ο δάσκαλος που διέδωσε την ελληνική φιλοσοφία και τα ελληνικά γράμματα στην Ιταλία και στην ΕυρώπηΗ μεσαιωνική αυτοκρατορία του Ελληνισμού (Βυζάντιο) παρέπαιε μέρα με την μέρα στα τέλη του 14ου αιώνα, περικυκλωμένη από πληθώρα εχθρών που ήθελαν να πάρουν τα λιγοστά εδάφη που κατείχε ακόμη. Η ένδοξη αυτοκρατορία ήταν πια μονάχα η Κωνσταντινούπολη, ένα κομμάτι της ανατολικής Θράκης, ένα τμήμα της Πελοποννήσου, μερικά νησιά του Αιγαίου και άλλες μικρές κουκκίδες ελληνικών εδαφών διάσπαρτες στην μητροπολιτική Ελλάδα.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον γεννήθηκε το 1394 στην Κωνσταντινούπολη ο Ιωάννης Αργυρόπουλος. Από μικρός είχε έφεση στα γράμματα και στην φιλοσοφία που μέχρι εκείνη την εποχή αντιπροσωπεύονταν μονάχα από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους που στην δύση ήταν σχεδόν άγνωστοι. Έγινε κληρικός και από αυτήν την θέση προσπάθησε να φέρει κοντά τις δύο εκκλησίες, την ορθόδοξη και την καθολική, καθώς έβλεπε να πλησιάζει το τέλος της Κωνσταντινούπολης από τις βάρβαρες ορδές της ανατολής που σαν θηλιά έσφιγγαν το τελευταίο στήριγμα του Ελληνισμού. Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος μαθήτευσε δίπλα σε μεγάλους διδασκάλους, όπως στον Ιωάννη Χρυσολωρά που δίδαξε και στην Ιταλία, από τον οποίο έμαθε αρχαία ελληνικά και φιλοσοφία, που θα του ήταν τόσο χρήσιμα στον μετέπειτα βίο του.
Το 1438-9 πήρε μέρος ως διάκονος στην σύνοδο της Φλωρεντίας μεταξύ των ορθοδόξων και των καθολικών για την ένωση των εκκλησιών, με απώτερο σκοπό να σωθεί ότι είχε απομείνει από την μεσαιωνική αυτοκρατορία.
Το 1443 πήγε στην Πάντοβα για σπουδές όπου και έμαθε λατινικά και ιταλικά, για να μπορεί να συνεννοείται. Έμεινε για χρόνια στην Πάντοβα, επεκτείνοντας τις σπουδές του στην φιλοσοφία, αλλά δεν μπορούσε να μείνει μακριά από την πολυαγαπημένη του Κωνσταντινούπολη. Μέχρι την άλωση της Πόλης στις 29 Μαίου του 1453, ο Αργυρόπουλος έμενε στην Πόλη περιμένοντας ίσως ένα θαύμα.
Μετά την πτώση της Πόλης, ο Ιωάννης Αργυρόπουλος κατέφυγε ως πρόσφυγας στην Φλωρεντία, στην αυλή του Κοσμά Μέδικου, του επονομαζόμενου και «Περικλή της Φλωρεντίας» λόγω της αγάπης του για την αρχαία ελληνική γραμματεία και φιλοσοφία. Είχε ιδρύσει μάλιστα προς τιμήν του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Γεωργίου Πλήθωνα Γεμιστού την Πλατωνική ακαδημία στην Φλωρεντία, φέρνοντας πολλούς σπουδαστές από όλη την Ιταλία. Στην Φλωρεντία ο Αργυρόπουλος μέσα σε ένα φιλελληνικό περιβάλλον ασπάστηκε τον καθολικισμό. Εκεί έγινε δάσκαλος της σχολής και ανέλαβε την μόρφωση του γιου του Κοσμά Μέδικου, Λαυρεντίου, που τον δίδαξε αρχαία ελληνικά και φιλοσοφία και ιδιαίτερα τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Όταν ανέλαβε ο Λαυρέντιος την διοίκηση της πόλης τον έκανε δάσκαλο της Πλατωνικής ακαδημίας και η φήμη του έφτασε σε ολόκληρη την Ιταλική χερσόνησο. Ο Δονάτος Ατσαγιόλι, ο Άγγελος Πολιτσιάνος και ο Ιωάννης Μαρία Φίλελφος, ήταν μόνο μερικοί από τους πιο γνωστούς που ανέδειξε η σχολή υπό την καθοδήγηση του Ιωάννη Αργυρόπουλου.
Στην πλατωνική ακαδημία δίδαξε ως το 1471, όταν και ξέσπασε πανώλη στην Φλωρεντία, όπου και έχασε από την αρρώστια τα δύο από τα τέσσερα παιδιά του. Από εκεί πήγε στην αυλή του Ούγγρου βασιλιά Ματθία Κορβίνου, όπου και δίδαξε ελληνικά, αλλά δεν έμεινε όμως πολύ καιρό εκεί. Επέστρεψε στην Ιταλία και πήγε στην Ρώμη όπου συνάντησε τον Βησαρίωνα, έναν ακόμα Έλληνα λόγιο και έκανε μεταφράσεις αρχαίων ελληνικών έργων. Η νοσταλγία όμως για την Φλωρεντία δεν τον άφηνε. Έτσι, το 1476 επέστρεψε στην πόλη, μετά από λίγα λόγω γηρατειών πήγε στην Ρώμη όπου έζησε σε έσχατη ένδεια. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να πουλήσει τα βιβλία του που είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων, όπως ο Ιωάννης Αργυρόπουλος.
Μερικά από τα έργα του Ιωάννη Αργυρόπουλου ήταν το «Περί Συλλογισμού», «Περί Αριστοτελικής Φιλοσοφίας» και το «Σχόλια εις τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλους».
Άφησε την τελευταία του πνοή στην αιώνια πόλη το 1486 σε ηλικία 92 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα πολυσήμαντο έργο. Άναψε μια σπίθα που ξεκίνησε την αναγέννηση των γραμμάτων και των επιστημών στην Ευρώπη, βγάζοντας το πέπλο που κάλυπτε την αρχαία ελληνική γραμματεία μέχρι τότε.
Αίας ο Τελαμώνιος
Τ. Ο. Καβάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου