Κωνσταντίνος Κατσίφας: “Και ανάστασις χωρίς ταφήν, δεν υπάρχει!”

Όμως, δυνάμωσαν οι άνθρωποί του. Το ένοιωθες όταν σου έσφιγγαν δυνατά το χέρι, με μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι περίμενες ότι θα τους έχει μείνει. Το έβλεπες όταν πήγαινε η πομπή στο νεκροταφείο. Έκλαιγαν, ναι, αλλά στυλωμένοι από την αγάπη του πλήθους γύρω τους.

Του Παναγιώτη Α. Καράμπελα* - 11/11/2018
"Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είναι ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφεί και θα σαπίσει, δια να αναφανεί το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται δια να εορτασθή η ανάστασις. Και ανάστασις χωρίς ταφήν, δεν υπάρχει!"
Ιωάννης Συκουτρής (1901-1937)
Τώρα που πέρασαν κάποιες μέρες και κατασταλάζουν οι σκέψεις, μπορώ να γράψω δύο λόγια για την εμπειρία, όπως την έζησα εγώ, του να είσαι παρόν εκεί που γράφεται η Ιστορία, στην κηδεία ενός εθνομάρτυρα στην εκδήλωση της αγανάκτησης ενός λαού.
Δεν θα γράψω οδοιπορικό ούτε κάποιο μακροσκελές κείμενο με μεγάλα λόγια. Κάποιες εντυπώσει και διαπιστώσεις μόνο.
Πήγα στην κηδεία του Κωνσταντίνου Κατσίφα, ως όφειλα σαν Έλληνας αλλά και ως όφειλα σαν ενεργός Έλληνας πολίτης εκπροσωπώντας επίσημα την Νέα Δεξιά και τον πρόεδρό της Φαήλο Κρανιδιώτη, μεταφέροντας στην μαυροντυμένη οικογένεια την ολόθερμη συμπαράστασή του αλλά και τα αισθήματα ευγνωμοσύνης για τον γιό που τόσο άξια ανέθρεψαν.
Μέσα στην θλίψη τους αλλά και το κύμα συμπαράστασης που τους σκέπασε δεν ξέρω αν άκουσαν αυτά που τους είπα. Δεν ξέρω αν έχει σημασία άλλωστε όταν άνθρωποι σου μιλάνε και περνούν μπροστά σου, μπαίνοντας ανάμεσα σε εσένα και το ανοιχτό φέρετρο του παιδιού σου...
Όμως, δυνάμωσαν οι άνθρωποί του. Το ένοιωθες όταν σου έσφιγγαν δυνατά το χέρι, με μεγαλύτερη δύναμη απ’ ότι περίμενες ότι θα τους έχει μείνει. Το έβλεπες όταν πήγαινε η πομπή στο νεκροταφείο. Έκλαιγαν, ναι, αλλά στυλωμένοι από την αγάπη του πλήθους γύρω τους.
Τα κατάφερε ο Κωνσταντίνος. Αυτό που ήθελε έγινε. Τουλάχιστον το πρώτο βήμα. Όλοι αυτοί, οι χιλιάδες Ελλήνων ήταν εκεί και γι αυτόν αλλά ίσως περισσότερο για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Άυπνοι, κουρασμένοι, από κάθε μεριά της Ελλάδας, αντιμέτωποι με εξονυχιστικό έλεγχο στα σύνορα από την Αλβανική αστυνομία, αλλά με ένα απίστευτο πάθος και παλμό που δεν είχε επιδειχθεί για το Βορειοηπειρωτικό εδώ και δεκαετίες!
Και το κυριότερο; Νέοι άνθρωποι. Βορειοηπειρώτες, Κρητικοί, Νησιώτες, Βορειοελλαδίτες, Πελοποννήσιοι από κάθε γωνία ήταν εκεί. Και δεν σταμάτησαν τα συνθήματα, τα τραγούδια.
Και πήγαμε όλοι -χωρίς να είναι προγραμματισμένο- στο τόπο που ο Κωνσταντίνος Κατσίφας έπεσε. Όσοι κατέβαιναν από τα πούλμαν και αφού είχαν προσκυνήσει το νεκρό και τους οικείους του, ανηφόριζαν στο ύψωμα πίσω από το χωριό και τους έβλεπες σιγά-σιγά σαν άλλη νεκρική πομπή να πηγαίνουν. Ανεξαρτήτως ηλικίας και φυσικής κατάστασης. Γυναίκες και με τακούνια να ανεβαίνουν στο κακοτράχαλο βραχώδες και γλιστερό από το ψιλόβροχο έδαφος, πιο επικίνδυνο στο κατέβασμα. Όλοι ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε...
Και στο δρόμο της επιστροφής το βράδυ, μάθαμε ότι οι Αλβανοί άρχισαν τις προσαγωγές. Έψαχναν τη σημαία του Κωνσταντίνου. Τους πείραξε που δεν την βρήκαν όταν έψαχναν το σπίτι του πριν κρυώσει ακόμα το κορμί του. Τους πείραξε που δεν την βρήκαν στα σύνορα, αλλά παρ’ όλα αυτά βρέθηκε μπροστά τους μεγαλοπρεπέστατη στη κηδεία του.
Δεν τελείωσε η ιστορία. Θα προκαλέσουν με κάθε τρόπο. Και η Ελληνική κυβέρνηση θα σιωπήσει όπως πάντα. Αλλά ο Κωνσταντίνος τα κατάφερε. Το πρώτο βήμα έγινε. Όλοι ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε.
Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να γίνει.
Θα πιάσει ο σπόρος;
Εσύ μπροστά στην οθόνη, τι θα κάνεις;;
* Ο Παναγιώτης Α. Καράμπελας είναι Γραμματέας Εξωτερικής Πολιτικής & Διεθνών Σχέσεων & μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Νέας Δεξιάς του Φαήλου Κρανιδιώτη                                               ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ    ΕΔΩ