Η
γεωπολιτική των αγωγών στη Μέση Ανατολή είναι μόνο η αρχή. Οι χώρες -
στόχοι έχουν δύο επιλογές: Ή θα παραδώσουν τα κοιτάσματά τους σε μεγάλες
πολυεθνικές της Δύσης, ή θα καταστραφούν ολοσχερώς μέσω ενός στημένου
αιματηρού εμφύλιου πολέμου. Tα εξακριβωμένα αποθέματα πετρελαίου της
Συρίας, που ανέρχονται, σύμφωνα με την εκτίμηση της αμερικανικής Energy
Information Administration σε 2,5 δισεκατομμύρια βαρέλια, είναι
μεγαλύτερα από οποιασδήποτε άλλης γειτονικής χώρας, εκτός του Ιράκ. Το
γεγονός αυτό καθιστά τη Συρία έναν από τους σημαντικότερους παραγωγούς
και εξαγωγείς αργού πετρελαίου στη Μέση Ανατολή. Η χώρα διαθέτει επίσης
μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου, που χρησιμοποιούνταν μέχρι σήμερα για
εγχώρια κατανάλωση...
Αλλά εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα για τους Δυτικούς. Η Energy Information Administration των ΗΠΑ ανέφερε ότι από το 1964 η άδεια για την έρευνα και εκμετάλλευση των κοιτασμάτων έχει δεσμευτεί από τις κυβερνητικές υπηρεσίες της Συρίας.
Μέχρι και το 2010, η εξαγωγή πετρελαίου, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, απέφερε στο συριακό κράτος πάνω από 4 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Ωστόσο, τα δεδομένα αλλάζουν λόγω της συνεχιζόμενης σύρραξης στο εσωτερικό της χώρας, που υποκίνησαν οι ίδιοι οι Δυτικοί.
Ο επονομαζόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», ο οποίος οργανώθηκε και χρηματοδοτείται από τους Δυτικούς και τους συμμάχους τους, έχει αναλάβει τον έλεγχο των σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου στο Deir ez-Zor, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ. Άλλες θέσεις, στο Rumeilan, μια πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή στο βορειοανατολικό άκρο της χώρας, ελέγχονται από τους αντάρτες του κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης. To κόμμα αυτό ιδρύθηκε το 2003 από Κούρδους της βόρειας Συρίας και συνεργάζεται στενά με το ΡΚΚ, ενώ αντιμάχεται τα σώματα Σύριων εθελοντών μαχητών που στηρίζουν τις ένοπλες δυνάμεις του Assad, με τις οποίες έχουν επανειλημμένα συγκρουστεί.
Η στρατηγική ΗΠΑ - ΝΑΤΟ εστιάζει στην στήριξη των «ανταρτών» προκειμένου να καταλάβουν τις πετρελαιοπηγές. Ο στόχος είναι διττός:
1) Να στερήσουν από το συριακό κράτος τα έσοδα από τις εξαγωγές, τα οποία ήδη μειώθηκαν σημαντικά, ως αποτέλεσμα του εμπάργκο της ΕΕ. 2) Να διασφαλίσουν ότι στο μέλλον τα μεγαλύτερα κοιτάσματα θα περάσουν, μέσα από τους κάθε είδους «αντάρτες», στον έλεγχο των μεγάλων δυτικών εταιρειών πετρελαίου.
Ιδιαίτερης σημασίας, για τον σκοπό αυτό, είναι ο έλεγχος των αγωγών στην ενδοχώρα της Συρίας. Ο έλεγχος αυτός έχει υπονομευθεί από τους «αντάρτες» σε πολλές θέσεις, ειδικά κοντά στην περιοχή της Χομς, όπου υπάρχει ένα από τα δύο διυλιστήρια της χώρας, με αποτέλεσμα να σταματήσει η προμήθεια των προϊόντων πετρελαίου.
Αλλά υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό από στρατηγική άποψη, το οποίο διακυβεύεται σήμερα: Ο ρόλος της Συρίας ως κομβικού σημείου των εναλλακτικών διαδρόμων ενέργειας, μέσω Τουρκίας και άλλων οδών, οι οποίες ελέγχονται από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ο «πόλεμος των αγωγών» είναι ήδη σε εξέλιξη. Κατά τη διάρκεια της εισβολής στο Ιράκ το 2003, οι Ηνωμένες Πολιτείες κατέστρεψαν τον αγωγό Κirkuk-Banias που μετέφερε ιρακινό πετρέλαιο στη Συρία. Ωστόσο, το τμήμα του αγωγού μεταξύ Ain Zalah και Suweidiva εξακολουθεί να υπάρχει και να λειτουργεί. Στη συνέχεια, και κατά παράβαση των απαγορεύσεων της Ουάσιγκτον, η Δαμασκός και η Βαγδάτη έχουν αναλάβει το έργο για δύο νέους αγωγούς και έναν αγωγό φυσικού αερίου μέσω Συρίας, που συνδέει τα πεδία κοιτασμάτων του Ιράκ με τη Μεσόγειο, από όπου θα προωθούνται στη συνέχεια στις διεθνείς αγορές. Ακόμη πιο επικίνδυνη για τα δυτικά συμφέροντα είναι η συμφωνία που υπεγράφη τον Μάιο του 2011 μεταξύ Δαμασκού, Βαγδάτης και Τεχεράνης.
Η συμφωνία αυτή προβλέπει την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου μέσω του Ιράκ, ο οποίος θα μεταφέρει ιρανικό φυσικό αέριο στην Συρία και από εκεί στις αγορές του εξωτερικού.
Αυτά και άλλα έργα που χρηματοδοτούνται ήδη, έχουν εμποδιστεί σήμερα από τον παράγοντα που η Energy Information Administration των ΗΠΑ αποκαλεί «αβέβαιη κατάσταση ασφάλειας στη Συρία».
ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου