Η ΔΗΘΕΝ «ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ» ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΡΔΕΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ

Γράφει ο Γ. Δημητρακόπουλος, Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός

Σήμερα, η κουκουεδία και οι συνοδοιπόροι της, εορτάζει την επέτειο της «απελευθέρωσης της Λαμίας από τον ΕΛΑΣ».

Η αλήθεια για την δήθεν «απελευθέρωση» είναι η εξής: στις 12 Οκτωβρίου 1944, τα τελευταία γερμανικά στρατεύματα αποχώρησαν από την Αθήνα και κατευθύνθηκαν προς Βορράν, σε τακτική υποχώρηση από την Ελλάδα. Τις πρωινές ώρες της 18ης Οκτωβρίου, ενώθηκε με τα υποχωρούντα στρατεύματα και η φρουρά της Λαμίας. Έτσι απελευθερώθηκε η πόλις. Χωρίς να πέσει ούτε μία τουφεκιά! Μέχρι την ώρα που αποχώρησε και ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης, δεν είχαν εμφανισθεί πουθενά οι… μπαρουτοκαπνισμένοι κατσαπλιάδες του κομμουνιστοσυμμοριτισμού. Ούτε κατά το υπόλοιπον της ημέρας ενεφανίσθησαν. Ήθελαν να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχει ούτε δείγμα Γερμανού στην πόλη. Τακτική τους ήταν να μην παρενοχλούν τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν, παρά το ότι ήταν υποχρέωσή τους, απορρέουσα από τις σχετικές εντολές του Συμμαχικού Στρατηγείου, εις το οποίο υπαγόταν ο ΕΛΑΣ. Είχαν άλλη «δουλειά» οι ΕΛΑΣίτες: να καταλαμβάνουν τις πόλεις από τις οποίες αποχωρούσαν οι Γερμανοί και να μην «σπαταλούν» δυνάμεις γιατί θα τους χρειάζονταν στο άμεσο μέλλον, προς εξόντωση των Ελλήνων εθνικιστών.

Την επομένη, λοιπόν, 19η Οκτωβρίου, εισήλθαν στην πόλη ατσαλάκωτοι οι… «απελευθερωταί» της, έχοντας ως επικεφαλής τους τον αιμοσταγή σφαγέα Ελλήνων Άρη Βελουχιώτη, άρτι αφιχθέντα εκ Πελοποννήσου, όπου αιματοκύλισε τον τόπο (Πηγάδα του Μελιγαλά κ.α.). Μάλιστα, ο ειδεχθής αυτός εγκληματίας εξεφώνησε και λόγο στην Κεντρική Πλατεία της Λαμίας, έχοντας στο πλάι του τον πατέρα ενός εκ των καταστροφέων του ελληνισμού των ημερών μας, Κ. Σημίτη.

Τέλος, επειδή η κουκουεδία προκαλεί, ας τους θυμίσουμε την αποκήρυξη-διαγραφή από το κόμμα ως «δειλού», «τυχοδιώκτη», «υπόπτου», «προδότη» κ.τ.λ., του σημερινού των ινδάλματος, με το σύνθημα «ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια»:

«Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας) αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ, γιατί λύγισε μπροστά στον Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη, που αναγνώρισε και καταδίκασε. Το ΚΚΕ του ’δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα, όμως, σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί και πάλι, ξαναπροδίνει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του, που μόνο τον εχθρό ωφελεί…» (Ριζοσπάστης, 16/06/1945, Απόφαση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ)».      

Με τις υγείες τους!                                      ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ     ΕΔΩ