Οι πολίτες και η τυραννία των κομμάτων

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/391873

| Εκτύπωση | 12/06/2011 | Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Η λεγόμενη κομματική «δημοκρατία» είναι η χειρότερη μορφή δικτατορίας και φίμωσης
Η νέα, συνεχιζόμενη κρίση στο ΔΗΚΟ και οι καρατομήσεις ανωτάτων αξιωματούχων του επειδή, κατ’ ισχυρισμόν, δεν πειθάρχησαν στις εντολές του κόμματος και να υποστηρίξουν την υποψηφιότητα του Προέδρου του για την προεδρία της Βουλής, έφεραν ξανά στην επιφάνεια ένα μέγα θέμα: Τι είναι τα κόμματα στην Κύπρο; Και γιατί η πλειοψηφία των πολιτών απαξιώνει την πολιτική και, κυρίως, τους πολιτικούς; Όσα η ηγεσία του ΔΗΚΟ εξήμεσε κατά των Κολοκασίδη-Κουλία επιβεβαίωσαν γιατί σοβαροί άνθρωποι δεν θέλουν να εμπλακούν στη βρομιά της πολιτικής και στη δυσωδία των κομμάτων. Εν τούτοις, είναι πολλοί οι πολίτες που σκέφτονται, ανησυχούν, προβληματίζονται και θα ενδιαφέρονταν να εμπλακούν σε ένα σοβαρό κόμμα, για να εκδιπλώσουν τις ιδέες και τις θέσεις τους για το συμφέρον του τόπου. Διαπράττουν, όμως, μια λάθος εκτίμηση: Το συμφέρον του κόμματος, όπως επιβεβαιώνει η κυπριακή κομματική πρακτική, είναι υπεράνω εκείνου του τόπου.
Όλοι οι κομματάρχες, σε περιόδους εκλογικής αναμέτρησης, καταφεύγουν σε ένα κωμικό επιχείρημα, για να πείσουν όσους αφελείς τους πιστέψουν: «Αν δεν ψηφίσετε το κόμμα σας, θα αφήσετε τους άλλους (δηλ. τους αντιπάλους) να επικρατήσουν;». Στηρίζονται στο λεγόμενο «κομματικό πατριωτισμό», που υποβάλλει στους ανόητους ότι πρέπει πάση θυσία να υποστηριχτεί το κόμμα, επειδή το κόμμα έχει θεοποιηθεί στις συνειδήσεις ως η υπέρτατη δύναμη, που μπορεί να ανταποκριθεί στις πελατειακές συναλλαγές, στις διαπλοκές, στα συμφέροντα, στις φιλοδοξίες ή στις χαμέρπειες και στις αθλιότητες εναντίον κυρίως αξιωματούχων, που δεν συναινούν. Οι περιπτώσεις Κολοκασίδη-Κουλία επιβεβαιώνουν το θλιβερό κανόνα. Γιατί οι πολίτες αποστρέφονται τα κόμματα; Επειδή παρατηρούν με ποιες δικτατορικές, τυραννικές, αντιδημοκρατικές, υβριστικές και χαμερπείς μεθόδους επιπίπτουν εναντίον όσων διαφωνούν ή απλώς επιθυμούν να εκφράζονται ελεύθερα.
Η λεγόμενη κομματική «δημοκρατία» είναι η χειρότερη μορφή δικτατορίας και φίμωσης. Τα κόμματα δεν είναι κύτταρα… δημοκρατίας (!), όπως διατείνονται μερικοί, αλλ’ όργανα επιβολής μιας απίστευτης δικτατορίας, στο όνομα της λεγόμενης κομματικής πειθαρχίας και της αρχής της πλειοψηφίας. Αυτή η απεχθής δικτατορία, στο ιερό όνομα της πλειοψηφίας, εγκαθιδρύει και επιβάλλει την τυραννία του κόμματος, που καταπιέζει, τρομοκρατεί ή καρατομεί τη μειοψηφία. Το είδαμε και στην περίπτωση του ΔΗΚΟ, όπως το παρατηρούμε και σε άλλα κόμματα. Όλα τα κόμματα είναι πελατειακά, ρουσφετολογικά, λαϊκίστικα και, φυσικά, διαποτισμένα από την πολιτική διαφθορά. Τι είναι τα κόμματα; Θεωρητικά, αποτελούν κοινωνικές οργανώσεις που εκφράζουν τις επιλογές των πολιτών και τις μετασχηματίζουν σε πράξεις. Είναι, επίσης, συσπειρώσεις πολιτών, που αγωνίζονται για κοινά συμφέροντα και κοινούς οραματισμούς. Τα κόμματα είναι μηχανισμοί, που επιδιώκουν να μεταποιήσουν τη λαϊκή βούληση σε πολιτική του κράτους.
Στην πράξη, όμως, τα κόμματα είναι πολλά άλλα πράγματα. Ο μεγάλος Γερμανός διανοητής Max Weber έβλεπε στα κόμματα «αγέλες χωρίς ψυχή, γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, που αγωνίζονται για την άλωση της εξουσίας, όχι για να εκτελέσουν κάποιο έργο ή για να διακονήσουν κάποια υψηλή υπόθεση, αλλά για να αρπάξουν θέσεις και αξιώματα, και να πραγματώσουν ιδιοτελείς σκοπούς». Ιδού, όμως, κι ένας παραστατικός ορισμός του κόμματος από τον Εμμανουήλ Ροΐδη: «Ομάς ανθρώπων ειδότων ν’ αναγινώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν΄ αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν του Πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι…». Ένας Έλληνας παιδαγωγός, ο Μίλτος Κουντουράς, είχε γράψει: «Το κόμμα. Το ταπεινό, το πρόστυχο, το άτιμο. Όχι το κόμμα των ευγενικών ιδανικών, που αγωνίζεται για την προαγωγή ανθρώπων και συνόλου. Αλλά το κόμμα των ταπεινών μικροσυμφερόντων και των βρομερών αντεκδικήσεων, της κλεψιάς και του μίσους».
Εκείνο που πρέπει να μας τρομάζει, έγραφε ο Γάλλος ιστορικός και πολιτικός Louis Blanc (1811-1882), «δεν είναι αυτό που λένε τα κόμματα, αλλά αυτό που παραλείπουν να πουν». Καυστικός και ο Stendhal: «Όταν σε ένα κόμμα ανακαλύπτεται κάποιος ευφυής άνθρωπος, σίγουρα δεν ανήκει σε αυτό το κόμμα». Κατά τον Άγγλο συγγραφέα Al. Pope (1783-1842), το κόμμα είναι «η παραφροσύνη των πολλών και το κέρδος για τους λίγους». Επίσης, ο Άγγλος συγγραφέας Jonathan Swift έδωσε ένα διαχρονικής ακρίβειας ορισμό του κόμματος:
«Κόμμα είναι η τρέλα των πολλών να γεμίζουν μερικών τις τσέπες». Τα σχόλια και οι αντιδράσεις, δικές σας