Δεν
υπάρχει πιο προδομένη υπόθεση από την εισβολή και κατοχή της Κύπρου.
Δεν υπάρχουν πιο προδομένοι ήρωες από εκείνους που έπεσαν στα πεδία των
μαχών στην Κύπρο, ιδιαίτερα εκείνοι των οποίων τα ίχνη δεν έχουν
εντοπιστεί ακόμα.
Παρατίθεται μέρος της εισαγωγής που συνέγραψα για το εν λόγω βιβλίο, για να αντληφθούν οι αναγνώστες μας το μέγεθος του ανδρός:
Οι απώλειες του ελληνισμού είναι στρατηγικής σημασίας, γιατί η Τουρκία κατέχει το 38% του νησιού και κρατάει όμηρο και το υπόλοιπο κομμάτι, έχοντας ως στόχο τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, που αν συμβεί, μπορούμε να πούμε ότι ακολουθεί η σειρά της Ελλάδας.
Οι απώλειες του ελληνισμού είναι εθνικής σημασίας, γιατί η Τουρκία ταπείνωσε για άλλη μια φορά μετά το 1922 τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και κατέγραψε μια εις βάρος μας νίκη, χωρίς να το δικαιούται, αφού οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στην ουσία δεν πολέμησαν οργανωμένα και με βάση το υφιστάμενο σχέδιο επιχειρήσεων.
Όμως, οι απώλειες του ελληνισμού δεν περιορίζονται σε ιστορικό, εθνικό και στρατηγικό επίπεδο, αλλά επεκτείνονται και στο ανθρώπινο, κοινωνικό επίπεδο. Τότε, εκείνες τις μαύρες μέρες, έχασαν τη ζωή τους και τραυματίστηκαν χιλιάδες Κύπριοι και Ελλαδίτες, ενώ 200.000 άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τις προαιώνιες εστίες τους. Κι αυτό επίσης είναι μια πληγή που δεν κλείνει, αφού σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε ψυχή που πληγώθηκε από εκείνα τα γεγονότα, το κενό της απώλειας και η πικρή γεύση της προδοσίας είναι συστατικά στοιχεία της καθημερινότητας στη ζωή τους.
Μπορεί ο αγώνας να ήταν προδομένος, όμως εκείνες τις μέρες κάποιοι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, αγνοώντας τον κίνδυνο και την έλλειψη σχεδίου και υποστήριξης, αγνοώντας επιπλέον και την υπεροπλία του εχθρού, έμειναν πιστοί στις παραδοσιακές προαιώνιες αξίες του ελληνισμού και αντιστάθηκαν στον κατακτητή, αγωνίστηκαν, πολέμησαν γενναία και πρόσθεσαν στην κυριολεξία χρυσές σελίδες δόξας στην πολεμική ιστορία του έθνους.
Σε έναν πόλεμο προδομένο, ανέλαβε μια αποστολή που μένει να ερευνηθεί, ακόμα και ποινικά, γιατί του ανατέθηκε, από τη στιγμή που του ζήτησαν να σταματήσει, με 62 καταδρομείς, χωρίς υποστήριξη, μια αποβατική δύναμη που ξεπερνούσε τους 3.200 στρατιώτες με άρματα, τεθωρακισμένα οχήματα, όλμους, πυροβολικό, υποστήριξη ναυτικού πυροβολικού και αεροπορική υποστήριξη.
Παρ’ όλα αυτά, ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας, γνωρίζοντας ότι λίγα χιλιόμετρα παρακεί είναι η πολυαγαπημένη του οικογένεια, η γυναίκα του με ένα παιδί στην κοιλιά και ένα μωρό στην αγκαλιά, όταν είδε με τα ίδια του τα μάτια τις άλλες ελληνικές δυνάμεις που είχαν αποστολή να σταματήσουν την απόβαση και να αναχαιτίσουν την προέλαση των αποβατικών δυνάμεων να διαλύονται, όταν είδε άλλους αξιωματικούς να ξηλώνουν τα διακριτικά τους και να φεύγουν για να σωθούν, όταν είδε με τα ίδια του τα μάτια ότι ο εχθρός είναι υπέρτερος και ο ίδιος με το τμήμα του δεν είχε καμία βοήθεια από πουθενά, ακόμα και τότε δεν διανοήθηκε να ακολουθήσει τους οπισθοχωρούντες και να σωθεί, όπως σώθηκαν τόσοι άλλοι, αξιωματικοί και στρατιώτες.
Όταν πήρε την αποστολή και κινήθηκε με το τμήμα του προς την ακτή απόβασης, όπου αποβιβαζόταν με το δεύτερο αποβατικό κύμα η «Δύναμη Ειδικής Αποστολής Bora» των Τούρκων, συνάντησε τμήματα του 251 ΤΠΖ να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και να υποχωρούν άτακτα προς τα μετόπισθεν. Τότε ρώτησε έναν στρατιώτη που οπισθοχωρούσε: «Πού είναι ο εχθρός;». Ο στρατιώτης του απάντησε: «Είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Καλύτερα να φύγετε. Το δικό μας τάγμα διαλύθηκε».
Τότε ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλας ο Κατούντας, ως εκ θαύματος, απάντησε όπως ακριβώς ο Άγης Αρχιδάμου με το ρητό του «Ουκ έφη δε τους Λακεδαιμονίους ερωτάν πόσοι εισίν οι πολέμιοι αλλά πού εισίν». Είπε στον υποχωρούντα στρατιώτη επιτακτικά: «Δεν σε ρώτησα πόσοι είναι, αλλά πού είναι».
Αυτό ήταν. Ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας είχε γράψει εκείνη τη στιγμή την ιστορία του, την οποία επικύρωσε λίγες ώρες μετά, όταν έδιωξε έναν-έναν τους καταδρομείς του να σωθούν και έμεινε ο ίδιος μόνος να μάχεται εναντίον πολλών, τραυματισμένος, μέχρι την τελευταία σφαίρα και μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός του τον εχθρό.
Το γράφω με πλήρη συνείδηση: Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και όλες οι παραγωγικές σχολές των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων θα πρέπει να διδάσκονται όλη την ιστορία της εισβολής και κατοχής της Κύπρου, για να εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα για όλες τις πτυχές της εθνικής τραγωδίας και να συνειδητοποιούν οι αξιωματικοί και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ότι στην Κύπρο δεν ηττήθηκε ο Ελληνικός Στρατός αλλά προδόθηκε, και για να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος, που είναι πολλές και δύσκολες.
Όμως θα πρέπει να γίνεται ειδικό αφιέρωμα, στο μάθημα της Ηγεσίας, στη στάση που τήρησε ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας, εκεί, στις βόρειες υπώρειες του Πενταδάκτυλου, υπερασπιζόμενος την Κερύνεια, υπερασπιζόμενος την τιμή, την υπόληψη και την ένδοξη ιστορία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και του ένδοξου ελληνικού έθνους.
Αυτό ίσως είναι και η μεγαλύτερη συνεισφορά του ήρωα λοχαγού, αφού η θυσία του μπορεί να γίνει πραγματικά σπόρος και ο ίδιος πρότυπο αξιωματικού και ηγέτη για τις επόμενες γενιές.
Δόξα και Τιμή στον ήρωα καταδρομέα λοχαγό Νικόλαο Κατούντα. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν πιο προδομένοι και πονεμένοι συγγενείς, από τους συγγενείς αυτών των ηρώων.Ένας τέτοιος είναι ο Λοχαγός Καταδρομών Νικόλαος Κατούντας, προς τιμήν του οποίου το νεοεκδοθέν βιβλίο Νικόλαος Κατούντας – Ο Λεωνίδας της Κερύνειας. Η έκδοση του βιβλίου αυτού είναι η εκπλήρωση ενός χρέους.
Παρατίθεται μέρος της εισαγωγής που συνέγραψα για το εν λόγω βιβλίο, για να αντληφθούν οι αναγνώστες μας το μέγεθος του ανδρός:
Οι απώλειες του ελληνισμού είναι στρατηγικής σημασίας, γιατί η Τουρκία κατέχει το 38% του νησιού και κρατάει όμηρο και το υπόλοιπο κομμάτι, έχοντας ως στόχο τον έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, που αν συμβεί, μπορούμε να πούμε ότι ακολουθεί η σειρά της Ελλάδας.
Οι απώλειες του ελληνισμού είναι εθνικής σημασίας, γιατί η Τουρκία ταπείνωσε για άλλη μια φορά μετά το 1922 τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και κατέγραψε μια εις βάρος μας νίκη, χωρίς να το δικαιούται, αφού οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις στην ουσία δεν πολέμησαν οργανωμένα και με βάση το υφιστάμενο σχέδιο επιχειρήσεων.
Όμως, οι απώλειες του ελληνισμού δεν περιορίζονται σε ιστορικό, εθνικό και στρατηγικό επίπεδο, αλλά επεκτείνονται και στο ανθρώπινο, κοινωνικό επίπεδο. Τότε, εκείνες τις μαύρες μέρες, έχασαν τη ζωή τους και τραυματίστηκαν χιλιάδες Κύπριοι και Ελλαδίτες, ενώ 200.000 άνθρωποι ξεριζώθηκαν από τις προαιώνιες εστίες τους. Κι αυτό επίσης είναι μια πληγή που δεν κλείνει, αφού σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε ψυχή που πληγώθηκε από εκείνα τα γεγονότα, το κενό της απώλειας και η πικρή γεύση της προδοσίας είναι συστατικά στοιχεία της καθημερινότητας στη ζωή τους.
Μπορεί ο αγώνας να ήταν προδομένος, όμως εκείνες τις μέρες κάποιοι αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ, αγνοώντας τον κίνδυνο και την έλλειψη σχεδίου και υποστήριξης, αγνοώντας επιπλέον και την υπεροπλία του εχθρού, έμειναν πιστοί στις παραδοσιακές προαιώνιες αξίες του ελληνισμού και αντιστάθηκαν στον κατακτητή, αγωνίστηκαν, πολέμησαν γενναία και πρόσθεσαν στην κυριολεξία χρυσές σελίδες δόξας στην πολεμική ιστορία του έθνους.
Ένας από τους αξιωματικούς που πολέμησε σαν λιοντάρι και έδωσε τη ζωή του χάρισμα στην πατρίδα είναι ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας, ο οποίος έπεσε «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος».Το πώς και κάτω από ποιες συνθήκες διατάχθηκε να μεταβεί με τους 62 καταδρομείς του στην περιοχή της Κερύνειας, με αποστολή να σταματήσει την προέλαση των αποβατικών δυνάμεων από την ακτή απόβασης προς την πόλη της Κερύνειας, έχει την ευκαιρία ο αναγνώστης να το διαπιστώσει στα κείμενα και στις μαρτυρίες των συμμαχητών του που σώθηκαν, κυρίως χάρη στη γενναιότητα και τις απίστευτες ηγετικές ικανότητες που έδειξε ο Ήρωας Λοχαγός εκείνες τις κρίσιμες στιγμές.
Σε έναν πόλεμο προδομένο, ανέλαβε μια αποστολή που μένει να ερευνηθεί, ακόμα και ποινικά, γιατί του ανατέθηκε, από τη στιγμή που του ζήτησαν να σταματήσει, με 62 καταδρομείς, χωρίς υποστήριξη, μια αποβατική δύναμη που ξεπερνούσε τους 3.200 στρατιώτες με άρματα, τεθωρακισμένα οχήματα, όλμους, πυροβολικό, υποστήριξη ναυτικού πυροβολικού και αεροπορική υποστήριξη.
Παρ’ όλα αυτά, ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας, γνωρίζοντας ότι λίγα χιλιόμετρα παρακεί είναι η πολυαγαπημένη του οικογένεια, η γυναίκα του με ένα παιδί στην κοιλιά και ένα μωρό στην αγκαλιά, όταν είδε με τα ίδια του τα μάτια τις άλλες ελληνικές δυνάμεις που είχαν αποστολή να σταματήσουν την απόβαση και να αναχαιτίσουν την προέλαση των αποβατικών δυνάμεων να διαλύονται, όταν είδε άλλους αξιωματικούς να ξηλώνουν τα διακριτικά τους και να φεύγουν για να σωθούν, όταν είδε με τα ίδια του τα μάτια ότι ο εχθρός είναι υπέρτερος και ο ίδιος με το τμήμα του δεν είχε καμία βοήθεια από πουθενά, ακόμα και τότε δεν διανοήθηκε να ακολουθήσει τους οπισθοχωρούντες και να σωθεί, όπως σώθηκαν τόσοι άλλοι, αξιωματικοί και στρατιώτες.
Όλα όσα έκανε ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας εκείνη την ημέρα για να υπερασπιστεί την Κερύνεια, θα γραφτούν με χρυσά γράμματα στην ιστορία.Όμως εκείνο που θα μείνει ανεξίτηλο εις τους αιώνας των αιώνων, εκείνο που τον κατατάσσει στους μεγαλύτερους ήρωες του έθνους, είναι το εξής περιστατικό:
Όταν πήρε την αποστολή και κινήθηκε με το τμήμα του προς την ακτή απόβασης, όπου αποβιβαζόταν με το δεύτερο αποβατικό κύμα η «Δύναμη Ειδικής Αποστολής Bora» των Τούρκων, συνάντησε τμήματα του 251 ΤΠΖ να εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και να υποχωρούν άτακτα προς τα μετόπισθεν. Τότε ρώτησε έναν στρατιώτη που οπισθοχωρούσε: «Πού είναι ο εχθρός;». Ο στρατιώτης του απάντησε: «Είναι πολλοί, πάρα πολλοί. Καλύτερα να φύγετε. Το δικό μας τάγμα διαλύθηκε».
Τότε ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλας ο Κατούντας, ως εκ θαύματος, απάντησε όπως ακριβώς ο Άγης Αρχιδάμου με το ρητό του «Ουκ έφη δε τους Λακεδαιμονίους ερωτάν πόσοι εισίν οι πολέμιοι αλλά πού εισίν». Είπε στον υποχωρούντα στρατιώτη επιτακτικά: «Δεν σε ρώτησα πόσοι είναι, αλλά πού είναι».
Αυτό ήταν. Ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας είχε γράψει εκείνη τη στιγμή την ιστορία του, την οποία επικύρωσε λίγες ώρες μετά, όταν έδιωξε έναν-έναν τους καταδρομείς του να σωθούν και έμεινε ο ίδιος μόνος να μάχεται εναντίον πολλών, τραυματισμένος, μέχρι την τελευταία σφαίρα και μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός του τον εχθρό.
Ναι, το γράφω μετά λόγου γνώσεως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να συγκρίνουμε τον καταδρομέα λοχαγό με άλλους ήρωες της ελληνικής ιστορίας. Η περίπτωση του καταδρομέα λοχαγού Νικόλαου Κατούντα είναι μοναδική.Ο αναγνώστης του νεοεκδοθέντος βιβλίου Νικόλαος Κατούντας – Ο Λεωνίδας της Κερύνειας θα διαπιστώσει ότι όλες του οι ενέργειες, οι διαταγές που εξέδωσε, η στάση του, τον καθιστούν σημείο αναφοράς, πρότυπο στρατιωτικού ηγέτη και σύμβολο ηρωισμού για τις επόμενες γενιές, που τόσο έχουμε ανάγκη από τέτοια ηρωικά πρότυπα και σύμβολα.
Το γράφω με πλήρη συνείδηση: Η Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και όλες οι παραγωγικές σχολές των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων θα πρέπει να διδάσκονται όλη την ιστορία της εισβολής και κατοχής της Κύπρου, για να εξάγονται χρήσιμα συμπεράσματα για όλες τις πτυχές της εθνικής τραγωδίας και να συνειδητοποιούν οι αξιωματικοί και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων ότι στην Κύπρο δεν ηττήθηκε ο Ελληνικός Στρατός αλλά προδόθηκε, και για να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του μέλλοντος, που είναι πολλές και δύσκολες.
Όμως θα πρέπει να γίνεται ειδικό αφιέρωμα, στο μάθημα της Ηγεσίας, στη στάση που τήρησε ο καταδρομέας λοχαγός Νικόλαος Κατούντας, εκεί, στις βόρειες υπώρειες του Πενταδάκτυλου, υπερασπιζόμενος την Κερύνεια, υπερασπιζόμενος την τιμή, την υπόληψη και την ένδοξη ιστορία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων και του ένδοξου ελληνικού έθνους.
Αυτό ίσως είναι και η μεγαλύτερη συνεισφορά του ήρωα λοχαγού, αφού η θυσία του μπορεί να γίνει πραγματικά σπόρος και ο ίδιος πρότυπο αξιωματικού και ηγέτη για τις επόμενες γενιές.
Δόξα και Τιμή στον ήρωα καταδρομέα λοχαγό Νικόλαο Κατούντα. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου