«Μπόρα βαριά και όλεθρος και σίφουνας και σκόνη
Και αντιχάει και βροντά το τουρκικό κανόνι, κι’ εσύ αητός, ακοίμητος εις τα στενά κει κάτου ακούεις τα πατήματα του φοβερού θανάτου.
Κι’ όμως πατάεις, δεν δείλια, κι’ έχεις στον κόρφο Ελλάδα κι’ έχεις της Μάνης τη φωνή ορθόστητη λαμπάδα »
Ο Σωτήρης Σταυριανάκος, γεννήθηκε στο χωριό Σκουτάρι Λακωνίας, στην Μάνη, την 11η Ιανουαρίου 1941. Κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την 30ή Σεπτεμβρίου 1961, απ’ όπου αποφοίτησε την 27η Ιουλίου 1965 ως Ανθυπολοχαγός Μηχανικού.
Στην ΕΛΔΥΚ υπηρέτησε από 6 Αυγούστου 1972 μέχρι 16 Αυγούστου 1974, ως Διμοιρίτης Διμοιρίας Μηχανικού του Λόχου Διοικήσεως.
Φονεύθηκε την 16η Αυγούστου 1974 κατά τη μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, κατά την οποία, ως επικεφαλής της Διμοιρίας του υπερασπίστηκε με πείσμα και αυταπάρνηση το στρατόπεδο.
Ο Σωτήρης Σταυριανάκος δεν ήτανε ο μαχητής, ο οποίος εβλήθη τυχαία από μια σφαίρα του εχθρού στο πεδίο της Μάχης. Όρθωσε το ανάστημά του, με την συμπεριφορά του έσυρε και τους στρατιώτες του στον «χορό του Ζαλόγγου», όπου ο θάνατος ήτανε βέβαιος, οδηγώντας τους στην αθανασία.
Ένας μαχητής του διηγείται: «Λίγο προ των γεγονότων, είχε έλθει η μετάθεσις του λοχαγού Σταυριανάκου. Αρνήθηκε να φύγει από την Κύπρο, λέγοντας στην σύζυγό του: «Δεν μπορώ να φύγω και να αφήσω τα παιδιά μου»». Αυτά τα παιδιά, ήσαν οι στρατιώτες του. Ήσαν οι υπερασπιστές της πατρίδος. Ο Σταυριανάκος θυσίασε μαζί με την ζωή του και την οικογένειά του. Οποίο μεγαλείο, οποίο θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότης, οποία υπερηφάνεια, πίστις και αυτοθυσία, ενός πραγματικού στρατιωτικού ηγέτη, ενός Έλληνα Αξιωματικού !
Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζησάντων, φονεύθηκε από βλήμα πυροβόλου τουρκικού άρματος από μικρή απόσταση. Μετά θάνατον προήχθη στο βαθμό του Ταγματάρχη.
Την 16η Αυγούστου 1974, και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, ο Λοχαγός Σταυριανάκος Σωτήριος, μαζί με τους στρατιώτες του, είναι ανάμεσα στους τελευταίους υπερασπιστές του Στρατοπέδου. Ένας από αυτούς, ο Λοχίας Πλέσσας Διονύσιος (Λόχος Διοικήσεως / πυροβολητής), βλέποντας τις συνεχείς επιθέσεις του τουρκικού στρατού και τη συντριπτική υπεροχή των Τούρκων με άρματα και πολυάριθμο πεζικό, απευθύνεται στο Λοχαγό του και έχει την παρακάτω στιχομυθία μαζί του (αφήγηση του ιδίου): «Δε μου λες, κύριε Λοχαγέ εμείς εδώ οι λίγοι, τι κάνουμε; Τι παριστάνουμε; Τους 300 του Λεωνίδα; Γιατί όσο και να αντέξουμε, όσο και να κρατήσουμε, σε κάποια στιγμή θα πέσουμε».
Και ο Σταυριανάκος απάντησε : «Άκουσε να σου πω Λοχία. Είμαστε Έλληνες Στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πέσουμε μέχρι ενός. Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας».
Αυτός ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος. Λίγο αργότερα, σηκώθηκε από τη θέση μάχης που κατείχε για να εξουδετερώσει πολυβολητή επερχόμενου τουρκικού άρματος. Εκείνη τη στιγμή τον βρήκε το φονικό βλήμα. Το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, πήρε το όνομά του.
Ε.ΛΑ.ΜΚαι αντιχάει και βροντά το τουρκικό κανόνι, κι’ εσύ αητός, ακοίμητος εις τα στενά κει κάτου ακούεις τα πατήματα του φοβερού θανάτου.
Κι’ όμως πατάεις, δεν δείλια, κι’ έχεις στον κόρφο Ελλάδα κι’ έχεις της Μάνης τη φωνή ορθόστητη λαμπάδα »
Ο Σωτήρης Σταυριανάκος, γεννήθηκε στο χωριό Σκουτάρι Λακωνίας, στην Μάνη, την 11η Ιανουαρίου 1941. Κατατάχθηκε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων την 30ή Σεπτεμβρίου 1961, απ’ όπου αποφοίτησε την 27η Ιουλίου 1965 ως Ανθυπολοχαγός Μηχανικού.
Στην ΕΛΔΥΚ υπηρέτησε από 6 Αυγούστου 1972 μέχρι 16 Αυγούστου 1974, ως Διμοιρίτης Διμοιρίας Μηχανικού του Λόχου Διοικήσεως.
Φονεύθηκε την 16η Αυγούστου 1974 κατά τη μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, κατά την οποία, ως επικεφαλής της Διμοιρίας του υπερασπίστηκε με πείσμα και αυταπάρνηση το στρατόπεδο.
Ο Σωτήρης Σταυριανάκος δεν ήτανε ο μαχητής, ο οποίος εβλήθη τυχαία από μια σφαίρα του εχθρού στο πεδίο της Μάχης. Όρθωσε το ανάστημά του, με την συμπεριφορά του έσυρε και τους στρατιώτες του στον «χορό του Ζαλόγγου», όπου ο θάνατος ήτανε βέβαιος, οδηγώντας τους στην αθανασία.
Ένας μαχητής του διηγείται: «Λίγο προ των γεγονότων, είχε έλθει η μετάθεσις του λοχαγού Σταυριανάκου. Αρνήθηκε να φύγει από την Κύπρο, λέγοντας στην σύζυγό του: «Δεν μπορώ να φύγω και να αφήσω τα παιδιά μου»». Αυτά τα παιδιά, ήσαν οι στρατιώτες του. Ήσαν οι υπερασπιστές της πατρίδος. Ο Σταυριανάκος θυσίασε μαζί με την ζωή του και την οικογένειά του. Οποίο μεγαλείο, οποίο θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότης, οποία υπερηφάνεια, πίστις και αυτοθυσία, ενός πραγματικού στρατιωτικού ηγέτη, ενός Έλληνα Αξιωματικού !
Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζησάντων, φονεύθηκε από βλήμα πυροβόλου τουρκικού άρματος από μικρή απόσταση. Μετά θάνατον προήχθη στο βαθμό του Ταγματάρχη.
Την 16η Αυγούστου 1974, και ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, ο Λοχαγός Σταυριανάκος Σωτήριος, μαζί με τους στρατιώτες του, είναι ανάμεσα στους τελευταίους υπερασπιστές του Στρατοπέδου. Ένας από αυτούς, ο Λοχίας Πλέσσας Διονύσιος (Λόχος Διοικήσεως / πυροβολητής), βλέποντας τις συνεχείς επιθέσεις του τουρκικού στρατού και τη συντριπτική υπεροχή των Τούρκων με άρματα και πολυάριθμο πεζικό, απευθύνεται στο Λοχαγό του και έχει την παρακάτω στιχομυθία μαζί του (αφήγηση του ιδίου): «Δε μου λες, κύριε Λοχαγέ εμείς εδώ οι λίγοι, τι κάνουμε; Τι παριστάνουμε; Τους 300 του Λεωνίδα; Γιατί όσο και να αντέξουμε, όσο και να κρατήσουμε, σε κάποια στιγμή θα πέσουμε».
Και ο Σταυριανάκος απάντησε : «Άκουσε να σου πω Λοχία. Είμαστε Έλληνες Στρατιώτες, εδώ είναι Ελλάδα και είμαστε υποχρεωμένοι να πέσουμε μέχρι ενός. Τα άρματα θα περάσουν από πάνω μας».
Αυτός ήταν ο Λοχαγός Σταυριανάκος. Λίγο αργότερα, σηκώθηκε από τη θέση μάχης που κατείχε για να εξουδετερώσει πολυβολητή επερχόμενου τουρκικού άρματος. Εκείνη τη στιγμή τον βρήκε το φονικό βλήμα. Το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, πήρε το όνομά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου