Η
κρίση στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας έχει πάρει περίπου ανεξέλεγκτες
διαστάσεις, με τον πρόεδρο των ΗΠΑ να επιβάλλει κυρώσεις εναντίον της
Τουρκίας και ο Ερντογάν από την πλευρά του να απαντά με αντίμετρα, τον
Τραμπ να απαιτεί την άνευ όρων απελευθέρωση του πάστορα Άντριου Μπράνσον
και τον Τούρκο πρόεδρο όχι μόνο να αρνείται να τον απελευθερώσει, αλλά
να κλιμακώνει και να κινητοποιεί την παλιά βαθιά Τουρκία,
απελευθερώνοντας τα βάρβαρα και αγελαία ένστικτα αυτού του λαού.
Ήδη στην τουρκική κοινωνία παρατηρούνται συμπεριφορές παρόμοιες μ’ εκείνες όσων έκαιγαν ιταλικά προϊόντα όταν ο Ντ’ Αλέμα αντιστάθηκε για 66 ημέρες και φιλοξένησε στη Ρώμη τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), Αμπντουλάχ Οτζαλάν.
Κυκλοφορούν κατά δεκάδες βίντεο με εξαγριωμένους Τούρκους να σφυροκοπούν τηλέφωνα αμερικανικής κατασκευής (i-phone), να ρίχνουν coca cola στη λεκάνη της τουαλέτας, δεκάδες κείμενα αθρογράφων φίλα προσκείμενων στον Ερντογάν προσπαθούν να παρουσιάσουν την όλη υπόθεση ως μια ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Τουρκίας και του ίδιου του Ερντογάν, έχοντας ως στόχο να αναζωπυρώσουν ένα ιδιότυπο αντιιμπεριαλιστικό σύνδρομο που υπάρχει στην τουρκική κοινωνία, η οποία θεωρεί ότι νίκησε δύο φορές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της κακής Δύσης των απίστων, μια φορά στα Δαρδανέλια και μια το 1919-1922, όταν «πέταξε έξω από την Τουρκία Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Έλληνες».
Ως έναν νέο «απελευθερωτικό πόλεμο» παρουσιάζει ο Ερντογάν αυτά που συμβαίνουν με τις ΗΠΑ, και καλεί το λαό και τον επιχειρηματικό κόσμο «να αντισταθεί, για να νικήσει για τρίτη φορά την κακή ιμπεριαλιστική Δύση».
Αυτή είναι η κατάσταση. Από τη μια ένας Τραμπ που δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία, που είναι ευνοημένη από την υποστήριξη που της παρείχαν οι ΗΠΑ επί δεκαετίες, οφείλει να απελευθερώσει αμέσως και χωρίς όρους τον Μπράνσον, και από την άλλη ένας Ερντογάν που παρουσιάζει τις ΗΠΑ περίπου ως τη μεταμόρφωση του ιμπεριαλιστικού τέρατος!
Δηλαδή ο ορισμός του αδιεξόδου, ένα αδιέξοδο με σοβαρότατες γεωπολιτικές πτυχές που ενδιαφέρουν τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και την ΕΕ, που έχουν δείξει ευνοϊκό προς την Τουρκία ενδιαφέρον για την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει ΚΑΙ εξαιτίας της παραπάνω κρίσης, πτυχές που σαφώς αγγίζουν την Κύπρο και την Ελλάδα.
Συγκεκριμένα, το κύριο πρόβλημα στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ είναι η πολιτική της Ουάσινγκτον στη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία, η οποία προβλέπει την ίδρυση αυτόνομων κουρδικών κρατών στο Ιράκ και τη Συρία. Στο Ιράκ το κράτος έχει γίνει και λειτουργεί de jure, στη Συρία de facto από το 2011.
Αυτό είναι το μόνο πρόβλημα, η ισλαμοφασιστική εμμονή του Ερντογάν και του τουρκικού πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου να αρνούνται την ύπαρξη κουρδικού έθνους και φυσικά την παραχώρηση δικαιωμάτων σε είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους.
Η άρνηση των ΗΠΑ να συνταχθούν απόλυτα με αυτήν την ισλαμοφασιστική στάση της Τουρκίας ώθησε τον Ερντογάν στη στροφή προς Μόσχα και την Τεχεράνη, προς την παραγγελία των S-400, προς την αναβάθμιση της συνεργασίας με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα, και στον υφέρποντα αντιαμερικανισμό που έγινε πλέον επιφανειακός με αφορμή την κρίση του Μπράνσον και την κατρακύλα της τουρκικής λίρας.
Το γράψαμε και στο άρθρο μας της Παρασκευής, ότι ο Ερντογάν θα στραφεί στην Ευρώπη για να βρει στήριγμα. Ενόψει του δύσκολου φθινοπώρου στην κυπριακή ΑΟΖ και στο Αιγαίο, καλό είναι να δουλέψουμε από τώρα στην Ευρώπη, ενθυμούμενοι πάντα ότι είμαστε πλήρες μέλος στην ΕΕ και –έστω και τραυματισμένο– στην Ευρωζώνη, θάβοντας τις αθλιότητες περί μενουμευρωπαίηδων που εκτόξευαν κορυφαία μέλη της κυβέρνησης.
Ήδη στην τουρκική κοινωνία παρατηρούνται συμπεριφορές παρόμοιες μ’ εκείνες όσων έκαιγαν ιταλικά προϊόντα όταν ο Ντ’ Αλέμα αντιστάθηκε για 66 ημέρες και φιλοξένησε στη Ρώμη τον αρχηγό του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), Αμπντουλάχ Οτζαλάν.
Κυκλοφορούν κατά δεκάδες βίντεο με εξαγριωμένους Τούρκους να σφυροκοπούν τηλέφωνα αμερικανικής κατασκευής (i-phone), να ρίχνουν coca cola στη λεκάνη της τουαλέτας, δεκάδες κείμενα αθρογράφων φίλα προσκείμενων στον Ερντογάν προσπαθούν να παρουσιάσουν την όλη υπόθεση ως μια ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Τουρκίας και του ίδιου του Ερντογάν, έχοντας ως στόχο να αναζωπυρώσουν ένα ιδιότυπο αντιιμπεριαλιστικό σύνδρομο που υπάρχει στην τουρκική κοινωνία, η οποία θεωρεί ότι νίκησε δύο φορές τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της κακής Δύσης των απίστων, μια φορά στα Δαρδανέλια και μια το 1919-1922, όταν «πέταξε έξω από την Τουρκία Άγγλους, Γάλλους, Ιταλούς και Έλληνες».
Ως έναν νέο «απελευθερωτικό πόλεμο» παρουσιάζει ο Ερντογάν αυτά που συμβαίνουν με τις ΗΠΑ, και καλεί το λαό και τον επιχειρηματικό κόσμο «να αντισταθεί, για να νικήσει για τρίτη φορά την κακή ιμπεριαλιστική Δύση».
Αυτή είναι η κατάσταση. Από τη μια ένας Τραμπ που δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Τουρκία, που είναι ευνοημένη από την υποστήριξη που της παρείχαν οι ΗΠΑ επί δεκαετίες, οφείλει να απελευθερώσει αμέσως και χωρίς όρους τον Μπράνσον, και από την άλλη ένας Ερντογάν που παρουσιάζει τις ΗΠΑ περίπου ως τη μεταμόρφωση του ιμπεριαλιστικού τέρατος!
Δηλαδή ο ορισμός του αδιεξόδου, ένα αδιέξοδο με σοβαρότατες γεωπολιτικές πτυχές που ενδιαφέρουν τη Ρωσία, την Κίνα, το Ιράν και την ΕΕ, που έχουν δείξει ευνοϊκό προς την Τουρκία ενδιαφέρον για την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει ΚΑΙ εξαιτίας της παραπάνω κρίσης, πτυχές που σαφώς αγγίζουν την Κύπρο και την Ελλάδα.
Όμως είναι όντως το πρόβλημα ο πάστορας Μπράνσον και η αποφυλάκισή του; Ασφαλώς όχι.Το πρόβλημα είναι κυρίως ένα. Είναι η αδυναμία της Τουρκίας να αποδεχτεί ότι υπάρχει ένα κουρδικό έθνος που ζητάει το ένα δέκατο των δικαιωμάτων που διεκδικεί η Τουρκία για τους Τούρκους της Κύπρου. Και δεν φτάνει που δεν τα παρέχει η ίδια στους δικούς της Κούρδους, έχει το θράσος όχι μόνο να παρεμβαίνει αλλά να επεμβαίνει και στρατιωτικά, με εισβολές και αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε ξένες χώρες, όπως το Ιράκ και η Συρία, για να μην αποκτήσουν δικαιώματα ούτε οι Κούρδοι των χωρών αυτών.
Συγκεκριμένα, το κύριο πρόβλημα στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ είναι η πολιτική της Ουάσινγκτον στη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία, η οποία προβλέπει την ίδρυση αυτόνομων κουρδικών κρατών στο Ιράκ και τη Συρία. Στο Ιράκ το κράτος έχει γίνει και λειτουργεί de jure, στη Συρία de facto από το 2011.
Αυτό είναι το μόνο πρόβλημα, η ισλαμοφασιστική εμμονή του Ερντογάν και του τουρκικού πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου να αρνούνται την ύπαρξη κουρδικού έθνους και φυσικά την παραχώρηση δικαιωμάτων σε είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους.
Η άρνηση των ΗΠΑ να συνταχθούν απόλυτα με αυτήν την ισλαμοφασιστική στάση της Τουρκίας ώθησε τον Ερντογάν στη στροφή προς Μόσχα και την Τεχεράνη, προς την παραγγελία των S-400, προς την αναβάθμιση της συνεργασίας με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα, και στον υφέρποντα αντιαμερικανισμό που έγινε πλέον επιφανειακός με αφορμή την κρίση του Μπράνσον και την κατρακύλα της τουρκικής λίρας.
Το γράψαμε και στο άρθρο μας της Παρασκευής, ότι ο Ερντογάν θα στραφεί στην Ευρώπη για να βρει στήριγμα. Ενόψει του δύσκολου φθινοπώρου στην κυπριακή ΑΟΖ και στο Αιγαίο, καλό είναι να δουλέψουμε από τώρα στην Ευρώπη, ενθυμούμενοι πάντα ότι είμαστε πλήρες μέλος στην ΕΕ και –έστω και τραυματισμένο– στην Ευρωζώνη, θάβοντας τις αθλιότητες περί μενουμευρωπαίηδων που εκτόξευαν κορυφαία μέλη της κυβέρνησης.
Είναι η ώρα να ξυπνάμε από αυτόν το λήθαργο και την αυταπάτη.Αρκετά την πληρώσαμε και θα την πληρώνουμε για ενενήντα εννιά χρόνια... ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου