Μια μικρή ανασκόπηση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού από τους τούρκους, την οποία αρνήθηκε ο Φίλης και έσπευσαν να τον υπερασπιστούν οι αντεθνιστές της αριστεράς και της ψοφοδεξιάς.
Αύγουστος του 1923, με την βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης, γερμανών συμβούλων και των δήθεν συμμαχικών δυνάμεων της Ελλάδας (Αγγλία-Γαλλία), ο Μουσταφά Κεμάλ έχει ήδη ολοκληρώσει το εργό του: περίπου 360,000 Πόντιοι έχουν εξοντωθεί και ο υπόλοιπος ελληνικός πληθυσμός εκτοπίζεται από την Πατρίδα του. Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες μετρούσαν νεκρούς αδερφούς, πατέρες, βιασμένες μάνες και κόρες την ίδια στιγμή ο Κεμάλ αναφωνεί: «Επιτέλους τους ξεριζώσαμε».
Η έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα σημάνει την γενική επιστράτευση στην Τουρκία, οι Πόντιοι είναι οι μόνοι που αρνούνται να καταταχτούν στον τουρκικό στρατό. Οι «λιποτάκτες» που βρέθηκαν απαγχωνίστηκαν ενώ οι υπόλοιποι παίρνουν τον δρόμο για τα βουνά.
Το ανθελληνικό πρόσωπο της Τουρκίας παίρνει σάρκα και οστά στην Σαμψούντα και στην Πάφρα: στο όνομα της «ασφάλειας του κράτους» μεγάλο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού του Πόντου μετακινείται στην ενδοχώρα μέσω των περιβόητων ταγμάτων Αμελέτ ταμπουρού. Τα τάγματα αυτά δεν ήταν τίποτα άλλο από τάγματα εξόντωσης όπου μεγάλος αριθμός γυναικόπαιδων οδηγήθηκε μέσα σε παγετώνες από τόπο σε τόπο με μόνο σκοπό να πεθάνουν στον δρόμο, χωρίς να υπάρχει ένας τελικός προορισμός, ο τελικός προορισμός ήταν ο θάνατος. Και αυτός ο θάνατος, το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα ερχόταν αργά και βασανιστικά γιατί πέραν των κακουχιών αυτό το ποτάμι ελληνικών ψυχών δεχόταν καθημερινά επιθέσεις από οργανωμένες ομάδες τούρκων (Τσέτες - Οσμανλήδες), οι οποίοι επάνω στο ανθελληνικό μένος βίαζαν και δολοφονούσαν γυναίκες, μικρά παιδιά (κορίτσια-αγόρια) και γέρους σε καθημερινή βάση.
Τον Φεβρουάριο του 1918 οι μπολσεβίκοι ανταποδίδουν την υποστήριξη του παντουρκικού κινήματος που δρούσε στη Ρωσία κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, εγκαταλείποντας την Τραπεζούντα στην εκδικητική μανία των Τούρκων.
Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του έχοντας σαν αρχηγό τον αιμοσταγή Τοπάλ Οσμάν.
Ο Κεμάλ μεταξύ άλλων αναφέρει στον Οσμάν: «Aφού έχεις την υποστήριξη του τουρκικού λαού, φτιάξε αμέσως την οργάνωσή σου, πάρε το αξίωμα του αρχηγού, ώστε η πόλη να βρίσκεται εμπράκτως υπό την κατοχή τη δική σου και των ανθρώπων σου. Aντί να φύγεις εσύ και να πάρεις τα βουνά, ας φύγουν οι Πόντιοι και οι Pωμιοί. Mε την πάροδο του χρόνου και μόλις θα έχουμε ενδείξεις ότι παρανομούν θα τους καθαρίσουμε όλους».
Ο Τοπάλ Οσμάν με την έγκριση των τουρκικών κυβερνήσεων εξαπολύει τα τάγματά του για να εξοντώσει πλήρως τον ποντιακό ελληνισμό. Μεταξύ των βαρβαροτήτων που συντελέστηκαν όπως οι βιασμοί και οι δολοφονίες καθημερινό φαινόμενο ήταν και η 18ωρη ακατάπαυστη εργασία, η γυμνή πεζοπορία κάτω από δριμύ χειμωνιάτικο ψύχος κ.ά.
Και όλα αυτά γινόταν υπό το βλέμμα των συμμάχων της Ελλάδας. αξίζει να αναφερθεί πως ο Άγγλος ύπατος αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη σερ Ραμπολντ σ' ένα σημείο της αναφοράς του προς την κυβέρνηση του, με ημερομηνία 10 Μαΐου 1922 επισημαίνει: «Νέες αποτρόπαιες εξορίες άρχισαν σ' όλα τα μέρη της Μικρασίας... Τα 2/3 των εξόριστων είναι γυναίκες και παιδιά... Ένας συνεργάτης του είδε και μέτρησε 1500 πτώματα στο δρόμο προς Χαρπούτ. Στην Αμερικανική Επιτροπή Περίθαλψης Εγγύς Ανατολής δεν επέτρεψαν να περιμαζέψει τα παιδιά, των οποίων οι γονείς πέθαναν πάνω στο δρόμο...»
Μαρία Σιδηροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου