Στις 27 Ιουλίου 2011 υπογράφονταν μεταξύ των χωρών Ιράν, Ιράκ και Συρία ο αγωγός φυσικού αερίου με την ονομασία «Αγωγός Φιλίας». Ο αγωγός αυτός προέβλεπε να διοχετεύει το ιρανικό φυσικό αέριο από το Assaloyeh του Ιράν προς Βαγδάτη, Δαμασκό, Βηρυτό, Κύπρο και στη συνέχεια στην Ελλάδα για να προεκταθεί στην δυτική Ευρώπη.
Η προέκταση του αγωγού αυτού, (ο οποίος από το Ιράν είχε ονομαστή χαρακτηριστικά, «Doştluk Boru Hattı», δηλαδή, «Αγωγός Φιλίας»), στην Ελλάδα, ήταν μια από τις βασικές αιτίες για την απότομη και για πολλούς ανεξήγητη τότε αλλαγή της στάσης τη Τουρκίας, η οποία μέχρι τότε ήταν στενή φίλη χώρα της Συρίας και ο Ερντογάν αποκαλούσε τον Άσαντ «αδελφό» του σε κάθε ευκαιρία.
Αντιλαμβάνεται κανείς τα τεράστια γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά οφέλη που θα είχε από τότε η Ελλάδα. Δυστυχώς όμως οι ΗΠΑ και τότε μαζί με την Τουρκία και το Κατάρ δεν ήθελαν και εμπόδισαν την υλοποίηση αυτού του σχεδίου Έτσι για άλλη μια φορά οι «σύμμαχοι» μας χαντάκωσαν την χώρα μας και μάλιστα την περίοδο που άρχιζε η μνημονική καταστροφή της Ελλάδας. Αλλά ας δούμε όλο το βουτηγμένο στο αίμα παρασκήνιο αυτής της ξεχασμένης υπόθεσης :
Η υπογραφή αυτής της συμφωνίας έφερε τα πρώτα σύννεφα μεταξύ Τουρκίας και Συρίας και ξαφνικά ο Ερντογάν άρχισε να γίνεται πολύ «ευαίσθητος» για τις δημοκρατικές ελευθερίες στην Συρία. Παράλληλα ο βασικός ανταγωνιστής του Ιράν στο ζήτημα των ενεργειακών αγωγών, δηλαδή το Κατάρ, εξοργίστηκε γιατί έβλεπε να παραμερίζεται από το παιχνίδι κάτι που θα έβλαπτε καίρια τα ζωτικά οικονομικά συμφέροντα του.
Η επιδίωξη του Κατάρ σε συνεννόηση με την Τουρκία ήταν και είναι η κατασκευή ενός μεγάλου ενεργειακού αγωγού για το φυσικό αέριο του Κατάρ ο όποιος μέσω Σαουδικής Αραβίας, Ιορδανίας, Συρίας και Τουρκίας, θα προωθούσε στην Ευρώπη το φυσικό αέριο του Κατάρ. Φυσικά προϋπόθεση για την κατασκευή του αγωγού αυτού θα ήταν η συμμετοχή της Συρίας, η οποία όμως με την συμφωνία που είχε υπογράψει με το Ιράκ και το Ιράν έβγαζε έξω από το παιχνίδι το Κατάρ.
Για τον λόγο αυτό θα έπρεπε να ανατραπεί ο Άσαντ. Έτσι με τις «ευλογίες» των Κατάρ, ΗΠΑ και Τουρκιάς, αλλά και με την συμβολή των ευρωπαϊκών χωρών Αγγλίας, Γαλλίας, που δεν θα ήθελαν με τίποτα να εξαρτώνται από το φυσικό αέριο του Ιράν και παράλληλα από το φυσικό αέριο της Ρωσίας, άρχισε ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας για τα υποτιθέμενα «δημοκρατικά δικαιώματα» των Σύριων πολιτών. Δηλαδή η σφαγή της Συρίας με την εισβολή έξωθεν και κυρίως από τα τουρκικά σύνορα, δεκάδων χιλιάδων εξτρεμιστών ισλαμιστών, Τζιχαντιστών δολοφόνων.
Ένα άλλο στοιχείο που δεν γνωρίζει ο πολύς κόσμος και αποκαλύφτηκε από την τουρκική ιστοσελίδα «İnternethaber», η οποία επικαλέστηκε σχετική αναφορά της ιστοσελίδας της Deutsche Welle,, είναι ότι τον Αύγουστο του 2011, δηλαδή λίγο μετά την υπογραφή της συμφωνίας κατασκευής του «Αγωγού Φιλίας», η Δαμασκός είχε αναγγείλει την ανακάλυψη τεραστίων κοιτασμάτων φυσικού αερίου που υπολογίζονταν στα 284 δισεκατομμύρια κυβικά στην περιοχή της πόλης Χομς, (Humus στα τουρκικά), γεγονός που ανέβαζε ακόμα περισσότερο το θερμόμετρο στον εμφύλιο που μόλις είχε αρχίσει να φουντώνει. Δεν είναι ίσως άσχετο το γεγονός ότι στην περιοχή της πόλης αυτής γίνονται οι πιο σκληρές μάχες εδώ και μήνες μεταξύ των ανταρτών και του τακτικού συριακού στρατού.
Για να καταλάβουμε καλύτερα την σημασία του ματαιωθέντος ένεκα των γνωστών εξελίξεων «Αγωγού Φιλίας» του Ιράν θα πρέπει να γνωρίζουμε τα εξής : Η συμφωνία για τον «Αγωγό Φιλίας» υπεγράφη στις 27/7/2011 στην ιρανική πόλη Assaloyeh, στην επαρχία Μπουσίρ. Από την αρχή ο σχεδιαζόμενος αγωγός θεωρήθηκε ανταγωνιστικός στα σχεδία των αγωγών τόσο του Nabucco όσο και του αγωγού TAP, στον οποίο μετέχει τώρα και η Ελλάδα.
Το κόστος κατασκευής αυτού του αγωγού υπολογίζονταν στα 10 δις δολ., ενώ η συμφωνία αφορούσε την εξαγωγή ιρανικού φυσικού αερίου από το πεδίο South Pars, στον Περσικό Κόλπο, προς την Ευρώπη μέσω Ιράν, Συρίας και Λιβάνου και στην συνέχεια μέσω Κύπρου και Ελλάδας, (αν βέβαια υπήρχε συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των χωρών του αγωγού).
Το βασικό τμήμα του αγωγού που θα συνέδεε το Assaloyeh με τη πρωτεύουσα της Συρίας, Δαμασκό, θα είχε μήκους 1.500 χλμ. Η δυναμικότητα του αγωγού θα ήταν 110 εκατ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου την ημέρα, ή περίπου 40 bcm κατ’ έτος ενώ υπολογίζονταν να φτάσει τα 1,2 δισεκ. κυβ. μέτρα μετά και την ενεργοποίηση των νέων φάσεων του South Pars μέσα στο 2012.
Όπως είχε γίνει τότε γνωστό μέχρι την ημέρα της υπογραφής της συμφωνίας είχαν ήδη κατασκευαστεί 661 χλμ του αγωγού εντός του Ιράν. Η πρώτη αυτή επίσημη συμφωνία για εξαγωγή και μεταφορά φυσικού αερίου μεταξύ Ιράν, Ιράκ και Συρίας υπεγράφη τότε από τον Ιρακινό υπουργό Πετρελαίου, Abdul Karim al-Luaibi, τον Σύριο υπουργό Πετρελαίου και Μεταλλευμάτων, Sofian Allaw και τον προσωρινό Ιρανό υπουργό Πετρελαίου Mohammad Aliabadi. Η εξαγωγή φυσικού αερίου αναμένονταν να πραγματοποιηθεί προς την Ευρώπη με την μορφή υγροποιημένου φυσικού αερίου από εγκαταστάσεις υγροποίησης που θα κατασκευάζονταν επί συριακού εδάφους. Η χρηματοδότηση αναμένονταν να προέλθει από κοινοπραξία των τριών χωρών Ιράν, Ιράκ και Συρίας, καθώς και ξένες από εταιρείες, (;;;) ενώ διεθνής σύμβουλος θα αναλάμβανε την εκπόνηση της σχετικής μελέτης. Ας σημειωθεί ότι ιρανικές κυβερνητικές πηγές ανέφεραν τότε ότι ήδη πέντε διεθνείς επενδυτές είχαν εκδηλώσει ενδιαφέρον για άμεση συμμετοχή στην κατασκευή του ιρανικού «Αγωγού Φιλίας».
Η αναγγελία της κατασκευής του «Αγωγού Φιλίας», εξόργισε την Άγκυρα και σύμφωνα με την τουρκική ειδησεογραφική ιστοσελίδα «İnternethaber», θεωρήθηκε σαν αιτία πολεμίου από την Τουρκία προς την Συρία του Άσαντ, η οποία συγκέντρωνε τα μαζικά πυρά και των άλλων ενδιαφερόμενων για δήθεν παραβίαση των «δημοκρατικών δικαιωμάτων» των Σύριων πολιτών. Ο Ερντογάν άρχισε τότε υπόγειες διαβουλεύσεις με τις κυβερνήσεις του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και φυσικά των Ηνωμένων Πολιτειών και σαν πρώτη κίνηση είχε προειδοποιήσει τον Άσαντ για την κατασκευή του αγωγού αυτού, ενώ δημόσια είχε τότε διαδώσει ότι είχε κάνει συστάσεις στον Σύριο πρόεδρο για την… αποκατάσταση της δημοκρατίας στην χώρα του. Δηλαδή ένα υποκριτικό παιχνίδι με τα υποτιθέμενα δημοκρατικά δικαιώματα. Παράλληλα η Τουρκία άρχισε να συγκεντρώνει τις πρώτες μεγάλες ομάδες των εξτρεμιστών ισλαμιστών στο έδαφος της για να εισβάλουν στην Συρία για την ανατροπή του Άσαντ.
Έτσι βουτήχτηκε όλη η Μέση Ανατολή στο αίμα των χριστιανών καις στις σφαγές αμάχων από τους Τζιχανσιστές και τους άλλους φανατικούς ισλαμιστές ελέω Τουρκίας, ΗΠΑ, Κατάρ και τότε Σαουδικής Αραβίας, ενώ το λουτρό αυτό συνεχίζεται και σήμερα.
*Ο Νίκος Χειλαδάκης είναι Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος https://www.pronews.gr/opinion-makers/996214_poioi-akyrosan-10-hronia-prin-ton-agogo-iran-elladas-poy-tha-eferne-terastia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου