«Η ατιμωρησία και η βλακώδης ανεκτικότητα των Κυπρίων»

| Εκτύπωση Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Οι πολιτικοί οφείλουν να ακούν και να λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τις αντιδράσεις και τις σκέψεις των πολιτών. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η μόνιμη επωδός και η σταθερή θέση αυτής της εφημερίδας και του γράφοντος ήταν πως η ατιμωρησία γεννά την ασυδοσία, που αιμοδοτούν την αυθάδεια και την ύβρη. Κανείς δεν άκουγε. Σήμερα, όλοι μιλούν -θεωρητικά…- για τις στρεβλώσεις και τις παθογένειες του κομματικού και πολιτικού συστήματος που οι κομματικοί και οι πολιτικοί είναι οι στυλοβάτες του. Ο εκλεκτός φίλος και συνεπής αναγνώστης Ανδρέας Τ. Λουκά, πρόσφυγας από το Αγριδάκι της κατεχόμενης Κερύνειας μας, θέτει ξανά ισχυρόν και επικριτικόν τον δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων: «Πλησιάζουν οι μέρες που, θέλουμε δεν θέλουμε, η μνήμη μάς πάει πίσω στο μαύρο καλοκαίρι του 1974. Δεν θα αναφερθώ σε πρόσωπα, αλλά τα κατοπινά γεγονότα επιβεβαίωσαν ένα και μόνο πράγμα. Eκείνο που μας οδήγησε στα σημερινά μας χάλια, είναι μόνο ένα και έχει όνομα: ΑτιμωρησΙα!
»Ακούω τους ΑΚΕΛικούς "να παίζουν άμυνα". Επειδή η απόφαση του δικαστηρίου για το Μαρί όχι μόνο καταδίκασε τον υπουργό τους -παρόλο που το Κόμμα τον θυσίασε ήδη- αλλά κατονομάζει, ευθέως ή πλαγίως, δεν έχει σημασία, και σαν πρωταίτιο τον Δ. Χριστόφια, άρχισαν να μιλούν για «ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής», για «ρεβανσισμό» και άλλες φαιδρότητες. Και γιατί όλ’ αυτά; Ακριβώς επειδή εμείς, δεν ακούγαμε τόσα χρόνια τον ''ήχο των κτιστών που έκτιζαν γύρω μας τα τείχη'' του εξανδραποδισμού μας. Δεν δώσαμε σημασία στην παραπλάνηση που γινόταν σε βάρος μας, όταν όλοι αυτοί του πολιτικοοικονομικού και άλλων κατεστημένων, με ατέρμονες δημόσιες δημηγορίες από Μέσα Συλλογικής Παραπλάνησης, πετύχαιναν τον ευτελισμό και εκφυλισμό της οποιασδήποτε υπόθεσης και στη συνέχεια την ατιμωρησία του κάθε ενόχου. Τι θα συνέβαινε, λόγου χάριν, εάν αμέσως μετά το πραξικόπημα και την εισβολή το 1974, το κράτος τιμωρούσε παραδειγματικά όλους όσοι έλαβαν ενεργά μέρος στο πραξικόπημα, ή τιμωρούσε παραδειγματικά όλους εκείνους τους στρατιωτικούς, που συνέβαλαν με πράξεις ή παραλείψεις στο φιάσκο της αντιμετώπισης της τουρκικής εισβολής;

»Δεν φαντάζομαι να υπάρχει άνθρωπος στην Κύπρο που να ξέχασε τις δραματικές εκκλήσεις από ραδιοφώνου και τηλεοράσεως, τότε, προς αστυνομικούς, δημόσιους λειτουργούς και άλλους, να προσέλθουν στις θέσεις τους για να λειτουργήσει το κράτος… Τι συνέβη όμως; Όλοι, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, αλληλοκαλύφθηκαν και δεν έσπασε μύτη! Προσήφθησαν ποτέ κατηγορίες σε στρατιωτικούς για εγκατάλειψη θέσεως εν καιρώ πολέμου; Σε αστυνομικούς; Ουδέποτε! Υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις; Ο κόσμος το 'χει τούμπανο… Βέβαια, οι ενέργειες τέτοιων επίορκων δείχνουν και το μεγαλείο όλων εκείνων, που στάθηκαν ακλόνητοι στη θέση που τάχθηκαν και πλήρωσαν με τη ζωή ή την αρτιμέλειά τους την προσήλωσή τους στο καθήκον και την αγάπη τους στην πατρίδα. Αλλά εκείνοι χάθηκαν! Και ούτε έψαξαν ποτέ Εκείνοι δικαιολογίες για να μην κάνουν το καθήκον τους. Και μείναμε πίσω όλοι οι ριψάσπιδες, οι ψοφοδεείς, οι απάτριδες.
»Κατασπαταλήσαμε ό,τι Εκείνοι μάς περιέσωσαν με τη θυσία και το αίμα τους, για να γίνουμε κυβερνήσεις και μεγάλα κόμματα, και υπουργοί και βουλευτάδες. Και για να συσσωρεύσουμε στα ιδιωτικά μας θησαυροφυλάκια αμέτρητο χρήμα. Καταντήσαμε την Πατρίδα το ρεντίκολο της υφηλίου και το αντικείμενο της χλεύης του κάθε γυφτότουρκου, του κάθε κλέφτη και φονιά. Τι, λοιπόν, αναμένουμε από ανθρώπους που αποθράσυνε η ατιμωρησία και η βλακώδης ανεκτικότητα του Λαού;».                                         ΠΗΓΗ