Η σχέση του Ισραήλ με τους τζιχαντιστές της Συρίας.

Πολύ ενδιαφέρον αυτό το άρθρο του Ρίτσαρντ Σίλβερστάϊν, στο «Middle East Eye», όχι μόνο για τις πληροφορίες και κρίσεις που περιέχει για τη σχέση του Ισραήλ με τους ένοπλους τζιχαντιστές του « Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία, αλλά επίσης για την πολιτική φιλοσοφία του Ισραήλ στο θέμα των συμμαχιών, που εκθέτει.

Το άρθρο προκάλεσε φυσικά η στιχομυθία του τέως υπουργού Αμύνης Μοσέ Γιαλόν για την συγνώμη που ζήτησαν οι τζιχαντιστές όταν κατά λάθος πυροβόλησαν Ισραηλινούς στρατιώτες που παραβίαζαν τα σύνορα σε επιχείρηση ενέδρας στο έδαφος της Συρίας. O αρχικός τίτλος του άρθρου ήταν:

«Το Ισραήλ και το Ισλαμικό Κράτος είναι Σύμμαχοι. Να, Το Είπαμε.»

«Ανάμεσα σε παράπονα για την ισλαμική απειλή κατά του Ισραήλ και του κόσμου, ο Μπίμπι Νετανιάχου ξεχνάει βολικά ότι η χώρα του απολαύει μιας σιωπηρής συμμαχίας με το Ισλαμικό Κράτος (Ι.Κ.) στη Συρία.

Είναι μια συμμαχία ευκαιρίας ασφαλώς, για την οποία δεν καυχάται καμιά από τις δύο πλευρές.

Αλλά δεν είναι τρομερά διαφορετική από αυτή που το Ισραήλ απολαμβάνει με τους άλλους Μουσουλμάνους συμμάχους του, όπως την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα κράτη του Κόλπου.

Ο Μοσέ Γιααλόν υπηρέτησε ως υπουργός Αμύνης στην παρούσα κυβέρνηση έως ότου είχε μια ρήξη με τον Νετανιάχου τον Μάιο του 2016. Τώρα ο Γιααλόν σχεδιάζει να ιδρύσει δικό του κόμμα και να πολιτευθεί εναντίον του τέως κυρίου του. Ατυχώς γι’ αυτόν οι δημοσκοπήσεις δεν είναι ευνοϊκές και δεν εμφανίζεται σαν πολιτική απειλή.

Ετσι ο Γιααλόν απολαμβάνει τη θέση του έχοντος λίγα να χάσει. Μπορεί να μιλά με περισσότερη ειλικρίνεια από τον μέσο πολιτικό. Σ’ αυτό το πλαίσιο, μίλησε εν εκτάσει για θέματα ασφαλείας σε μια δημόσια εκδήλωση, στην πόλη Αφούλα του βόρειου Ισραήλ, το περασμένο Σάββατο.

Η επιβεβαίωση του Γιααλόν

Υπάρχουν πολλά με τα οποία διαφωνώ όποτε διαβάζω τις απόψεις του Γιααλόν. Για παράδειγμα, όταν προειδοποιεί για τον κίνδυνο που δημιουργεί το να ευνοούμε υπερβολικά τη μία πλευρά εναντίον της άλλης στη Συρία, ουσιαστικά δικαιολογεί την επεμβατική στάση του Ισραήλ.

Αυτό εβοήθησε σημαντικά τους Ισλαμιστές αντιπάλους του ΄Ασαντ. Ούτε άλλωστε μου αρέσει το είδος πολιτικών συμμάχων που επιλέγει ο Γιααλόν –από τον ισλαμοφόβο μπλόγκερ Pam Geller,ως τον εγγονό του Meir Kahane.

Αποκάλυψε όμως τους δεσμούς του Ισραήλ με το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία. ΄Εχω τεκμηριώσει, μαζί με άλλους δημοσιογράφους, την συνεργασία του Ισραήλ με την Αλ Νούσρα, ένα ψυχοπαίδι της Αλ Κάϊντα. Αλλά κανένας Ισραηλινός μέχρι σήμερα δεν είχε ομολογήσει ότι είχε συνεργαστεί με τους τζιχαντιστές.

Ο Γιααλόν εμμέσως το επιβεβαίωσε με τη δήλωσή του:
«Εντός της Συρίας υπάρχουν πολλές φατρίες: Το καθεστώς, το Ιράν, οι Ρώσοι και ακόμη η αλ-Κάϊντα και το Ισλαμικό Κράτος. Υπό αυτές τις συνθήκες πρέπει να αναπτύξεις μιαν υπεύθυνη, προσεκτικά ισορροπημένη πολιτική, με την οποία να προστατεύσεις τα δικά σου συμφέροντα, από τη μια πλευρά, και από την άλλη να μην επεμβαίνεις. Επειδή εάν το Ισραήλ επέμβει υπέρ της μιας πλευράς θα υπηρετήσει τα συμφέροντα της άλλης. Γι’ αυτό το λόγο καθιερώσαμε κόκκινες γραμμές. Όποιος παραβιάζει την κυριαρχία μας θα υποστεί όλο το βάρος της δύναμής μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα πυρά προέρχονται από περιοχές υπό τον έλεγχο του καθεστώτος. Αλλά μια φορά τα πυρά ήρθαν από τις θέσεις του Ισλαμικού κράτους –και αμέσως ζήτησε συγνώμη.»

Η επίθεση στην οποία αναφέρθηκε ουδέποτε γνωστοποιήθηκε από τα ΜΜΕ του Ισραήλ. Η πληροφορία σκόνταψε είτε σε εντολή αποσιώπησης είτε στην στρατιωτική λογοκρισία. Απεκρύβη, σχεδόν κατά βεβαιότητα, επειδή τόσο τα πυρά από ισλαμιστές συμμάχους του Ισραήλ στο έδαφος του Ισραήλ, όσο και η συγνώμη των Ισλαμιστών του Ι.Κ. θα εξέθεταν και το Ισραήλ και τους Ισλαμιστές.

Τι προσδιορίζει έναν σύμμαχο;

Ορισμένοι επικριτές ισχυρίζονται ότι η συγγνώμη του Ι.Κ. δεν σημαίνει μια συμμαχία ή σοβαρή συνεργασία μεταξύ μιας ισλαμιστικής ομάδας και του Ισραήλ. Στο οποίο εγώ απαντώ: Όταν βομβαρδίζεις ένα σύμμαχο ζητάς συγνώμη, όταν βομβαρδίζεις έναν εχθρό δεν απολογείσαι. ΄Ετσι τι είναι το Ι.Κ. για το Ισραήλ;

Κρατείστε στο νου σας ότι αυτό είναι το ίδιο Ισλαμικό Κράτος που αποκεφάλισε έναν Εβραίο-Αμερικανό, που ζούσε στο Ισραήλ, τον Στήβεν Σοτλόφ. Το ίδιο Ι.Κ. που βίαζε γυναίκες Γιαζίντι και πέταγε ομοφυλόφιλους από τις ταράτσες κτιρίων. Το ίδιο Ι.Κ. που σάρωνε όλη τη Μέση Ανατολή, σπέρνοντας τον όλεθρο και ποταμούς αίματος από όπου περνά. Το ίδιο Ι.Κ. το οποίο ο Νετανιάχου συνεχώς μαστιγώνει ως τη ρίζα όλων των δεινών στον κόσμο.

Όπως εδώ, για παράδειγμα:

«Το Ιράν και το Ισλαμικό Κράτος θέλουν να μας καταστρέψουν και ένα μίσος κατά των Εβραίων στρέφεται σήμερα κατά του εβραϊκού κράτους,» είπε ο Νετανιάχου και πρόσθεσε, «όσοι απειλούν να μας καταστρέψουν, κινδυνεύουν να καταστραφούν οι ίδιοι.».

Είναι γνωστό πως η εξωτερική πολιτική του Ισραήλ, πηγαίνοντας και πίσω ως τις μέρες του Μπεν Γκουριόν, ήταν ακραία οπορτουνιστική και χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς(amoral), όπως την συμβολίζει η περίφημη-κακόφημη δήλωση:
« Αν ήξερα ότι όλα τα Εβραιόπουλα της Γερμανίας θα διασώζονταν με τη μεταφορά τους στην Αγγλία και μόνο τα μισά θα σώζονταν με μεταφορά τους στην Παλαιστίνη, θα προτιμούσα τη δεύτερη λύση, επειδή η έγνοια μας είναι όχι το ατομικό συμφέρον αυτών των παιδιών, αλλά το ιστορικό συμφέρον του Εβραϊκού λαού».

΄Ετσι, υποθέτω πως δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει η νέα εξέλιξη. Αλλά οπωσδήποτε, στιγμιαία σου κόβει την ανάσα, να σκέφτεσαι πόσο αλήθεια κτηνωδώς κυνικά μπορεί να είναι  του Ισραήλ τα κίνητρα και οι επιλογές.              ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΓΙΑΝΝΗ