Το τραγικό δίλημμα των πολιτών

| Εκτύπωση  Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Ο τόπος δεν γεννά, πια, αναστήματα και κορυφές αλλά σπιθαμιαία κομματικά και πολιτικά εκβλαστήματα, που δεν εμπνέουν τους πολίτες

Με ρωτούν καθημερινά πολλοί σκεπτόμενοι και προβληματιζόμενοι φίλοι, γνωστοί και αναγνώστες: «Τι θα ψηφίσεις στις εκλογές;». Απαντώ ευθέως: «Δεν ξέρω»! Απορούν: «Μα, αν εσύ δεν ξέρεις τι θα ψηφίσεις, τι να κάνουμε εμείς;». Απαντώ: «Με τα δικά μου μέτρα, κριτήρια και σταθμά, κανένας από τους τρεις κύριους υποψηφίους δεν ανταποκρίνεται στις υψηλές απαιτήσεις, στις απόψεις και στις θέσεις μου. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, ο καθένας». «Δεν θα ψηφίσεις;», επιμένουν. «Δεν ξέρω ακόμα», απαντώ, αλλά ρωτούν ξανά: «Τουλάχιστον ψήφισε τον ολιγότερον κακόν». Είμαι σίγουρος ότι πάρα πολλές χιλιάδες συμπατριώτες μας βρίσκονται ενώπιον αυτού του τραγικού διλήμματος: Ποιον υποψήφιο να ψηφίσουν και γιατί; Επειδή όσο πλησιάζουν οι εκλογές τόσο εντείνονται οι απορίες και οι προβληματισμοί, καταθέτω τους δικούς μου, προσωπικούς προβληματισμούς και σκέψεις. Πρώτα απ’ όλα αρνούμαι, απορρίπτω και δεν ανέχομαι «το μη χείρον βέλτιστον». Ποιος είναι ο λιγότερο χείριστος από τους υποψηφίους;
Ο Ν. Αναστασιάδης είναι ικανός και ευφυής, ανατρέπει καταστάσεις, προτείνει πολλά και δεσμεύτηκε για περισσότερα. Κάθε μέρα δεσμεύεται και απολογείται. Δεσμεύτηκε για τόσα πολλά που, αμφιβάλλουμε αν θα υλοποιήσει ελάχιστο μέρος αυτών. Έκτισε μιαν ωραία εικόνα στους εταίρους μας που, ήδη, τον θεωρούν ως τον επόμενο Πρόεδρο. Όμως, έχει ένα ασήκωτο βαρίδι: Την υποστήριξή του στο σχέδιο Ανάν. Κι ενώ είπε mea culpa για άλλες αποφάσεις του, για το σχέδιο αποφεύγει να το πράξει. Μπορεί οι πολίτες να τον εμπιστεύονται στην οικονομία, αλλά δυσπιστούν έναντί του για το Κυπριακό. Δεν τον εμπιστεύονται. Φοβούνται ότι θα επαναφέρει το σχέδιο Ανάν ως «αδήριτη ανάγκη». Ο Στ. Μαλάς είναι ένας νέος πολιτικός, αλλά στηρίζεται στα ΑΚΕΛικά δεκανίκια. Φέρει και αυτός δύο ασήκωτα βαρίδια: Είναι ο εκφραστής και προαγωγός της πολιτικής του ΑΚΕΛ, που εξέλεξε τον Δ. Χριστόφια, υπαίτιο της καταστροφής της οικονομίας και των γενναιόδωρων παραχωρήσεων στους Τούρκους. Αν εκλεγεί, οι πολίτες φοβούνται ότι θα συνεχίσει την ίδια καταστροφική πολιτική Χριστόφια-ΑΚΕΛ.
Αρκετές θέσεις του μπορεί να φαντάζουν ορθές αλλ’ ευθύς οι πολίτες διερωτώνται: Το ΑΚΕΛ, που τον στηρίζει και ο Δ. Χριστόφιας, που τον προάγει, γιατί δεν τις υλοποίησαν στα πέντε χρόνια που κυβέρνησαν; Ποια εμπιστοσύνη να επιδειχθεί σε έναν υποψήφιο, που στηρίζεται από έναν αποτυχημένο Πρόεδρο και ένα κομμουνιστικό κόμμα; Αλλ’ είναι και ο Γ. Λιλλήκας.

Πέρασε από όλες τις καταστάσεις, πολιτικές και κομματικές. Επικρίνεται ως «καιροσκόπος», «πολιτικός ανεμόμυλος» και ως «αναξιόπιστος» και επ' άρτι λαοπλάνος και δημαγωγός. Οι θέσεις του στο Κυπριακό και στην οικονομία στερούνται σοβαρότητας και τεκμηρίωσης. Εμφανίζεται ως υποψήφιος των πολιτών και πολέμιος του παλαιοκομματισμού, αλλά… στηρίζεται σε παλαιοκομματικούς και, για να σχηματίσει κυβέρνηση, αν εκλεγεί, θα προστρέξει σε κομματικά στελέχη. Γιατί οι πολίτες να τον πιστέψουν και να τον ψηφίσουν;
«Λοιπόν, τι κάνουμε», διερωτώνται οι σκεπτόμενοι πολίτες, οι οποίοι τίθενται αντιμέτωποι με δύο άλλα διλήμματα. Πρώτον: «Μα, αν δεν ψηφίσουμε, και απέχουμε, σημαίνει ότι ευνοείται ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος». Και αμέσως τίθεται το δεύτερο δίλημμα, που στηρίζεται στον ηλίθιο «κομματικό πατριωτισμό», τον οποίο επικαλούνται όλοι, για να πείσουν περί της αναγκαιότητας και του μη χειρίστου, να ψηφιστεί ο… βέλτιστος. Ανέκαθεν, σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, τίθεται αυτό το άθλιο δίλημμα: Να ψηφίσουμε, εκόντες-άκοντες, έστω και υπό διαμαρτυρίαν, το κόμμα, για να μη εκλεγούν οι «άλλοι». Αν οι πολίτες συναινέσουν στο ψευτοδίλημμα, «το μη χείρον, βέλτιστον», σημαίνει ότι συνεργούν αυτόβουλα στη διαιώνιση μιας σαθρής κατάστασης που, διαχρονικά, παράγει τέτοια διλήμματα, τα οποία διατηρούν στο κομματικό, πολιτικό προσκήνιο σπιθαμιαίες ηγεσίες. Η τραγωδία μας, το γράψαμε πολλές φορές, είναι ότι ο τόπος δεν γεννά, πια, αναστήματα και κορυφές αλλά σπιθαμιαία κομματικά και πολιτικά εκβλαστήματα, που δεν εμπνέουν τους πολίτες.
Εδώ είμαστε, λοιπόν, χωρίς εναλλακτική, πειστική, σοβαρή και ευρύτερα αποδεκτή πρόταση. Γιατί, όμως, η αποχή θεωρείται ως χαμένη ψήφος; Απεναντίας είναι καθαρή πράξη αξιοπρέπειας, απόγνωσης, αποκαρδίωσης, απογοήτευσης, οργής, απόρριψης κατεστημένων καταστάσεων και προσώπων, που αναπαράγονται διαρκώς, στο όνομα, ακριβώς, του «μη χείριστου» και του «κομματικού πατριωτισμού». Η αποχή δεν είναι άρνηση συμμετοχής στο πολιτικό γίγνεσθαι ή στα κοινά. Αντίθετα είναι πολιτική πράξη αντίστασης και αντίδρασης σε ένα κομματικό κατεστημένο, που επιμένει στα ίδια ξεπερασμένα κλισέ, στις ίδιες παρωχημένες νοοτροπίες και αντιλήψεις και που δεν έχει ή δεν ξέρει ποια νέα μηνύματα, οράματα και προοπτικές μπορεί να φέρει στον τόπο. Είναι και ένα ηχηρό μήνυμα προς τις κομματικές ηγεσίες ότι μια σημαντική μερίδα πολιτών αρνείται πια διαρρήδην να συναινεί σε κομματικές ματσαράγκες ή να σταβλίζεται σε κομματικά μαντριά. Επειδή, όμως, ένας από τους τρεις θα εκλεγεί, ο καθείς και η ψήφος του, ο καθείς και τα μέτρα, τα κριτήρια και η συνείδησή του.
ΠΗΓΗ