκη δεν λέμε τίποτα, αλλά είναι επίσης αμφίβολο αν οι διεκδικήσεις της σταματήσουν στον ποταμό Νέστο.
Η σκληρή πραγματικότητα είναι αυτή, και όλοι πλέον γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ίχνος υπερβολής στα παραπάνω.Όσον αφορά την ιεράρχηση των στόχων της τουρκικής εθνικής στρατηγικής, από το 1999 τέθηκε ως πρώτη προτεραιότητα η είσοδος της Τουρκίας στην ΕΕ, για να εξουδετερώσει το πλεονέκτημα που είχε αποκτήσει η Ελλάδα έναντι της Τουρκίας από το 1981.
Το διάστημα από το 1999 μέχρι το 2015 οι εθνικοί στόχοι της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη για λόγους τακτικής μπήκαν αναγκαστικά στο… ράφι, με την υποσημείωση ότι η πολεμική της μηχανή συνέχισε να προετοιμάζεται χωρίς καμία επιβάδυνση.
Το 2015, κυρίως λόγω των εξελίξεων στη Συρία και της δημιουργίας των κουρδικών καντονιών στη Ροζάβα, η Τουρκία αναγνώρισε ως πρώτη προτεραιότητα της εθνικής της στρατηγικής την εξάλειψη της κουρδικής απειλής, θέτοντας ως τρίτη την είσοδό της στην ΕΕ.
Έτσι, τη δεύτερη θέση πήραν τα ζητήματα που σχετίζονται με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας περί τα ενεργειακά στην κυπριακή ΑΟΖ και το Αιγαίο, διεκδικήσεις που στηρίζονται στα αναγνωρισμένα από την Αθήνα «νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντά της στο Αιγαίο».
Αυτές είναι οι προτεραιότητες και οφείλουμε να τις αναλύσουμε με μεγάλη προσοχή, για να μην κάνουν άσχετες δηλώσεις οι κυβερνώντες και να μην βρεθούμε προ εκλήξεως ως έθνος. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου