Μια από τις βασικότερες αρχές της ποινικής μας δικονομίας είναι η «αρχή της ηθικής απόδειξης». Η αρχή αυτή με απλά λόγια, σημαίνει ότι ο δικαστής, προκειμένου να καταλήξει στην ετυμηγορία του, πρέπει, αξιολογώντας το σύνολο των αποδεικτικών μέσων που διαθέτει, να έχει ως έσχατο μέτρο και κριτήριο για την απόφασή του, τη συνείδησή του. Η κρίση αυτή, σε ορισμένες περιπτώσεις, ιδίως δε σε μονοπρόσωπα όργανα- όπως για παράδειγμα στην απόφαση περί προσωρινής κράτησης επί κακουργημάτων- είναι καθοριστική. Καμιά φορά όχι μόνο για τη ζωή του κατηγορουμένου, αλλά και για την επιβίωση του «συστήματος», ενεργό μέρος του οποίου, αποτελεί- θέλει δεν θέλει- και ο δικαστικός λειτουργός.
Με αφορμή την εμπλοκή μου ως συνηγόρου υπεράσπισης με την υπόθεση του Δημήτρη Παπαγεωργίου, είχα την ευκαιρία- με τον σκληρότερο τρόπο είναι αλήθεια- να επιβεβαιώσω πλήρως την ανωτέρω διαπίστωση: Ότι δηλαδή το κατεστημένο, σε περιόδους ιδεολογικής φόρτισης, τείνει να δίνει «θεσμικό επίχρισμα» σε αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, την οποία αναπαράγει και στις λοιπές εκφάνσεις της, που κοινώς είναι γνωστές ως «διακρίσεις»: Τη νομοθετική και τη δικαστική.
Τότε, θα πεί κανείς, τι ρόλο παίζει στο σύστημα αυτό, η έννοια της «ηθικής απόδειξης» στη δικαιοσύνη; Τι νόημα έχει να δίνεται σε έναν λειτουργό της Θέμιδας, το υπέρτατο σε δημοκρατική πολιτεία δικαίωμα, να αποφασίζει, μόνος με γνώμονα τη συνείδησή του, κόντρα στο «κοινώς παραδεδεγμένο»; Η απάντηση είναι απλή, αλλά εξίσου σκληρή: Έχει νόημα, όταν μιλάμε για δικαστικό λειτουργό και όχι για ενεργούμενο της εκτελεστικής εξουσίας, έχει νόημα όταν μιλάμε για Δημοκρατία και όχι για κοινοβουλευτική δικτατορία.
Διαβάζοντας την εισαγγελική πρόταση με την οποία συντάχθηκε ο ανακριτής και απέρριψε την αίτηση αντικατάστασης της προσωρινής κράτησης του Δ. Παπαγεωργίου με περιοριστικούς όρους, μια και μόνη σκέψη μπορείς να κάνεις: Να απορήσεις, πώς είναι δυνατόν, η «συνείδηση» την οποία ο νόμος αναγορεύει ως μέτρο κρίσης , να είναι τόσο επιλεκτική, ώστε από τη μία να επικαλείται τον «νομοταγή φορολογούμενο πολίτη» και από την άλλη να τον φυλακίζει.
Πώς είναι δυνατόν, αφενός να υποστηρίζει ότι ο Δ. Παπαγεωργίου «φορούσε κράνος» και στη συνέχεια να αποδέχεται ότι «διαμετακομίστηκε στο Νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός» για να υποστεί ράμματα στην κεφαλή από χτύπημα;
Πώς είναι δυνατόν να αξιολογεί, καθ' υπέρβαση της λογικής ότι ο Δ. Παπαγεωργίου αναγνωρίστηκε από παθόντες, τη στιγμή που τον παραπέμπει με την επιβαρυντική περίπτωση του «κουκουλονόμου» ήτοι για απόκρυψη των χαρακτηριστικών του προσώπου του. Φορούσε ή δε φορούσε κράνος; Αν φορούσε πώς τον αναγνώρισαν; Αν χτύπησε στο κεφάλι, πώς φορούσε κράνος;
Όχι, η αρχή της «ηθικής απόδειξης», δεν λειτουργεί υπεράνω της λογικής. Αποτελεί μέτρο στάθμισης, κριτήριο, όχι φόρμουλα διαστροφής της πραγματικότητας και συνταγή νόθευσης της αλήθειας. Η αρχή της «ηθικής απόδειξης» δεν ορρωδεί ενώπιον του «...βουλευτή του ελληνικού κοινοβουλίου Β. Μουλόπουλου....» που μεταξύ άλλων φέρεται να επιβεβαιώνει τη συμμετοχή του Δ. Παπαγεωργίου στα επεισόδια. Γιατί κάποιοι βουλευτές του ίδιου κοινοβουλίου, τον Δεκέμβριο του 2008, την ώρα που καιγόταν η Αθήνα από τους ομοϊδεάτες τους, παρότρυναν με συγκεκριμένες δηλώσεις τους το «αυθόρμητο ξέσπασμα των νέων», όταν ο ίδιος «νομοταγής φορολογούμενος πολίτης» καλείτο να πληρώσει τα σπασμένα της «εξέγερσης», χωρίς να βρει συμπαραστάτη του, αυστηρό κριτή, κανέναν εισαγγελέα και κανέναν ανακριτή, με την ίδια άτεγκτη συνείδηση. Τότε, κανένας «ανεξάρτητος εισαγγελέας» δεν διανοήθηκε να ασκήσει ποινικές διώξεις κατ' αγνώστων για τις καθημερινές λεηλασίες των καταστημάτων, το κάψιμο σημαιών, την καταστροφή δημόσιας περιουσίας, κανένας «ευαίσθητος για τη νομιμότητα» εισαγγελέας δεν σκέφτηκε να διατάξει την «αμυνόμενη» αστυνομία του Παυλόπουλου να κάνει συλλήψεις, ώστε να αποδείξει έμπρακτα ότι δεν γονατίζει ευλαβικά στα κελεύσματα της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας...
Και μέσα σ΄όλα ετούτα, που θυμίζουν λες, Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του '50, να κι ο...Βολταίρος: Αντιγράφω, γιατί είναι αμίμητο και θα το καταστρέψω, αν προσπαθήσω να το αναπαράξω. Γράφει λοιπόν ένας εκ των κριτών του Δημήτρη: «Όταν διαφωνεί κάποιος με την ιδεολογία του άλλου, θα πρέπει σύμφωνα με τις αξίες του δυτικού ευρωπαϊκού πολιτισμού και τον Βολταίρο (!!!) να προστατεύει το δικαίωμα στη διαφωνία και όχι να αυτοδικεί κατά των αντιπάλων. Η εξακολουθητική και τυφλή βία, δεν είναι τρόπος αντίδρασης σε πολιτικές του κράτους με τις οποίες διαφωνούμε...» Αντί άλλης απάντησης, ας τον ενημερώσω, ότι κάποιος συνάδελφός του, στο Εφετείο εκείνος, μόλις προχθές, αποφυλάκισε με περιοριστικούς όρους, μετά σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου, τον εμπλεκόμενο για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Πόσο ηθική τελικά, μπορεί να παραμείνει η αρχή της «ηθικής απόδειξης», όταν καθημερινά βιάζεται από την «δημοκρατική» εξουσία; http://xwris-kordonia.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου