Η διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας δεν αποτελεί προνόμιο μόνο της αριστεράς, ύστερα από την ιδεολογική της επικράτηση μετά την έλευση της Μεταπολίτευσης το 1974. Ορισμένες φορές γίνεται και από την πλευρά της δεξιάς. Όταν, μάλιστα, αυτή η διαστρέβλωση παρουσιάζεται με ένα υποτιθέμενο εθνικιστικό πρόσωπο, τότε τα πράγματα είναι πολύ μπερδεμένα. Ας γίνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένοι. Πριν από λίγο, σχετικά, χρονικό διάστημα διαβάσαμε σε πατριωτικό έντυπο ένα τουλάχιστον ατυχές κείμενο σχετικά με τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον οποίο ο αρθρογράφος χαρακτήριζε ως… Εθνικιστή! Αφού διαχωρίσουμε την γενική γραμμή του εν λόγω εντύπου από τα γραφόμενα του συντάκτη του, ας δούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την τοποθέτηση υπέρ του Αβέρωφ. «Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, στο εθνομαχητικό βιβλίο του “Φωτιά και τσεκούρι”, κατηγορούσε δίχως ενδοιασμούς το αντεθνικό ΚΚΕ διότι δεν ήθελε την προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου στην Ελλάδα, επειδή η Βόρειος Ήπειρος “(…) ανήκε στη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας”. Το 1945 ο Ευάγγελος Αβέρωφ δεν δίστασε να ανατρέψει την κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου με ένα τεράστιο Συλλαλητήριο στην Αθήνα υπέρ της Ένωσης της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα, διότι η εν λόγω κυβέρνηση έδειχνε ατολμία στην προώθηση της Λύτρωσης των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών από τα κομμουνιστικά δεσμά τους. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους το ΚΚΕ, πιστό στην πάγια εθνοπροδοτική “παράδοσή” του, είχε διακηρύξει δια στόματος Νίκου Ζαχαριάδη στην 11η Ολομέλεια, “ότι ο Βορειοηπειρωτικός λαός πρέπει με δημοψήφισμα να αποφασίσει μόνος του πού θα πάει και τι θα κάνει”. Απύθμενη αντεθνική θρασύτητα! Τέτοια και τόση ήταν η επιρροή του Αβέρωφ, ώστε ο Ελληνικός Λαός σιχάθηκε για μια ακόμη φορά το ΚΚΕ. Έτσι ο πανούργος Ζαχαριάδης, την 1η Ιουνίου 1945, δηλώνει ότι “αν η δημοκρατική πλειοψηφία αποφασίσει υπέρ μιας άμεσης στρατιωτικής κατάληψης της Β. Ηπείρου από τον ελληνικό στρατό, το ΚΚΕ θα εκφράσει τις αντιρρήσεις του, αλλά θα πειθαρχήσει”».
Είναι προφανές, ότι ο «αγιογράφος» του Αβέρωφ δεν είναι καθόλου καλά πληροφορημένος για τα πραγματικά έργα και τις ανάλογες ημέρες του μεγάλου αυτού…. Εθνικισταρά, γύρω από το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Συγκεκριμένα, το 1945 ο Αβέρωφ, τότε που υποτίθεται «ανέτρεπε» την κυβέρνηση Κανελλόπουλου για την «ατολμία» της στο θέμα της Βορείου Ηπείρου, στην πραγματικότητα υποστήριζε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να παραιτηθεί από την διεκδίκησή της! Για την ακρίβεια, την περίοδο από τον Νοέμβριο του 1944 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1945, ο Αβέρωφ βομβάρδιζε με εκθέσεις την Ελληνική κυβέρνηση και το Γενικό Επιτελείο Στρατού για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Με την υπ’ αριθμόν 225 (3-2-1945) απόρρητη έκθεσή του, ο Αβέρωφ αντιδρούσε «στο φλογερόν, αλλά και τυφλόν αίσθημα και το στενό πολιτικό συμφέρον πολλών ιθυνόντων που δεν ηθέλησαν να έλθουν εις αντίθεση με την κοινή γνώμη και να ομιλήσουν την γλώσσαν της αληθείας» σ’ ό,τι αφορά το θέμα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου.
Ακόμη πιο προκλητικός, όμως, είναι στην συνέχεια, αυτός ο τόσο μεγάλος «πατριώτης», καθώς υποστηρίζει με θράσος ότι «οι Ελληνόφωνες της Αλβανίας αποτελούν μια μικρή διεσπαρμένη μειοψηφία, μια αναλογία μικρά, αποκλείουσα την εθνολογική βάση των διεκδικήσεών μας. Υπάρχουν, δε, πάρα πολλοί Έλληνες της Βορείου Ηπείρου που, με φανατισμό μάλιστα, υποστήριζαν ότι μόνο η γλώσσα τους είναι Ελληνική, ενώ οι ίδιοι αισθάνονται σαν γνήσιοι Αλβανοί. Το Ελληνόφωνο στοιχείο της Αλβανίας όχι απλώς δεν καταπιέζεται αλλά ουδόλως επιθυμεί την ένωση με την Ελλάδα. Και ακόμα πως υπάρχουν πολλοί, όπως οι Ελληνόφωνες διανοούμενοι και άλλοι -αξιόλογο μέρος της ελληνικής μειονότητας- οι οποίοι εχθρεύονται την ένωση με την Ελλάδα. Ένας από τους λόγους που αισθάνονται ταυτισμένοι με την μοίρα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας, είναι ότι πολλοί Βορειοηπειρώτες Έλληνες έπαιξαν ρόλο εις τον Αλβανικό παρτιζανικό αγώνα, είναι δηλαδή η θέση, την οποία ούτοι καταλαμβάνουν εις την κοινωνία της αύριον. Όσοι Έλληνες της “μητρός Πατρίδος” ή απόδημοι Βορειοηπειρώτες επιμένουν στην ένωση, υφίστανται την επίδραση μιας καταστάσεως, η οποία οριστικώς παρήλθεν. Εδημιουργήσαμεν μια ψευδαίσθηση, επιστεύσαμε τυφλά εις αυτήν και η εξωτερική μας πολιτική παρεσύρθη από αυτήν και από τας φωνάς του πεζοδρομίου, τας οποίας η ψευδαίσθηση προεκάλει. Πλείστοι των πολιτικών μας ανδρών δεν γνωρίζουν και αυτοί την κατάσταση. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική, που υιοθετεί το σύνθημα της Ένωσης της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα, παρασύρεται από την κοινή γνώμη που είναι «φανατισμένη» σχετικά με το θέμα αυτό. Αν συνεχίσει η Επίσημη Ελλάδα να διακηρύσσει αυτή την διεκδίκηση, κινδυνεύει να εκτεθεί “στους μεγάλους συμμάχους” και να θεωρηθεί χώρα με “πείσμονες ιμπεριαλιστικές βλέψεις”»!
Αυτόν, λοιπόν, τον κατάπτυστο αρνητή της Ελληνικότητας της Βορείου Ηπείρου, μας τον παρουσιάζουν ως υπερασπιστή της…
Όμως, την ίδια χρονική περίοδο, κατά την οποία σύμφωνα με τον ανενημέρωτο αρθρογράφο του πατριωτικού εντύπου (επαναλαμβάνουμε ότι διαχωρίζουμε την γενική γραμμή του εντύπου σε σχέση με τα συγκεκριμένα υποστηριζόμενα από τον συνεργάτη του) ο Αβέρωφ έδινε… σκληρούς εθνικούς αγώνες για την Βόρειο Ήπειρο, στην πραγματικότητα ο πολιτικός αυτός χαμαιλέων με απόρρητη έκθεσή του (3-2-1945) εξέφραζε ανθελληνικές θέσεις, που ακόμη και το αλβανικό κομμουνιστικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα θα σκεφτόταν πολύ για να τις θεσπίσει. Χαρακτήριζε «Ελληνόφωνες» και όχι Ελληνικής καταγωγής τους Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι μάλιστα -κατά τον Αβέρωφ- «αισθάνονται σαν γνήσιοι Αλβανοί», «εχθρεύονται την ένωση με την Ελλάδα» και άλλα παρόμοια προσβλητικά για την Ελληνική Εθνική συνείδηση των Βορειοηπειρωτών.
Ο κατήφορος, όμως, και ο ξεπεσμός του Αβέρωφ, σ’ αυτή την κατάπτυστη απόρρητη έκθεση, έχει δυστυχώς και συνέχεια, καθώς παρακάτω ξεπερνώντας κάθε όριο προδοσίας λέει ότι «…Παραιτούμενοι της διεκδικήσεως ταύτης, θα πρέπει να είμεθα απολύτως αποφασισμένοι επ’ αυτής και να μην δεχθούμε την Βόρειο Ήπειρο έστω και αν αυτή μας παραχωρείτο υπό των μεγάλων Συμμάχων μας»! Στο τέλος της έκθεσης σαφέστατα υποδεικνύει ότι πρέπει η επίσημη Ελλάδα να αγνοήσει την σχετική αντίδραση της κοινής γνώμης και να «παραιτηθώμεν ειλικρινώς, σαφώς και από τούδε πάσης διεκδικήσεως επί της Βορείου Ηπείρου»! Η «πλάκα» είναι ότι ο «αγιογράφος» του Αβέρωφ στο κείμενό του, αφού αναφέρεται και σε άλλα σημεία στην δήθεν προσπάθειά του για απελευθέρωση των Βορειοηπειρωτών και την Ένωση με την Ελλάδα, χαρακτηρίζει «πάγια εθνοπροδοτική “παράδοση”», «Απύθμενη αντεθνική θρασύτητα» και «αντεθνικό μαρξιστικό διεθνισμό» την στάση του Ζαχαριάδη στο Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Το πόσο προδότης ήταν ο Ζαχαριάδης δεν χωράει συζήτηση. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, και στην δεδομένη χρονική στιγμή η θέση του Ζαχαριάδη (άσχετα αν έκανε την «αυτοκριτική» του αργότερα) για απόφαση των ίδιων των Βορειοηπειρωτών να αποφασίσουν για την τύχη τους και η υποτιθέμενη «πειθάρχηση» του ΚΚΕ σε περίπτωση απελευθέρωσης της Βορείου Ηπείρου από τον Ελληνικό Στρατό ήταν σαφώς πολύ καλύτερη από την άθλια στάση του Αβέρωφ, ο οποίος χωρίς κανέναν ενδοιασμό ξεπουλούσε την Βόρειο Ήπειρο. Σύμφωνα με τον ανθέλληνα Αβέρωφ το σύνολο των Βορειοηπειρωτών ταυτίζεται ατυχώς (και αναιδώς) με μερικούς προδότες-συνεργάτες του Χότζα, οι οποίοι μεταπολεμικά έγιναν «βασιλικότεροι του Βασιλέως» σχετικά με τον κατατρεγμό, τους διωγμούς, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες χιλιάδων Βορειοηπειρωτών, οι οποίοι δεν αρνήθηκαν ποτέ την Ελληνικότητά τους, ούτε στην καταγωγή, αλλά ούτε και στην συνείδηση. Η δε ακλόνητη πεποίθηση του Ελληνικού Λαού για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου χαρακτηρίζονται από τον… πατριώτη Αβέρωφ ως «φωνάς πεζοδρομίου», «ψευδαίσθηση», «φανατισμένη», «τυφλόν αίσθημα».
Το ίδιο (και χειρότερος…) με τον Ζαχαριάδη προδότης ήταν, λοιπόν, και ο Αβέρωφ. Και για να επεκταθούμε και πέρα από το θέμα της Βορείου Ηπείρου, πώς είναι δυνατόν ο «αγιογράφος» του να θεωρεί τον πολιτικάντη αυτόν ως «Ευπατρίδη», «Εθνοπολιτικό», «Αδάμαστος Εθνικιστής. Μαχητής και Ιδεολόγος. Συγγραφέας», όταν όλος του ο πολιτικός βίος βρίθει ανθελληνικών ενεργειών; Ξέχασε την συμμετοχή του (μαζί με τους Καραμανλή και Μακάριο) στην προδοτική συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου, η οποία έθαψε τον αγώνα της ΕΟΚΑ για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο το 1974; Πώς υποστηρίζει ότι ο Αβέρωφ «απείχε από τις εθνοκαταστροφικές διεργασίες της “μεταπολίτευσης”»; Πλάκα μας κάνει; Ο Αβέρωφ δεν ήταν αυτός που απαίτησε την επιστροφή του Καραμανλή στην εξουσία στις 24 Ιουλίου 1974; Πώς θεωρεί ότι «οι Ένοπλές Δυνάμεις μας έμειναν απρόσβλητες από την κομμουνιστική διείσδυση», όταν ο ίδιος ως υπουργός Εθνικής Αμύνης υπό το πρόσχημα της αποχουντοποίησης και της φαιδρής θεωρίας του «αριστεροχουντισμού» έστησε την προβοκάτσια του «πραξικοπήματος-πυτζάμα», προκειμένου να απαλλαγούν τόσο αυτός, όσο και ο κομματικός του προϊστάμενος, ο ψευτοεθνάρχης Καραμανλής, από Έντιμους και Αληθινούς Πατριώτες Αξιωματικούς που ήταν ενοχλητικοί για την κυβέρνηση της ΝΔ; Δεν καταλαβαίνει πόσο εκτίθεται με τέτοιου είδους «αγιογραφία» για έναν από τους πιο φαύλους πολιτικάντηδες και επιζήμιους για τα Εθνικά μας θέματα; Η υποτέλεια, η ενδοτικότητα, η προδοσία, η εξυπηρέτηση φτηνών και στενών συντηρητικών ατομικών συμφερόντων σε βάρος της Πατρίδας και του Λαού δεν έχουν συγκεκριμένη πολιτική ή κομματική ταυτότητα. Μπορεί άνετα, ανάλογα με τον χώρο ή τον χρόνο, όπου εξελίσσεται κάθε περίπτωση, να έχει είτε δεξιά, είτε αριστερή προέλευση και κατεύθυνση.
Το παράδειγμα του Αβέρωφ, το οποίο παρουσιάσαμε, είναι ενδεικτικό μιας ολόκληρης νοσηρής και μίζερης νοοτροπίας, η οποία χαρακτήρισε –ως επί το πλείστον- τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας. Τόσο οι νοοτροπίες αυτές, όσο και οι κατά καιρούς εκφραστές τους είναι παραδείγματα προς πλήρη αποφυγή. Οι «αγιογραφίες» σε τέτοιες αρνητικές προσωπικότητες, εκτός από την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, αποτελεί και ασέβεια προς όλους, όσοι υπέφεραν από τα έργα και τις ημέρες τέτοιων «πατριωτών». ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου