«Τι άλλο αναμένουμε για να σώσουμε αυτόν τον τόπο»;

| Εκτύπωση  | Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Άλλοτε ως τραγωδία και συχνά ως φάρσα. Η Κύπρος ζει μια διαρκή τραγωδία επειδή ως γνήσιοι Έλληνες, δεν μαθαίνουμε, δεν διδασκόμαστε και δεν αλλάζουμε νοοτροπία. Ο εκλεκτός φίλος, Ανδρέας Τ. Λουκά, πρόσφυγας από το Αγριδάκι της κατεχόμενης Κερύνειας μας, ορθοτομεί ξανά πικρές επισημάνσεις. Μου γράφει, μεταξύ άλλων: «Σαν λαός, οι Έλληνες, είμαστε αξιολύπητοι. Ειδικά οι Κύπριοι. Σκέψου: Το ίδιο σκηνικό με το 1974.
Το εσωτερικό σε πλήρη αποσύνθεση, με τους ενόχους της κατάντιας μας να επιδίδονται σε αλληλοκατηγορίες και να δείχνουν ο ένας τον άλλο για το χάλι, στο οποίο οδήγησαν τον τόπο. Παρακολουθούμε παραστάσεις μεγαλοστομίας και θιγμένων "εγώ" και γινόμαστε μάρτυρες φανατικών και ανερμάτιστων βλακωδών εξάρσεων, απλώς και μόνο για εντυπωσιασμό αφελών οπαδών, εκείνων που σε κάθε περίπτωση ακούγονται από το βάθος να αναφωνούν "πέτου τα"! Τους ακούσαμε πρόσφατα στη Δερύνεια και αμέσως μετά το πόρισμα Πολυβίου, από τη Λεμεσό, όταν και πάλι ο θιγμένος Πρόεδρός τους, μας τα 'λεγε και τότε οργισμένος!

»Στο μεταξύ, οι Τούρκοι έχουν εδραιώσει την κατοχή και εξαρθρώσει κάθε έννοια κράτους. Τα οδοφράγματα έχουν καταντήσει "μπάτε σκύλοι αλέστε", με εγκληματίες να επιδίδονται στην εκθεμελίωση του κράτους, το οποίο φτύσαμε αίμα να διατηρήσουμε οι Έλληνες αυτού του τόπου, ύστερα από το τούρκικο πραξικόπημα του 1963 και την εισβολή του 1974. Συμβαίνει και το άλλο, το εξόχως απαράδεχτο: Παρέμειναν σε αυτόν τον τόπο κάποιοι, που τον αγαπούν πραγματικά και καίγονται καθημερινά για την κατάντια του.
Είναι λίγοι δημοσιογράφοι, λίγοι πνευματικοί άνθρωποι, πολύ λιγότεροι ακαδημαϊκοί και στρατιωτικοί. Και πολύ περισσότεροι απλοί, ανώνυμοι άνθρωποι. Ποιο είναι το απαράδεχτο; Ότι ακόμα και αυτοί οι λίγοι, αν και στην ουσία συμφωνούν σε όλα, δεν έχουν ξεπεράσει το αίσχος της φυλής: Αλληλοϋποβλέπονται, ψιθυρίζουν ο ένας εναντίον του άλλου, δεν παραδέχονται κανέναν καλύτερό τους. Όλοι θέλουν να είναι οι πρώτοι, οι αρχηγοί, οι Πρόεδροι, οι υπεράνω.
»Όλος ο κυπριακός λαός ζει σε μιαν απαράδεχτη πλάνη. Εξαιτίας ενός και μόνο λόγου: Ουδείς τολμά να του πει την αλήθεια. Εξαιτίας ενός και μόνο απλού λόγου: Δεν υπάρχει Κύπριος που να ανέχεται να ακούσει την αλήθεια. Και όλοι του λένε ΜΟΝΟ εκείνο που ονειρεύεται να ακούσει. Εκείνο που τον ευχαριστεί! Στις 14 Ιουλίου το 1974, ημέρα Κυριακή, ο υπογράφων, ζώντας σε ανάλογη κατάσταση νιρβάνας, καθόταν τρισευτυχισμένος με απλωμένα τα πόδια στα κάγκελα της βεράντας του σπιτιού του στο Πικρό Νερό του Καραβά, πάνω από τη θάλασσα, ανάμεσα στις λεμονιές και απολάμβανε την εφημερίδα και την μπίρα του. Όπως άλλωστε και χιλιάδες άλλοι συμπατριώτες μας, οι οποίοι βλέπαμε την κουφή αλλά "παίζαμε πελλόν". Ακριβώς την επομένη το πρωί, ανατράπηκαν τα πάντα. Χάσαμε τα πάντα!
»Μπορεί σήμερα να μην υπάρχει χούντα και ΕΟΚΑ βήτα, αλλά η Τουρκία εξακολουθεί να υπάρχει. Και το "Σχέδιο επανάκτησης της Κύπρου", μέρος του οποίου ήταν η εισβολή του 1974, ακόμα δεν ολοκληρώθηκε. Ούτε και η ΔΔΟ τους, με την οποία θα κατέχουν τον βορρά, θα ελέγχουν τον νότο και θα καταργήσουν την ΚΔ, μπήκε σε εφαρμογή. Πού βασίζουμε, λοιπόν, την μακαριότητά μας;
Τους τόνους τα κεραμίδια, που μας έταξαν να μας ρίξουν στα κεφάλια, όταν τους πετάξαμε στα μούτρα ανυπόγραφο το σχέδιο Ανάν τους, μας τους έριξαν ήδη. Μας κατέστρεψαν οικονομικά, μας πλημμύρισαν με μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, μας μετέτρεψαν σε υποζύγια των Τούρκων… Τι άλλο αναμένουμε για να ξυπνήσουμε και να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας για να σώσουμε αυτόν τον τόπο; Αν μας ενδιαφέρει, βεβαίως!»                                                                                                                                                                                                                                                     ΠΗΓΗ