Φαήλος Κρανιδιώτης
Στη
γειτονιά μου μεγάλωσα μαζί με Αρμένηδες, καλοί άνθρωποι. Από μικρός
ήξερα πως βρεθήκαμε ως Εθνη στα ίδια μονοπάτια της Ιστορίας, στα ίδια
χαρακώματα.
Διαβάζοντας Ιστορία, την αληθινή πολιτική επιστήμη, ήδη από τα μαθητικά χρόνια διαμόρφωσα τη βασική μου θέση απέναντι στην Τουρκία, πως είναι ένα πρωτόγονο πρωτοφασιστικό μόρφωμα, εχθρός της ανθρωπότητας και ειδικότερα του Εθνους μας και όλων των Εθνών που γειτονεύουν μαζί της ή ζουν εντός. Διαπίστωσα, πριν καν μπω στο πανεπιστήμιο, πως μόνος δρόμος είναι η συνεργασία των Εθνών θυμάτων της Τουρκίας, πολύ δε περισσότερο με το χριστιανικό Εθνος των Αρμενίων, που ζούμε μαζί αιώνες.
Πριν από χρόνια ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Αρμενίων Σαχάκ Αϊβαζιάν, ένας άξιος ποιμένας, προσωπικός φίλος και γλυκύτατος άνθρωπος, μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να βοηθήσω μια ηλικιωμένη Αρμένισσα, που είχε γεννηθεί στη Δράμα και είχε ζήσει από την κομμουνιστική χωριστική ανταρσία και μετά στην πρώην Σοβιετική Ενωση, για να πάρει την ελληνική ιθαγένεια.
Τη ρώτησα αν είχε τίποτα έγγραφα και μου απάντησε πως ο πατέρας της, που μετά τη Γενοκτονία έζησε στη Δράμα, είχε πολεμήσει με τον Ελληνικό Στρατό στη Μικρά Ασία και είχε ένα και μοναδικό δικό του έγγραφο.
Ανοιξε την τσάντα της και έβγαλε προσεκτικά ένα πολυκαιρισμένο δίπτυχο από χαρτόνι. Με συγκίνηση διάβασα «ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΓΕΝΙΚΟΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΝ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΛΕΓΕΩΝ» και στη φωτογραφία, με το δίκοχο της Μεγάλης Στρατιάς εν Μικρά Ασία, είδα το ηλιοκαμένο πρόσωπο ενός γιου του αδελφού αρμενικού Εθνους με όλο το δράμα του λαού του στο αποφασιστικό βλέμμα του και στα σφιγμένα χείλη.
Αργότερα, στο δίτομο έργο του «Μικρά Ασία», ο Κώστας Φωτιάδης, εθελοντής Εύζωνας, που κατάφερε να καταταγεί, παρά τα εμπόδια του μοιραίου Στεργιάδη, να πολεμήσει και να ζήσει την αιχμαλωσία, σε μια από τις σελίδες του περιγράφει την Αρμενική Λεγεώνα να περνά με τάξη μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης. Ιδού ένα ζήτημα-πρόκληση για τη σύγχρονη ελληνική και αρμενική ιστοριογραφία.
Η Αρμενική Λεγεώνα, οι συμπολεμιστές και των δύο παππούδων μου αξίζουν να καταγραφεί αναλυτικά η δράση τους, να συγκεντρωθεί κάθε σχετικό έγγραφο, φωτογραφικό υλικό και να τιμηθούν με έναν τόμο και μια έκθεση στα Κοινοβούλια και τα πολεμικά μουσεία των χωρών μας.
Φοιτητής, συνδέθηκα, μεταξύ άλλων, με την Αρμενική Εθνική Επιτροπή και την Αρμενική Νεολαία Ελλάδος. Οπότε ήμουν στην Αθήνα από το ΑΠΘ, συμμετείχα στις εκδηλώσεις μνήμης και στην εικαστική παρέμβαση να βάφουμε την πρεσβεία με σακούλες με κόκκινη μπογιά.
Το 1988, κατά την επίσκεψη του Μπεντρεντίν Νταλάν, δημάρχου Κωνσταντινούπολης, που βομβάρδιζε ως πιλότος το 1974 την Κύπρο και υφάρπαζε χηρεύουσες ελληνικές περιουσίες ως δήμαρχος, ο Ταβίτ Πετροσιάν, πρόεδρος της Αρμενικής Νεολαίας Ελλάδας, συνελήφθη γιατί κινήθηκε κατά του Νταλάν κι εγώ γιατί πέταξα από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου το στεφάνι που μόλις είχε καταθέσει ο σκληρός αυτός κεμαλικός.
Το πάγιο αίτημα των Ελλήνων Αρμενίων αλλά και όλης της διασποράς για την αναγνώριση και από τη Βουλή των Ελλήνων της Γενοκτονίας δεν είχε γίνει, με διάφορες προφάσεις. Εποχή Πολιτικής Ανοιξης, πρότεινα στον Αντώνη Σαμαρά να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία.
Συμφώνησε αμέσως και ανέλαβα τη σύνταξη της σχετικής πρότασης νόμου και της εισηγητικής έκθεσης. Φίλοι από την Αρμενική Εθνική Επιτροπή και ο αδερφός, όχι απλά φίλος, Αλέξανδρος Μιχαηλίδης από την Κύπρο με βοήθησαν στη συγκέντρωση του υλικού τεκμηρίωσης, όπως το φοβερό τηλεγράφημα του Ταλαάτ προς όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές Αρχές, «Σας γνωστοποιούμε πως οι Αρμένιοι υπήκοοι της Αυτοκρατορίας απώλεσαν τα δικαιώματα ζωής, τιμής και περιουσίας», κάλεσμα για σφαγή, βιασμό και λεηλασία.
Η πρόταση νόμου πέρασε από την αρμόδια επιτροπή το 1994 και το 1996, υπερψηφισθείσα από την Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, έγινε νόμος του ελληνικού κράτους και πλέον οι εκδηλώσεις μνήμης των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων γίνονται υπό την αιγίδα του με την ευθύνη των κατά τόπους νομαρχιών. Ετσι υπηρετείς τους φίλους και το δίκαιο. Με πράξεις. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας ήταν ένας ελάχιστος φόρος τιμής στο αδελφό αρμενικό Εθνος, στα θύματα της Γενοκτονίας, στους πολεμιστές της Αρμενικής Λεγεώνας και στη μνήμη του Παρσέχ Μπιμπεριάν, από τον Νέο Κόσμο, στρατιώτη της ΕΛΔΥΚ, ο οποίος έπεσε το 1974 στην Κύπρο πολεμώντας τον κοινό πανάρχαιο εχθρό.
Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Μαζί με το «Καλή Ανάσταση» ας ευχηθούμε Ανάσταση των Εθνών μας, τιμωρία του γενοκτόνου κράτους-συμμορία και δικαίωση των θυμάτων, των εκατομμυρίων Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, που έπεσαν θύματα ενός οργανωμένου σχεδίου με μαζική συμμετοχή των Τούρκων απλών πολιτών, που είναι συνένοχοι ως το τελευταίο χωριό.
*Ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Διαβάζοντας Ιστορία, την αληθινή πολιτική επιστήμη, ήδη από τα μαθητικά χρόνια διαμόρφωσα τη βασική μου θέση απέναντι στην Τουρκία, πως είναι ένα πρωτόγονο πρωτοφασιστικό μόρφωμα, εχθρός της ανθρωπότητας και ειδικότερα του Εθνους μας και όλων των Εθνών που γειτονεύουν μαζί της ή ζουν εντός. Διαπίστωσα, πριν καν μπω στο πανεπιστήμιο, πως μόνος δρόμος είναι η συνεργασία των Εθνών θυμάτων της Τουρκίας, πολύ δε περισσότερο με το χριστιανικό Εθνος των Αρμενίων, που ζούμε μαζί αιώνες.
Πριν από χρόνια ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος των εν Ελλάδι Ορθοδόξων Αρμενίων Σαχάκ Αϊβαζιάν, ένας άξιος ποιμένας, προσωπικός φίλος και γλυκύτατος άνθρωπος, μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να βοηθήσω μια ηλικιωμένη Αρμένισσα, που είχε γεννηθεί στη Δράμα και είχε ζήσει από την κομμουνιστική χωριστική ανταρσία και μετά στην πρώην Σοβιετική Ενωση, για να πάρει την ελληνική ιθαγένεια.
Τη ρώτησα αν είχε τίποτα έγγραφα και μου απάντησε πως ο πατέρας της, που μετά τη Γενοκτονία έζησε στη Δράμα, είχε πολεμήσει με τον Ελληνικό Στρατό στη Μικρά Ασία και είχε ένα και μοναδικό δικό του έγγραφο.
Ανοιξε την τσάντα της και έβγαλε προσεκτικά ένα πολυκαιρισμένο δίπτυχο από χαρτόνι. Με συγκίνηση διάβασα «ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΓΕΝΙΚΟΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΝ ΣΤΡΑΤΟΥ, ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΛΕΓΕΩΝ» και στη φωτογραφία, με το δίκοχο της Μεγάλης Στρατιάς εν Μικρά Ασία, είδα το ηλιοκαμένο πρόσωπο ενός γιου του αδελφού αρμενικού Εθνους με όλο το δράμα του λαού του στο αποφασιστικό βλέμμα του και στα σφιγμένα χείλη.
Αργότερα, στο δίτομο έργο του «Μικρά Ασία», ο Κώστας Φωτιάδης, εθελοντής Εύζωνας, που κατάφερε να καταταγεί, παρά τα εμπόδια του μοιραίου Στεργιάδη, να πολεμήσει και να ζήσει την αιχμαλωσία, σε μια από τις σελίδες του περιγράφει την Αρμενική Λεγεώνα να περνά με τάξη μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης. Ιδού ένα ζήτημα-πρόκληση για τη σύγχρονη ελληνική και αρμενική ιστοριογραφία.
Η Αρμενική Λεγεώνα, οι συμπολεμιστές και των δύο παππούδων μου αξίζουν να καταγραφεί αναλυτικά η δράση τους, να συγκεντρωθεί κάθε σχετικό έγγραφο, φωτογραφικό υλικό και να τιμηθούν με έναν τόμο και μια έκθεση στα Κοινοβούλια και τα πολεμικά μουσεία των χωρών μας.
Φοιτητής, συνδέθηκα, μεταξύ άλλων, με την Αρμενική Εθνική Επιτροπή και την Αρμενική Νεολαία Ελλάδος. Οπότε ήμουν στην Αθήνα από το ΑΠΘ, συμμετείχα στις εκδηλώσεις μνήμης και στην εικαστική παρέμβαση να βάφουμε την πρεσβεία με σακούλες με κόκκινη μπογιά.
Το 1988, κατά την επίσκεψη του Μπεντρεντίν Νταλάν, δημάρχου Κωνσταντινούπολης, που βομβάρδιζε ως πιλότος το 1974 την Κύπρο και υφάρπαζε χηρεύουσες ελληνικές περιουσίες ως δήμαρχος, ο Ταβίτ Πετροσιάν, πρόεδρος της Αρμενικής Νεολαίας Ελλάδας, συνελήφθη γιατί κινήθηκε κατά του Νταλάν κι εγώ γιατί πέταξα από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου το στεφάνι που μόλις είχε καταθέσει ο σκληρός αυτός κεμαλικός.
Το πάγιο αίτημα των Ελλήνων Αρμενίων αλλά και όλης της διασποράς για την αναγνώριση και από τη Βουλή των Ελλήνων της Γενοκτονίας δεν είχε γίνει, με διάφορες προφάσεις. Εποχή Πολιτικής Ανοιξης, πρότεινα στον Αντώνη Σαμαρά να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία.
Συμφώνησε αμέσως και ανέλαβα τη σύνταξη της σχετικής πρότασης νόμου και της εισηγητικής έκθεσης. Φίλοι από την Αρμενική Εθνική Επιτροπή και ο αδερφός, όχι απλά φίλος, Αλέξανδρος Μιχαηλίδης από την Κύπρο με βοήθησαν στη συγκέντρωση του υλικού τεκμηρίωσης, όπως το φοβερό τηλεγράφημα του Ταλαάτ προς όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές Αρχές, «Σας γνωστοποιούμε πως οι Αρμένιοι υπήκοοι της Αυτοκρατορίας απώλεσαν τα δικαιώματα ζωής, τιμής και περιουσίας», κάλεσμα για σφαγή, βιασμό και λεηλασία.
Η πρόταση νόμου πέρασε από την αρμόδια επιτροπή το 1994 και το 1996, υπερψηφισθείσα από την Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων, έγινε νόμος του ελληνικού κράτους και πλέον οι εκδηλώσεις μνήμης των θυμάτων της Γενοκτονίας των Αρμενίων γίνονται υπό την αιγίδα του με την ευθύνη των κατά τόπους νομαρχιών. Ετσι υπηρετείς τους φίλους και το δίκαιο. Με πράξεις. Η αναγνώριση της Γενοκτονίας ήταν ένας ελάχιστος φόρος τιμής στο αδελφό αρμενικό Εθνος, στα θύματα της Γενοκτονίας, στους πολεμιστές της Αρμενικής Λεγεώνας και στη μνήμη του Παρσέχ Μπιμπεριάν, από τον Νέο Κόσμο, στρατιώτη της ΕΛΔΥΚ, ο οποίος έπεσε το 1974 στην Κύπρο πολεμώντας τον κοινό πανάρχαιο εχθρό.
Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε την Ανάσταση του Θεανθρώπου. Μαζί με το «Καλή Ανάσταση» ας ευχηθούμε Ανάσταση των Εθνών μας, τιμωρία του γενοκτόνου κράτους-συμμορία και δικαίωση των θυμάτων, των εκατομμυρίων Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, που έπεσαν θύματα ενός οργανωμένου σχεδίου με μαζική συμμετοχή των Τούρκων απλών πολιτών, που είναι συνένοχοι ως το τελευταίο χωριό.
*Ο Φαήλος Κρανιδιώτης είναι πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου