| Εκτύπωση Με τον Σάββα Ιακωβίδη
Μέσα στον πληθωρισμό των εξαγγελιών, των υποσχέσεων και των δεσμεύσεων, υποψήφιοι για την προεδρία της Δημοκρατίας ανακοίνωσαν πως, αν εκλεγούν, θα σχηματίσουν κυβέρνηση σωτηρίας, ο ένας, συνασπισμού ο άλλος και με νέους και ανώτατα κομματικά στελέχη, ο τρίτος. Είτε σωτηρίας θα λέγεται η νέα κυβέρνηση είτε συνασπισμού ή κάτι άλλο, το ερώτημα παραμένει αναπάντητο: Ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας τι είδους κυβέρνηση θα σχηματίσει; Αν αντιλαμβανόμαστε καλά, είτε θα είναι καθαρά κομματική, δηλ. θα αποτελείται από στελέχη των συνεργαζόμενων κομμάτων, είτε θα είναι ένα μείγμα κομματικών, τεχνοκρατών ή και άλλων «λαμπρών μυαλών». Ο νέος Πρόεδρος θα βρεθεί αμέσως προ ενός μεγάλου διλήμματος: Πώς θα ικανοποιήσει τις αιτιολογημένες αξιώσεις των συγκυβερνητών συνεταίρων του, που θα του υποδείξουν ότι, χωρίς τη δική τους συμβολή, δεν θα μπορούσε να εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα; Αν, όμως, ο νέος Πρόεδρος πέσει στην ίδια παγίδα και σχηματίσει διακομματική κυβέρνηση, σε τι θα διαφέρει από όλους τους προκατόχους του, που σχημάτιζαν εξ ανάγκης τέτοιες κυβερνήσεις και γνωρίζουμε πού και πώς κατέληγαν;
Αν σχηματίσει μια κυβέρνηση συνεργαζόμενων κομμάτων, τότε ο νέος Πρόεδρος θα αντιμετωπίσει από τα πρώτα 24ωρα την πρώτη σοβαρή κρίση και ρήξη στη νέα συγκυβέρνηση. Αφήνουμε κατά μέρος το άλλο πρόβλημα, όσον αφορά τη συνεχή συνδιαβούλευση που, στο τέλος, ενδέχεται να υποκαταστήσει τις εξουσίες και τον ίδιο τον Προέδρο και θα τον καταστήσει απλό εκτελεστικό όργανο των συγκυβερνώντων. Πότε σχηματίζεται μια κυβέρνηση σωτηρίας; Σε εποχές και στιγμές κρίσιμες για ένα κράτος και έναν λαό, όταν εξωτερικοί ή και εσωτερικοί κίνδυνοι απειλούν την επιβίωση κράτους και λαού. Όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο. Όμως, σε καμία στιγμή δεν μπορεί οι εξουσίες του Προέδρου να υποκατασταθούν από τις αποφάσεις συγκυβερνώντων κομμάτων. Ο Πρόεδρος εξελέγη από τον λαό και αυτός είναι ο κύριος υπεύθυνος για να κυβερνήσει και να παίρνει τις τελικές αποφάσεις. Διαφορετικά θα καταντήσει μαριονέτα και παίγνιο των συνεταίρων του. Ας έλθουμε και στην πρόταση για κυβέρνηση συνασπισμού. Μια τέτοια κυβέρνηση εξυπονοεί συνασπισμό ομοϊδεατών κομμάτων, που έχουν τους ίδιους στόχους και ίδιες επιδιώξεις.
Όταν, π.χ., ο Στ. Μαλάς εξαγγέλλει σχηματισμό κυβέρνησης συνασπισμού, εμφανώς εννοεί συνεργασία του ΑΚΕΛ με την ΕΔΕΚ σε πρώτο στάδιο ή και με άλλες «όμορες, ιδεολογικά, δυνάμεις». Η ΕΔΕΚ, όμως, ήδη υποστηρίζει Γ. Λιλλήκα. Το δε ΔΗΚΟ, που θα μπορούσε ίσως να συνεργαστεί ξανά με το ΑΚΕΛ, συνήψε συμφωνία με τον ΔΗΣΥ. Συνεπώς, με ποιους ο Στ. Μαλάς θα σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού; Έχουμε την άποψη ότι, στο σημείο κινδύνων που βρίσκεται και διέρχεται η Κύπρος, δεν έχουν τόση σημασία οι ονοματολογίες της νέας κυβέρνησης, σωτηρίας ή συνασπισμού ή ότιδήποτε άλλο. Αυτό που ο τόπος χρειάζεται, αμέσως και τάχιστα, είναι λύσεις στα οικονομικά, κατά κύριο λόγο, προβλήματα, χωρίς να ξεχνούμε και το Κυπριακό. Ποιοι χαντάκωσαν τον τόπο, διαχρονικά; Οι κομματικοί, πολιτικοί, επειδή πάντα θέτουν το κομματικό συμφέρον υπεράνω του ευρύτερου δημόσιου και κρατικού συμφέροντος. Είναι η άποψή μας πως, αυτήν τη φορά, και για τα πρώτα δύο με τρία τουλάχιστον χρόνια, ο νέος Πρόεδρος έχει υποχρέωση να επιλέξει τους καλύτερους τεχνοκράτες που μπορεί να βρει για να σχηματίσει μια κυβέρνηση, κατά κύριο λόγο τεχνοκρατική.
Δεν είναι δυνατόν, π.χ., στον χειρισμό και στη διαχείριση του τεράστιου ζητήματος των υδρογονανθράκων, να διοριστεί κάποιος αχάμπαρος κομματικός, απλώς για να ικανοποιηθεί ο ίδιος και το κόμμα του. Σε αυτό και σε άλλα ζητήματα κρίσιμης οικονομικής και ενεργειακής σημασίας, ιδιαίτερα στις σχέσεις μας με την ΕΕ, είναι ύψιστη ανάγκη να δοθεί προτεραιότητα σε ειδικούς, γνώστες και τεχνοκράτες. Άτομα, δηλαδή, που γνωρίζουν άριστα το αντικείμενό τους και να μπορούν, με κυβερνητική και, κυρίως, με προεδρική πολιτική καθοδήγηση, να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του τόπου. Πώς να συζητήσει, π.χ., με τους τροϊκανούς ένας Πρόεδρος που δεν έχει ιδέα από οικονομία και άλλα εξειδικευμένα συναφή και δυσνόητα ζητήματα; Πώς να επικοινωνήσει με τους εταίρους μας ένας υπουργός, που δεν ξέρει καν πώς λειτουργεί η ΕΕ και τα διάφορά όργανά της;
Μπορεί να αντιτάξει κανείς ότι οι πολιτικοί δεν πρέπει να παραμεριστούν. Σωστά. Με μια προϋπόθεση: Ότι στα επόμενα δύο με τρία χρόνια τον πρώτο και καθοριστικό λόγο θα έχει η εμπειρογνωμοσύνη και η επιστημοσύνη και όχι η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία, η ανικανοκρατία και το ρουσφέτι. Με απλά λόγια, ο νέος Πρόεδρος καλείται να σπάσει το κατεστημένο της 50ετίας και να δώσει μιαν άλλη, περισσότερο τεχνοκρατική, διάσταση στη διακυβέρνηση του τόπου. Επιτέλους, να ακουστούν οι ειδικοί, όχι να αποφασίζουν οι άσχετοι και τα κομματικά ενεργούμενα. Δεν είναι εύκολη δουλειά. Γι΄ αυτό ο νέος Πρόεδρος θα κριθεί και από την ικανότητά του να ανοίξει καινούργιους δρόμους, σπάζοντας και παραμερίζοντας τα δεσμά της διακυβέρνησης του τόπου με τα κομματικά και άλλα αποτυχημένα κατεστημένα. Χωρίς να φοβηθεί το κόστος. Θα τολμήσει; ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου