Τα «μεγάλα mea culpa» του Νίκου Αναστασιάδη

| Εκτύπωση  Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Υπεύθυνος πολιτικός είναι εκείνος που λέγει προς τους πολίτες όχι αυτά που χαϊδεύουν τ’ αφτιά τους, αλλ' εκείνα που συμφέρουν και ωφελούν στον τόπο. Και σοβαρός πολιτικός είναι εκείνος, που τολμά να παραδέχεται και να επανορθώνει για τα λάθη του. Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ και υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας, Ν. Αναστασιάδης, επισύρει τις πιο ακραίες εκφράσεις υποστήριξης όπως και τις πιο σκληρές επικρίσεις για την πολιτική του.
Ερωτηθείς, το περ. Σάββατο, για ισχυρισμό του ΑΚΕΛ ότι γίνεται συντονισμένη προσπάθεια ενοχοποίησης της Αριστεράς, για τα οικονομικά αδιέξοδα, ο Ν. Αναστασιάδης απάντησε: «Μα, καλά, δεν αναλογίζεται (ο Πρόεδρος Χριστόφιας) ότι, όταν ξεκίνησε, παρά το γεγονός ότι ήταν ο κομμουνιστής ηγέτης, ο ηγέτης της Αριστεράς, ότι η Αριστερά ήταν στην Κυβέρνηση, την ίδια ώρα του συμπαραστέκονταν, συμμετέχοντας, άλλα δυο κόμματα και η αντιπολίτευση έδιδε την ανοχή της, πώς κατάφερε να απομονωθεί; Γιατί δεν κάνει μια φορά αυτοκριτική αυτός ο άνθρωπος»; Ερωτηθείς εάν μετάνιωσε γι’ αυτήν την ανοχή, ο κ. Αναστασιάδης είπε: «Βεβαιότατα, και ναι, είναι ένα από τα μεγάλα mea culpa, που πρέπει να πω στον κυπριακό Ελληνισμό».

Αυτή η ιστορία με τα «μεγάλα mea culpa» του Ν. Αναστασιάδη ενδέχεται να αναδειχθεί σε μεγάλο βαρίδι για τις προεδρικές φιλοδοξίες του. Ας προσεχθεί η φρασεολογία: «Ναι, είναι ένα από τα μεγάλα mea culpa, που πρέπει να πω στον κυπριακό Ελληνισμό». Δηλαδή υπάρχουν και άλλα «μεγάλα mea culpa», που «πρέπει να πει» κι ακόμα ο Ν. Αναστασιάδης δεν ανέμελψε.
Είναι γνωστό ότι για δύο τουλάχιστον χρόνια τηρούσε πρωτοφανή ανοχή έναντι ενός Χριστόφια που, από την πρώτη στιγμή, είχε δείξει ότι δεν μπορούσε να κυβερνήσει τον τόπο. Χειρότερα: Με τη συμφωνία της 23ης Ιουλίου 2008, απέδειξε και στη συνέχεια επιβεβαίωσε ποια πολιτική «γενναίων δώρων» και διαρκών υποχωρήσεων θα ασκούσε στο Κυπριακό. Η «Σ» και ο γράφων, από τον Μάρτη του 2008 είχαν αρχίσει να προειδοποιούν όλους για την πολιτική τεχνοτροπία Χριστόφια-ΑΚΕΛ, με συνεργούς το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ.
Εδώ και πέντε χρόνια, επίσης, αναλύαμε και εξηγούσαμε γιατί η πολιτική Χριστόφια-ΑΚΕΛ στο Κυπριακό και, στη συνέχεια, στην οικονομία ήταν ολέθρια και επικίνδυνη. Ο Ν. Αναστασιάδης κατάγγελλε τους επικριτές τού Προέδρου -εμάς και πολλούς άλλους- αλλά επέμενε να τον έχει στο απυρόβλητο, και πότε; Όταν σημαίνοντα στελέχη του ΔΗΣΥ συμφωνούσαν με τις δικές μας αναλύσεις και προειδοποιούσαν για τον κατήφορο, όπου μας οδηγούσε η ανερμάτιστη και καταστροφική πολιτική του Προέδρου.
Ο Ν. Αναστασιάδης, με την οξυδέρκεια που τον διακρίνει, δεν έβλεπε σε ποιες κακοτοπιές έριχνε τον τόπο ο Χριστόφιας; Όταν κάποια στιγμή ανένηψε, τι παρατηρήθηκε; Οι ευεργετηθέντες, Χριστόφιας και ΑΚΕΛ, τον χλεύαζαν, διερωτώμενοι: Αν για δύο και πλέον χρόνια η πολιτική Χριστόφια ήταν ορθή και ο Αναστασιάδης την στήριζε, τι άλλαξε ώστε στο εξής να τη θεωρεί μη ορθή;
Απορούμε: Γιατί ο Ν. Αναστασιάδης έδωσε για δύο και πλέον χρόνια στήριξη στην «ορθή πορεία» του Χριστόφια; Το «μεγάλο mea culpa» του γι’ αυτήν την απόφασή του απαιτεί σταράτες και ξεκάθαρες εξηγήσεις. Αλλ’ είναι και το άλλο, μεγαλύτερο, mea culpa του που δεν είπε ακόμα. Η επιμονή του στην υποστήριξη του σχεδίου Ανάν.
Γιατί μέχρι σήμερα, ενώ προκλήθηκε πλειστάκις, δεν παραδέχθηκε ότι εκείνο το τερατούργημα θα παρέδιδε την Κύπρο αύτανδρη στη νέα τουρκοκρατία και εγγλεζοκρατία; Τι τον εμποδίζει, έστω και τώρα, να παραδεχθεί ότι ήταν μέγα λάθος η πείσμων υποστήριξη του σχεδίου; Γι’ αυτό, πότε θα αναμέλψει ένα μεγάλο mea culpa; Να εννοήσουμε, μήπως, ότι η υποστήριξη προς τον Χριστόφια συνδεόταν ευθέως με το σχέδιο Ανάν;                                                                                    ΠΗΓΗ