ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ..

1. Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΜΕΛΙΓΑΛΑ. Σεπτέμβριος του 1944. Οι Γερμανοί φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ανοιχτές πληγές. Τα ξημερώματα της 9^ης Σεπτεμβρίου 1944, ημέρα Κυριακή, οι Ε.Λ.Α.Σ.ίτες επιτίθενται κατά της Καλαμάτας με δυο Συντάγματα και με χιλιάδες χωρικούς βιαίως επιστρατευμένους. Εις τας 6 το απόγευμα και μετά από μάχη 12 ωρών συντρίβεται η φρουρά της πόλεως, και αποφασίζεται η έξοδος των πολιτών και των υπερασπιστών από την Καλαμάτα και η πορεία τους
προς Μελιγαλά, την σπουδαιότερη βάση αντιστάσεως των Εθνικοφρόνων σε όλη την Μεσσηνία. Έτσι λοιπόν στις 2 το πρωί της 10^ης Σεπτεμβρίου ξεκινά μια μεγάλη φάλαγξ αποτελούμενη από πολεμιστές, αλλά και πολύν άμαχο πληθυσμό προς το Μελιγαλά, ενώ αμέσως μετά οι Ε.Λ.Α.Σ.ίτες γίνονται κύριοι της Καλαμάτας, σφάζοντας, βιάζοντας, πλιατσικολογώντας και καταστρέφοντας τα δημόσια κτίρια και τα σπίτια των πιο ευκατάστατων κατοίκων.

Οι Ε.Λ.Α.Σ.ίτες ακολούθως στρέφονται κατά του Μελιγαλά. Υπολογίσιμος εχθρός τους τα παλικάρια του τάγματος Μελιγαλά, που είναι όμως λίγοι για να αντιμετωπίσουν τα στίφη των αιματοβαμμένων φονιάδων, οι οποίοι με επί κεφαλής τον αδίστακτο Άρη Βελουχιώτη, έχουν σκοπό να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Το πρωί της 13^ης Σεπτεμβρίου 1944 αρχίζει η επίθεση κατά του Μελιγαλά, του οποίου ο πληθυσμός από 3.000 που ήταν, έχει φθάσει την στιγμήν εκείνη σε 7.000 περίπου. Ο Μελιγαλάς αρχικά κρατάει καλά. Στις 14 Σεπτεμβρίου, ημέρα της γιορτής του Τιμίου Σταυρού, οι Ε.Λ.Α.Σ.ίτες φθάνουν αλαλάζοντας κοντά στα συρματοπλέγματα για να χορτάσουν με αίμα αδελφικό. Η προσπάθεια των γενναίων πολιορκημένων να ζητήσουν βοήθεια από τους Γαργαλιάνους αποτυγχάνει, καθώς και το σχέδιο τους για έξοδο από το Μελιγαλά, γίνεται γνωστό στους Ε.Λ.Α.Σ.ίτες. Τέλος, κατόπιν προδοσίας, οι συμμορίτες κατορθώνουν και εισχωρούν στις γραμμές των αμυνομένων στις 12 το μεσημέρι της 15^ης Σεπτεμβρίου 1944. Ο Μελιγαλάς παραδίδεται στα χέρια των εξαγριωμένων Ε.Λ.Α.Σ.ιτών που με επί κεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη και τους μαυροσκούφηδες εγκληματίες του αρχίζουν το φονικό τους έργο. Ακολουθούν σκηνές φρίκης, σκηνές ντροπής για το ανθρώπινο γένος. Αμέσως σφάζονται 41 τραυματίες στο Νοσοκομείο και όλο το ιατρικό προσωπικό. Αθώα γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται εις τους δρόμους, έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Η Ελληνική σημαία κατεβαίνει από την Κοινότητα και εις την θέσιν της βάζουν ένα κόκκινο πανί. Στις 16 Σεπτεμβρίου φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, ενώ τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαΐ σε διάφορα υπόγεια. 18 έγκριτοι Καλαματιανοί, οι οποίοι ατυχώς γλίτωσαν, οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου κατακρεουργούνται και τα κομματιασμένα πτώματα τους κρεμιούνται στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Τέλος όλοι οι επιζώντες φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρεις, 2 χιλιόμετρα έξω από το Μελιγαλά στην μεγάλη δεξαμενή, γνωστή ως πηγάδα, όπου με πριόνια, τσεκούρια, τσουγκράνες, μαχαίρια και κονσερβοκούτια, κατασφάζονται και πετιούνται μέσα εις την «πηγάδα» μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά στα μάτια των οικογενειών τους, οι οποίες υποχρεώθηκαν να παρακολουθήσουν τα βασανιστήρια και την σφαγή των οικείων τους. Η σελίδα αυτή της Ιστορίας μας είναι σελίδα ντροπής αλλά και μνήμης.

     ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ          ΕΔΩ