ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ: Ο ΘΕΟΣ ΣΥΓΧΩΡΕΙ, ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ ΠΟΤΕ!

http://xryshaygh.wordpress.com/2011/08/30/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%BF-%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%89%CF%81%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF/#more-76873

Αναρτήθηκε από τον/την xryshaygh στο Αυγούστου 30, 2011

Διάβασα το πολύ εμπεριστατωμένο άρθρο σας για τις απηνείς διώξεις του ελληνικού στοιχείου από τον Στάλιν, διώξεις που μένουν επτασφράγιστο μυστικό στην Ελλάδα από τους ινστρούχτορες του σταλινισμού που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή του τόπου. Μεταξύ αυτών που εδιώχθησαν, ήταν –όπως κι εσείς αναφέρεται- και πολλοί Έλληνες κομμουνιστές! Μόνο και μόνο επειδή ήταν Έλληνες. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και του Γεωργίου Κολοζώφ. Ο Γ. Κολοζώφ έγινε μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ τον Σεπτέμβριο του 1928. Μαζί με άλλους κομμουνιστάς, συνελήφθη το έτος 1929 και οδηγήθηκε στις φυλακές Συγγρού, απ’ όπου απέδρασε το 1931 και διέφυγε στην ΕΣΣΔ, με την συνδρομή της σοβιετικής πρεσβείας. Αργότερα, το 1934, από το Νοβοροσίσκ που ευρισκόταν, κατόρθωσε να στείλει λάθρα μια επιστολή στην σύζυγό του, Δόμνα, με έναν ναύτη ελληνικού πλοίου που είχε δέσει στο λιμάνι του Νοβοροσίσκ. Η επιστολή αυτή δημοσιεύεται αυτούσια στο αξιόλογο βιβλίο του Ε. Σταυρίδη «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ» και σας την μεταφέρω προς ενημέρωση των νέων αναγνωστών σας:
«Μόλις εφτάσαμε εδώ, φυγάδες από τις φυλακές Συγγρού, μας διεσκόρπισαν. Εμένα με έστειλαν εδώ στο Νοβοροσίσκ για να αναλάβω κομματική δουλειά μέσα στους Έλληνες της Νοτίου Ρωσσίας. Εδώ υπάρχουν 36 ελληνικές κοινότητες. Όλοι οι Έλληνες είναι πάμπτωχοι και πεινούν. Όλοι είναι αμόρφωτοι, διότι από πολλά χρόνια σχολείο δεν υπάρχει. Με την βάσιν ότι κάθε εθνικότης δικαιούται να έχει δικό της σχολείο, εκάναμε ένα σχολείο, φυσικά δημοτικό, και έχω μαζεύσει κάμποσα ελληνόπαιδα και τα μαθαίνω ελληνικά γράμματα. Φυσικά, σύμφωνα με την τροποποίηση της ελληνικής γλώσσης, που έχει κάμει εδώ ο κομμουνισμόςδηλαδή χωρίς πνεύματα, με έναν μόνον τόνο εις τας λέξεις, την οξεία, με κατάργηση των δοφθόγγων, με ένα μόνο ι, το γιώτα, με το ύψιλον ως ου και την κατάργηση των διπλών γραμμάτων. Επίσης εκδίδομεν και μιαν εφημεριδούλαν ελληνικήν, με τον τίτλον «Κομυνιστίς», σύμφωνα με την νέαν γραμματικήν. Έτσι, πολλές ώρες την ημέρα απασχολούμε ως δημοδιδάσκαλος να μαθαίνω γράμματα στα παιδιά αυτά, τα οποία πεινούν, είναι καχεκτικά και ζουν μέσα στην ακαθαρσία και στην ψείρα. Εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να σωθώ από την ψείρα!
Το βράδυ κάμνω υποχρεωτικώς διαλέξεις στους μεγάλους Έλληνας δια να τους κάμωμεν κομμουνιστάς. Έρχονται, ακούνε υποχρεωτικώς, αλλά δεν καταλαβαίνουν τίποτε! Ότι τους λες δεν έχουν αντίρρηση, διότι φοβούνται. Με θεωρούν κομμουνιστή, άνθρωπο του κράτους και δεν μου έχουν εμπιστοσύνη δια να μου πουν τον πόνο τους. Αλλά και αν μου τον πουν τι να τους κάμω; Επίσης γράφω και όλην την εφημερίδα ¨Κομυνιστίς» και την στέλνω δωρεάν εις τας 36 ελληνικάς κοινότητας. Κυριολεκτικώς τσακίζομαι στην δουλειά, και τι δουλειά, να αηδιάζεις.
Έναντι αυτών τι νομίζεις πως παίρνω; Λίγα ρούβλια το μήνα, τα οποία ίσα που με φθάνουν να αγοράζω τα τρόφιμα που δίνει η κολλεκτίβα και το ψωμί για να διατηρούμαι στη ζωή. Ρούχα δεν έχω. Είδα κι έπαθα να μου δώσουν ένα παντελόνι, επειδή έλυωσε εκείνο που φορούσα όταν ήρθα και θα έπεφτε από το σώμα μου! Τα παπούτσια που μου έδωσαν είναι απαίσια. Αν με δεις δεν θα με γνωρίσεις!
Και το χειρότερον από όλα είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωσις ή πιθανότης αλλαγής του τρόπου της ζωής μου. Εδώ θα πεθάνω δάσκαλος στο αλφαβητάριο των παιδιών, γράφοντας εις τον «Κομυνιστί» που δεν τον διαβάζει κανείς! Μου έδωσαν κι ένα δωμάτιο μικρό και λίγα ξύλα για μια μικρή σομπίτσα τον χειμώνα.
Γι’ αυτό λοιπόν εγώ θυσίασα τα νειάτα μου, να σπουδάσω νομικά, να αγωνισθώ στο κόμμα, για να καταλήξω εφ’ όρου ζωής σ’ αυτό το κατάντημα; Δυστυχώς δεν υπάρχει και τρόπος να φύγω, να έρθω πίσω στην Ελλάδα, έστω και αν συλληφθώ και φυλακισθώ. Δέχομαι να κάτσω στας φυλακάς Συγγρού μέχρις ότου λήξει η ποινή που θα μου βάλουν και για την απόδρασιν. Αλλά θα ξέρω, ότι, αν βγω θα γίνω πάλιν άνθρωπος και αν έχω υγείαν και χρόνια θα ξαναφτιάξω την ζωή μου. Αλλά να φύγω από εδώ είναι αδύνατον. Ούτε να πλησιάσουμε στα βαπόρια μπορούμε. Με χίλια βάσανα σου στέλνω αυτό το γράμμα. Έσβυσαν όλα τα ιδανικά μου. Είμαι ένας απελπισμένος άνθρωπος, ένας χαμένος».
Μερικά χρόνια αργότερα, ο Γεώργιος Κολοζώφ εκτελείται. Ο γιός του, Ορέστης, ξέχασε και συνέχισε τη δράση του πατέρα του στο ΚΚΕ. Μέχρι που προ ολίγων ετών το κόμμα τον εκκαθάρισε αθορύβως και τον εξηφάνισε από το προσκήνιο. Θυμήθηκαν προφανώς το «αμάρτημα» του πατρός του. Ο Θεός συγχωρεί, αλλά το κόμμα του Στάλιν ποτέ!