Οι εθνικές αντιστασιακές οργανώσεις μεγαλούργησαν

• 
• 

5η & 6η Μαρτίου 1943...

«Περίπου 100 αντάρτες της ΠΑΟ και 800 οπλισμένοι χωρικοί της περιοχής Βοίου – Σιάτιστας – Γρεβενών και Παλαιοκάστρου, υπό τον αντισυνταγματάρχη Πεζικού Ιωάννη Κοντονάσιο και άλλους ανώτερους και κατώτερους Έλληνες αξιωματικούς, επιτίθενται αιφνιδιαστικά στη θέση Φαρδύκαμπος, εναντίον κινούμενης από τα Γρεβενά προς τη Σιάτιστα πεζοπόρας ιταλικής φάλαγγας από ένα τάγμα πεζικού και μια πυροβολαρχία και πετυχαίνουν τη διάλυση και παράδοση 598 Ιταλών μαζί με τον οπλισμό τους. Απώλειες Ιταλών νεκροί 38, τραυματίες 67, αιχμάλωτοι 598. Ελλήνων νεκροί 3, τραυματίες 9». Αυτά γράφει στην προαναφερόμενη ημερομηνία το Ευρετήριο Πολεμικών Γεγονότων του Ελληνικού Έθνους (ΔΙΣ, 1989). Και τα καταγράφουμε για να μην επέλθει η λήθη, κάτι για το οποίο, αν αυτό συμβεί, θα είμαστε εμείς υπεύθυνοι.

ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Η αριστερή ιστοριογραφία, προσπαθεί συστηματικά από τη δεκαετία του ’40 κιόλας, να σπιλώσει τη μνήμη των αγωνιστών της ΠΑΟ (Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις) και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων του εθνικού χώρου. Διαβάστε τα χυδαία ψέματά τους, που αναιρούνται από τα παραπάνω, για να φρίξετε: «Μετά τις επιχειρήσεις που διεξήγαγε ο ΕΛΑΣ στην Βόρεια Μακεδονία κατά των Γερμανών και των Βουλγάρων την άνοιξη του 1944, στην περιοχή κάνει την εμφάνισή της και μια δωσιλογική οργάνωση, γνωστή ήδη από το 1942, με το όνομα ΠΑΟ (Πανελλήνια Άπελευθερωτική Οργάνωση). Οι ανταρτομάδες της ΠΑΟ δεν υποκινούνταν ασφαλώς από φιλοπατριωτικά αισθήματα, υποβοηθούσαν την Γκεστάπο και τις δυνάμεις των κατακτητών στην περιοχή» (πηγή: Κόκκινος Φάκελος). Φυσικά, πρόκειται για εσκεμμένη διαστρέβλωση της ιστορίας, από τις πολλές με τις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι της εθνομηδενιστικής αριστεράς της ΣΝΟΦ και της ΟΠΛΑ. Αν η ΠΑΟ ήταν όπως την περιγράφουν οι κομμουνιστές ιστοριογράφοι, γιατί χτυπούσε τους κατακτητές; Το ερώτημα, μην περιμένετε να σας το απαντήσουν όσοι διαστρεβλώνουν την ιστορία. Είναι χαρακτηριστικό πως ακόμα και στη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, διαβάζουμε πως «η Μάχη του Φαρδύκαμπου, που πραγματοποιήθηκε το Μάρτιο του 1943, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μάχες των δυνάμεων της Αντίστασης (στην προκειμένη περίπτωση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της ΠΑΟ) ενάντια στις δυνάμεις Κατοχής. Η έκβαση της μάχης υπήρξε νικηφόρα για τις Αντιστασιακές δυνάμεις». Τα παραπάνω, αναιρούν τα περί «δωσιλογισμού» που επικαλούνται αριστεροί «ιστορικοί».

Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Όπως διαβάζουμε από εθνικές πηγές στο διαδίκτυο, «η Π.Α.Ο. είχε την ίδια τύχη όπως και όλες οι άλλες εθνικές οργανώσεις (να κυνηγηθούν ανελέητα και να διαλυθούν από το Ε.Α.Μ.), εκτός του Ε.Δ.Ε.Σ. ο οποίος και αυτός είχε την τύχη των υπολοίπων στα τελευταία στάδια της εχθρικής κατοχής. Η Π.Α.Ο. καθαρά αντιστασιακή οργάνωση δεν είχε ούτε πολιτικές ούτε κοινωνικές ούτε πολιτειακές βλέψεις. Κύριος και μοναδικός της σκοπός ήταν η αντίσταση κατά των τριών κατακτητών, συμβάλλοντας έτσι όσο το δυνατόν περισσότερο στον αγώνα που διεξήγαγαν οι συμμαχικές δυνάμεις στα διάφορα πολεμικά μέτωπα... Ιδρύθηκε στις 10 Ιουλίου 1941 στη Θεσσαλονίκη (αρχικά, ως Υ.Β.Ε.), από πατριώτες αξιωματικούς του κεντροδεξιού πολιτικού χώρου. Ταυτόχρονα, είναι και η πλέον άγρια χτυπημένη από τους ΕΑΜοκομμουνιστές αντιστασιακή οργάνωση, με πάνω από 1.300 αγρίως δολοφονημένα μέλη». Όπως βλέπουμε, όχι μόνο δολοφονούσαν τα στελέχη της ΠΑΟ, αλλά σπίλωναν και τη μνήμη τους μετά θάνατον οι του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Σημειώστε πως βασικές ιστοριογραφικές πηγές για την ΠΑΟ, αποτελούν μεταξύ άλλων και τα βιβλία «Για τον Ελληνικό Βορρά» του Παρμενίωνα Παπαθανασίου (δίτομο, εκδόθηκε το 1990 από την Εταιρεία Μελέτης Ελληνικής Ιστορίας/Παπαζήσης και έχει εξαντληθεί εδώ και χρόνια) και το «ΠΑΟ ιστορία και προσφορά της στην εθνικήν αντίστασιν 1941-45», του Αθανάσιου Φροντιστή (εξαντλημένο και αυτό). Υπάρχει όμως και το πολύ καλό βιβλίο «Ελληνική Εθνική Αντίστασις – Αίμα, Δάκρυ, Νίκη» του Χαράλαμπου Καλλινικίδη (εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψις» - διατίθεται). 

ΟΙ ΜΗ ΠΡΟΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

«Μέσα στη νέα συγκυρία οι οργανώσεις που δεν ήταν εαμικές, αντιστασιακές ή μη, πέρασαν στην αφάνεια. Με τα φώτα της Μεταπολίτευσης στραμμένα πάνω στην εαμική δράση, λίγες προσπάθειες υπήρξαν να φωτιστούν εκείνες οι πτυχές της συλλογικής δράσης που δεν είχαν στην ούγια τη σφραγίδα των ΕΑΜ/ΕΛΑΣ», διαβάζουμε στο εξαιρετικό «Οι άλλοι καπετάνιοι – Αντικομμουνιστές ένοπλοι στα χρόνια της Κατοχής και του εμφυλίου», το οποίο επιμελήθηκε ο Νίκος Μαραντζίδης (σελ. 18, Εστία, Αθήνα 2006). Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε πως όσοι συμμετείχαν στις εθνικές αντιστασιακές οργανώσεις, πολεμούσαν μέχρι το τέλος «σε έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στο ΕΑΜ/ΕΛΑΣ» (σελ. 19). Παρακάτω, παρατίθεται κι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Τριανταφυλλίδη «Από τη δράση της ΠΑΟ», σύμφωνα με το οποίο «ο ΕΛΑΣ εισέβαλε στην Σκάφη και στα Λεύκαρα σκότωσε και έφυγε. Τότε συγκεντρωθήκαμε αντιπρόσωποι από διάφορες περιοχές για να δημιουργήσουμε Εθνική Αντίσταση» (σελ. 239).

Ήταν οι εθνικές αντιστασιακές οργανώσεις μαζικές; Ας αφήσουμε τον ιστορικό να αποφανθεί (στο προαναφερόμενο βιβλίο της Εστίας): «Σε κάθε περίπτωση, ο αριθμός των εντοπισμένων εθνικιστών καπετάνιων είναι μεγάλος, δείχνοντας αυτομάτως πως δεν πρόκειται για ένα περιθωριακό φαινόμενο, για μια ‘χούφτα αντιδραστικούς’. Αντιθέτως, πρόκειται για εκδήλωση μαζικής κινητοποίησης, αφού, αν υπολογίσουμε πως ο καθένας από τους παραπάνω οπλαρχηγούς έχει υπό τον έλεγχό του το λιγότερο 5 – 10 άνδρες, μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της δύναμης των εθνικιστικών ομάδων και των εναντίον του ΕΛΑΣ ενόπλων στη Βόρεια Ελλάδα. Σύμφωνα με τα στοιχεία τόσο του ΕΛΑΣ όσο και εθνικιστών συγγραφέων, οι αντιεαμικές κάννες στη Βόρεια Ελλάδα το 1944 ξεπερνούσαν τις δέκα χιλιάδες» (σελ. 33). Σημειώστε ότι «το 70% περίπου των εθνικιστών καπεταναίων, είναι ποντιακής καταγωγής» (σελ. 39).

Νίκος Χιδίρογλου                                                                                                                           ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ    ΕΔΩ