Κατά το χρονικό διάστημα από 4 έως 11 Φεβρουαρίου του 1945 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ρούζβελτ, ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Στάλιν και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Τσώρτσιλ, συναντήθηκαν στην Γιάλτα της Ρωσίας για την πραγματοποίηση της δεύτερης συνόδου κορυφής (είχε προηγηθεί ανάλογη διάσκεψη στην Τεχεράνη το 1943 (28 Νοεμβρίου - 1 Δεκεμβρίου). Εκεί συμφώνησαν από κοινού στις κατευθυντήριες αρχές, (οι οποίες θα ετηρούντο και στην επόμενη διάσκεψη του Πότσνταμ) για τον καθορισμό της νέας συστηματικής περιφερειακής και οικονομικής αναδιάταξης του μεταπολεμικού κόσμου. Ή τουλάχιστον τέτοια είναι η άποψη η παρατιθέμενη στα βιβλία ιστορίας που απολαμβάνουν την ευαρέσκεια του Μεγάλου Παράσιτου, δηλαδή στα μόνα επιτρεπτά στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους ακαδημαϊκούς κύκλους και στις βιβλιοθήκες. (Σ’ αυτά καταγράφεται ότι, οι αποφάσεις που λήφθηκαν στη συνέχεια από τους νικητές, ήσαν εμπνευσμένες από το καλό της ανθρωπότητας και βεβαίως αποσκοπούσαν στην…. εξασφάλιση ενός «μέλλοντος ειρήνης και ευημερίας για ολόκληρο τον κόσμο» !).
Η διάσκεψη αυτή έμεινε στην ιστορία ως «Η Διάσκεψη της Γιάλτας» καθώς πραγματοποιήθηκε στο ανάκτορο Livadia, κοντά στην πόλη της Γιάλτας. Θεωρείται τεράστιας σπουδαιότητας, λόγω των θεμάτων που διαπραγματεύτηκαν οι «Τρεις Μεγάλοι» («The big three», κατά το τότε προσωνύμιό τους) και σχετίζονταν με την μεταπολεμική πολιτική στις κατεχόμενες από την Γερμανία χώρες, αλλά και με την τύχη των χωρών - συμμάχων της. Επί επτά ημέρες οι αρχηγοί των νικητών καθόριζαν την μορφή που θα είχε ο μεταπολεμικός κόσμος. Ο πόλεμος όδευε προς το τέλος του, καθώς ο Κόκκινος Στρατός απείχε 100 χλμ. από το Βερολίνο και η κατάρρευση της Γερμανίας ήταν ζήτημα χρόνου. Οι Βρετανοί ήθελαν να περισώσουν την προπολεμική ουδέτερη «υγειονομική» ζώνη γύρω από την ΕΣΣΔ, ενώ οι ΗΠΑ εστίαζαν στην Ιαπωνία και στον Ειρηνικό Ωκεανό καθώς και στην είσοδο της ΕΣΣΔ στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας. Συνεπώς στην Διάσκεψη : Αποφασίστηκε η «εκμηδένιση του γερμανικού μιλιταρισμού και ναζισμού, για να μην μπορέσει ξανά η Γερμανία να απειλήσει την παγκόσμια ειρήνη» - Απορρίφθηκε η πρόταση των Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ για διαμελισμό της Γερμανίας - Επισημοποιήθηκε η πρόθεση για την δημιουργία του Ο.Η.Ε. -Τέλος, αποφασίστηκαν οι ζώνες κατοχής του γερμανικού κράτους και κλήθηκε και η Γαλλία να καταλάβει μια απ' αυτές. Το «ελληνικό ζήτημα» δεν απασχόλησε διόλου την Διάσκεψη. Τέτοιο θέμα δεν υπήρχε, καν, στην ημερήσια διάταξη των εργασιών. Στο περιθώριό τους, στις 8/2/1945 ο Στάλιν ρώτησε τον Τσώρτσιλ να τον πληροφορήσει τι συνέβαινε στην Ελλάδα, κάτι που επιβεβαιώνεται καθώς ο Βρετανός έστειλε μία μέρα μετά στον Σοβιετικό υπόμνημα πληροφοριακού χαρακτήρα για τις ελληνικές εξελίξεις («Η αλληλογραφία Στάλιν - Τσώρτσιλ - Ρούσβελτ - Τρούμαν - Άτλι», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Β’, αριθ. εγγράφου 405, σελίδα 360).
[Το ζήτημα του διαμελισμού της Γερμανίας είχε τεθεί νωρίτερα στη διάσκεψη της Τεχεράνης, όπου την 1η Δεκεμβρίου 1943 ο Ρούσβελτ παρουσίασε σχέδιο διαμελισμού της Γερμανίας σε 5 κράτη. Ο Τσώρτσιλ υποστήριξε ανάλογη πρόταση. Μάλιστα, ένα περίπου χρόνο μετά την Τεχεράνη, στην διάρκεια συνομιλιών που είχε μαζί με τον Ήντεν και την σοβιετική κυβέρνηση στη Μόσχα, (Οκτώβριος 1944), παρουσίασε δικό του νέο σχέδιο διαμελισμού που προέβλεπε χωρισμό της Γερμανίας σε 3 μέρη. Η Βρετανία και οι ΗΠΑ επανήλθαν και στην διάσκεψη του Πότσνταμ, προτείνοντας σχέδιο διαμελισμού της Γερμανίας σε τρία κράτη, πάλι δίχως επιτυχία]
Η προηγηθείσα διάσκεψη της Τεχεράνης με το κωδικό όνομα «Εύρηκα» ήταν μια «διάσκεψη κορυφής» μεταξύ των ηγετών των Συμμάχων. Διεξήχθη από τις 28 Νοεμβρίου έως την 1η Δεκεμβρίου 1943. Συμμετείχαν ο Αμερικανός Πρόεδρος Ρούζβελτ, ο Βρετανός Πρωθυπουργός Τσώρτσιλ και ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Στάλιν. Ουσιαστικά ήταν η πρώτη διάσκεψη στην οποία συμμετείχαν και οι τρεις ηγέτες. Οι αποφάσεις που λήφθηκαν στη διάσκεψη της Τεχεράνης ήταν προοίμιο των αποφάσεων που επικυρώθηκαν το 1945 στη Διάσκεψη της Γιάλτας.
Η στάση του Ρούζβελτ για την Βρετανία χαρακτηρίζεται επιεικώς… περίεργη. Πίστευε ότι με τον «δημοκρατικό» Στάλιν μπορούσαν να πάρουν από κοινού αποφάσεις μεγάλης σημασίας και όχι με τον Τσώρτσιλ που ήταν συντηρητικός έως αναχρονιστικός, «ένας φανατικός αντικομμουνιστής αποικιοκράτης, προσηλωμένος στη Μοναρχία». Η Βρετανική Αυτοκρατορία, αποτελούσε την πεμπτουσία της παγκόσμιας καταπίεσης και ύστερα από τον Πόλεμο έπρεπε να χαθεί. Επίσης ο Ρούζβελτ περιφρόνησε απόψεις ανθρώπων που γνώριζαν άριστα πράγματα και καταστάσεις, όπως ο στρατιωτικός ακόλουθος των ΗΠΑ στη Μόσχα, που του είπε απροσχημάτιστα πως «μια πιθανή συμμαχία ΗΠΑ - Μπολσεβίκων είναι τουλάχιστον περίεργη». (Ρεϊμόν Καρτιέ, «Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου», τ. Β', Πάπυρος, Αθήνα, 1964. - John Russell Deane, «The strange alliance; the story of our efforts at wartime cooperation with Russia» εκδόσεις The Viking Press, 1947, Νέα Υόρκη). Ο Στάλιν ζήτησε επειγόντως και εκμαίευσε δεύτερο «αντιαξονικό μέτωπο» στην Ευρώπη, γιατί αυτό της Ιταλίας δεν τον ικανοποιούσε. Επιπλέον, έλαβε διαβεβαίωση ότι οι κομμουνιστές αντάρτες της Γιουγκοσλαβίας θα υποστηριχθούν αδρά και εκεί η ΕΣΣΔ θα έχει την πρωτοκαθεδρία.
H τέταρτη μεταξύ των Συμμάχων Διάσκεψη, η της Μόσχας, γνωστή και ως Διάσκεψη του Τολστόϊ λόγω του κωδικού ονόματος της, έλαβε χώρα στη Μόσχα από τις 9 Οκτωβρίου έως τις 19 Οκτωβρίου του 1944. Αντιπρόσωποι της ΕΣΣΔ ήταν ο Στάλιν και ο Σοβιετικός υπουργός εξωτερικών Μολότωφ. Αντιπρόσωποι της Βρετανίας ο πρωθυπουργός Τσώρτσιλ και ο υπουργός εξωτερικών Ήντεν. Παρόντες ήσαν ο Βρετανός Γενικός Αρχηγός των Επιτελείων Άλαν Μπρουκ, ο πρέσβης των ΗΠΑ, Χάριμαν, και ο Αμερικανός στρατηγός Ντιν, (ως παρατηρητές αντιπρόσωποι των ΗΠΑ). Επίσης συμμετείχαν και εκπρόσωποι της «Εξόριστης κυβέρνησης της Πολωνίας» (με βάση στο Λονδίνο), αλλά και εκπρόσωποι της κομμουνιστικής «Πολωνικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης» με έδρα το Λούμπλιν!
Τα θέματα της διάσκεψης ήσαν η είσοδος της Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, η μεταπολεμική διαίρεση των Βαλκανίων και τα ποσοστά επιρροής ΕΣΣΔ-Ηνωμένου Βασιλείου με τη μυστική «Συμφωνία των Ποσοστών», καθώς και το μέλλον της Πολωνίας. Οι Βρετανοί συμφώνησαν να επιστρέψουν στους Σοβιετικούς τους πρώην Σοβιετικούς πολίτες που απελευθέρωσαν από τους Γερμανούς, χωρίς καμία εξαίρεση. Ο Τσώρτσιλ πρότεινε να έχει η ΕΣΣΔ 90% επιρροή στην Ρουμανία και 75% στην Βουλγαρία, ενώ η Βρετανία να έχει 90% επιρροή στην Πατρίδα μας. Επίσης στις Ουγγαρία και Γιουγκοσλαβία να έχουν 50% επιρροή αμφότεροι. Η συμφωνία επικύρωνε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση στη ΝΑ Ευρώπη, κατεχόμενη το πλείστον από τα Σοβιετικά στρατεύματα. Η Βρετανία ως ναυτική δύναμη ενδιαφερόταν γεωστρατηγικά για την Ελλάδα ενώ αδυνατούσε να ελέγξει στρατιωτικά την βαλκανική ενδοχώρα. Αντίστροφα, η ΕΣΣΔ ενδιαφερόταν περισσότερο για τον έλεγχο των «εσωτερικών» βαλκανικών χωρών, αναγκαίων για την περιφερική ασφάλειά της. Οι δύο χώρες, με ψυχρή αντίληψη των ορίων τους και πειθαρχημένο αυτοπεριορισμό επίτευξης των επιδιώξεων τους, αντιμετώπισαν με απάνθρωπο κυνισμό τους λαούς της περιοχής. (βλέπε Albert Resis «The Churchill-Stalin Secret “Percentages” Agreement on the Balkans, Moscow, October 1944» (στο «The American Historical Review», Τόμος 83 - Τεύχος 2, Απρίλιος, σελίδες 368-397, 1978) - Joseph M. Siracusa «The Meaning of TOLSTOY: Churchill, Stalin, And The Balkans Moscow, October 1944» (στο «Diplomatic History», Τόμος 3 - Τεύχος 4, Οκτώβριος, σελίδες 443-463 , 1979).
Είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί ότι η επίσημη εκδοχή αποδεικνύεται – συνήθως καθυστερημένα - εντελώς εσφαλμένη και παραπλανητική για το τι πραγματικά συνέβη. Η αλήθεια είναι ότι οι Ρούσβελτ και Στάλιν, ηγετικοί δολοφόνοι της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης, αφού κερμάτισαν την Ευρώπη περισσότερο απ’ όσο απαιτούσε κάθε καθαρά στρατιωτική απαίτηση, χώρισαν τα λάφυρα με ληστρικό τρόπο σε δύο λίγο ως πολύ ισοδύναμα μέρη, προσαρτώντας τα ως εξαρτημένες υποτακτικές μορφές, Το ένα μέρος στο φιλελεύθερο σύστημα και το άλλο στο σοσιαλκομμουνιστικό σύστημα της Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Κεφαλαίου, βάσει μιας μεταξύ τους μυστικής συμφωνίας από το 1943. Απόδειξη περί αυτού δίδεται από τον Pierre Virion, (Ο Virion γεννήθηκε στο Παρίσι το 1899 και πέθανε εκεί το 1988. Υπήρξε αντιοικουμενιστής δημοσιογράφος και συγγραφέας. Ανήκε στο αντιφιλελεύθερο και αντεπαναστατικό ρεύμα σκέψης) ο οποίος αναφέρει στο βιβλίο του, με τίτλο « Bientot un gouvernement mondial ? Une super et contre-eglise», (εκδόσεις Saint-Michel, Saint-Céneré, Maienne, 1967), ένα μυστικό έγγραφο της 20ης Φεβρουαρίου του 1943, που εστάλη από τον Ρούζβελτ στον Michael Zabrousky, Πρόεδρο του «Νέου Συμβουλίου του Ισραήλ», καθώς και συνεργάτη του Στάλιν, ώστε ο Zabrousky να μεταφέρει με αυτό συγκεκριμένες διαβεβαιώσεις στον Στάλιν σχετικά με την κατανομή του κόσμου που θα ισχύσει όταν λήξει ο πόλεμος.
Στην επιστολή αυτή, μεταξύ άλλων γραφόταν πως θα κανονιστεί μια πρόσβαση της ΕΣΣΔ στην Μεσόγειο και θα υπάρξει ανταπόκριση στις επιθυμίες της σχετικά με την Φινλανδία και τνη Βαλτική, ενώ η Πολωνία θα απαιτήσει μια συνετή στάση, κατανόησης και ενδιάμεσου συμβιβασμού. Ο Στάλιν θα μπορούσε να καλλιεργήσει ένα ευρύ φάσμα επέκτασης προς τις μικρές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και να ανακτήσει πλήρως τα εδάφη που είχαν αποσχιστεί προσωρινά από την μεγάλη Ρωσία. Αλλά πάνω απ όλα θα εξαφανιστεί ο γερμανικός κίνδυνος, μετά τον κατακερματισμό του τρίτου Ράϊχ και την ενσωμάτωση των τμημάτων του, θα εκλείψει οριστικά ως απειλή για την Ευρώπη, την ΕΣΣΔ και ολόκληρο τον κόσμο. Όσο για την Ασία ο Ρούζβελτ συμφωνούσε με τις απαιτήσεις του Στάλιν «πλην περαιτέρω επιπλοκών». Όσον αφορά στην Αφρική η επιστολή επεδίωκε να ξεκαθαρίσουν οι σκοποί της ΕΣΣΔ, δηλώνοντας πως οι ΗΠΑ θα συμμετέχουν στο εκεί παίγνιο ισχύος, «διατηρώντας το δικαίωμα της κατάκτησης» και θα απαιτήσουν αναγκαστικά κάποιο σημείο ζωτικό για τις σφαίρες επιρροής τους.
Αλλά η επιστολή που παρέλαβε ο Zabrouski περιείχε επίσης και κάποιες άλλες εμφάσεις, οι οποίες είναι αναγκαίο να παρουσιαστούν και να επισημανθούν σε δεύτερο χρόνο, ώστε να υπάρξει κατάλληλη εισαγωγή στο θέμα της «Πλανητικής Συναρχίας», δηλαδή του σχεδίου μια «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», που αποσκοπεί να ενσταλάξει σφρίγος αιώνιας ζωής στις φλέβες του Μεγάλου Παράσιτου, της Παγκόσμιας Οικονομικής Δύναμης.
Α. Κωνσταντίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου