Γράφει ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΡΙΒΑΣ* για το HELLAS JOURNAL
*PhD Candidate, «Ελληνοαμερικανικές Σχέσεις», PhD IR (Candidate at Panteion-Hellenic American Relations)
Αν πάμε ένα έτος πίσω, θα θυμηθούμε πως άρχισαν να ηχούν τα τύμπανα της «επίλυσης του Σκοπιανού». Τα τύμπανα αυτά, ηχούσαν ως εξής: «Το Σκοπιανό είναι ένα βαρίδι για την ελληνική εξωτερική πολιτική, ένα μέτωπο που πρέπει να κλείσει ώστε να ασχοληθούμε με την Τουρκία». Η Συμφωνία των Πρεσπών που «τραβήχτηκε από τα μαλλιά», θα ήταν εκείνη που θα παρίστανε τον παράγοντα Χ, τον game changer για τα ελληνοτουρκικά και για τη βαλκανική μας πολιτική.
Να θυμηθούμε πως game changer ονόμαζαν κάποτε και το Ανάν για την Κύπρο και βέβαια, το update του το οποίο ευτυχώς «κάηκε» στο Κραν Μοντανά 16 μήνες πριν. Οι «πάμε να τελειώνουμε», οι θιασώτες «όποιας και κάθε λύσης», που βλέπουν την εξωτερική πολιτική όχι σαν ευκαιρία αλλά σαν εκκρεμότητα, αντιμετώπισαν έτσι και το Σκοπιανό.
Αποτέλεσμα; Ήδη στο Σκοπιανό Κοινοβούλιο παραβιάζεται ακόμη και αυτή η παρανοϊκή (νομικά και πολιτικά) συμφωνία καθώς οι φίλοι Σκοπιανοί παίζουν τρίλιζα πάνω στο Σύνταγμα με την λέξη «Μακεδονία» και τα παράγωγά της.
Τι άλλο είδαμε; Είδαμε ανακοίνωση επέκτασης χωρικών υδάτων, με την πρόσθεση μιας «θαλάσσιας Θεσσαλίας», τη μέρα παράδοσης του Υπουργείου Εξωτερικών, που ακολούθησε μια 9σέλιδη επιστολή που απαντούσε στα του Σόρος και των όσων έγιναν σε υπουργικά συμβούλια. Αν θυμηθούμε ξανά, οι ελληνοαλβανικές σχέσεις θα ήταν οι πρώτες που θα είχαν οφέλη από την επίλυση του Σκοπιανού.
Οι Αλβανοί μας υπενθυμίζουν πως υπάρχει πραγματικότητα, πέραν από την προπαγάνδα και πέραν από τη χρήση της εξωτερικής πολιτικής ως προεκλογικής καμπάνιας. Κάποιος που θέλει να επιμείνει στο ρόλο της εξωτερικής πολιτικής στο εσωτερικό των κρατών, μπορεί να αναζητήσει βιβλιογραφία στην οποία αποδεικνύεται ότι τα αραβικά κράτη, τα θεοκρατικά-απολυταρχικά καθεστώτα και όλα τα κράτη-ταραξίες, χρησιμοποιούν την εξωτερική πολιτική για τη συσπείρωση του λαού.
Η Exxon έρχεται στην Κύπρο. Η Ανατολική Μεσόγειος μοιάζει με πεδίο ελέγχου ισορροπιών ισχύος. Η Ελλάδα θα όφειλε να είναι συγκεντρωμένη εκεί και στο Αιγαίο. Αν όλα πήγαιναν βάσει σχεδιασμού και όσων ακούγαμε, η Ελλάδα θα είχε ήδη καλές σχέσεις με την Αλβανία, η οποία θα υποκρινόταν ότι έχει ένα κράτος που έχει διαχωρίσει την πολιτική από τη βία και που δε θα σκότωνε Έλληνες πολίτες. Ο δε πρωθυπουργός της, θα υποκρινόταν επίσης ότι δεν θρέφει φιλοδοξίες στα Βαλκάνια και δε θα έκανε περιύβριση νεκρού.
Στην καλύτερη περίπτωση, η Τουρκία θα είχε σταματήσει να κρατά ως puppet state την Αλβανία, η οποία έζησε από ελληνικά εμβάσματα. Αντ’ αυτών, η ελληνική εξωτερική πολιτική έχει όλα τα μέτωπα ανοικτά. Αν προσθέσουμε και τις γκρίζες σχέσεις μας με την Ε.Ε και τους δανειστές μας αλλά και τα όσα γίνονται με το Πατριαρχείο, (μην ξεχνάμε πως για να δείξουμε καλή διαγωγή στα Σκόπια με τυμπανοκρουσίες προχωρήσαμε σε απέλαση Ρώσων διπλωματών) δημιουργούμε ένα εκρηκτικό μείγμα. Όλα αυτά, για προεκλογικούς λόγους.
Ο κίνδυνος εκτροχιασμού της Ελλάδας είναι υπαρκτός όσο δεν αντιλαμβανόμαστε πως η περίοδος αυτή, πρέπει να είναι αφιερωμένη στους Τούρκους οι οποίοι θα παίξουν τα ρέστα τους για να μην αποκλειστούν από το ενεργειακό γίγνεσθαι της Ανατολικής Μεσογείου. Τρόπους έχει πολλούς η Τουρκία να προβεί σε αντίποινα. Έχουμε αναλωθεί στο να κοιτάμε μόνο το Αιγαίο και τα ύδατα της Κύπρου.
Η Τουρκία εφαρμόζει κάθε μορφή πολέμου και η συμπεριφορά της αποδεικνύει ότι ασκεί υβριδικό πόλεμο. Η προεκλογική ένταση και η εντυπωσιακή πολυπραγμοσύνη της κυβέρνησης η οποία φέρνει συμφωνίες με την Εκκλησία αλλά και συζητήσεις για Συνταγματική Αναθεώρηση εν μέσω και σκανδάλων, δε βοηθούν την εξωτερική πολιτική. Αντίθετα, τη χρησιμοποιούν ως ένα ακόμη εργαλείο πόλωσης που όμως μπορεί να αποβεί μοιραίο για τη χώρα μας.
ΠΗΓΗ: HELLAS JOURNAL ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου