Την εκλογή του ανεκδιήγητου κομμουνιστή Δημήτρη Χριστόφια, ανακηρυγμένου υπεύθυνου της τραγωδίας στο Μαρί με τους 13 νεκρούς, του ανθρώπου που η πλειοψηφία της κυπριακής Βουλής καλεί σε παραίτηση, τη μετάνιωσαν όλοι στην Κύπρο. Τα δε αποτελέσματά της, ήταν ΤΡΑΓΙΚΑ για τον Ελληνισμό. Ας αντλήσουμε τα συμπεράσματά μας από την υπόθεση αυτή. Την ώρα που γράφονται αυτά, ΟΛΑ τα κόμματα της αριστεράς στην Ελλάδα, με την εξαίρεση των εθνομηδενιστών Οικολόγων της Νέας Τάξης και της «πράσινής» της ανάπτυξης, αποστασιοποιήθηκαν από τη «λύση»-σωσίβιο για το ΠΑΣΟΚ, την (όχι και τόσο) μεταβατική κυβέρνηση.
Ακόμα και η Δημοκρατική Αριστερά, την ώρα που δια στόματος Γρηγόρη Ψαριανού εξέφραζε προχθές τη χαρά της για την εξέλιξη, χθες, υπό την αμείλικτη πραγματικότητα της καθίζησης στην περίπτωση συναίνεσης, απέσυρε τη στήριξή της.
Να και οι «πονηροί» για να μας τελειώσουν…
Με λίγα λόγια: η πονηρή αριστερά, τράβηξε έξω την ουρά της και θα καρπωθεί ανενόχλητη, όλα τα πολιτικά οφέλη της εναντίωσης στα αντιλαϊκά μέτρα που εκ των πραγμάτων θα κληθεί να υιοθετήσει και να εφαρμόσει αυτή η κυβέρνηση.
Φυσικά, τα ποσοστά της θα γιγαντωθούν, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι είναι στην πλειοψηφία τους συναισθηματικοί και πολιτικά ανώριμοι και επί της κάλπης, αντιδρούν συναισθηματικά και με βραχυπρόθεσμη οπτική (με την εξαίρεση του σκληρού πυρήνα των καθεστωτικών ΠΑΣΟΚων).
Και όποιος διαφωνεί σε αυτό, τον παραπέμπω στα αποτελέσματα των εκλογών του 2009, όπου το «λεφτά υπάρχουν», έκανε θραύση στις προτιμήσεις και αργότερα στις τσέπες του κόσμου… Προσέξτε τώρα εδώ: την ώρα που η αριστερά τραβιέται από το κάδρο, κάποιος από τη ΝΔ αναλαμβάνει υπεύθυνος υφυπουργός Οικονομικών για… τα έσοδα!
Κίνδυνος-θάνατος εν όψει…
Στο πολιτικό δια ταύτα: η αριστερά και ιδίως ο διεθνιστής Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος αναδεικνύεται σε υψηλών προσδοκιών «τακτικιστή» (και χαμαιλέοντα), κάνει άνοιγμα στη Δεξιά, καλώντας σε συστράτευση τις πατριωτικές δυνάμεις (βάζοντας «σιωπητήριο» στην πάλαι ποτέ ακατάσχετη ρητορική των στελεχών του υπέρ των λαθρομεταναστών).
Και το κάνει αυτό, την ώρα που απεργάζεται ουσιαστικά την εξόντωση της Δεξιάς, μέσω της δημιουργίας ενός ευρέως αριστερού μετώπου, το οποίο, αν οι της «προόδου» υπερβούν τους παραδοσιακούς σεκταρισμούς και τις αγκυλώσεις τους (όλα είναι πλέον πιθανά), θα υπερβεί σε ποσοστά το 30%, καθιστάμενο έτσι η πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα. Και κάπου εκεί, θα αρχίσει ο εφιάλτης ή Εφιάλτης…
Εδώ, ταλαντευόμαστε ανάμεσα στον κίνδυνο του συστημικού ολοκληρωτισμού και στον κίνδυνο του (δήθεν) αντισυστημικού ολοκληρωτισμού της (δήθεν) ριζοσπαστικής αριστεράς, που στη διαδρομή της, ποτέ δεν άφησε στην άκρη το κύριο συστατικό της πολιτικής της πρακτικής, τη βία... Θυμηθείτε τι έγινε τον Δεκέμβριο του 2008, αν τυχόν αμφιβάλετε και αναλογιστείτε, παρακαλώ, τις συνέπειες για την Αθήνα, της μίνι-ανταρσίας της «ριζοσπαστικής» αριστεράς.
Θα καταλάβετε, ότι θέλει πολλή προσοχή και φυσικά, ωριμότητα, για να αποφύγουμε τυχόν αναρρίχηση ατόμων με ολοκληρωτικές αντιλήψεις, στην εξουσία. Διότι, τις συνέπειες αντανακλαστικών επιλογών, όπως αυτές τίθενται «σερβιρισμένες» από το σύστημα, σε πολίτες που έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου, θα τις πληρώνουμε για δεκαετίες, όπως συμβαίνει τώρα και με την αλήστου μνήμης επιλογή των ψηφοφόρων, στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009. Κι όμως, όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα είχαμε αποφύγει.
Τι φοβόμαστε που κάποτε δεν φοβόμασταν;
Υπάρχει μια απίστευτη φοβία για ό,τι συνιστά με την (δυστυχώς επικρατούσα) λογική των κομφορμιστών, «πολιτική περιπέτεια». Ο,τιδήποτε εκπίπτει της λογικής των διαφόρων Trilateral και των άλλων άτυπων οργάνων της παγκόσμιας διακυβέρνησης, όπως πχ η εθνοπρεπής πολιτική του Κώστα Καραμανλή στα εξωτερικά, καταδικάζεται και υπονομεύεται, ακόμα και με πολύ ανήθικες, βρώμικες και φυσικά βίαιες μεθόδους (πυρκαγιές 2007, τηλεφωνικές υποκλοπές και συνωμοσία κατά της ζωής του πρώην πρωθυπουργού).
Όμως, αν ο λαός είχε δείξει διάθεση απόρριψης δια της κάλπης των μεθοδολογιών της Νέας Τάξης, η τελευταία δεν θα τολμούσε να κουνηθεί κατά της χώρας και του έθνους.
Αντίθετα όμως, αν και όλοι άκουσαν το ΠΑΣΟΚ (και τον ΣΥΡΙΖΑ της Νέας Τάξης), να καταφέρονται προεκλογικά κατά του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης, που θα χειραφετούσε γεωπολιτικά τη χώρα και θα της έδινε αναπτυξιακή προοπτική, οι περισσότεροι προτίμησαν να προσδεθούν για καθαρά ιδιοτελείς λόγους στο άρμα του κόμματος-προδότη, του ΠΑΣΟΚ. Οι συνέπειες, είναι παραπάνω από φανερές…
Να διαχειριστούμε τη ριζοσπαστικοποίηση ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ
Είναι πλέον σαφές ότι έρχονται πολύ δύσκολες μέρες. Μια κυβέρνηση που δεν πρόεκυψε από κάλπη αλλά αντίθετα, είναι προϊόν πολιτικής συναλλαγής μεταξύ κοινοβουλευτικών κομμάτων, θα κληθεί να πάρει «σκληρές» (και άνωθεν επιβαλλόμενες) αποφάσεις, θα φέρει τον τόπο, αργά ή γρήγορα, σε αδιέξοδο.
Αν η απάντησή μας εδώ, θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ των μισαλλόδοξων αριστεριστών και των μολότοφ ή το «απολιθωμένο» όσο και σταλινικό ΚΚΕ της απανθρωπιάς και των «αποκατεστημένων» μανιακών αρνησιπάτριδων και δολοφόνων, τότε θα έρθουν ακόμα χειρότερες μέρες.
Εν κατακλείδι: η αριστερή στροφή, δεν ενδείκνυται, γιατί θα κάνει ΠΟΛΥ ΚΑΚΟ στην «υγεία» του έθνους και της πατρίδας. Και αυτό, όσοι αισθανόμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, δεν το θέλουμε. Καιρός λοιπόν για συλλογισμό, πάντα με βάση το συμφέρον της πατρίδας.
Η δε ριζοσπαστικοποίησή μας, θα πρέπει να είναι πατριωτικών κατευθύνσεων. Ας φωνάξουμε όχι λοιπόν, από τώρα, στους διεθνιστές, μηδενιστές και ελευθεριακούς της αριστεράς, που ελλοχεύουν, τρίβοντας τα χέρια τους με χαρά και προσμονή…
Νίκος Χιδίρογλου ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου