Επιστολή Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ προς τον Υπ. Παιδείας κ. Φίλη

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833, Fax +30 210 4518476e-mail: impireos@hotmail.com

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῆ 9^ῃ/11/2015

Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ ἀπέστειλε τήν ἀκόλουθη ἐπιστολή πρός τόν Ἐξοχώτατο Ὑπουργό Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων κ. Νικόλαο Φίλη μέ ἀφορμή τό θόρυβο πού ἔχει προκληθῆ σχετικάμέ τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τήν λειτουργία Κατεύθυνσης Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν καί τόν χωρισμό Ἐκκλησίας-Πολιτείας.

ΕΚ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

 

᾿Αριθμ. Πρωτ. 1243                     ἘνΠειραιεῖτῇ 9^ῃ Νοεμβρίου 2015

 

Πρός Τόν
Ἐξοχώτατον Κύριον
Νικόλαον Φίλην
Ὑπουργόν
Παιδείας, Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων
Ἀ. Παπανδρέου 37
151 80 ΑΜΑΡΟΥΣΙΟΝ

 

Ἐξοχώτατε Κύριε Ὑπουργέ,

Μετά τιμῆς πρός τό Ὑμέτερο πρόσωπο τοῦ ὁποίου δέν διαμφισβητῶ τήν εὐθύτητα καί εἰλικρίνεια, ὡς διαποιμαίνων τήν Ἱ. Μητρόπολι Πειραιῶς καί ἐκ προσώπου τοῦ εὐαγοῦς Κλήρου καί τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ Αὐτῆς, σέ σχολιασμό τῆς Ὑμετέρας γραπτῆς ἀπαντήσεως σέ ἐρώτηση κοινοβουλευτικοῦ ἐλέγχου καί τῆς ἀπό 20/10/2015 πρός τήν Ὑμετέρα Ἐξοχότητα ἀπευθυνθείσης δημοσίας ἐπιστολῆς ὑπό τοῦ  Θεολογικοῦ Συνδέσμου «ΚΑΙΡΟΣ» διά τῆς ὁποίας αἰτεῖται «νά ἐφαρμόσετε ἀπό τήν ἑπόμενη χρονιά 2016-2017 τά νέα προγράμματα σπουδῶν τοῦ μάθήματος τῶν Θρησκευτικῶν γιά  Δημοτικό, Γυμνάσιο καί Λύκειο» πού ὁ Ἐλλογ. Πρόεδρος τοῦ ΚΑΙΡΟΥ Καθηγητής κ. Δημήτριος Μόσχος περιέγραψε ὅτι «θά ἑστιάζουν μέ γνωσιακή λογική στή χριστιανική ὀρθόδοξη παράδοση καί ὄχι κατηχητική παρέχοντας παράλληλα συστηματική προσέγγιση στίς ἄλλες θρησκεῖες», προάγομαι ὅπως παρατηρήσω τά κάτωθι:

Εἶναι μύθευμα ὅτι στήν ἑλληνική μαθησιακή κοινότητα τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι δῆθεν μονο-ομολογιακό μάθημα ἐνῶ εἶναι πολυ-ομολογιακό μάθημα ὀρθόδοξο, μουσουλμανικό στήν Δ. Θράκη καί Ρωμαιοκαθολικό στήν Σῦρο. Ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Ἐλλογ. Καθηγητής Ἐκκλ. Δικαίου τοῦ ΑΠΘ κ. Κυριάκος Κυριαζόπουλος «δέν παρουσιάζει κανένα ἀξιόλογο πρόβλημα καί οἱ ἀπαλλαγές πού ζητοῦνται εἶναι ἐλάχιστες» διότι ἐάν τό Ὑμέτερο Ὑπουργεῖο χωρίσει στήν κατεύθυνση τῶν Ὑμετέρων ἀπόψεων ἀποδεχόμενο οὐσίᾳ τήν πρότασι τοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ δηλ. τήν καθιέρωση τοῦ νέου μαθήματος τῆς μεταμοντέρνας «διαθρησκευτικῆς πνευματικότητας» τότε τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν θά καταρρεύσει παταγωδῶς καί ἡ ὑποχρεωτικότητά του θά κλονισθεῖ ἐν τῇ πράξει, διότι ἡ ποιμαίνουσα Ἐκκλησία θά προτρέψει τούς γονεῖς τοῦ ποιμνίου Της νά προβάλουν ἀντίρρηση συνειδήσεως στό μάθημα τῆς μεταμοντέρνας θρησκευτικῆς «πνευματικότητας» ἀρνούμενοι βεβαίως τήν θρησκευτική πεποίθηση τοῦ ἐσωτερισμοῦ καί τήν «κατήχηση» στόν θρησκευτικό σχετικισμό καί στήν ἐκκοσμίκευση, ἔστω καί ἄν προσδίδεται πολιτιστική ἔμφαση στόν Χριστιανισμό στόν ὁποῖο ἐντάσσεται δυστυχῶς καί ἡ Ὀρθοδοξία πού δέν ἀποτελεῖ θρησκεία ἀλλά Σῶμα Χριστοῦ-Ἐκκλησία, λόγῳ τοῦ ὑπερισχύοντος πολιτιστικοῦ ὑποβάθρου τῆς χώρας. «Τό προτεινόμενο καί ἤδη πιλοτικά ἐφαρμοζόμενο μάθημα τῆς μεταμοντέρνας ἤ διαθρησκευτικῆς πνευματικότητας δέν εἶναι μάθημα οὐδέτερο ἀντικειμενικό, κριτικό καί πλουραλιστικό ἀλλά (acontrario) κατηχητικό διότι καί οἱ τρεῖς μαθησιακές προσεγγίσεις πού χρησιμοποιοῦνται δηλ. ἡ φαινομενολογική, ἡ ἑρμηνευτική, ἡ διαθρησκευτική καί ἡ διαλογική δέν ἀποσκοποῦν στήν παροχή γνώσης γιά τίς θρησκεῖες ἀλλά στήν λεγομένη «κατανόηση», δηλ. στήν διαμόρφωση ἀτομικῶν συγκρητιστικῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἑνότητος καί τῆς ποικιλίας τῶν παγκοσμίων θρησκειῶν» (Πρακτικά Πανελληνίου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου «Τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Προβληματισμός - Ἐπισημάνσεις – Προτάσεις» Ἐργαστήρι Παιδαγωγικῆς Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς Τμήματος Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 2014, σελ. 277). Εὐνόητο τυγχάνει ὅτι ἡ ἐλαχιστότητά μου θά καλέσει τούς γονεῖς καί κηδεμόνες τῆς Μητροπολιτικῆς μου Περιφερείας καί θεωρῶ καί πολλοί ἄλλοι συνεπίσκοποι ἐνώπιον μίας τοιαύτης πνευματικῆς λαίλαπας καί ἑνός τόσο προδήλου σχεδιασμοῦ τοῦ ἀρχαίου πτερνιστοῦ καί βυθίου δράκοντος, νά δηλώσουν τήν ἀντίρρηση συνειδήσεώς των καί νά ἐπιτύχουν τήν ἀπαλλαγή ἀπό τό ἐν λόγῳ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τῶν τέκνων τους, συμφώνως μέ τίς κατευθυντήριες ἀρχές τοῦ Toledo τοῦ ΟΑΣΕ (ToledoGuidingPrinciples, o.c. www.osce.org/odihr/29154, p.70-73) καί τίς συνταγματικές προβλέψεις τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τοῦ ἄρθρου 13.

Δέν θά ἀσκήσω κριτική πρός τούς ἀγαπητούς ἀδελφούς τοῦ Θεολογικοῦ συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ ἀλλά ἁπλά θά τούς ἐρωτήσω φιλαδέλφως καί ταπεινῶς ἐάν οἱ προτάσεις τους αὐτές συνάδουν μέ τόν Κυριακό λόγο:«πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν·» (Ματθ.28,19-20). Καί βέβαια ἐάν ὡς ὀρθόδοξοι θεολόγοι, μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἔχουν τό λειτούργημα καί τό χρέος τοῦ ἀποστόλου τῆς Πίστεως. Στή θέση τους οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας θά εἰσηγοῦντο ὅ,τι αὐτοί; Ἐάν ἰσχύει κατά τήν γνώμη των ὁ Γραφικός λόγος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου: «Καί οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶἡσωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομάἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ. 4, 12). Ἐάν ἰσχύει ὁ Ψαλμικός λόγος «Πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5) θά τούς ὑπομνήσω δέ τήν μεταφυσική τῶν πράξεων τήν ὁποία μᾶλλον ἔχουν λησμονήσει καί τόν φοβερόν λόγον τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας Κυρίου «ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ρήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· (Ἰω. 12, 48).

Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,

Ἐπιτρέψατέ μου νά Σᾶς ὑποβάλω μικρή ἀνασκόπιση τῶν θρησκειῶν καί τῶν θρησκευτικῶν ρευμάτων πού θά κληθοῦν οἱ μαθηταί κατά τήν Ὑμετέραν διάθεσι καί τήν πρόταση τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ «συστηματικά νά διδαχθοῦν καί νά ἔρθουν σέ ἐπαφή μέ τίς κύριες θρησκευτικές παραδόσεις ὅλου τοῦ κόσμου ὥστε μέσα ἀπό τήν ἔρευνα καί τήν συνεργασία νά μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν τήν προκατάληψη καί τήν ἔλλειψη ἀνεκτικότητας καί νά προωθήσουν τήν ἀλληλοκατανόηση καί τόν σεβασμό στήν ἑτερότητα» (ἐπιστολή θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ), ἄν καί διερωτῶμαι ποιός θά καθορίσει τίς κύριες θρησκευτικές παραδόσεις σέ ἕνα παγκόσμιο πολυθρησκευτικό γίγνεσθαι καί ἄν ἡ ἀλήθεια εἶναι ἰδεολόγημα ἐξαρτώμενο ἀπό τήν πληθυσμιακή ἀποδοχή του ἤ Πρόσωπο ἀποκεκαλυμένο ὅπως ἡ Ἐκκλησία διακηρύσσει;

Ἄρχομαι λοιπόν τοῦ καταλόγου:

Α. Ὑφιστάμεναι Θρησκεῖαι: Χριστιανισμός, Ἰνδουϊσμός, Τζαϊνισμός, Βουδισμός, Σιχισμός, Ζωροαστρισμός, Ἰουδαϊσμός, Ἰσλαμισμός, Μπαχαϊσμός, Κομφουκισμός, Ταοϊσμός, Σίνκυο, Σιντοϊσμός, 

Β. ὑφιστάμενα Θρησκευτικά ρεύματα: Νεοπαγανισμός, Ἀνιμισμός, Σαμανισμός καί τά νέα θρησκευτικά κινήματα ὅπως Ραελιανισμός, Σαϊεντολογία, Κίνημα Ἀνθρωπίνου Δυναμικοῦ, Κίνημα τῆς Νέας Ἐποχῆς, Ρασταφαριανισμός, Πνευματική Ἀναζήτηση καί χιλιάδες νέα θρησκευτικά κινήματα πού σχετίζονται μέ τόν Χριστιανισμό τόν Ἰνδουϊσμό, τόν Βουδισμό, τήν Μαύρη Δύναμη, τό Λευκό Ἰσλάμ καί τίς Θρησκείες UFO.

 

Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,

Διανοεῖσθε σέ ποιά τεραστία σύγχυση, σέ ποιό ὠκεανό, σέ ποιά ἄβυσσο σκοτεινῶν θρησκευτικῶν παραδοχῶν θέλετε νά ρίψετε τήν εὐαίσθητη νέα γενεά διά νά θεραπεύσετε μόνο τό Ὑμέτερο ἰδεολόγημα πού εἶναι σαφῶς ἀντιπαιδαγωγικό, διότι ὅπως εἶναι ἀνθρωπίνως ἀδύνατο στόν νέο ἄνθρωπο νά ἀφομοιώνει ἐκ παραλλήλου πολυποίκιλες μαθηματικές ἤ φυσικές θεωρίες καί τήν ἀναλυτική ἱστορία δέκα ἤ εἴκοσι κρατῶν ἔτσι εἶναι ἀδύνατο νά λειτουργήσει κριτικά ὁ δῆθεν «ἀναστοχασμός» τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Ἑπομένως εἶναι ἐξόχως ἀντιεπιστημονική ἡ Ὑμετέρα πρόθεσις καί τοῦ θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ καί τό μόνο πού θά ἐπιτευχθῆ θά εἶναι ἡ ἀποστροφή τῶν νέων ἀνθρώπων στό θρησκευτικό γεγονός συλλήβδην, μέ ἀποτέλεσμα ἄμεσο τόν ἀμοραλισμό καί τήν ἔκρηξη τῆς νεανικῆς ἐγκληματικότητος, στήν ἤδη τραγική καί ἀντϊηρωϊκή ἐποχή μας, διά τά ὁποῖα θά εἶστε οἱ ἠθικοί αὐτουργοί.

Εἶναι βέβαιο ὅτι ἡ Ὑμετέρα πρόθεσις καί ἡ πρότασις τοῦ Θεολ. Συνδ. ΚΑΙΡΟΣ μέ ἀφήγημα καί «πρόταγμα τήν αὐτοδιαμόρφωση τῆς συνείδησης μέ ἐκπαιδευτική διαδικασία πού ἀντιστέκεται στήν ἐπιβολή καί στήν χειραγώγηση καί ἐλευθερώνει ἀπό ὅτι ὀνομάζεται πρόσδεση στό παρελθόν» ὅπως ἀναφέρεται στό πιλοτικά ἐφαρμοζόμενο νέο πρόγραμμα σπουδῶν, στοχεύουν στό νά χάσουν τήν Ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία τους οἱ μαθηταί μέ τήν πολυθρησκευτική παιδεία στήν ἀνώριμη ἡλικία τους, διότι δέν μένουν περιθώρια γιά νά ἀναπτυχθεῖ στίς ψυχές τους Ὀρθόδοξη Χριστιανική συνείδησι, ἡ ὁποία φυσιολογικά στήν ὥριμη ἡλικία τους θά λειτουργήση ὡς γνώμονας καί ὡς κριτήριο γιά τήν ἀξιολόγηση τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν παραδόσεων. Ἄν ἀπό μικρή ἡλικία δέν ἀποκτήσουν σταθερά κριτήρια οἱ μαθηταί δέν θά ἀντιλαμβάνονται τό γνήσιο ἀπό τό νοθευμένο, τό ἀληθινό ἀπό τό κίβδηλο. Δέν θά διακρίνουν τήν Ὀρθοδοξία ἀπό τήν ἑτεροδοξία, θεωροῦντες ὡς δῆθεν Χριστιανισμό, τίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ πού ἐνέχονται γιά τό κακούργημα τῆς στρεβλώσεως καί τῆς διαστροφῆς τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀληθείας, τῆς Εἰρήνης καί τῆς Ἀγάπης. Δέν θά διακρίνουν τό Ὀρθόδοξο βίωμα πού συγκροτεῖ καί συνέχει τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἀπό τά βιώματα τῶν ἀλλοπίστων. Ἡ ἀλλοίωσι τῆς δογματικῆς συνειδήσεως ἡ ὁποία μάλιστα ἑδραιώνεται γρήγορα στήν ἁπαλή ἡλικία τῶν μικρῶν μαθητῶν ὑποσκάπτει τήν δυνατότητα τῆς σωτηρίας ὅταν ὁ Χριστός παύει νά θεωρεῖται ὁ μόνος Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὅταν ἡ ἁγιότης ἀλλάζει νόημα καί ἀποτελεῖ κοινό χαρακτηριστικό τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κρίσνα, τοῦ Βούδα, τοῦ Μωάμεθ, τοῦ Μαχαβίρα, τοῦ Κομφούκιου, τοῦ γκουροῦ Νανάκ, τοῦ Ἀχούρα Μάζντα, τοῦ Δαλάϊ Λάμα, τοῦ Λάο Τσέ ἤ τοῦ Μπαχά Ἀλλάχ, ὅταν τά ἱερά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας δέν διαφοροποιοῦνται ἀπό τίς τελετουργίες τῶν ποικίλων θρησκειῶν ἡ πανθρησκεία ἔχει θέσει ἤδη τά θεμέλιά της στίς συνειδήσεις τῶν νέων ἀνθρώπων.

    Δυστυχῶς καί τό λέγω μέ πολύ ὀδύνη καί στήν Ὑμετέρα Ἐξοχότητα καί στούς ἀδελφούς τοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ ἐπιφυλάσσεται ὁ αὐστηρός λόγος τοῦ θείου Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου τοῦ Πρωτοκορυφαίου, πρός Γαλάτας (1,6-9): «εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε ἀνάθεμα ἔστω» καί ὁ κραταιός λόγος τοῦ ἱεροῦ Φωτίου στήν «Ἐγκύκλιο ἐπιστολή πρός τούς Ἀνατολῆς Ἀρχιερατικούς θρόνους» παρ. 16 «Τίς οὐ κλείσει τά ὤτα πρός τήν ὑπερβολήν τῆς βλασφημίας ταύτης; Αὕτη κατά τῶν Εὐαγγελίων ἵσταται, πρός τάς Ἁγίας παρατάσσεται Συνόδους, τούς μακαρίους καί ἁγίους παραγράφεται Πατέρας... Κατά πάντων ὁμοῦ τῶν ἁγίων Προφητῶν, Ἀποστόλων, Ἱεραρχῶν, Μαρτύρων καί αὐτῶν τῶν Δεσποτικῶν φωνῶν ἡ βλάσφημος αὕτη καί θεομάχος φωνή ἐξοπλίζεται».

 

Ἐξοχώτατεκ. Ὑπουργέ,

Ἐπιτρέψατέ μου ὡς νομικός νά Σᾶς εἴπω, ὅτι δίχα ἀναθεωρήσεως τοῦ Συντάγματος, γεγονός πού δέν μπορεῖ νά ἐπισυμβῆ ἐπί τῆς παρούσης Βουλῆς, ὡς ἡν ομολογία τοῦ ΣτΕ μέ δύο Ἀποφάσεις τήν 3356/1995 καί 2176/1998 καθώς καί ἡ γνωστή τελεσίδικος ἀπόφαση 115/2012 τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων προβλέπουν τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν εἶναι προαιρετικό ἀλλά ὑποχρεωτικό καί ἀσφαλῶς ὁμολογιακῆς κατεύθυνσης διά τούς Ὀρθοδόξους μαθητάς διότι τό Σύνταγμα ἐπιβάλλει θετικά τήν ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως μέσῳ τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος.

Ὅπως εὔστοχα παρατηρεῖ ὁ Δικηγόρος κ. Σωτήριος Μιχελουδάκης: «Ἑρμηνεύοντας τίς διατάξεις (τοῦ Συντάγματος) σέ συνδυασμό μέ τήν ἐπίκληση τοῦ προδήλου πραγμα­τικοῦ δεδομένου ὅτι «ἡσυντριπτική πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ πρε­σβεύει τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία», τό Δικαστήριο (Διοικητικό Ἐφετεῖο Χανίων) ἀποδέχεται καί καταφάσκει τόσο γιά τήν ὑποχρεωτικότητα ὅσο καί γιά τό χαρακτήρα τοῦ ΜτΘ τά ἑξῆς:

1. Ἡ ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης: α) Παρέχεται τουλάχι­στον σέ ἐπαρκῆ βαθμό, δηλαδή μέ ἐπάρκεια ὡρῶν διδασκαλίας, β) Διέπεται ἀπό τίς ἀρχές τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Δόγματος, γ) Ὑφίσταται ὑποχρεωτική διδασκαλία (τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ Δογματος), δ) Προβλέπεται ὑποχρεωτική παρακολούθηση γιά τούς Ὀρθοδόξους μαθητές.

2.  Τό ἰσχῦον ἑλληνικό Σύνταγμα ἐπισφράγισε ὅτι ὁ ἑλληνικός πολιτισμός ἐξακολουθεῖ νά τελεῖ σέ ὀργανική σχέση μέ τήν ὀρθόδοξη παράδοση, ἀναγνωρίζοντας τόν ὑψηλό παιδαγωγικό ρόλο τοῦ ΜτΘ, ἐφόσον μέσα ἀπό αὐτό προβάλλεται στό χῶρο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας τόσο ὁ ὀρθόδοξος χριστιανικός πολιτισμός ὅσο καί ὁ τρόπος ζωῆς τῆς ζώσας, γιά ὅλους σχεδόν τούς Ἕλληνες, Ἐκκλησιαστικῆς Παράδοσης. Στήν κατάφαση αὐτή προβαίνει τό Δικαστήριο (Διοικ. Ἐφετεῖο Χανίων) μέ τό σκεπτικό ὅτι ὁ συνταγματικός νομοθέτης οὐδεμία μεταβολή ἐπέφερε μέ τήν ἀναθεώρηση τοῦ ἔτους 2001, διατηρώντας ἀπό τό Σύνταγμα τοῦ ἔτους 1975 ἀνέπαφη τόσο τήν ἐπίκληση τῆς «ἁγίας καί ὁμοουσίου καί Ἀδιαίρετου Τριάδος» στην προμετωπίδα τοῦ Συντάγματος, ὅσο ἐπίσης καί τή διάταξη τοῦ ἄρθρου 3 καθώς καί τήν ἀναφορά -στό ἄρθρο 16 παρ. 2- (μεταξύ τῶν στόχων τῆς παιδείας) στήν ἀνάπτυξη τῆς «θρησκευτικῆς» συνείδησης. Κατά συνέπεια, τό ἰσχῦον Σύνταγμα ἐπιβάλλει τήν ὑποχρέωση καί τό καθῆκον στό Κράτος νά ἐξασφαλίζει στούς μαθητές, ἐκτός ἀπο τή γενική παιδεία, καί τήν ἀνάπτύξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης μέ τούς ὅρους πού προαναφέρθηκαν (ὑπό 1).

3. Ἡ Πολιτεία ὀφείλει, ἐνόψει τῆς ἀνάπτυξης τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης σύμφωνα μέ τά παραπάνω νά ἐξασφαλίσει τή διδασκαλία τοῦ ΜτΘ μέ τά προαναφερόμενα χαρακτηρηστικά, λαμβάνοντας τά κατάλληλα κατά περίπτωση νομοθετικά καί κανονιστικά μέτρα, ὅπως ἡ κατάρτιση τῶν προγραμμάτων διδασκαλίας μέ ὕλη πού συνάδει ιιέ τό δόγμα τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς διδασκαλίας». (Πρακτικά ὅ.ἀ. σελ. 142 ἑπ.)

Γιά τό ὑπό συζήτηση θέμα πολύ εὔστοχα ὁ φίλτατός μοι Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Κωνσταντῖνος Ραμιώτης, τ. Δικαστής παρατηρεῖ: «Ἡ Γενική Συνέλευση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν μέ τό Διεθνές Σύμφωνο γιά τά ἀτομικά καί πολιτικά δικαιώματα τῆς 16ης Δεκ. 1966, πού κύρωσε ὁ Ἕλληνας νομοθέτης μέ τόν Ν. 2462/1997 (ΦΕΚ τ.Α 25/26.2.1997) ἀναγνωρίζει ὅτι τά δικαιώματα αὐτά πηγάζουν ἀπό τήν ἐγγενῆ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀτόμου, δήλ. εἶναι φυσικά δικαιώματα.Ἐπίσης ἡ Γενική Συνέλευση τῶν Ἡνωμ. Ἐθνῶν μέ τό ἄρθρο 18 τοῦ τρίτου μέρους ἐξειδικεύει τό περιεχόμενο τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καί σαφῶς ὁρίζει ὅτι ἡ ἐλευθερία ἐκδήλωσης τῆς θρησκείας ἤ τῶν πεποιθήσεων δέν μπορεῖ νά ὑπόκειται παρά μόνον σέ ὅσους περιορισμούς ὁρίζει ὁ νόμος καί εἶναι ἀπαραίτητοι γιά τήν προστασία τῆς δημόσιας ἀσφάλειας, τάξης καί ὑγείας ἤ ἠθικῆς–ἤ τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν τῶν ἄλλων.

Ὁρίζει ἀκόμη ἡ Γ.Σ. ὅτι τά συμβαλλόμενα κράτη, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ἡ χώρα μας, ἀναλαμβάνουν τήν ὑποχρέωση νά σέβονται τήν ἐλευθερία τῶν γονέων ἤ τῶν νομίμων κηδεμόνων, νά φροντίζουν γιά τή θρησκευτική καί ἠθική ἀγωγή τῶν παιδιῶν τούς σύμφωνα μέ τίς πεποιθήσεις τους.Ἐξάλλου ἡ Διεθνής Σύμβαση τῆς Ρώμης μέ τό ἄρθρο 2 τοῦ προσθ. πρωτοκόλλου ρητῶς ὁρίζει ὅτι τό κράτος ἀναλαμβάνον τήν ὑποχρέωση ἐπί τοῦ πεδίου τῆς μορφώσεως καί ἐκπαιδεύσεως θά σέβεται τό δικαίωμα τῶν γονέων, ὅπως ἐξασφαλίζουν τή μόρφωση αὐτή συμφώνως πρός τίς ἴδιες αὐτῶν θρησκευτικές καί φιλοσοφικές πεποιθήσεις. Καί ἡ σύμβαση τῆς Ρώμης κυρώθηκε μέ τό Ν.Δ. 53/1974.

Κατ’ ἀκολουθία τῶν ἀνωτέρω, ἤτοι ἀπό τίς διεθνεῖς συμβάσεις καί τίς διατάξεις τοῦ Συντάγματος 16, παρ. 2 πηγάζει τό δικαίωμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς ὀργάνων τῆς Ἐκκλησίας, πού τήν ἐκπροσωποῦν καί ἐκπροσωποῦν καί τούς γονεῖς, νά ἐγκρίνουν ὅλα τά διδακτικά βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν (βλ. καί Χρ. Σγουρίτσα, Συντ. Δίκαιο, Τομ. Β΄, τεῦχ. Α΄ σελ. 12).

Ἑπομένως, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί τό Ἰνστ. Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς, αὐτεξουσίως, χωρίς τήν ἔγκριση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δέν μπορεῖ νά δώσουν στά σχολεῖα βιβλία μαθήματος θρησκευτικῶν χωρίς νά διαφυλάσσεται ὁ χριστιανικός χαρακτήρας του» (Ἐφημ. «Καθημερινή» 23/10/2015).

 

Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ,

Ἐπιτρέψατέ μου νά ἀναφερθῶ πέραν τῶν ἀνωτέρω καί εἰς τό ἐξόχως πολυσήμαντο ζήτημα τῆς ἀνιδρύσεως Κατευθύνσεως Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν Ὁμολογιακή Θεολογική Σχολή τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ὡς ὁ Κοσμήτωρ Αὐτῆς Καθηγητής κ. Μιλτ. Κωνσταντίνου εἶχε γνωστοποιήση μέ τήν χορηγία τοῦ Ἐμιράτου τοῦ Ὀμάν(!!!). Τό τραγελαφικό τῆς ἐν λόγῳ πρωτοβουλίας σύγκειται στό γεγονός ὅτι ἡ ὁμολογιακή Θεολογική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ. ἔχει συγκεκριμένη ὁμολογιακή βάση καί ὀντολογικό θεμέλιο τήν Τριαδολογία, τήν Χριστολογία, τήν Ἐκκλησιολογία καί τήν ἐσχατολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ ἡ σχεδιαζόμενη Κατεύθυνσι Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στήν ἰδία Θεολογική Σχολή τά ἐντελῶς ἀντίθετα, τόν ἀντιτριαδισμόν καί τήν κατεγνωσμένη ὑπό τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Χριστολογική αἵρεση τοῦ Ἀρειανισμοῦ καί τήν ὑλιστική ἐσχατολογία. Ἀντιλαμβάνεσθε εὐχερῶς ὅτι αὐτό ἀποτελεῖ παγκόσμια πρωτοτυπία πού δέν συμβαίνει πουθενά σέ καμμία χῶρα τῆς γῆς, καί βέβαια ὑποβάλλομε τήν ρητορική ἐρώτησι στούς εἰσηγητές τῆς ρυθμίσεως ἐάν θά ἦτο ποτέ δυνατόν οἱ θεοειδεῖς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας νά συστέγαζαν στό ἴδιο ἐκπαιδευτικό Ἵδρυμα τήν Ἀλήθεια τῆς θείας Ἀποκαλύψεως καί τήν ἐγκληματική ἀπομείωση καί στρέβλωσή της, ὡς αὐτή πού ἀνθρωποπαθῶς διετύπωσε ὁ Ἄραβας ἔμπορος Μωάμεθ πού συνῆψε τόν 7^ο γάμο του μέ τήν σύζυγο τοῦ γιοῦ του Ζαΐντ καί τόν 9^ο γάμο του μετά τῆς 7ετούς κορασίδος Ἀϊσέ !!! (Θαυμάσατε Προφήτη!!!) ἀντιγράφων τόν Ἄρειο, τόν Ἀπολλινάριο, τό Νεστόριο, τόν Σεβῆρο καί τόν Διόσκορο.

Τέλος Ἐξοχώτατε κ. Ὑπουργέ ἐπειδή πολύς λόγος γίνεται μέ τό ζήτημα τοῦ λεγομένου χωρισμοῦ Ἐκκλησίας-Πολιτείας δυστυχῶς μέ μόνο ἐφαλτήριο τό θράσος τῆς ἀγνοίας κάποιων ἐκ τῶν ὁμιλούντων, θά ἤθελα νά ἐπισημειώσω ὅτι ἡ Ἀρχή τῆς Ἀνεξιθρησκείας πού διέπει τόν θεμελιώδη Νόμο τοῦ Κράτους, τό Σύνταγμά μας (ἀρ. 13) πηγάζει ὄχι μόνο ἀπό τήν ἰδιοπροσωπεία μας ἀλλά κυρίως ἀπό τήν θρησκευτική μας πίστη καί τίς Εὐαγγελικές Ἀρχές τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί ἀσφαλῶς ἀπό τήν αἰώνια διακήρυξη τοῦ Δομήτορος τῆς Ἐκκλησίας «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν» (Μαρκ. 8, 34). Ἡ εὐλογημένη χώρα μας εἶναι μία χώρα στήν ὁποία οἱ πάντες ἀπολαμβάνουν τῆς ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος οὐδέν πλεονέκτημα ἔχει πέραν τῆς διά τούς γνωστούς ἱστορικούς λόγους ἀναγνωρίσεως ὅτι τά Νομικά Αὐτῆς Πρόσωπα κατά τάς νομικάς των σχέσεις εἶναι ΝΠΔΔ (ἄρθρ. 1 Ν. 590/1977 ΦΕΚ τ. Α 146) πού συνεπιφέρει ὅμως καί τόν κατασταλτικό ἔλεγχο τῶν ἐλεγκτικῶν ὀργάνων τοῦ Κράτους! Τήν αὐτή ὅμως νομική προσωπικότητα πάλι δι’ ἱστορικούς λόγους ἔχει καί τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο τῆς Ἑλλάδος καί οἱ Ἑβραϊκές κοινότητες Ν. 2456/1920 (ΦΕΚ Α΄ 173) ΑΝ2544/1940 (ΦΕΚ Α΄287), ΑΝ 846/1946 (ΦΕΚ Α΄144), ΝΔ 301/1869 (ΦΕΚ 195), ΠΔ 182/1978 (ΦΕΚ Α΄40) ἐνῶ οἱ 3 Μουσουλμανικές Μουφτεῖες Ξάνθης, Κομοτηνῆς καί Διδυμοτείχου εἶναι «δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους» μέ πλήρη δικαιοδοτική ἁρμοδιότητα ἀσκουμένη κατά τίς ἐπιταγές τοῦ Μουσουλμανικοῦ δικαίου (Σαρία). Ὁ Μουφτῆς «ἀσκεῖ δικαιοδοσία μεταξύ Μουσουλμάνων Ἑλλήνων πολιτῶν τῆς περιφερείας του ἐπί γάμων, διαζυγίων, διατροφῶν, ἐπιτροπειῶν, κηδεμονιῶν, χειραφεσίας ἀνηλίκων, ἰσλαμικῶν διαθηκῶν καί τῆς ἐξ ἀδιαθέτου διαδοχῆς ἐφ’ὅσον οἱ σχέσεις ταῦται διέπονται ἀπό τόν Μουσουλμανικό Νόμο» (ἄρθρο 5 Νόμου 1920/1991 (ΦΕΚ 182 Α΄ 24.12.1990) ὅπως προβλέπει ἡ διεθνής Συνθήκη τῆς Λωζάνης τοῦ 1923 (ἄρθρα 14 καί 37-44). Κατά ταῦτα μέ ποῖο νόμιμο τρόπο θά ὑποβιβασθεῖ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος σέ Νομικό Πρόσωπο ἰδιωτικοῦ δικαίου ἤ ἰδίου δικαίου (Θρησκευτικό Πρόσωπο) τοῦ Ν. 4301/2014 (ΦΕΚ Α΄ 223/17.1.2014) τήν στιγμή πού θά παραμείνουν Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου τό Κεντρικό Ἰσραηλιτικό Συμβούλιο τῆς Ἑλλάδος καί οἱ Ἰσραηλιτικές Κοινότητες καί δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες; Καί μέ ποῖο νομικό τρόπο κατ’ ἐπιταγή τῆς ἀρχῆς τῆς ἰσότητος τοῦ Συντάγματος θά ὑποβιβασθοῦν οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες σέ ΝΠΙΔ γιά νά παρακολουθήσουν τήν ὑποβάθμιση τῆς νομικῆς προσωπικότητος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅπως προτείνει ὁ Ἐλλογ. Πρόεδρος τῆς Ἕνωσης γιά τά Δικαιώματα τοῦ Ἀνθρώπου Καθηγητής κ. Κώστας Τσιτσελίκης (Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν 3/10/2015) καί τήν ἴδια στιγμή θά διατηρήσουν τή δικαιοδοσία ὡς ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους ἀπονομῆς δικαίου σέ Ἕλληνες Μουσουλμάνους πολίτες; Κι ἀκόμη  ὑφίσταται σήμερα νομική δυνατότης τροποποιήσεως τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάνης καί ὑποβαθμίσεως τῆς νομικῆς προσωπικότητος τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος τῆς Ἑλλάδος πού δικαίως θά διεκδικήση πλέον τήν ἐκλογή ἀντί τοῦ διορισμοῦ ἀπό τό κράτος τῶν Μουφτήδων; Σήμερα τό Ἑλληνικό Δημόσιο ἀντιμετωπίζει διεθνῶς τό πολύ εὐαίσθητο νομικό θέμα τοῦ διορισμοῦ ἀντί τῆς ἐκλογῆς ἀπό τήν Μουσουλμανική μειονότητα, στηριζόμενο στό γεγονός ὅτι οἱ Μουσουλμανικές Μουφτεῖες εἶναι δημόσιες ὑπηρεσίες τοῦ Κράτους καί ἔχει τό Δημόσιο τήν ἁρμοδιότητα τοῦ διορισμοῦ τῶν ἀσκούντων τήν σχετική διακαιοδοσία. Ἐάν ἡ Κυβέρνησή Σας δέν ἔχει πρόβλημα μέ τήν «ἐκλογή» τῶν Μουφτήδων ἀπό τό Τουρκικό Προξενεῖο τῆς Κομοτηνῆς ἡ «Κοσοβοποίηση» τῆς Θράκης θά εἶναι θέμα ὀλίγων μηνῶν καί ἡ τύχη τῆς Κυβερνήσεώς Σας θά εἶναι ἀνάλογη  αὐτῆς τοῦ Δημ. Γούναρη.

Ἀντιλαμβάνεσθε λοιπόν εὐχερῶς τίς «καυτές πατάτες» καί ὅτι τά σχετικά ἰδεολογήματα εἶναι ὡραῖα μέν γιά φαντασιώσεις καί δῆθεν ἀριστερές «προοδευτικές συνεντεύξεις» ἀλλά στήν ἀδήριτη καί σκληρή πραγματικότητα τοῦ βίου εἶναι μόνο φληναφήματα καί πομφόλυγες!!!

Εὐχόμενος εἰλικρινῶς καλήν δύναμι στό πολύμοχθο καί δυσχερές  ἔργο Σας διατελῶ, 

Μετά τιμῆς καί εὐχῶν

Ο  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ                ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ   ΕΔΩ