Η εμφάνιση του αρχικού πυρήνα εντοπίζεται το 2003 στο Ιράκ, ταυτόχρονα με τη στρατιωτική επιχείρηση ανατροπής του Σαντάμ Χουσεΐν από τις ΗΠΑ, και ονομάστηκε Αλ Κάιντα του Ιράκ, την οποία συγκρότησαν διάφορες ένοπλες ομάδες σουνιτών όπως η Mücahidîn Şûra, η Jaysh el-Fatiheen, η Jund el-Sahaba, η Katbiyan Ansar el-Tevhid vel Sunnah, η Jeish el-Taiifa el-Mansoura κ.ά. Ηγετικό στέλεχος ο Εμπού Μπεκίρ αλ Μπαγντάτι, διδάκτορας Ισλαμικών Σπουδών στο πανεπιστήμιο της Βαγδάτης, ο οποίος επικαλείται ευθεία συγγένεια με τον προφήτη Μωάμεθ. Ο Μπαγντάτι στις 2 Φεβρουαρίου 2004 συλλαμβάνεται από τις στρατιωτικές Αρχές των ΗΠΑ και κρατείται στις φυλακές Αμπού Γκράιμπ και Καμπ Μπουτζά μέχρι τον Δεκέμβριο του 2004.
Όλα αυτά τα χρόνια οι προαναφερθείσες ισλαμιστικές ομάδες έχουν συγκροτήσει το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ, με ηγέτη τον Αμπού Εγιούμπ ελ Μίσρι, ο οποίος σκοτώνεται το 2010 για να τον διαδεχτεί στην ηγεσία ο Μπαγντάτι.
Μετά την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν, στις 2 Μαΐου 2011 από μέλη των ειδικών αποστολών του στρατού των ΗΠΑ, ο Μπαγντάτι δημοσιεύει μια σκληρή ανακοίνωση εναντίον των «δολοφόνων» του Λάντεν, υποσχόμενος στους πιστούς του ότι θα εκδικηθεί. Μετά από τρεις μέρες γίνεται η επίθεση της Χίλα, στην οποία σκοτώνονται 24 αστυνομικοί και τραυματίζονται 72, και ο Μπαγντάτι αναλαμβάνει την ευθύνη της επίθεσης εν ονόματι του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ (ΙΚΙ), ενώ είχε αναλάβει την ευθύνη και για άλλες 23 επιθέσεις που έλαβαν χώρα το δίμηνο Μαρτίου-Απριλίου του ίδιου έτους.
Στις 15 Αυγούστου 2011, σε επίθεση στη Μοσούλη, σκοτώνονται 70 άτομα και το ΙΚΙ στην ιστοσελίδα του αναλαμβάνει την ευθύνη και δηλώνει ότι έχει πραγματοποιήσει 100 επιθέσεις για εκδίκηση στο θάνατο του Μπιν Λάντεν. Στις 22 Δεκεμβρίου 2011, μετά την αποχώρηση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ από το Ιράκ, γίνονται συντονισμένες επιθέσεις αυτοκτονίας στη Βαγδάτη, από τις οποίες χάνουν τη ζωή τους 63 άτομα και άλλα 180 τραυματίζονται.
Εν τω μεταξύ, από την άνοιξη του ίδιου έτους έχουν αρχίσει οι διαδηλώσεις στη Συρία, οι οποίες τον Ιούνιο μετατρέπονται σε ένοπλη εξέγερση στην οποία συμμετέχει και η Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία.Τότε ο Μπαγντάτι αποφασίζει να επεκτείνει τη δράση της οργάνωσής του στη Συρία, η οποία πλέον αποκαλείται Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε (ΙΚΙΛ).
Το 2013, και ενώ το ΙΚΙΛ έχει αποκτήσει μεγάλη δύναμη, ελέγχοντας εκτεταμένες περιοχές στο Ιράκ και τη Συρία, ο Μπαγντάτι ανακοινώνει ότι ενσωματώνει στην οργάνωσή του την Αλ Νούσρα. Ο ηγέτης της Αλ Κάιντα, Ζεβαχίρι, αντιδρά και ζητεί με δήλωσή του από το ΙΚΙΛ να σταματήσει τη δράση του στη Συρία. Ο Μπαγντάτι δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τη δήλωση Ζεβαχίρι και παίρνει στην οργάνωσή του το 80% των στελεχών της Αλ Νούσρα.
Τον Ιανουάριο του 2014 το ΙΚΙΛ καταλαμβάνει τη Ράκα, την οποία καθιστά πρωτεύουσα του «κράτους», και εκδιώκει από κει τις δυνάμεις της Αλ Νούσρα που παραμένουν πιστές στον Ζεβαχίρι. Τον Φεβρουάριο του 2014 η Αλ Κάιντα ανακοινώνει ότι κόβει κάθε σχέση με το Ισλαμικό Κράτος.
Στις 10 Ιουνίου το ΙΚΙΛ καταλαμβάνει τη Μοσούλη, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, όπου εκτός από τα 450 εκατομμύρια δολάρια που βρήκε στο θησαυροφυλάκιο της Κεντρικής Τράπεζας του Ιράκ, εξασφάλισε και ολοκαίνουργιο αμερικανικό οπλισμό ενός σώματος στρατού το οποίο εγκατέλειψε την πόλη χωρίς να πολεμήσει.
Το ΙΚΙΛ είναι πλέον πανίσχυρο, κατέχει πάνω από το ⅓ του Ιράκ και άλλο τόσο της Συρίας, ενώ ο τακτικός στρατός των δύο χωρών, σε όλες τις μάχες με τους τζιχαντιστές, ηττάται και τρέπεται σε φυγή.Στις 29 Ιουνίου το ΙΚΙΛ ανακοινώνει την παλινόρθωση του Χαλιφάτου, και ο Μπαγντάτι αυτοδικαίως, ως απόγονος του Μωάμεθ, ανακηρύσσεται ο νέος Χαλίφης.* Πλέον το όνομα του κράτους αλλάζει και γίνεται Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ).
Στις 5 Ιουλίου 2014 μεταδίδεται βίντεο με τον Μπαγντάτι να κάνει κήρυγμα σε ένα ισλαμικό τέμενος.
Το ΙΚ έχει αποκτήσει πλέον μεγάλη δύναμη, έχει υπό τον έλεγχό του περιοχές μεγαλύτερες από την έκταση της Ελλάδας και «υπηκόους» περίπου 15 εκατομμύρια – σουνίτες μουσουλμάνους στη συντριπτική τους πλειονότητα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι διαθέτει μηχανισμούς προπαγάνδας που σπέρνουν τον τρόμο στη Δύση, ενώ ταυτοχρόνως προκαλούν το θαυμασμό των ακραίων ισλαμιστών ανά τον κόσμο, οι οποίοι, μέσω Τουρκίας, σπεύδουν να γίνουν πιστοί στρατιώτες του Χαλιφάτου.
Σε έκθεση που δημοσίευσε τον Αύγουστο του 2014 η οργάνωση Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Συρίας, το ΙΚ διέθετε 50.000 μαχητές στη Συρία και 30.000 στο Ιράκ, ενώ η CIA την ίδια περίοδο μιλούσε για 20.000-30.000.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν όντως οι μυστικές υπηρεσίες της Δύσης «έβαλαν» το χεράκι τους για τη δημιουργία του ΙΚ, τουλάχιστον στα αρχικά στάδια. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτό, τον Αύγουστο του 2014 πήρε τέτοιες διαστάσεις, που έσπειρε τον τρόμο σε ολόκληρη τη Δύση και ειδικά στην Ευρώπη.
Όταν τον Μάιο του 2015 κατέλαβε την Παλμύρα και έφθασε μια ανάσα –δεδομένης της φύσης του εδάφους– από τη Δαμασκό, τότε διαγράφηκε ο κίνδυνος να καταλάβει το ΙΚ τις ακτές της Συρίας στη Μεσόγειο, να καταπιεί σε μερικές μέρες τον Λίβανο και στη συνέχεια την Ιορδανία, και μετά να ελέγχει μια περιοχή μεγαλύτερη από τη Γαλλία, με πληθυσμό περίπου 40 εκατομμύρια και πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές.
Να σημειώσουμε ότι όλα αυτά τα χρόνια το ΙΚ εκμεταλλεύεται τις πετρελαιοπηγές της «επικράτειάς» του και πουλάει το εμπόρευμα στην οικογένεια Ερντογάν, ακόμα και στο κράτος της Συρίας.Η κατάσταση πλέον έτεινε να τεθεί εκτός ελέγχου, και σε εκείνη την κρίσιμη φάση έπρεπε να βρεθεί ο μαχητικός λαός που θα εξουδετέρωνε αυτήν τη μείζονα απειλή για την ασφάλεια της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου. Το βαρύ έργο ανέλαβαν οι Κούρδοι της Συρίας, οι οποίοι κατήγαγαν την πρώτη στρατηγική νίκη τους επί του ΙΚ στο Κομπάνι, με την αεροπορική υποστήριξη των ΗΠΑ.
Αυτό ήταν. Οι ΗΠΑ είχαν βρει τον πιο αξιόμαχο και αξιόπιστο εταίρο στην περιοχή –ο Ερντογάν και η Τουρκία ήταν ο πιο αξιόπιστος εταίρος του ΙΚ–, και έτσι άρχισε σταδιακά το ξήλωμα του ΙΚ από τη βόρεια Συρία, με τη Ρωσία να υποστηρίζει τον στρατό της Συρίας σε επιχειρήσεις δυτικά του Ευφράτη.
Σήμερα το ΙΚ πνέει τα λοίσθια, όμως για να γίνει αυτό οι Κούρδοι θυσίασαν 10.000 νέους και νέες, ενώ υπάρχουν και χιλιάδες τραυματίες, για να νιώθουμε εμείς στην Ευρώπη ασφαλείς από τους αποκεφαλιστές του Χαλιφάτου.
Αυτό δεν θα πρέπει να το ξεχνά η Ευρώπη, όταν χαϊδεύει τ’ αυτιά του σφαγέα των Κούρδων, της Τουρκίας, η οποία ήταν ο μεγάλος σπόνσορας του ΙΚ.
Αυτό είναι το χρέος μας προς τους Κούρδους. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου