Το Σώμα του Μανιάτη Μπουκουβάλα (Καπετάν - Πετρίλου) τσακίζει κι εξολοθεύει σαν σήμερα στα Γιαννιτσά 19 κομιτατζήδες... κι αυτή είναι η ιστορία του

ΣΤΟΧΟΣ - 30 Αυγούστου - 0

Το σώμα του Ανθυπολοχαγού Κωνσταντίνου Μπουκουβάλα (Πετρίλου), που ήταν εγκαταστημένο σε Καλύβες (Πατώματα) μέσα στη λίμνη των Γιαννιτσών, καταλαμβάνει τη βουλγαρική Καλύβα της Γκολεσάτης, κοντά στο χωριό Γυμνά, και εξοντώνει 19 κομιτατζήδες.




Γεννήθηκε τὸ 1877 στὸ Γύθειο καὶ ἦταν ἀπόγονος τῆς ἒνδοξης οἰκογένειας κλεφταρματωλῶν, τῶν Μπουκουβαλαίων. Τὸ 1898 βγῆκε ἀπὸ τὴ σχολὴ Εὐελπίδων ὡς ἀνθυπολοχαγὸς καὶ κατατάχθηκε στὰ ἐθελοντικὰ σώματα τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα.

Ὁ Μπουκουβάλας εἶχε ἒρθει στὴν Μακεδονία μὲ τὸ σῶμα τοῦ Νταφώτη καὶ μετὰ τὴ διάλυση τοῦ σώματος στὴν μάχη τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας, ὁ Μπουκουβάλας, ὃπως καὶ ἂλλοι ἀντᾶρτες, κατώρθωσαν νὰ διαφύγουν ἀπὸ τὸν κλοιὸ τῶν Τούρκων καὶ νὰ καταφύγουν στὰ γύρω χωριά, οἱ κάτοικοι τῶν ὁποίων μὲ αὐτοθυσία ἒκρυψαν τοὺς ἀγωνιστές καὶ σὲ πρώτη εὐκαιρία τοὺς φυγάδεψαν.

Ὁ Μπουκουβάλας κατώρθωσε νὰ φθάσῃ στὴ Θεσσαλονίκη καὶ νὰ τεθῇ στὴν διάθεση τοῦ κέντρου. Τὸ κέντρο προέβῃ στὴν συγκρότηση σώματος, ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ ὁποίου ἒβαλε τὸν Μπουκουβάλα. Τὸν Μάιο τοῦ 1905 τὸ σῶμα αὐτὸ κατευθύνθηκε στὸ Βάλτο τῶν Γιανιτσῶν. Ἡ δύναμή του ἀνερχόταν σὲ 50 ἂνδρες καί εἶχε στὴ διάθεσή του καὶ περὶ τὶς 15 βάρκες (πλάβες).

Ὢς τήν ἂνοιξη τοῦ 1905, στον Βάλτο τῶν Γιανιτσῶν δροῦσαν τά μικρά ντόπια σώματα τοῦ καπετάν Τζόλα Περήφανου, τοῦ Θεοχάρη Κούγκα καί τοῦ καπετάν Γκόνου. Μέ τόν τελευταῖο συνέπραττε καί ὁ Παντελῆς Παπαϊωάννου ἀπό τήν Στρώμνιτσα, ὁ μετέπειτα καπετάν Γκρέκος ἢ Νικοτσάρας. Στίς ἀρχές Μαϊου τοῦ 1905 μπῆκε γιά πρώτη φορά ὀργανωμένο ἑλληνικό σῶμα στον περίφημο ἐκεῖνο Βάλτο, τό σῶμα τοῦ ὑπολοχαγοῦ Κωνσταντίνου Μπουκουβάλα, πού ἒφερε τό ψευδώνυμο καπετάν Πετρίλος.

Ὁ Μπουκουβάλας εἶναι ὁ πρῶτος Ἓλλην ἀρχηγὸς ποὺ εἰσχώρησε στὸν παράξενο Βάλτο τῶν Γιαννιτσῶν καὶ ἐγκαταστάθηκε μόνιμα στὸ ἐσωτερικό του. Ἀφοῦ κατασκεύασε μὲ κάθε μυστικότητα ἓνα πάτωμα, ἂρχισε ἐπιθετικὲς ἐπιχειρήσεις ἐναντίον τῶν βουλγαρικῶν καλυβῶν καὶ κατόρθωσε, μέσα σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα νὰ κυριαρχήσῃ στὸ ἀνατολικὸ τμῆμα τοῦ Βάλτου. Ἡ βάση του ἦταν στὴν καλύβα τοῦ Τσέκρι (Παραλίμνη).

Μία ἀπὸ τὶς πιὸ σημαντικὲς ἐνέργειες τοῦ Μπουκουβάλα ἦταν ἡ ἐπίθεσή του στὸ δυτικὸ τμῆμα τῆς λίμνης, ὃπου οἱ Βούλγαροι κυριαρχοῦσαν μὲ δίκτυο ἀλληλοϋποστηριζομένων ὀχυρωμάτων, κατὰ τὰ ὁποῖα κατέλαβε τὴν καλύβα, ποὺ ἦταν ἀπέναντι ἀπὸ τὸ χωριὸ Γυμνά. Στὴν ἐπιχείρηση ἐκείνη οἱ Βούλγαροι ἀπώλεσαν περὶ τοὺς 20 κομιτατζῆδες.

Ὁ Μπουκουβάλας παρέμεινε ἀρχηγός στὸν Βάλτο τῶν Γιανιτσῶν ὣς τὸν Νοέμβριο τοῦ 1905, ὁπότε ἀναγκάσθηκε νὰ ἐπιστρέψῃ στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα, διότι εἶχε κλονισθῇ ἡ ὑγεία του ἀπὸ τὴν ἑλονοσία καὶ τὴν ὑγρασία. Κατὰ τὸ διάστημα ἐκεῖνο ὁ γενναῖος, σεμνὸς καὶ ἀθόρυβος αὐτὸς ἀρχηγὸς ἐπεξέτεινε τὴν δράση του καὶ στὰ γύρω χωριά, ὣς τὰ Κουφάλια, προέβῃ στὴν ἐκκαθάριση τῆς περιοχῆς ἀπὸ τοὺς πράκτορες τοῦ βουλγαρισμοῦ καὶ ἀπέκοψε τὴν ἐπικοινωνία ἀνάμεσα στὶς βουλγαρικὲς συμμορίες, ποὺ ἦσαν ἐγκατεστημένες στὸν Βάλτο καὶ τὰ γύρω χωριά.

Λόγῳ τῆς συστηματικῆς δράσης τοῦ Μπουκουβάλα, πολλὰ ἀπὸ τὰ χωριά, ποὺ ἀπὸ τὴν πίεση τῶν κομιτατζήδων εἶχαν προσχωρήσει στὴν Ἐξαρχία, ἐπανῆλθαν ὑπὸ τὸ Πατριαρχεῖο, τὰ δὲ παραλίμνια ἑλληνόφωνα χωριὰ ἀνέπνευσαν καὶ ἀνεθάρρησαν, ἀποτέλεσαν δὲ ἀπὸ τότε στηρίγματα τῶν σωμάτων στὸν μετέπειτα ἀγῶνα…

Ἀργότερα ὁ Κωνσταντῖνος Μπουκουβάλας προτρέπει τὸν Γιῶργο Μπουκουβάλα γυμνασιάρχη καὶ ἐκδίδουν τὸ βιβλίο –μελέτη «Ἡ γλῶσσα τῶν ἐν Μακεδονία Βουλγαρόφωνων» μὲ στόχο νὰ ἀποδείξῃ ὃτι ἡ γλῶσσα ποὺ μιλοῦν οἱ σλαβόφωνοι εἶναι ἡ Ἑλληνική μὲ στοιχεῖα σλάβικα καὶ βουλγάρικα. Ἀργότερα συμμετέχει στοὺς Βαλκανικοὺς ἀγῶνες καὶ εἶναι αὐτὸς ποὺ μὲ τὸν λόχο του καταλαμβάνει τὸ ὓψωμα τοῦ Ἁγ. Νικολάου ἀνοίγοντας τὸ δρόμο γιὰ τὴν κατάληψη τῶν Ἰωαννίνων. Στὸν ἙλληνοΒουλγαρικὸ πόλεμο τοῦ 1913 ὡς λοχαγὸς διακρίθηκε ἰδιαίτερα καὶ ἒλαβε τιμητικὲς διακρίσεις. Πῆρε μέρος στὴ Μικρασιατικὴ ἐκστρατεία ὡς μέραρχος καὶ ἒφτασε μέχρι τὸ Σαγγάριο. Λίγο πρὶν τὴν καταστροφὴ ἀρρώστησε βαριὰ καὶ ἐπέστρεψε στὴν Ἀθῆνα.


Πέθανε τὸ 1932 χωρὶς νὰ ἀφήσῃ ἀπογόνους.                        ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ  ΕΔΩ

Ο Διοικητής της ΑΣΔΕΝ Αντιστράτηγος Γ. Δημητρόπουλος στο Αρχηγείο Στόλου – ΦΩΤΟ

Από

armynow.net

-

• 
  

Επίσκεψη στο Αρχηγείο Στόλου πραγματοποίησε ο Διοικητής της ΑΣΔΕΝ Αντιστράτηγος Γεώργιος Δημητρόπουλος

Ενημερωτική επίσκεψη στο συγκρότημα του Αρχηγείο Στόλου πραγματοποίησε την Τρίτη 27 Αυγούστου 2019, ο Διοικητής της ΑΣΔΕΝ Αντιστράτηγος Γεώργιος Δημητρόπουλος, όπως ανακοινώθηκε από το ΓΕΝ.
Τον Διοικητή της ΑΣΔΕΝ υποδέχθηκε ο Αρχηγός Στόλου Αντιναύαρχος Στυλιανός Πετράκης ΠΝ και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης πραγματοποιήθηκε ενημέρωση επί των δυνατοτήτων και δραστηριοτήτων του Αρχηγείου Στόλου καθώς και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ επιτελών για θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος.

• 
  

       ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ      ΕΔΩ

Στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων ο Α/ΓΕΣ Γ. Καμπάς – ΦΩΤΟ

Από

armynow

-

• 
  

Το Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων (ΚΕΕΔ), επισκέφθηκε ο Αρχηγός ΓΕΣ Αντιστράτηγος Γεώργιος Καμπάς συνοδευόμενος από τον Διοικητή της ΑΣΔΕΝ «ΑΙΓΕΑΣ».
Την Πέμπτη 29 Αυγούστου 2019, ο Αρχηγός ΓΕΣ Γεώργιος Καμπάς, επισκέφθηκε το Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων (ΚΕΕΔ), συνοδευόμενος από τον Διοικητή της Ανώτατης Στρατιωτικής Διοίκησης Εσωτερικού και Νήσων (ΑΣΔΕΝ «ΑΙΓΕΑΣ»), Αντιστράτηγο Γεώργιο Δημητρόπουλο και τον Διευθυντή των Ειδικών Δυνάμεων (ΔΕΔ), Υποστράτηγο Ευάγγελο Παπαδόπουλο.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, ο Αρχηγός ενημερώθηκε για τις τρέχουσες δραστηριότητες του ΚΕΕΔ και παρακολούθησε την εκπαίδευση χειριστών ταχυπλόου σκάφους.                                                       ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ  ΕΔΩ

                   

Επαναστατική τρικυμία εν κρανίω! Όταν Μαρξ, Ένγκελς κ.α. “στόλιζαν” Έλληνες… και η σιωπή του ΚΚΕ

dpoint

Η προκατάληψη του Λένιν, των μπολσεβίκων, αλλά και της σταλινικής ηγεσίας στη συνέχεια, εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων, όπως διεγράφη τόσο στην περίπτωση της Μικρασιατικής Εκστρατείας και της στήριξης του Κεμάλ, όσο και στην περίπτωση του Μακεδονικού, αποτελεί συνέχεια μιας ανάλογης προκατάληψης του Μαρξ και του Ένγκελς παλιότερα;
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ
ΠΗΓΗ: ΑΡΔΗΝ

Η προκατάληψη του Μαρξ και του Ένγκελς [1] έχει διαφορετική αφετηρία από εκείνη των Ρώσων μαθητών τους, ωστόσο, όπως θα δούμε, υπάρχουν ορισμένες κοινές σταθερές. Πράγματι, στους Μαρξ και Ένγκελς –στροφή που ολοκληρώνεται μετά το 1853, και την «αναβολή» της Επανάστασης στην Ευρώπη, που μετά το ξέσπασμα του 1848 μπήκε σε ύφεση–, η Ρωσία καθίσταται ο κατ’ εξοχήν εχθρός της ευρωπαϊκής Επανάστασης και οι Έλληνες, καθώς και οι ελληνικές και σλαβικές επαναστατικές απόπειρες, καταδικάζονται ως υποκινούμενες από τη Ρωσία!
Σε αυτά τα πλαίσια, η οθωμανική Τουρκία καθίσταται, «αντικειμενικά», σύμμαχος του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, και οι ελληνικές εξεγέρσεις –ακόμα και οι κρητικές επαναστάσεις– όργανα του τσαρισμού, ηθελημένα ή αθέλητα. Μέσα σε αυτήν τη λογική μάλιστα, οι Μαρξ και Ένγκελς ανακαλύπτουν σταδιακώς και με αυξανόμενη επίταση όλο και περισσότερες αρετές στους Τούρκους και όλο και περισσότερα ελαττώματα στους Έλληνες! Ο Ένγκελς, στα 1885, χαρακτήριζε όλους τους βαλκανικούς λαούς «νανοφυλές»:

Αυτά τα άθλια συντρίμμια πρώην εθνών, Σέρβοι, Βούλγαροι, Έλληνες και ο υπόλοιπος ληστοσυρφετός, που εμπνέει ενθουσιασμό στον φιλελεύθερο Φιλισταίο, για να ωφελούνται οι Ρώσοι…, θέλουν σώνει και καλά να κόψουν τους λαίμαργους λαιμούς τους. Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο… αν κάθε μια από αυτές τις νανοφυλές δεν αποφάσιζε για ειρήνη ή για πόλεμο στην Ευρώπη [2].
Ο Μαρξ, κατά τη διάρκεια της κρητικής επανάστασης του 1867, δεν συγκινείται καθόλου από τις σφαγές των Τούρκων και το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου και σε επιστολή του στον Γάλλο σοσιαλιστή και εκδότη εφημερίδας Vermorel, τον επιπλήττει γιατί «κάνετε το φύλλο σας να απηχεί ρωσικά (και ελληνικά, γιατί οι Έλληνες είναι τα όργανα των Ρώσων) ψεύδη, για τη λεγόμενη επανάσταση της Κρήτης» [3].
Είκοσι δύο χρόνια αργότερα, όταν σε μια νέα Κρητική εξέγερση οι Τούρκοι προέβησαν σε νέες βιαιότητες εναντίον των Ελλήνων, ο Ένγκελς θα χαρακτηρίσει τους επαναστάτες «Κρητικούς προβατοκλέφτες» [4], σε μια έκφραση απόλυτης περιφρόνησης, ενώ αντίθετα πολύ συχνά χαρακτηρίζονται μυθεύματα της ρωσικής προπαγάνδας οι αναφορές σε τουρκικές βαρβαρότητες [5] και επανειλημμένα εξαίρεται ο «Τούρκος αγρότης» για τις αρετές του.
Σύμφωνα με τον Ένγκελς, οι Έλληνες της Τουρκίας έχουν απλώς «δεχθεί την ελληνική γλώσσα, μολονότι στην πραγματικότητα είναι σλαβικής καταγωγής»[6], ενώ εκθειάζεται ο Φαλμεράυερ. Αυτό το τελευταίο επιχείρημα ήταν και ψυχολογικά αναγκαίο, ώστε να απεκδυθούν οι πατέρες του μαρξισμού κάθε πιθανή ενοχή για την παρασπονδία τους απέναντι στους απογόνους των Ελλήνων που τόσο θαύμαζαν, όπως όλοι οι Δυτικοί διανοούμενοι. Απλούστατα δεν ήταν αυθεντικοί Έλληνες, αλλά μάλλον «Σλάβοι»!
Και όμως και οι ίδιοι, μέχρι το καλοκαίρι του 1853, θα τάσσονται μάλλον με το πλευρό των Ελλήνων. Ο Ένγκελς ήδη το 1846 κατήγγελλε την Ιερά Συμμαχία για τη στάση της απέναντι στους Έλληνες που υφίσταντο την τουρκική καταπίεση:
«Ακόμα και το θείο δικαίωμα του Μεγάλου Τούρκου να κρεμάει και να κομματιάζει τους Έλληνες υπηκόους του, υποστήριξε για ένα διάστημα η Ιερά Συμμαχία· αλλά η περίπτωση αυτή ήταν πολύ χτυπητή, κι οι Έλληνες πήραν την άδεια να ξεγλιστρήσουν από τον τουρκικό ζυγό»[7]. Το 1850 δε, σε κοινό τους κείμενο, οι Μαρξ-Ένγκελς υποστήριζαν πως «ο πόλεμος εναντίον της Τουρκίας είναι αναγκαστικά πόλεμος ευρωπαϊκός»[8]. Σε επιστολή του ο Ένγκελς, γράφει στον Μαρξ ακόμα και τον Φεβρουάριο του 1853:
Είναι πολύ καλό από μίαν άποψη το ότι οι Times, έστω και προς το συμφέρον της Ρωσίας, χτυπούν επιτέλους την παλιά βλακεία των φιλισταίων σχετικά με την ακεραιότητα της Τουρκίας [9]!

Όμως, μόλις ένα μήνα μετά, αρχίζει η στροφή: Σε μια πρώτη στιγμή, απλώς η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν πρέπει να γίνει προς το συμφέρον της Ρωσίας, θέση που διατηρούν στα αμέσως επόμενα κείμενά τους ο Ένγκελς και ο Μαρξ μέχρι τον Αύγουστο του 1853:
Η διατήρηση της τούρκικης ανεξαρτησίας ή, σε περίπτωση πιθανής διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η ματαίωση του ρωσικού σχεδίου προσάρτησης, είναι ζήτημα ύψιστης σημασίας. Στο σημείο αυτό συμβαδίζουν τα συμφέροντα της Επαναστατικής Δημοκρατίας και της Αγγλίας[10].
Ο Μαρξ, τέλος, έγραφε, για τελευταία φορά, προς μια τέτοια κατεύθυνση, στις 5 Αυγούστου 1853, επικρίνοντας τους Δυτικούς: Όντας πολύ αδύναμες (οι δυτικές δυνάμεις) ή πολύ δειλές για να επιχειρήσουν την ανασυγκρότηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την ίδρυση μιας ελληνικής επικράτειας ή μιας Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας σλαβικών κρατών, ο μόνος τους σκοπός είναι η διατήρηση του status quo, δηλαδή της κατάστασης της σήψης…[11]
Η εθνική αποκατάσταση των Ελλήνων και των Σλάβων των Βαλκανίων αποτελούσε ακόμα για τον Μαρξ μια ορθή πιθανή διέξοδο στο Ανατολικό Ζήτημα. Ήταν η τελευταία έκφραση μιας στάσης που λαμβάνει υπόψη της όχι μόνο τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων, αλλά και την ύπαρξη και τα συμφέροντα των λαών.
Ωστόσο, αμέσως μετά το καλοκαίρι του 1853, ο Μαρξ και ο Ένγκελς θα ολοκληρώσουν τη μετάβασή τους και θα ταυτιστούν ολοκληρωτικά και αμετάκλητα με τις θέσεις των «φιλισταίων», που κατήγγελλαν μόλις μερικούς μήνες πριν, και πλέον θα εμμένουν σταθερά –ή και εμμονικά– σε αυτές, σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους: Κάθε ανατροπή του staus quo στην Τουρκία είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας και της «αντεπανάστασης», και οι Έλληνες ή οι λοιποί Βαλκάνιοι μεταβάλλονται, όπως είδαμε, σε περιτρίμματα λαών, τα συμφέροντα των οποίων δεν μετράνε διόλου σε αυτή την «επαναστατική ζυγαριά».
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς, εξαιρετικά δυτικοί, οικονομιστές και «Γερμανοί», υποτιμούσαν εν τέλει βαθύτατα τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά και τους Έλληνες, τους οποίους έβλεπαν σαν «εμπόδιο» στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο και παρεμπιπτόντως στην Αγγλία, που προοριζόταν από τους νόμους της καπιταλιστικής συσσώρευσης να επαναστατικοποιήσει όλη την οικουμένη.
Γι’ αυτό αδιαφορούσαν όχι μόνο για την τύχη μερικών δεκάδων χιλιάδων Κρητικών, αλλά και των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ινδών, μπροστά στα συμφέροντα της καπιταλιστικής ανάπτυξης και, συνεπώς, της ενίσχυσης του προλεταριάτου! Ο «δυτικός μαρξισμός», τον οποίο επικρίνει σε κάποιο βαθμό ο Πέρρυ Άντερσον [12], είναι στην πραγματικότητα ο αυθεντικός μαρξισμός.

Το πόσο «Γερμανοί» παρέμεναν εξάλλου ο Μαρξ και ο Ένγκελς δεν καταδεικνύεται μόνο στην περίπτωση της υποστήριξης της γερμανικής ενοποίησης κάτω από την Πρωσία του Βίσμαρκ, αλλά και από την πίστη τους ότι τίποτε δεν έπρεπε να διαταράσσει την πορεία του γερμανικού προλεταριάτου, κατ’ εξοχήν. Στην προαναφερθείσα επιστολή του στον Μπέμπελ, όπου χαρακτηρίζει ληστοσυρφετό τους βαλκανικούς λαούς, ο Ένγκελς, συνεχίζοντας, αποκαλύπτει τα βαθύτερα κίνητρά του:
«Το κίνημά μας πάει τόσο ωραία μπροστά… και χρειαζόμαστε επιτέλους μερικά ακόμα χρόνια ήσυχης εξέλιξης κι ενίσχυσης, έτσι ώστε δεν είναι δυνατό να επιθυμούμε μια μεγάλη πολιτική έκρηξη…»[13] Και, προφανώς, δεν ήταν δυνατόν «άθλια συντρίμμια πρώην εθνών» να απειλούν την ειρηνική ανέλιξη του γερμανικού προλεταριάτου, με άκαιρες επαναστάσεις και πολέμους! Γι’ αυτό λοιπόν ας κατασταλούν τελικώς, από τους Άγγλους και τους Τούρκους!
Οι μπολσεβίκοι και οι Έλληνες
Βέβαια, η προκατάληψη του Λένιν, του Τρότσκι ή του Στάλιν δεν έχει την ίδια αφετηρία με εκείνη των Μαρξ και Ένγκελς. Τώρα πλέον η Ρωσία έχει αντικαταστήσει τη Γερμανία ως πατρίδα της Επανάστασης, αλλά οι Έλληνες και οι εθνικές τους διεκδικήσεις βρίσκονται και πάλι στη «λάθος» πλευρά της Ιστορίας!
Κατά παράδοξο τρόπο, δε, η Τουρκία βρίσκεται και πάλι στην πλευρά των συμμάχων της Επανάστασης, όπως συνέβαινε με τους Μαρξ και Ένγκελς· τότε γιατί συμμαχούσε με την Αγγλία κατά της Ρωσίας, τώρα γιατί συμμαχούσε με την επαναστατική Ρωσία και πάλι κατά της Αγγλίας, που είχε προς στιγμήν αποφασίσει να άρει την υποστήριξή της προς την Τουρκία!
Και αμέσως μετά το 1922, στο βαλκανικό πεδίο, και πάλι η Ελλάδα «εμποδίζει» την Επανάσταση στη Βουλγαρία, η οποία ήταν επί θύραις, όπως ήταν κάποτε η ευρωπαϊκή για τους Μαρξ και Ένγκελς, και επομένως πρέπει να υποχωρήσει στο Μακεδονικό.
Προφανώς, η αποστολή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Ουκρανία το 1919, από την κυβέρνηση Βενιζέλου, λειτούργησε αρνητικά· διότι όχι μόνο αποτέλεσε ένα πρόσχημα για τη στήριξη του κεμαλισμού από τον Λένιν, αλλά είχε και δραματικές συνέπειες για τον ελληνισμό της Σοβιετικής Ένωσης, με τις διώξεις κατά των Ποντίων και την επιγενέστερη εξορία τους στην Κεντρική Ασία.
Αρκεί όμως για να εξηγήσει τη σχεδόν εμμονική επικέντρωση των Ρώσων στον «ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα» της πολιτικής της Ελλάδας, που επαναλαμβάνεται σε απειράριθμες αποφάσεις της ΚΔ, της ΒΚΟ και του ΚΚΕ, τουλάχιστον μέχρι το 1934, σε ευθεία αντιπαράθεση με την ιστορική πραγματικότητα;
Τωόντι, η συμμαχία του Λένιν με τον Κεμάλ απέβη καθοριστική για τη σταθεροποίησή του κατά το 1921, επιτρέποντάς του να συνάψει στη συνέχεια συμμαχίες και με τις δυτικές δυνάμεις. Σε εκείνη τη φάση, ο εμφύλιος πόλεμος και η επέμβαση των δυτικών δυνάμεων είχαν ουσιαστικά λάβει τέλος, με την οριστική επικράτηση των μπολσεβίκων στις αρχές του 1921.
Την ίδια στιγμή, όμως, τα τουρκικά στρατεύματα προήλαυναν στην Υπερκαυκασία και, στις 11 Μαρτίου 1921, κατέλαβαν και το Βατούμ. Αμέσως μετά, στις 16 Μαρτίου 1921, υπεγράφη η ρωσο-τουρκική συνθήκη, η οποία υπήρξε εξαιρετικά ευνοϊκή για την Τουρκία, όχι μόνο έναντι των Ελλήνων αλλά και έναντι των Αρμενίων, οι οποίοι κλήθηκαν μάλιστα «να υποστούν θυσίες για το συμφέρον του κομμουνισμού» [14]!
Ήδη τον Μάιο του 1921, έφθασε στην Άγκυρα ένα πρώτο «έμβασμα» τεσσάρων εκατομμ. ρουβλίων, που επέτρεψαν πληρωθούν οι ιταλικές προμήθειες όπλων, ενώ ακολούθησαν άλλα έξι εκατομμ. ρούβλια και σημαντικές αποστολές όπλων και πολεμοφοδίων [15].
Αυτή η πολιτική των μπολσεβίκων σφράγισε αποφασιστικά και το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα. Το γεγονός ότι στο εσωτερικό του κυριάρχησε μια κατεξοχήν α-εθνική, ψευδο-διεθνιστική γραμμή, καθορίστηκε αποφασιστικά από τη Ρωσία και την Κομμουνιστική Διεθνή.
Ήταν τόσο μεγάλη η αίγλη και η απήχηση της πρώτης επιτυχημένης σοσιαλιστικής επανάστασης, ώστε εκείνες οι φωνές που, στο εσωτερικό του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος, έβλεπαν τη σημασία του εθνικού ζητήματος σε μια χώρα η οποία δεν είχε πραγματοποιήσει την εθνική της ολοκλήρωση, πνίγηκαν κυριολεκτικά.
Οι απόψεις του Ιθακήσιου Πλάτωνα Δρακούλη, του Πόντιου Γεώργιου Σκληρού και του Κωνσταντινουπολίτη Νίκου Γιαννιού [16], θα εξαφανιστούν κυριολεκτικά κάτω από τη στήριξη που θα προσφέρει η Κ.Δ. στην τουλάχιστον α-εθνική Φεντερασιόν της Θεσσαλονίκης και τους νεαρούς μπολσεβίκους του νεοσύστατου κομμουνιστικού κόμματος.
Η απόρριψη της Μικρασιατικής Εκστρατείας ως ιμπεριαλιστικής-επεκτατικής θα αποτελέσει την αφετηρία για την ex post άρνηση του όποιου εθνικοαπελευθερωτικού πυρήνα της «Μεγάλης Ιδέας», που με τη σειρά της αποτελεί το σημείο-κλειδί για τη διαμόρφωση της αεθνικής ιδεολογίας του ελληνικού κομουνιστικού κινήματος.
Στηριγμένη στο γεγονός της συμμαχίας του ελληνικού κράτους με τους Αγγλογάλλους, κύριο εχθρό των μπολσεβίκων τότε, η ανάλυση της ελληνικής αριστεράς θα επικεντρωθεί αποκλειστικά σε αυτό το ζήτημα και όχι στην εσωτερική πραγματικότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και, κατά συνέπεια, των ελληνικών πληθυσμών εκεί. Τι θα έλεγαν σήμερα, π.χ., όταν οι Κούρδοι συμμαχούν ακόμα και με τις ΗΠΑ για να επιτύχουν την απελευθέρωσή τους; Ότι το κίνημά τους είναι «αντιδραστικό»;
Αποσιωπούν έτσι το κεντρικό, ιστορικών διαστάσεων, γεγονός της ιστορικής ευκαιρίας που δινόταν στους Έλληνες του Πόντου και της Ιωνίας, τους Αρμενίους, τους Κούρδους, τους Άραβες και τους άλλους λαούς της αυτοκρατορίας, να αποτινάξουν έναν προαιώνιο ζυγό – που ήδη είχε αρχίσει να προσλαμβάνει χαρακτηριστικά γενοκτονίας, με τη συνεπικουρία των Γερμανών.

Για τους λαούς της περιοχής, οι λόγοι που έσπρωξαν τις δυτικές δυνάμεις να στραφούν κατά των Οθωμανών αποτελεί δευτερεύον γεγονός. Τέλος, ανακαλύπτουν και ένα «τουρκικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα», που αντιστεκόταν ενάντια στην «ιμπεριαλιστική επέμβαση» των Ελλήνων – αγνοώντας την παρουσία 2,5 εκατομμυρίων Ελλήνων και το γεγονός ότι αυτό το «εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα» εκδηλωνόταν κατ’ εξοχήν μέσα από την εθνοκάθαρση των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας.
«Ξεχνούσαν» έτσι, πως ένας λαός κατακτητών, όπως ο τουρκικός, δεν είχε στην πραγματικότητα εσωτερικές επαναστατικές δυνατότητες, όπως απεδείχθη από όλη την ιστορική του διαδρομή, και οι αντιδράσεις του έπαιρναν υποχρεωτικά τη μορφή της γενοκτονίας των αλλοφύλων!
Η βασική προϋπόθεση, όπως έλεγαν ο Μαρξ και ο Ένγκελς, για να αφυπνιστεί το αγγλικό προλεταριάτο και να εγκαταλείψει τον σοσιαλ-σωβινισμό του, θα ήταν να πάψει να εκμεταλλεύεται τους Ιρλανδούς. Έτσι και στην Τουρκία, η μόνη προϋπόθεση για να εμφανιστεί ένας όντως «δημοκρατικός λαός» θα ήταν να πάψει να καταπιέζει άλλους λαούς και μειονότητες.
Και όμως, αυτή την αλφαβήτα, όχι απλώς του μαρξισμού, αλλά του κοινού νου, θα αρνούνται όλοι οι Έλληνες experts ès marxisme, ακολουθώντας τη σταθερά ανθελληνική σοβιετική πολιτική των πρώτων δεκαετιών.
Πιστεύω πως οι αιτίες γι’ αυτή την πολιτική είναι πολλές και έχουν βαθιές ιστορικές ρίζες, που συχνά παραθεωρούμε. Μια πρώτη – ιδιαίτερα σημαντική και παρασιωπούμενη αιτία– βρίσκεται στο γεγονός πως η Σοβιετική Ρωσία περιλάμβανε στους κόλπους της δεκάδες εκατομμύρια μουσουλμάνους – τουρκόφωνους στην πλειοψηφία τους. Έτσι, μια σταθερά της ρωσικής και σοβιετικής πολιτικής, παρά τον ανταγωνισμό της με την Τουρκία, είναι να παίρνει υπ’ όψη της το βάρος αυτών των μεγάλων πληθυσμών. Εξάλλου, το τουρκο-σοβιετικό σύμφωνο, υπεγράφη πέντε μέρες μετά την κατάληψη του ρώσικου τότε Βατούμ από τα τουρκικά στρατεύματα[17].
Ο «Μακεδονισμός»
Καθ’ όλη την ιστορική περίοδο της διαμόρφωσης του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, από το 1918 μέχρι το 1935, η πολιτική της σοβιετικής ηγεσίας, της Κομμουνιστικής Διεθνούς (αλλά και της Κομινφόρμ μετά τον πόλεμο), θα επιβάλει μια ψευδο-διεθνιστική αντίληψη περί «ελληνικού ιμπεριαλισμού» και επεκτατισμού – και εξαιτίας της ανοικτά φιλοβουλγαρικής πολιτικής τους, με αφετηρία το Μακεδονικό Ζήτημα.
Το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα ήταν ιδιαίτερα ασθενές και εθεωρείτο αμελητέα ποσότητα ενώ, αντίθετα, εθεωρείτο άμεσα εφικτή μια επανάσταση στη Βουλγαρία [18], με τη συνεργασία των Βουλγάρων «Μακεδόνων», η οποία θα πυροδοτούσε μια γενικευμένη έκρηξη στο σύνολο των Βαλκανίων. Συναφώς, η σοβιετική ηγεσία στήριζε ανοικτά τον μακεδονισμό των Βουλγάρων αγροτιστών και κομμουνιστών – που με τον Μπλαγκόεφ, τον Δημητρώφ, τον Κολάρωφ, πρωταγωνιστούσαν στο στερέωμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και συνοδοιπορούσαν με τους μπολσεβίκους ήδη από το 1914.
Εξάλλου, το σχήμα, θεωρητικώς τουλάχιστον, εμφανιζόταν ως απολύτως «αντισωβινιστικό», δεν προέβλεπε ενσωμάτωση στη Βουλγαρία, αλλά τη συγκρότηση ενός νέου, ανεξάρτητου μακεδονικού κράτους – στη φρασεολογία τουλάχιστον της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας. Άλλωστε, οι αποφάσεις των τελευταίων ήταν υποχρεωτικές για τα κομμουνιστικά κόμματα της περιοχής, που αποτελούσαν τμήματά τους, υποκείμενα στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό [19].
Όταν αναφερόμαστε σε επιβολή της σχετικής αντίληψης της Κομμουνιστικής Διεθνούς, κυριολεκτούμε. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Τρίτου Έκτακτου Συνεδρίου του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ), το 1924. Στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ, Μόσχα 17/6-8/7/1924), είχε ληφθεί η απόφαση «περί ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης», απόφαση που είχαν αποδεχτεί οι αντιπρόσωποι του ελληνικού ΚΚ στο συνέδριο, Παντελής Πουλιόπουλος και Σεραφείμ Μάξιμος, οι οποίοι και ανέλαβαν να τη μεταφέρουν στο ΣΕΚΕ-ΚΚΕ.
Όμως, η τότε ηγεσία του κόμματος –ιδιαίτερα ο τότε γραμματέας, Θωμάς Αποστολίδης, καθώς και ο Γιάννης Κορδάτος– αντιδρούσε έντονα και «κωλυσιεργούσε», όπως άλλωστε και το γιουγκοσλαβικό ΚΚ, στην αποδοχή και εφαρμογή της «μακεδονικής γραμμής» της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας, που κυριαρχούνταν από τους Βουλγάρους. Έτσι, το Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ (26/11-3/12 1924) συγκλήθηκε –μάλλον παρά τη θέληση της ηγεσίας του– από τον εκπρόσωπο της Κ.Δ., Ντιμίτρι Μανουήλσκι (ειδικό για τα βαλκανικά θέματα).
Στη συζήτηση πάνω στο εθνικό ζήτημα, ο Αποστολίδης προσπάθησε μάταια να αποκρούσει τους Μανουήλσκι και Πουλιόπουλο, καταδεικνύοντας πως, με την εγκατάσταση των προσφύγων και την ανταλλαγή των πληθυσμών, έχει πάψει να υφίσταται «Μακεδονικό Ζήτημα» στην Ελλάδα. Τελικώς, το συνέδριο υιοθέτησε το σύνθημα της «ενιαίας και ανεξάρτητης Μακεδονίας και της ενιαίας και ανεξάρτητης Θράκης», αντικατέστησε τον Αποστολίδη, ορίζοντας ως νέο γραμματέα τον «διεθνιστή και μακεδονιστή» Παντελή Πουλιόπουλο, μελλοντικό ηγέτη του ελληνικού τροτσκισμού [20].
Ο Πουλιόπουλος, μάλιστα, έθεσε σε περίοπτη θέση το Μακεδονικό στην ατζέντα του κόμματος, και σε σχετικό άρθρο του στον Ριζοσπάστη της 14/12/1924, υπό τον τίτλο «Το Μακεδονικό Ζήτημα», έγραφε:«Η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και θρακικού λαού… Αν δεν συντρίψουμε τον εθνικό ζυγό της ντόπιας μπουρζουαζίας που βαρύνει στη Μακεδονία και στη Θράκη, δεν μπορούμε να τσακίσουμε τον κοινωνικό ζυγό της ίδιας μπουρζουαζίας που βαρύνει επάνω σ’ εμάς».
Το ελληνικό «τμήμα» προσαρμόστηκε εν τέλει στη γραμμή της Κομμουνιστικής Διεθνούς και της ΒΚΟ και δεν έπαυε στη συνέχεια να επανέρχεται σε αυτήν παρά τις διώξεις των μελών του – ανάμεσά τους και με το περιβόητο «Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου– καθώς και την απομαζικοποίηση που επέφερε· παρ’ όλα αυτά, πολύ συχνά, η ηγεσία του κόμματος κατηγορούνταν ότι δεν εφάρμοζε με ιδιαίτερη ζέση τη σχετική «γραμμή» και αυτή θα έπρεπε να επανεπιβεβαιώνεται.
Αυτή η πολιτική της σοβιετικής ηγεσίας και της Κομμουνιστικής Διεθνούς αποτελούσε στην πραγματικότητα συνέχεια της σλαβόφιλης πολιτικής την οποία εγκαινίασαν οι Ρώσοι από τον Κριμαϊκό Πόλεμο και εφεξής και την οποία συνέχισαν οι Σοβιετικοί. Αυτή η σλαβόφιλη πολιτική θα οδηγήσει τους Ρώσους να στηρίξουν συστηματικά τις σωβινιστικές διεκδικήσεις της Βουλγαρίας, κατά τον ύστερο 19ο αιώνα, ενώ οι μπολσεβίκοι θα τάσσονται προνομιακά υπέρ των Βουλγάρων συντρόφων τους ως προς το Μακεδονικό, που το θεωρούσαν κλειδί για να επιτύχουν την περιπόθητη επανάσταση στα Βαλκάνια, που θα έσπαζε την απομόνωση της Σ.Ε.
Έτσι, η απελευθέρωση ενός μέρους της Μακεδονίας από τα ελληνικά στρατεύματα, κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, μεταφραζόταν σε μια ακόμα εκδήλωση του ελληνικού «επεκτατισμού». Ξεχνούσαν, δηλαδή, ότι οι Έλληνες αποτελούσαν την πλειοψηφία στη Μακεδονία ήδη κατά την οθωμανική περίοδο· ότι μετά την κατάληψη της Ανατολικής Ρωμυλίας από τη Βουλγαρία ή του Μοναστηρίου από τη Γιουγκοσλαβία, όπου κατοικούσαν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί, ακολούθησαν ανταλλαγές πληθυσμών όχι μόνο με τους Τούρκους, αλλά και τους Βουλγάρους, με αποτέλεσμα να γίνει συντριπτική η πληθυσμιακή υπεροχή των Ελλήνων.
Η Ελλάδα, η οποία και διέθετε τους πολυπληθέστερους ανταλλαγέντες πληθυσμούς, υπήρξε συνολικά χαμένη και όχι κερδισμένη από τη διευθέτηση που ακολούθησε τους πολέμους της περιόδου 1912-1922. Η ανακίνηση, επομένως, ζητήματος «ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης», στις νέες συνθήκες, όπου οι Σλαβομακεδόνες αποτελούσαν μια μικρή μειονότητα στην ελληνική Μακεδονία, αποτελούσε ανοικτή παραβίαση του κοινού νου, όπως το υπογράμμιζε και ο ΓΓ. του ΚΚΕ Θωμάς Αποστολίδης το 1924. Αυτή η εμμονή τροφοδοτούσε στην πραγματικότητα τον βουλγαρικό επεκτατισμό που, είτε ως «μακεδονισμός», είτε ως βουλγαρική κατοχή κατά τον Β΄ Πόλεμο, επισώρευσε αναρίθμητες ωδίνες στους ελληνικούς πληθυσμούς.
Αλλά και ο βαθιά ριζωμένος μαρξιστικός οικονομισμός λειτουργούσε προς την κατεύθυνση της καταγγελίας του «ελληνικού ιμπεριαλισμού». Το γεγονός δηλαδή ότι οι Έλληνες αστοί και έμποροι κατείχαν έναν προνομιακό οικονομικό ρόλο, ως η κατ’ εξοχήν αστική τάξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο ακόμα και στη Νότια Ρωσία, μετέβαλλε τους Έλληνες σε «ιμπεριαλιστές» [21]!
Ξεχνώντας ότι οι Έλληνες ανήκαν σε ένα κάποτε μεγάλο έθνος, που βρισκόταν κάτω από την οθωμανική κυριαρχία, ότι είχαν υποστεί αναρίθμητες εκατόμβες τους μακρούς αιώνες της σκλαβιάς τους και ότι, τελικώς, το «ξίφος» αποφάσισε υπέρ του πραγματικού επεκτατισμού, του τουρκικού, ενώ η ελληνική παρουσία συρρικνώθηκε δραματικά και στα υπόλοιπα Βαλκάνια, κατά τη διάρκεια του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα.
Όσο για τη στενή, κάποτε, σχέση των Ελλήνων μεγαλεμπόρων με τις δυτικές δυνάμεις, ως οι εμπορικοί ενδιάμεσοί τους στα Βαλκάνια και την Ιωνία, αυτή δεν αναιρούσε τη θέση του ελληνικού λαού ως καταπιεζόμενου έθνους. Και αυτός ο οικονομισμός –σύμφυτος με τον μαρξισμό και θεμελιώδης ιδεολογική σταθερά του σταλινισμού– επεβλήθη σε όλη την αριστερά ανεξαιρέτως και προφανώς λειτουργούσε ως ενισχυτικό της σοβιετικής δυσπιστίας προς τους «Έλληνες», με δεδομένο μάλιστα το γεγονός ότι διέθεταν και το ασθενέστερο κομμουνιστικό κίνημα μέχρι τον Β΄ ΠΠ.
Πάντως, και στις δύο περιπτώσεις, και σε εκείνη των Μαρξ-Ενγκελς και των Λένιν-Στάλιν, η ίδια περιφρόνηση προς τους μικρότερους λαούς, τα δεινά τους και τις επαναστάσεις τους, η ιδία κατά βάθος βαθιά ριζωμένη σωβινιστική λογική είτε δυτικού αγγλο-γερμανικού είτε ρώσικου χαρακτήρα.
[1] Βλ. K. Marx – Fr. Engels [Π. Κονδύλης (εισαγ. επιμ.)], Η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ανατολικό Ζήτημα, Γνώση, Αθήνα 1985.
[2] K. Marx – Fr. Engels [Η Ελλάδα, η Τουρκία, ό.π., σ. 454 (Ένγκελς, επιστολή στον Μπέμπελ 17-11-1885).
[3] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σσ. 423-424 (Επιστολή του Μαρξ στον Vermorel, 27/8/1867).
[4] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σ. 468 (Επιστολή του Ένγκελς στον Fr. A. Sorge, 17.8.1989).
[5] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σσ. 66-67 (Κονδύλης, «Εισαγωγή»), σσ. 214 (Μαρξ, άρθρο στην People’s Paper, 29.10.1853), σ. 428 (Ένγκελς, επιστολή στον Μαρξ 25.8.1876).
[6] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σσ. 98,122 (Ένγκελς, άρθρα στη Νew York Daily Tribune, στις 7.4.1853 και στις 21.4.1853).
[7] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σ. 81 (Ένγκελς, Northern Star, 4.4.1846).
[8] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σ. 86 (Κ. Μαρξ-Φρ. Ένγκελς, Neue Rheinische Zeinung, Φεβρουάριος 1850).
[9] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σ. 89 (Ένγκελς, επιστολή στον Μαρξ 9.3.1853).
[10] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σ. 111 (Ένγκελς, Νew York Daily Tribune, 12.4. 1853. βλ και 19.4ή στις 21.4 στην ίδια εφημερίδα καθώς και Μαρξ στην ίδια εφημερίδα 19 .7. και 5. 8.1853).
[11] K. Marx – Fr. Engels., ό.π., σ. 157 (Μαρξ, στη Νew York Daily Tribune, στην ίδια εφημερίδα 5. 8. 1853).
[12] Πέρρυ Άντερσον, Ο δυτικός μαρξισμός, Κέδρος, Αθήνα 2005.
[13] K. Marx – Fr. Engels, ό.π., σ. 454 (Ένγκελς, επιστολή στον Μπέμπελ 17-11-1885).
[14] Βλ. A. Skacko, «Armenija: na predstyascej Konferencii» (Η Αρμενία στην προκαταρκτική Συνδιάσκεψη), Zisn nacional’ nostej, 6(104) 1921, σ. 2, πρτθ. από τον Paul Dumont, Κεμάλ, ο δημιουργός της νέας Τουρκίας, Κούριερ Εκδοτική, Αθήνα 1998, σσ. 129, 230.
[15] Paul Dumont, Κεμάλ, ό.π., σσ. 131, 132,145,146.
[16] Βλ. Γ. Καραμπελιάς (επιμ.), Η αριστερά και το ανατολικό ζήτημα (Σκληρός, Γληνός Δραγούμης), Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1998· Παναγιώτης Νούτσος, Νίκος Γιαννιός, τυπωθήτω/Γιώργος Δαρδανός, Αθήνα 1997.
[17] Πρόκειται για μια σταθερά της ρωσικής πολιτικής, από τον τσάρο Αλέξανδρο μέχρι τον… Πούτιν. Ο τσάρος Αλέξανδρος, σύμφωνα με τον Καποδίστρια, δίσταζε να παρέμβει εναντίον της Τουρκίας το 1815-1816, δίοτι φοβόταν τις αντιδράσεις των μουσουλμανικών πληθυσμών της ρωσικής αυτοκρατορίας (βλ. Γ. Καραμπελιάς, 1821, Η παλιγγενεσία, Αθήνα 2015, ΕΕ, σ 279. ). Και σήμερα, και στην πολιτική του Πούτιν έναντι της Τουρκίας, προφανώς κάποιο ρόλο (sic) διαδραματίζουν τα 25 εκατομμ. μουσουλμάνων της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
[18] Βλ. σχετικά, Χέλμουτ Γκρούμπερ, Επανάσταση στην Ευρώπη (1917-1923), Κομμούνα, Αθήνα 1985, Μέρος ΙV, «1923, Το τέλος της παγκόσμιας επανάστασης, ο Βουλγαρικός Ιούνης και ο Γερμανικός Οκτώβρης», σσ. 239-304· Joseph Rothschild, TheCommunist Party Of Bulgaria: Origins And Development 1883-1936, Columbia UP, Νέα Υόρκη 1959.
[19] Πράγματι, οι αποφάσεις της ΚΔ δεν είχαν συμβουλευτικό χαρακτήρα, η Διεθνής ήταν το παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κόμμα, και τα κατά τόπους εθνικά κόμματα ήταν υποχρεωμένα να εφαρμόζουν απαρέγκλιτα τις εντολές της.
[20] Βλ. Αλέξανδρος Δάγκας, Γιώργος Λεοντιάδης, Κομιντέρν και μακεδονικό ζήτημα, Το ελληνικό παρασκήνιο, 1924, Επίκεντρο, Αθήνα 2008· «Τρίτο Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ(ΚΚΕ)» – Πρακτικά, Ιστορικό Τμήμα ΚΕ του ΚΚΕ.
[21] Βλ. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ τόμος 1919-1949, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012.                                ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ     ΕΔΩ

Επίσκεψη Διοικητή ΔΑΕ στο ΚΕΦΣΚΥ

• Νέα ΠΑ

Την Τετάρτη 21 Αυγούστου 2019, ο Διοικητής της Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαίδευσης (ΔΑΕ), Υποπτέραρχος (Ι) Κωνσταντίνος Γιάνναρος, επισκέφτηκε το Κέντρο Εκπαίδευσης Φρουρών Σκύλων (ΚΕΦΣΚΥ), όπου τον υποδέχθηκε ο Διοικητής του, Αντισμήναρχος (ΕΑ) Μιχαήλ Παπαδόπουλος.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του ο Διοικητής ΔΑΕ ενημερώθηκε για τα τρέχοντα θέματα της Μονάδας, την εξέλιξη των στρατιωτικών σκύλων του προγράμματος Αναπαραγωγής και περιηγήθηκε στις εγκαταστάσεις της.

1 από 5

           ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ    ΕΔΩ

Κύπρος, 2019: Οι νέες προσπάθειες «επίλυσης»…

Στην επόμενη διαπραγμάτευση που προετοιμάζεται πρέπει να διασφαλιστεί μια ενιαία εθνική στρατηγική.

• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• 
  
• 
  

• Λεωνίδας Κουμάκης Νομικός, Συγγραφέας. Μέλος του International Hellenic Association (IHA)

Kreativorks via Getty Images

Αποτελεί κοινή πλέον διαπίστωση πως το Κυπριακό «πρόβλημα» αποτελεί ένα χαρακτηριστικό κατεξευτελισμό της διεθνούς νομιμότητας από τους ίδιους τους νικητές του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίοι καθιέρωσαν τους κανόνες της διεθνούς έννομης τάξης.
Μια πρώην κακομαθημένη «ερωμένη» της Δύσης (Τουρκία), παρ΄ όλο που παρέμεινε «ουδέτερη» καθ΄ όλη τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου παζαρεύοντας την συμμετοχή της στο πλευρό του ενός ή του άλλου αντιμαχόμενου ανάλογα με τα ανταλλάγματα που θα έπαιρνε κυρίως σε βάρος της Ελλάδος, πέτυχε να ικανοποιεί, για ολόκληρες δεκαετίες, διάφορους στόχους του Παντουρκισμού (1), δηλαδή της ιδεολογίας του Τουρκικού επεκτατισμού με τα «γαλάζια σύνορα», «τα σύνορα της καρδιάς» και διάφορες άλλες φαντασιώσεις.
Μεταξύ άλλων, το 1974 εισέβαλε στην Κυπριακή Δημοκρατία την οποία υποτίθεται πως θα προστάτευε με την «συνθήκη των εγγυήσεων» (Ζυρίχης-Λονδίνου) με την πλήρη μάλιστα υποστήριξη και ανοχή των μεγάλων δυνάμεων και των συμμάχων μας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τρεις μέρες πριν από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Τούρκος πρωθυπουργός της εισβολής Μπουλέντ Ετσεβίτ πήγε στο Λονδίνο και ζήτησε την «από κοινού» εισβολή μαζί την Βρετανία. Οι Βρετανοί δεν έκριναν αναγκαίο κάτι τέτοιο, καθοδηγώντας την Τουρκία να εισβάλλει μόνη της, τονίζοντας ιδιαίτερα την αυτονόητη ανάγκη προστασίας των βρετανικών βάσεων του νησιού. Συμφώνησαν μάλιστα να «εμποδίσουν» τις αντιδράσεις των ελληνικών δυνάμεων, ώστε η τουρκική εισβολή να έχει σίγουρη επιτυχία!
Πρόφαση της Τουρκικής εισβολής, η δήθεν «προστασία» του 18% του Κυπριακού μουσουλμανικού πληθυσμού αλλά και της δήθεν «αποκατάστασης της τάξης» που πρόβλεπε η Συνθήκη Εγγυήσεως. Με αυτές ακριβώς τις προφάσεις, η Τουρκία κατέλαβε από το 1974 το 40% του Κυπριακού εδάφους και στρογγυλοκάθισε στο νησί δημιουργώντας και συντηρώντας ακόμα το μοναδικό «τείχος του αίσχους» σε ολόκληρη την Ευρώπη! 
Έκτοτε, ιδιαίτερα  μετά το 1990, όταν επί Προεδρίας Γιώργου Βασιλείου οι Βρετανοί πέτυχαν να καταγραφεί στο ψήφισμα 649/1990 η τουρκο-βρετανική επιδίωξη της διχοτόμησης του νησιού με την δήθεν «λύση» της Δι-κοινοτικής, Δι-ζωνικής Ομοσπονδίας (2) ξεκίνησαν   αλλεπάλληλες προσπάθειες να «νομιμοποιηθεί» επίσημα η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο με διάφορες «διαπραγματεύσεις» (ξεκινώντας με τις βρετανικές «Ιδέες Μπούτρος Μπούτρος - Γκάλι» το 1992 μέχρι το «Σχέδιο Ανάν» το 2004) αλλά   όλες κατέληξαν σε πλήρη αποτυχία λόγω της εμμονής της Τουρκίας να επιβάλλει την μόνιμη παρουσία της στο νησί, από την οποία παραιτήθηκε πανηγυρικά με τα άρθρα 20 και 27 της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923, με την απαραίτητη πάντα Βρετανική υποστήριξη.
Το 2019 η Τουρκία περικύκλωσε από την θάλασσα με τακτικές Σομαλών πειρατών ολόκληρη την Κύπρο, πραγματοποιεί εικονικές «γεωτρήσεις» στην Κυπριακή ΑΟΖ θριαμβολογώντας πως βρήκε (τάχα) φυσικό αέριο προκειμένου να αυξήσει την πίεση, «εισέβαλε» στην Αμμόχωστο – την  πόλη-φάντασμα από την οποία εκδιώχτηκαν οι Ελληνοκύπριοι κάτοικοί της παρά τα σχετικά ψηφίσματα και τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, για να εξετάσει (δήθεν) «επενδυτικά σχέδια» και άρχισε να απειλεί συνεχώς με εμπρηστικές δηλώσεις που θυμίζουν έντονα ένα αλυσοδεμένο μαντρόσκυλο να γαυγίζει ακατάπαυστα.
Μέσα στο κλίμα αυτό, ανακοινώθηκε ότι προγραμματίζεται στην Νέα Υόρκη, στις 28 Σεπτεμβρίου 2019, μια συνάντηση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη με τον Μουσταφά Ακιντζί, εκλεγμένο εκπρόσωπο των Κυπρίων μουσουλμάνων στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας παρουσία του Γενικού Γραμματέα του Ο.Η.Ε.
Για την ενίσχυση των πιθανοτήτων επιτυχούς κατάληξης της συνάντησης αυτής, η ειδική απεσταλμένη του Γ.Γ. των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό Τζέιν Χολ Λουτ προετοιμάζει το έδαφος προωθώντας μια τελική συμφωνία όσον αφορά τους «όρους αναφοράς» (θέματα ουσίας και διαδικασίας) πριν από την συνάντηση της Νέας Υόρκης. Για τον σκοπό ακριβώς θα βρεθεί στην Κύπρο στις αρχές Σεπτεμβρίου με στόχο η συνάντηση της Νέας Υόρκης στο τέλος Σεπτεμβρίου 2019 να οδηγήσει σε μια νέα, τελική πενταμερή διάσκεψη τύπου Κραν Μοντανά, στις αρχές του 2020.
Η καθολική και πλήρης διπλωματική απομόνωση της Τουρκίας, η έλλειψη ισχυρής υποστήριξης στην οποία ήταν μαθημένη η Τουρκία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αδιέξοδοι παληκαρισμοί με δήθεν γεωτρήσεις και οι εμπρηστικές δηλώσεις για ανύπαρκτα «δικαιώματα» χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα οδηγούν, αργά ή γρήγορα, την Τουρκία σε υπαναχώρηση από τις ανελαστικές θέσεις που διατύπωσε στην διάσκεψη Κραν Μοντανά, στις αρχές Ιουλίου 2017.
Μόλις το βράδυ της 19ης Αυγούστου 2019 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με εντυπωσιακή δήλωση του προς την ιστοσελίδα του Μιχάλη Ιγνατίου των ΗΠΑ (Hellas Journal) και στο Ελληνικό κανάλι ΟΡΕΝ, «απαιτεί από την Τουρκία να τερματίσει άμεσα τις παράνομες δραστηριότητές της και να απομακρύνει το γεωτρύπανο Yavuz από τα χωρικά ύδατα της Κυπριακής Δημοκρατίας». 
Επίσημα, η Κυπριακή Δημοκρατία δηλώνει πως «θα πρέπει όλοι να αντιληφθούν, αναλογιζόμενοι τις τεράστιες δυνατότητες που θα προσφέρει η επανένωση για το σύνολο των νόμιμων και μόνιμων Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων,  ότι το συμφέρον της Κύπρου είναι η πραγματική ανεξαρτησία, χωρίς ξένους εγγυητές, στρατό και επεμβάσεις».
Από την πλευρά της Τουρκίας, αποτελεί συνήθη διαπραγματευτική τακτική να εκτοξεύει ακραίες απειλές  ώστε να αποσπάσει οφέλη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Π.χ. στην Συρία ο Ρ. Τ. Ερντογάν από τις αρχές του 2018 μέχρι σήμερα, έχει ανακοινώσει πομπωδώς  οκτώ φορές πως τάχα «ξεκινάει ανά πάσα στιγμή η εισβολή τουρκικού στρατού στην βορειοανατολική Συρία», χωρίς όμως κάνει ούτε ένα βήμα! Μόλις μάλιστα παρατηρήθηκαν κινήσεις μιας τουρκικής φάλαγγας σε περιοχή της βόρειας Συρίας (Ιντλίμπ, 20/8/2019) άρχισαν οι βομβαρδισμού στόχων που βρίσκονταν πολύ κοντά στις τουρκικές θέσεις από ρωσικά αεροσκάφη, με αποτέλεσμα οι τουρκικές δυνάμεις να παραμείνουν στις θέσεις τους, σαν στήλες άλατος!
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι Τουρκικές εισβολές στην Συρία («Ασπίδα του Ευφράτη» - 24 Αυγούστου 2016 και «Κλάδος Ελαίας»(!) - Ιανουάριος-Μάρτιος 2018), έγιναν με ρητή συγκατάθεση Ρωσίας και Αμερικής και προφανή στόχο την καλύτερη δυνατή παγίδευση του τουρκικού στρατού στον βάλτο της Συρίας, στον οποίο καθημερινά παρατηρούνται εφιαλτικές τακτικές αντάρτικου από Κουρδικές δυνάμεις.
Η κατάληψη από Συριακές δυνάμεις της Χαν Σεϊχούν (σημαντικό αστικό κέντρο στο νότιο τμήμα της επαρχίας Ιντλίμπ), ο εγκλωβισμός δεκάδων Τούρκων στρατιωτών στο Morek και η αναχαίτηση τουρκικών F-16 που προσπάθησαν να τους απεγκλωβίσουν από ρωσικά  μαχητικά Su-35S (20 Αυγούστου 2019), η ρωσική δήλωση πως «καμιά επιχείρηση στην Συρία δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έγκριση της Συρίας» (16 Αυγούστου 2019) δείχνουν ξεκάθαρα ποιος έχει τον αποφασιστικό λόγο μέσα στον βάλτο της Συρίας.
Στο Κυπριακό «μέτωπο» η Τουρκία είναι βέβαιο πως, όσες θεωρητικές υποχωρήσεις και να κάνει, θα επιμένει στην εύρεση μιας κερκόπορτας από την οποία θα μπορεί να ελέγχει ολόκληρη την Κύπρο.
Ήδη ο τουρκικός τύπος μιλάει για την «απαραίτητη» πολιτική ισότητα (του 18% του Κυπριακού πληθυσμού με το 82% του Κυπριακού πληθυσμού)  και η αποτελεσματική συμμετοχή στις αποφάσεις. Μια πιθανή «πολιτική ισότητα» του 18% του Κυπριακού πληθυσμού με το 82%,  σε συνδυασμό με την τουρκολαγνία κάποιων Ελλήνων και Κυπρίων, για λόγους που μόνο μια ψυχανάλυση μπορεί να εντοπίσει, θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στον πλήρη έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους πιο σκοτεινούς ισλαμιστές της Τουρκίας!
Συμπέρασμα: Οι Κύπριοι των ελεύθερων περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχουν καμιά απολύτως αντίρρηση να ξανά-αγκαλιάσουν όλους τους μουσουλμάνους Κύπριους που επιθυμούν να ζήσουν ειρηνικά σαν ευρωπαίοι πολίτες, σε ένα κράτος – μέλος της ενωμένης Ευρώπης. Το απέδειξαν μάλιστα και στην πράξη,  όταν στις 31 Μαΐου 2019, εξέλεξαν σαν έναν από τους έξη Ευρωβουλευτές της Κυπριακής Δημοκρατίας τον μουσουλμάνο Κύπριο Νιαζί Κιζιλγιουρέκ – για πρώτη φορά μετά την δεκαετία του 1960!
Υπάρχουν πολλοί Κύπριοι μουσουλμάνοι που πιστεύουν στην ενωμένη, Ευρωπαϊκή Κύπρο όπως ο δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ ο οποίος καταδιώκεται από το κατοχικό καθεστώς για την φωνή της απλής λογικής που διατυπώνει καθημερινά με μεγάλο θάρρος.
Άλλωστε, οι Κύπριοι πολίτες των κατεχομένων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας γνώρισαν από πρώτο χέρι τα «αγαθά» της τουρκικής εισβολής και κατοχής, εδώ και δεκαετίες. Για τον λόγο αυτό αποτελούν ένα πολύ ισχυρό ρεύμα μέσα στην κατεχόμενη Κύπρο που αντιστέκεται σθεναρά στο τεράστιο τσουνάμι των εποίκων που εξαπέλυσε η Τουρκία, επιθυμώντας διακαώς την επανένωση του νησιού.
Ηγεωπολιτικήκατάσταση που διαμορφώθηκε μετά την ανακάλυψη τεράστιων αποθεμάτων φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ανάμειξη των μεγαλύτερων (και πανίσχυρων) εταιριών εξόρυξης στην αξιοποίηση του Κυπριακού φυσικού πλούτου σε συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, την αδιέξοδη νέο – οθωμανική στρατηγική του Ερντογανισμού που οδηγεί την Τουρκία σε διπλωματική απομόνωση και μεγάλες περιπέτειες, διαμορφώνουν την καλύτερη δυνατή συγκυρία για τα συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου, ώστε  στην επόμενη διαπραγμάτευση που προετοιμάζεται, να διασφαλιστεί μια ενιαία εθνική στρατηγική που θα απαιτεί:  

• Αποχώρηση όλων των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο. 
• Ολοσχερή κατάργηση του συστήματος των δήθεν «εγγυήσεων» που δίνει προφάσεις σε κάθε επιδρομέα.
• Απόσυρση των εποίκων που εστάλησαν στην κατεχόμενη Κύπρο από τα βάθη της Ανατολής & προαιρετική επιστροφή των Κυπρίων πολιτών που εκδιώχτηκαν από τις εστίες τους με το φασιστικό προσωπείο ενός αποκρουστικού απαρτχάιντ.
• Ένα ενιαίο Ευρωπαϊκό και δημοκρατικό κράτος, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους ανεξαιρέτως τους νόμιμους πολίτες του, χωρίς αντιδημοκρατικούς και ρατσιστικούς διαχωρισμούς που χαρακτηρίζουν τον Μεσαίωνα και όχι την Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών εν έτη 2020 μ.Χ.
• Κεντρική Κυβέρνηση με πλήρη εξουσία και ευθύνη χωρίς υποσημειώσεις ή «πονηρές» εξαιρέσεις.
• Πλήρη εφαρμογή όλων των κανόνων του Ευρωπαϊκού κεκτημένου σε οποιαδήποτε συμφωνία.

Σε μια ανάλογη σωστή και αναγκαία εθνική στρατηγική πρέπει να εμπνέουν τα διαχρονικά λόγια του παλαίμαχου Κύπριου αγωνιστή Βάσου Λυσαρίδη: «Αν  εθελούσια δεν γονατίσεις, ακόμη και νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν»!

____________________________________________________
1 Παντουρκισμός, η ιδεολογία του Τουρκικού επεκτατισμού. Βλ.«Το Θαύμα – Μια πραγματική ιστορία», έκδοση 2008, σελίδα 167 και επόμενες. Διαβάστε εντελώς δωρεάν, στην online βιβλιοθήκη του ΙΗΑ, ολόκληρη την Αγγλική έκδοση του βιβλίου.
2 Δήλωση του Κενάν Εβρέν, προέδρου Τουρκικής Δημοκρατίας, 12 Φεβρουαρίου 1990, εφημερίδα Σημερινή : «Στόχος της εισβολής ήταν η δημιουργία μιας ομοσπονδίας στην Κύπρο. Η επιχείρηση ήταν επιτυχής, όμως η δημιουργία της ομοσπονδίας στο τραπέζι (των διαπραγματεύσεων) ακόμα δεν έγινε κατορθωτή. Ο στόχος αυτός παραμένει απραγματοποίητος».
3 Ο αρθρογράφος ευχαριστεί θερμά την εδρεύουσα στην Βρετανική πρωτεύουσα συγγραφέα, ερευνήτρια και δημοσιογράφο Κυρία Φανούλα Αργυρού για το πολύτιμο υλικό που έθεσε φιλικά στην διάθεση του.             ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ    ΕΔΩ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ: 5 ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

Νίκος Χειλαδάκης ·

5/5 (1)

Γράφει Συντακτική Ομάδα Χειλαδάκη
Ορισμένες θεωρίες συνωμοσίας είναι απολύτως παράλογες – αλλά πραγματικές μυστικές κοινωνίες που έχουν μυστηριώδη επίδραση στον κόσμο έχουν υπάρξει εδώ και αιώνες.

Εδώ είναι ο κατάλογος των πέντε πιο γνωστών και ισχυρότερων μυστικών κοινωνιών που εκτελούν παράξενα τελετουργικά και κάνουν την επιχείρησή τους πίσω από κλειστές πόρτες.
1.      Το κρανίο και τα οστά

Ιδρύθηκε: 1832

Ιδρυτής: Frederick Ellsworth Mather, Τιμόθευ Μίλερ, Γουίλιαμ Χάντινγκτον Ράσελ, Αλφόνσο Ταφτ και Γιώργος Ingersoll Wood

Από πού; Yale Πανεπιστήμιο σε ένα κτίριο που ονομάζεται «Tomb».

Γιατί; Η μυστική κοινωνία ιδρύθηκε μετά από διαμάχη μεταξύ αρκετών συσκέψεων συζητήσεων στο Yale.

Διάσημοι υπόνοιες μέλη: John Kerry, George Bush και William Taft

Φόβοι: Επειδή τα μέλη γνωστά ως Bonesmen χρησιμοποιούν τη δύναμή τους και επηρεάζουν τους δεσμούς για να επιτύχουν την τάξη της αμερικανικής ελίτ.

Οι πιο διάσημες θεωρίες συνωμοσίας: η ομάδα κατηγορήθηκε για τα πάντα, από την ατομική βόμβα μέχρι τη δολοφονία του Κένεντι.

2.      Illuminati

Ιδρύθηκε: 1776

Ιδρυτής: Adam Weishaupt

Από πού; Γερμανία

Γιατί; Δημιουργήστε κοσμικές κοινωνίες στην Ευρώπη.

Διάσημοι ύποπτοι μέλη: ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Τζέι Ζ, η Μαντόνα και η Beyonce

Ανησυχεί γιατί: Οι φήμες το έχουν ότι η ψυχαγωγία και η μουσική βιομηχανία έχουν διεισδύσει από τα μέλη Illuminati που χρησιμοποιούν τα μέσα για να πλύση εγκεφάλου τις μάζες.

Γνωστές θεωρίες συνωμοσίας: Η ομάδα διαλύθηκε μετά τη Γαλλική Επανάσταση από τις γερμανικές αρχές. Οι σύγχρονοι θεωρητικοί συνωμοσίας, ωστόσο, υποστηρίζουν ότι η ομάδα έχει επιβιώσει και τώρα ενεργεί ως μια απειλητική σκιά κυβέρνηση που ελέγχει την παγκόσμια οικονομία και την πολιτική κατά την κρίση της.

Πολλά μέλη της μουσικής βιομηχανίας υποτίθεται ότι είναι μέλη Illuminati
3.      Οι Ελευθεροτέκτονες

Ιδρύθηκε: 1717

Ιδρυτής: Τέσσερις Αγγλικές Lodges

Από πού; Λονδίνο

Γιατί; Αυτογνωσία μέσω συμμετοχής σε μια σειρά τελετών που διδάσκουν.

Διάσημα υποψήφια μέλη: Γιώργος Ουάσιγκτον, Μπέντζαμιν Φράνκλιν, Ουίνστον Τσόρτσιλ, Μότσαρτ, Χάρι Χουντίνι

Φοβούνται γιατί: Η ομάδα όλων των ανδρών έχει έξι εκατομμύρια μέλη παγκοσμίως, όλοι τους είναι ισχυρά μέλη της κοινωνίας.

Οι πιο διάσημες θεωρίες συνωμοσίας: Οι Τεκτονίτες σχεδίασαν τις πυραμίδες, σχεδίαζαν τη Γαλλική Επανάσταση και κράτησαν τη φλόγα ζωντανή για τους Ιππότες των Ναών.
Ποιοι είναι οι Τεκτονίτες;
Τι είναι η Μασωνία; (Ιστορική διάλεξη Χρήστου Μανέα,1990)

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΣΟΝΙΑ

ΦΩΤΙΕΣ ΜΑΤΙ ΑΤΤΙΚΗΣ | “ Η αλήθεια που ποτέ δεν παρατήρησες …»

Η ΜΑΣΟΝΙΑ ΔΙΟΙΚΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ – ΜΕΡΟΣ Β΄

4.      Bohemian Grove

Ιδρύθηκε: 1872

Ιδρυτής: Χένρι Έντουαρντς

Από πού; Λεωφόρος Βοημίας, Μόντε Ρίο, Καλιφόρνια

Γιατί; Μια συνάντηση των πλουσίων και ισχυρών για να ξεφύγουν από τη «συνοριακή κουλτούρα» – ή τα ασυγκράτητα συμφέροντα των απλών ανθρώπων.

Διάσημοι ύποπτοι: Bill Clinton, Ronald Reagan και Richard Nixon

Φοβούνται γιατί: Οι συμμετέχοντες ισχυρίζονται ότι είναι εκεί για κοινωνικούς λόγους, αλλά πολλοί πιστεύουν ότι οι συναντήσεις θα χρησιμοποιηθούν για σκοτεινότερους λόγους.

Γνωστή θεωρία συνωμοσίας: Ο σχεδιασμός του έργου του Μανχάταν – η πρώτη πυρηνική βόμβα στον κόσμο – έχει αποδειχθεί αληθινό

Οι πρώην πρόεδροι των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν και Ρίτσαρντ Νίξον στο Βοημίας Bohemian Grove
5.      Ομάδα Bilderberg

Ιδρύθηκε: 1954

Ιδρυτής: Η ολλανδική βασιλική οικογένεια

Από πού; Κάτω Χώρες

Ένοπλος φρουρός μπροστά στο συνέδριο Bilderberg
5 Real Secret Societies That Control The World

Γιατί; Συγκεντρώστε τους ηγέτες της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης για να προωθήσετε τις σχέσεις ΗΠΑ-Ευρώπης και τη συνεργασία σε πολιτικά, οικονομικά και αμυντικά θέματα.

Διασημότερα υποτιθέμενα μέλη: η Άνγκελα Μέρκελ, ο Μπιλ Κλίντον, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Τόνι Μπλερ, ο Ντέιβιντ Κάμερον και η Μάργκαρετ Θάτσερ
Ανησυχεί γιατί: Τα πράγματα που συζητούνται στις ετήσιες συναντήσεις της ομάδας δεν θα δημοσιευθούν και οι δημοσιογράφοι που έχουν προσπαθήσει να πάρουν συνέντευξη από τους συμμετέχοντες έχουν συλληφθεί.Οι πιο διάσημες θεωρίες συνωμοσίας: Η ομάδα καθοδηγείται από τους Ναζί, προσπαθεί να επιβάλει μια παγκόσμια κυβέρνηση και οδηγεί το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ.
Για την πραγματοποίηση μιας «νέας παγκόσμιας τάξης» είναι απαραίτητοι τρεις παγκόσμιοι πόλεμοι!

ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗ
www.nikosxeiladakis.gr            ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ   ΕΔΩ

Η γέννηση και ο θάνατος του υπερσύγχρονου εργοστασίου αυτοκινήτων στον Βόλο: Ετσι καταστράφηκε η Ελλάδα

H μεταπολεμική περίοδος στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, χαρακτηρίστηκε από ταχύτατη παραγωγική ανάπτυξη σε όλους τους τομείς.
Έως τα μέσα της δεκαετίας του ’70 η χώρα διέθετε ελαφριά και βαριά βιομηχανία, εξαγωγική σε πολύ μεγάλο βαθμό, με την ανέλιξη εμβληματικών επιχειρήσεων, όπως η Χαλυβουργική, η «Α.Γ. Πετζετάκις Α.Ε.», η «Ιζόλα», η Πειραϊκή Πατραϊκή και η «Softex» να εκτοξεύουν τους δείκτες της ανάπτυξης και να εμπνέουν εκατοντάδες επίδοξους επενδυτές.
Ήταν η εποχή που έγινε και το πιο φιλόδοξο βήμα στον τομέα της βαριάς βιομηχανίας, η τελευταία μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας να αποκτήσει δική της αυτοκινητοβιομηχανία. Το 1976, ο Νίκος Ι. Θεοχαράκης, ιδιοκτήτης πρατηρίου υγρών καυσίμων έως τότε, αποφάσισε να επεκτείνει τις δραστηριότητες του στην παραγωγή οχημάτων.
Η οικογένεια Θεοχαράκη ίδρυσε την ΤΕΟΚΑΡ Ε.Π.Ε και η πρώτη μονάδα άνοιξε στο Αιγάλεω, κατασκευάζοντας τις κιβωτάμαξες των ελαφρών φορτηγών Datsun Pick-Up. Η ελληνική «έκδοση» της κιβωτάμαξας είχε μια τροποποίηση σε σχέση με την πρότυπη ιαπωνική, την ανυψωμένη βάση της ώστε να αυξάνεται ο ωφέλιμος χώρος στο εσωτερικό.
Το 1978 η εταιρεία τέθηκε σε νέες βάσεις και έτσι ξεκίνησαν τα σχέδια για την ανέγερση μεγάλης μονάδας συναρμολόγησης στον Βόλο, ενώ η ΤΕΟΚΑΡ Ε.Π.Ε. μετατράπηκε σε ΑΕ. Το πλάνο ήταν μεγαληπέβολο και το επόμενο βήμα το κατέδειξε.
Η οικογένεια Θεοχαράκη πρότεινε στη Nissan τη δημιουργία εργοστασίου συναρμολόγησης στην Ελλάδα, σε μια εποχή που η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία είχε 48 μονάδες σε όλο τον κόσμο, από τις οποίες οι περισσότερες ήταν θυγατρικές.
Οι ανεξάρτητες ήταν ελάχιστες και οι ιδιοκτήτες τους, όπως στην περίπτωση Θεοχαράκη, ήταν τοπικοί επιχειρηματίες, οι οποίοι διατηρούσαν πλήρως τον μετοχικό έλεγχο της επιχείρησης και η συνεργασία με τη Nissan περιοριζόταν σε τεχνικά θέματα.
Μπορεί η ελληνική αγορά να ήταν μικρή, ωστόσο η πρόταση του Θεοχαράκη προσέφερε στη Nissan την ευκαιρία να διασφαλίσει το μερίδιο της στην ευρύτερη ευρωπαϊκή αγορά.
Με τη συγκατάθεση της Nissan, έδρα της μονάδας συναρμολόγησης επιλέχθηκε ο Βόλος διότι πληρούσε μια σειρά από προϋποθέσεις, όπως η ύπαρξη λιμανιού που διασφάλιζε την εισαγωγή εξαρτημάτων από την Ιαπωνία και η ίση απόσταση από τα δύο σημαντικά εμπορικά κέντρα της χώρας, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Οι εγκατάστασεις παραγωγής κατελάμβαναν 16.500 τ.μ., σταδικά όμως επεκτάθηκαν και η έκταση τους ανήλθε σε 35.000 τ.μ.
Οι κυριότερες εργασίες που εκτελούνταν μέσα στον χώρο του εργοστασίου ήταν: η συναρμολόγηση των μεταλλικών μερών, βαφή, τοποθέτηση των διακοσμητικών τμημάτων, συναρμολόγηση του πλαισίου και ο τελικός έλεγχος για τις απαραίτητες διορθώσεις, που απαιτούσαν οι τυχούσες ατέλειες.
Το πιο εντυπωσιακό τμήμα του εργοστασίου ήταν το βαφείο – ένα από τα πλέον σύγχρονα της Ευρώπης, στο οποίο είχε δοθεί πολύ μεγάλη σημασία στην αντισκωριακή προστασία του αμαξώματος.
Η συναρμολόγηση ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1980 με το ελαφρύ φορτηγό Datsun Pick Up 1600, ενώ σύντομα ακολούθησε το επιβατηγό Datsun Cherry. Το πρώτο έτος λειτουργίας (1980) συναρμολογήθηκαν 4.685 αυτοκίνητα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων αφορούσε σε ελαφρά φορτηγά.
Τα οχήματα εισάγονταν από την Ιαπωνία σε φάση προσυναρμολόγησης. Στα ελαφριά φορτηγά η κιβωτάμαξα κατασκευαζόταν είτε πανομοιότυπη προς το ιαπωνικό πρότυπο είτε τροποποιημένη.
Χαρακτηριστικό της ΤΕΟΚΑΡ Α.Β.Ε.Ε. ήταν η συνεχής βελτίωση των εγκαταστάσεων, βάσει των τελευταίων τεχνολογιών και των ιαπωνικών μεθόδων παραγωγής, οι οποίες τροποποιήθηκαν και προσαρμόστηκαν στα εγχώρια δεδομένα.
Το 1986 η ηλεκτροσυγκόλληση των μερών του αμαξώματος αυτοματοποιήθηκε, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 εφαρμόστηκε ρομποτικό σύστημα για τη συναρμολόγηση του αμαξώματος, το οποίο συγκροτήθηκε από τη διεύθυνση της επιχείρησης χωρίς τη συνεργασία των Ιαπώνων.
Το ρομποτικό σύστημα της Nissan ήταν συγκροτημένο για παραγωγή μεγάλης κλίμακας και ως εκ τούτου έκρινε ότι η εφαρμογή του στην Ελλάδα θα ήταν ασύμφορη.
Οι Έλληνες επιχειρηματίες απευθύνθηκαν στη μεγαλύτερη εταιρεία κατασκευής ρομπότ στον κόσμο, την ιαπωνική FANUK Ltd, από την οποία προμηθεύτηκαν τα απαραίτητα μηχανήματα, που έδωσαν μεγαλύτερη ευελιξία στην παραγωγή και διευκόλυναν τη διαδοχική κατασκευή αμαξωμάτων διαφορετικών οχημάτων, διατηρώντας παράλληλα την ποιότητα σε σταθερό επίπεδο.
Πέραν της συναρμολόγησης, το εργοστάσιο έφτασε να κατασκευάζει τα καθίσματα και τα μεταλλικά μέρη της κιβωτάμαξας των ελαφρών φορτηγών.
Η παραγωγή προσαρμοζόταν στα καινούργια μοντέλα της ιαπωνικής αυτοκινητοβιομηχανίας χωρίς χρονική υστέρηση, ταυτόχρονα με την υπόλοιπη Ευρώπη. Κατά τις εκτιμήσεις της μητρικής Nissan, η ΤΕΟΚΑΡ βρισκόταν στην πρώτη θέση μεταξύ όλων των μονάδων συναρμολόγησης που λειτουργούσαν παγκοσμίως με το δικό της brand και αποτελούσε πρότυπο διεθνώς.
Ενδεικτικό είναι ότι ο ιαπωνικός κολοσσός έστειλε επανειλημμένα σε αυτήν τεχνικούς άλλων χωρών για εκπαίδευση στον Βόλο, ενώ το 1986 έκανε επίσημη πρόταση στην οικογένεια Θεοχαράκη για την από κοινού ίδρυση μεγαλύτερου εργοστασίου συναρμολόγησης στην Ελλάδα, προκειμένου να αποκτήσει «γερή» βάση στην ευρωπαϊκή αγορά.
Το Βόλο επισκέφτηκε τότε ο ίδιος ο πρόεδρος της Nissan Γιουτάκα Κούμε, ο οποίος αντιλήφθηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ότι το άνοιγμα στην Ευρώπη, μέσω Βόλου, που σχεδίαζε ήταν εντελώς ανεπιθύμητο από την ελληνική κυβέρνηση! 
Μετά την πρώτη ξενάγηση, ξεκίνησαν οι διαβουλεύσεις κι εκεί οι Ιάπωνες ρώτησαν να μάθουν ποιος από τους παρισταμένους είναι ο δήμαρχος Βόλου, για να ακούσουν έκπληκτοι ότι ο δήμαρχος αποφάσισε να μην παραβρεθεί στη συνάντηση!
Την εποχή εκείνη που η ελληνική εκδοχή του σοσιαλισμού ήταν στο φόρτε της, κάθε επαφή με εκπροσώπους του διεθνούς καπιταλισμού ήταν περίπου μιασματική για έναν σοσιαλιστή εκπρόσωπο της αυτοδιοίκησης (και όχι μόνο).
Ο πρόεδρος της Nissan δεν έγινε δεκτός από κανένα κυβερνητικό στέλεχος, με την τότε υφυπουργό Βιομηχανίας Βάσω Παπανδρέου να έχει προφανώς πολύ σημαντικότερες δουλειές. 
Την ίδια στιγμή Μάργκαρετ Θάτσερ έκανε τον… κόπο να ταξιδέψει έως το Βόλο, έχοντας πληροφορηθεί τα σχέδια της πολυεθνικής εταιρίας για μια μεγάλη πανευρωπαϊκή επένδυση. 
Την 2η ημέρα της παραμονής των Ιαπώνων στη Θεσσαλία, εμφανίστηκαν 2 λιμουζίνες της αγγλικής πρεσβείας. Συνοδεία διπλωματών, η πρωθυπουργός της Βρετανίας συνομίλησε με την γιαπωνέζικη αντιπροσωπεία, που χωρίς χρονοτριβή αποφάσισε να επενδύσει στο Σάντερλαντ, όπου λειτουργεί έως και σήμερα η μονάδα της Nissan.
Η ιστορική ευκαιρία για να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστική διεθνής σε έναν από τους ταχύτερα αναπτυσσόμενους κλάδους της παγκόσμιας βαριάς βιομηχανίας είχε χαθεί, χωρίς κανείς ποτέ να λογοδοτήσει για αυτό.Έκτοτε κανένας επενδυτής δεν αποτόλμησε ξανά να επιχειρήσει στον συγκεκριμένο τομέα εντός συνόρων.
Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο εν λόγω θέμα δεν μπορεί να είναι άσχετη με το γεγονός ότι ο όμιλος Θεοχαράκη – ο οποίος σε 15 χρόνια συναρμολόγησε και διέθεσε στην αγορά περίπου 170.000 αυτοκίνητα – έλαβε μία και μόνο κρατική παραγγελία, το 1983 (για 70 αυτοκίνητα για τη ΔΕΗ και την αστυνομία)!
Οι κρατικές αρχές προτιμούσαν να εισάγουν για τις ανάγκες τους από το να απευθυνθούν σε μια ελληνική αυτοκινητοβιομηχανία, που συν τις άλλοις έδειχνε ότι με την κατάλληλη κυβερνητική στήριξη θα εξασφάλιζε τεράστια οφέλη στην ελληνική αγορά και χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας.
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι η ΤΕΟΚΑΡ απευθυνόταν στην περιορισμένων δυνατοτήτων ελληνική αγορά και δεν πραγματοποίησε εξαγωγές (πέραν μιας παρτίδας 600 μονάδων στην Ιρλανδία το 1985 για να καλύψει ανάγκες της μητρικής Nissan) οδήγησε στη σταδιακή μείωση του τζίρου. Η εταιρεία παρήγαγε κάτω από το όριο των πραγματικών δυνατοτήτων της – το οποίο ανερχόταν στις 36.000 μονάδες σε δύο βάρδιες – διότι δεν είχε που να διαθέσει τα οχήματα.
Επιπλέον, η επιχείρηση επλήγη από την ασταθή κρατική πολιτική σχετικά με τη βιομηχανική παραγωγή εν γένει και την κατανάλωση των αυτοκινήτων στην Ελλάδα ειδικότερα. Την περίοδο 1991-1992 το κράτος θέσπισε νομοθεσία σχετικά με την απόσυρση των παλιών αυτοκινήτων, χωρίς καμία προειδοποίηση. Η αναπάντεχη εφαρμογή του μέτρου δεν επέτρεψε στην ΤΕΟΚΑΡ να προγραμματίσει την παραγωγή της για να αντιμετωπίσει την αύξηση της ζήτησης.
Όταν πια προσπάθησε να εγκλιματιστεί, έχοντας ήδη χάσει ένα σημαντικό ποσοστό της αγοράς, η κυβέρνηση, εν τω μέσω των παραγγελιών, έπαυσε την απόσυρση χωρίς να λάβει υπόψη τις προετοιμασίες για προσαρμογή στην αύξηση της ζήτησης στις οποίες εν τω μεταξύ είχε προβεί η εταιρεία.
Με τη λήξη της απόσυρσης, η πλειονότητα των καταναλωτών είτε είχε ήδη ικανοποιήσει την ανάγκη της για αυτοκίνητο είτε περίμενε την εξαγγελία νέας απόσυρσης. Η επερχόμενη αδράνεια στην αγορά του αυτοκινήτου άφησε την επιχείρηση με απόθεμα που δεν μπορούσε να διαθέσει στην αγορά.
Απαράβατη αρχή για την ανάπτυξη οποιασδήποτε βιομηχανίας είναι ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός της παραγωγής και των επενδύσεων, συνθήκες που ήταν και παραμένουν άγνωστες στη χώρα.
Το 1995 έπεσαν οι τίτλοι τέλους για την ΤΕΟΚΑΡ, ένα λουκέτο – σύμβολο της αποβιομηχανοποίησης της χώρας τις δεκατίες του ’80 και του ’90. Ένα ακόμη τρανό δείγμα της σαθρής νοοτροπίας, που χαντάκωσε την ελληνική επιχειρηματικότητα και την εγχώρια παραγωγή πλούτου, υπέρ του αλόγιστου δανεισμού με νομοτελειακή κατάληξη τη χρεοκοπία.
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!Πηγή: belikeyou.gr                    ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ   ΕΔΩ

Αποκλειστικό: Αυτό είναι το σχέδιο για την Ανασυγκρότηση της Εθνοφυλακής – Άριστες οι προοπτικές

Home /Άμυνα, Ελλάδα, Κεντρικά, Προτεινόμενα/Αποκλειστικό: Αυτό είναι το σχέδιο για την Ανασυγκρότηση της Εθνοφυλακής – Άριστες οι προοπτικές

Γιάννης Νικήτας

Άμυνα,Ελλάδα,Κεντρικά,Προτεινόμενα |

Κυρίαρχο θέμα για τη νέα πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ είναι η εφεδρεία και η εθνοφυλακή. Για το θέμα αυτό είχαμε τοποθετηθεί με προηγούμενα μας άρθρα, όμως νεότερες αποκλειστικές πληροφορίες του γράφοντος σκιαγραφούν το νέο πλαίσιο δράσης. Ο ΥΦΕΘΑ Αλκιβιάδης Στεφανής προωθεί άμεσες διαδικασίες ώστε σε πρώτη φάση μέσα στο Φθινόπωρο να έχει ψηφιστεί ο νέος νόμος για την Εθνοφυλακή. Με όραμα για την Εθνοφυλακή και πολύ αναβαθμισμένο ρόλο ο Αλκιβιάδης Στεφανής αποτελεί τον βασικό πρωταγωνιστή στο νέο σχέδιο πάντα με την αμέριστη στήριξη του ΥΕΘΑ Νίκου Παναγιωτόπουλου.

Άμεσα αναμένεται να παρθεί απόφαση για τα νέα ταχύπλοα σκάφη.

Παράλληλα με τον νέο νόμο για την ανασυγκρότηση της Εθνοφυλακής, εκπονείται και ο νέος Στρατιωτικός Κανονισμός που θα ρυθμίζει τις λεπτομέρειες λειτουργίας της, λύνοντας όλες τις παλαιές στρεβλώσεις και αγκυλώσεις του παλαιού νόμου. Ο νέος νόμος που πολύ σύντομα έρχεται σε δημόσια διαβούλευση δίνει έμφαση στον θεσμό του εθελοντή εφέδρου και στη γενικότερη στρατιωτική προσφορά με όφελος για τη πατρίδα.
Παράλληλα, δημιουργούνται, ενδυναμώνονται και συγκροτούνται νέα τμήματα και μονάδες εθνοφυλακής αφενός στα μεγάλα αστικά κέντρα της ηπειρωτικής χώρας ή οι λόχοι εφέδρων καταδρομών στα κύρια Νησιά ενώ στα μικρά νησιά της ΑΣΔΕΝ ο στόχος είναι να συγκροτηθούν και επιπλέον τμήματα εθνοφυλακής. Άλλωστε ειδικά στα μικρονήσια αυτοί που θα έρθουν πρώτοι αντιμέτωποι με την απειλή είναι οι εθνοφύλακες, οι σύγχρονοι ακρίτες του Έθνους. Ταυτοχρόνως, με τις υπόλοιπες μονάδες εθνοφυλακής στα κύρια νησιά της ΑΣΔΕΝ το νέο δόγμα του ΓΕΣ δίνει έμφαση στην αλληλοεπικάλυψη και αλληλοϋποστήριξη των νησιών με ταχυκίνητες εφεδρείες ικανές να μεταφέρονται με πλωτά και εναέρια μέσα.

Τμήματα άμεσης επέμβασης με εθνοφύλακες και ενεργό στρατό θα επεμβαίνουν ακόμα και στα πλέον δυσπρόσιτα νησιωτικά μέρη.

Σε αυτό το πλαίσιο ήταν και η απόφαση για την προμήθεια των ελικοπτέρων OH-58D Kiowa Warrion με πρωτεργάτη τον σημερινό ΥΦΕΘΑ Αλκιβιάδη Στεφανή. Το αμέσως επόμενο πρόγραμμα που ήδη έχει λάβει γραμμή εκκίνησης είναι αυτό των σύγχρονων ταχυπλόων μέσων, ώστε να μπορούν να μεταφέρουν εφεδρείες από κύριες νήσους σε δευτερεύουσες όπως είναι τα μικρονήσια. Άλλωστε εκεί που πραγματικά πάσχουμε είναι στα μικρονήσια όπου οι νησιωτικές φρουρές είναι λιγοστές και διάσπαρτες. Ακριβώς με τη παρουσία ενισχυμένων ταγμάτων εθνοφυλακής και εφεδρειών ικανών να επεμβαίνουν σε τόπο και χρόνο, η άμυνα των νησιών ακόμα και των πολύ μικρών ενδυναμώνεται.

Εθνική Ανάγκη η Εθνοφυλακή

Η μεγαλύτερη καινοτομία δεν είναι άλλη από την συγκρότηση μονάδων εθνοφυλακής σε Αττική και Θεσσαλονίκη. Συγκροτούνται μονάδες με αποστολές την Κυβερνοάμυνα – Κυβερνοασφάλεια, Μηχανικού και Ιατρικής/ Νοσηλευτικής ικανές να διαχειρίζονται και να επεμβαίνουν σε αποστολές εσωτερικής ασφάλειας και πολιτικής προστασίας. Παράλληλα, συγκροτούνται τυπικής σύνθεσης και οργάνωσης Τάγματα Εθνοφυλακής αρχικά σε Αττική και Θεσσαλονίκη.

Μονάδες Εθνοφυλακής από την ηπειρωτική χώρα θα μεταφέρονται και θα αναπτύσσονται στα μικρονήσια και βραχονησίδες.

Άμεσα στη Διεύθυνση Εθνοφυλακής του ΓΕΣ τοποθετείται αξιωματικός στον βαθμό του Ταξιάρχου. Η νέα πολιτική για την Εθνοφυλακή περιλαμβάνει εκπαιδεύσεις όχι μόνον τη Κυριακή αλλά και άλλες ημέρες της εβδομάδας.

Θεσπίζονται κίνητρα για τη συμμετοχή των συμπολιτών μας ώστε το έτος 2023 οι Μονάδες Εθνοφυλακής σε όλη την επικράτεια να παρουσιάζουν κατά τη διάρκεια των εκπαιδευτικών τους δραστηριοτήτων τη πλήρη πολεμική σύνθεση και επάνδρωση, δυνάμεως 100%. Μολονότι, το 2018 υπήρξε έτος που η συμμετοχή στις εκπαιδευτικές δραστηριότητες αυξήθηκε κατακόρυφα σε σχέση με όλα τα προηγούμενα χρόνια, εντούτοις το 2019 η συμμετοχή έπεσε σε μεγάλο βαθμό.
Επιπροσθέτως, έπειτα από κατάλληλες νομικές προπαρασκευαστικές ενέργειες δίνεται για πρώτη φορά η δυνατότητα συμμετοχής γυναικών σε Τάγματα Εθνοφυλακής εντασσόμενες σε ανάλογο πρόγραμμα εκπαίδευσης. Επίσης, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας «Ειδικής Συνεργασίας Σύσφιξης Σχέσεων», τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο μονάδες εθνοφυλακής θα συνεκπαιδεύονται σε ετήσια βάση τόσο σε ασκήσεις όσο και σε διαγωνιστικές διαδικασίες ώστε να υπάρχει ευγενής άμιλλα και ανταλλαγή εμπειριών.

Παράλληλα, δημιουργούνται, ενδυναμώνονται και συγκροτούνται νέα τμήματα και μονάδες εθνοφυλακής αφενός στα μεγάλα αστικά κέντρα της ηπειρωτικής χώρας ή οι λόχοι εφέδρων καταδρομών στα κύρια Νησιά ενώ στα μικρά νησιά της ΑΣΔΕΝ ο στόχος είναι να συγκροτηθούν και επιπλέον τμήματα εθνοφυλακής!

Σε επίπεδο ΓΕΕΘΑ μελετάται η σύσταση νέου Κλάδου με υπαγωγή σε αυτόν όλων των Διευθύνσεων Εθνοφυλακής, Επιστράτευσης και Πολιτικής Σχεδίασης Εκτάκτων Αναγκών (ΠΣΕΑ). Τέλος, δίνονται οικονομικά κίνητρα και αναλαμβάνονται όλες οι απαιτούμενες ενέργειες για την έγκαιρη αποζημίωση των Εθνοφυλάκων, για την παροχή υπηρεσιών τους, προκειμένου να αποφεύγονται καθυστερήσεις και αρνητικά σχόλια από τη μεριά τους.
Στόχος είναι η Εθνοφυλακή να καλύψει επιχειρησιακό έργο εν καιρό ειρήνης σε αποστολές πολιτικής προστασίας ενώ εν καιρώ επιχειρήσεων να συμβάλει καταλυτικά καλύπτοντας κενά επάνδρωσης.
Πρόκειται για νέα και ειδήσεις εξαιρετικά ελπιδοφόρες και ευχάριστες που αυξάνουν το επίπεδο αμυντικής θωράκισης της χώρας και ειδικότερα καλύπτουν κενά απόρροια των απανωτών μειώσεων θητείας.              ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ    ΕΔΩ