“Denial” : Το Χόλυγουντ εκδικείται τους «αιρετικούς»

Ξεχάστε μάγους, δεινόσαυρους, εξωγήινους και ζόμπι. Η νέα «μόδα» που φαίνεται να επικρατεί επί των ημερών μας στην «βιομηχανία του θεάματος» (και προπαγάνδας αν βάλετε μέσα είστε) είναι «ο κίνδυνος των ναζί». Καθόλου τυχαίο, λόγω του φόβου της «ανόδου της ακροδεξιάς» στην Ευρώπη και του «κινδύνου» που ακούει στο όνομα Ντόναλντ Τράμπ στις ΗΠΑ. 

Είδαμε τον «Χάρυ Πότερ» (Daniel Radcliffe) να ντύνεται νεοναζί στην ταινία “Imperium” (βλ. εδώ). Λίγο πριν από αυτόν είδαμε τον "Καθηγητή Χ" των X-Men (Patrick Stewart) να ντύνεται και αυτός ναζί και μάλιστα ηγέτης νεοναζί σκίνχεντς στο θρίλερ “Green Door”! Κάπου εκεί προβλήθηκε και η ταινία για τον ολυμπιονίκη του 1936 Τζέσε Όουενς, μια ταινία που ο πρωτότυπος τίτλος της “Race” δεν άρεσε στους διανομείς της στην Ελλάδα και τον άλλαξαν στο πιο…εύγλωττο «Ο άνθρωπος που ταπείνωσε τον Χίτλερ», (μια ταινία πάντως με αρκετές ιστορικές ανακρίβειες). Ακολουθεί σύντομα το “Anthropoid” με τον Cillian Murphy ("Batman Begins"), που έχει ως θέμα την επιχείρηση δολοφονίας του στρατηγού των SS, Reinhard Heydrich. Και ίσως και άλλες.

Στα τέλη Σεπτεμβρίου θα προβληθεί στις αμερικάνικες κινηματογραφικές αίθουσες η ταινία “Denial” (Άρνηση). Η ταινία αμερικανο-βρετανικής παραγωγής σε σκηνοθεσία Mick Jackson, βάζει στο στόχαστρο τον Άγγλο ιστορικό David Irving, συγγραφέα περισσότερων από 20 best-seller βιβλίων ιστορίας και κορυφαίο στρατιωτικό ιστορικό της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Ο Ίρβινγκ συγκαταλέγεται στους λεγόμενους «αρνητές του Ολοκαυτώματος» (“Holocaust Deniers”), έναν όρο που πολλοί στιγματισμένοι ως «αρνητές» (στην λίστα π.χ. βρίσκεται και ο γνωστός Γάλλος φιλόσοφος Ροζέ Γκαρωντύ) αρνούνται, θεωρώντας τον προσβλητικό και αντ’ αυτού χαρακτηρίζουν το έργο τους «Ιστορικό Αναθεωρητισμό» (historical revisionism). 

«Είμαι θύμα μιας οργανωμένης εβραϊκής εκστρατείας», έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του στο "ΒΗΜΑ", ο David Irving.

H ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο της εβραϊκής καταγωγής Αμερικανίδας ιστορικού Deborah Ε. Lipstadt (Ντέμπορα Λίπσταντ) “History on Trial: My Day in Court with a Holocaust Denier” (Η Ιστορία σε Δίκη: Η Ημέρα μου στο δικαστήριο με έναν Αρνητή του Ολοκαυτώματος). Η ταινία θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο στις 11 Σεπτεμβρίου 2016. 

Το 2000, ο David Irving μήνυσε για συκοφαντική δυσφήμηση (libel) τις εκδόσεις “Penguin” και την Lipstadt, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Emory στην Γεωργία των ΗΠΑ, που αν και (όπως και άλλοι) στα λόγια ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται την «ελευθερία λόγου», στην ουσία επιζήτησε την ταμπελοποίηση και καταδίκη μιας νέας κατηγορίας «αιρετικών» ("οι αρνητές του ολοκαυτώματος"), στους οποίους θα στερείται η «ελευθερία λόγου» και θα υποβάλλονται σε χίλιες δυο δοκιμασίες μέχρι να απαρνηθούν την «αίρεσή» τους.

Πάντως όταν αργότερα η Lipstadt έμαθε για την ποινή φυλάκισης 3 ετών που επιβλήθηκε στον Irving από δικαστήριο της Αυστρίας, δήλωσε ότι νιώθει «άβολα με την φυλάκιση ανθρώπων λόγω ομιλίας». «Σε γενικές γραμμές, δεν νομίζω ότι η άρνηση του Ολοκαυτώματος θα πρέπει να είναι ένα έγκλημα. Είμαι κατά της λογοκρισίας», είπε.

Ο Ίρβινγκ έχασε τη δικαστική αυτή διαμάχη, εφόσον οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν. Ο πρόεδρος του δικαστηρίου τον χαρακτήρισε "ρατσιστή, αντισημίτη και ενεργό αρνητή του Ολοκαυτώματος" και του επέβαλε να πληρώσει τα έξοδα της δίκης συμπεριλαμβανομένων και αυτών των ως τότε κατηγορουμένων, με συνέπεια να κληθεί να καταβάλει περίπου 3 εκατ. λίρες. Αυτή η απόφαση τον οδήγησε σχεδόν σε χρεοκοπία, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει την κατοικία του στο Λονδίνο και να διαμείνει σε ενοικιαζόμενη κατοικία.

Πάντως, χάρη στην Deborah και τη νοοτροπία αυτή, πολλοί συγγραφείς και ιστορικοί είδαν την καριέρα τους να καταστρέφεται εξαιτίας του στίγματος του "αρνητή του ολοκαυτώματος" που τους κολλήθηκε τόσο από τα νέα μέσα ενημέρωσης (μηχανή αναζήτησης Google, Wikipedia) όσο και από τα παλαιού τύπου έντυπα μέσα ενημέρωσης. Όπως λέει ο Αμερικάνος συγγραφέας Michael Hoffman (άλλος «αιρετικός» κι αυτός – «αναθεωρητής»), φαντάζεστε ο κάθε άθεος ο οποίος είναι χημικός, αστρονόμος, γεωγράφος , μυθιστοριογράφος ή γλύπτης, που δεν πιστεύει ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς, να πρέπει να υπομείνει να περάσει τη ζωή του με κολλημένη την ταμπέλα από τα μέσα ενημέρωσης του «αρνητή της Ανάστασης»;

«Φυσικά στον σύγχρονο κόσμο μας μπορεί κανείς να αρνηθεί το βασικότερο δόγμα της Χριστιανοσύνης, χωρίς κανένα κόστος. Ο σκηνοθέτης του Χόλιγουντ Τζέιμς Κάμερον χρηματοδοτεί αφειδώς τον Εβραίο-Καναδό “ακτιβιστή” της άρνησης της Ανάστασης του Χριστού, Simcha Jacobovici (Σίμτσα Τζεϊκομποβίτσι - φώτο). Στο κράτος του Ισραήλ υπάρχει ένα τουριστικό εμπόριο που βασίζεται στην πώληση χαρτών και στις περιηγήσεις σε αυτό που οι Ισραηλινοί περιγράφουν ως τον “τάφο όπου τα οστά του Ιησού έλιωσαν”, αλλά στον Cameron και την κομπανία του δεν κολλιέται καμία ταμπέλα για αυτά», λέει ο Michael Hoffman.

Όπως λέει ο Hoffman, το Χόλυγουντ προσπαθεί να δείξει τον Irving ως "Γολιάθ" και την Lipstadt ως "Δαβίδ" σε αυτήν την δικαστική μάχη. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ο Irving εμφανίστηκε μόνος του στο δικαστήριο του Λονδίνου για να υποστηρίξει την κατηγορία κατά της Lipstadt και να αντιμετωπίσει την πολυμελή ομάδα της που αποτελείτο από δικηγόρους και ερευνητές. Παρά τις λίγες αδυναμίες (κυρίως στην απόφαση να μην καλέσετε τον Γερμανο-Αμερικανό χημικό / ιστορικό Germar Rudolf ως μάρτυρα), ο Irving στάθηκε καλά απέναντι σε μια νομική ομάδα που αποτελείτο από δικηγόρους της αριστοκρατίας της Αγγλίας, που χρηματοδοτούνταν από τις μεγάλες τσέπες του μεγιστάνα του Χόλυγουντ Στίβεν Σπίλμπεργκ, και με τον ισραηλινό πρέσβη κάθεται στην αίθουσα του δικαστηρίου με την ακολουθία του από ένοπλους σωματοφύλακες, γράφει ο Hoffman.

Ο Ιρβινγκ έχασε την υπόθεση, καταδικάστηκε να πληρώσει τα έξοδα των μηνυθέντων. Η έφεσή του απορρίφθηκε.

«Αλλά θεωρώ ότι αυτή η δίκη ήταν μια νίκη», θα πει σε συνέντευξή του το 2003 στον Πρετεντέρη (!!!)*. «Η Λίπσταντ ξόδεψε 3,8 εκατομμύρια στερλίνες και οι εκδόσεις Πένγκουιν άλλα 2,6 εκατομμύρια στερλίνες για να με αντιμετωπίσουν. Σαράντα δικηγόροι, ερευνητές, ιστορικοί, όλοι εναντίον και εγώ μόνος μου. Αυτό είναι νίκη».

- Ποιος τα πλήρωσε αυτά τα μυθικά ποσά, ρωτά ο Πρετεντέρης. «Τα χρήματα που χρειάστηκε η Λίπσταντ τα πλήρωσε ο Στίβεν Σπίλμπεργκ και το Αμερικανικό Εβραϊκό Κογκρέσο. Τα χρήματα των εκδόσεων Πένγκουιν η ασφάλειά τους. Μου πήραν τα πάντα. Μου πήραν ό,τι είχα. Το σπίτι μου στην Grosvenor Square, όπου έμενα επί τριάντα οκτώ χρόνια. Τη βιβλιοθήκη μου. Το αρχείο μου. Τις έρευνές μου. Τα πάντα... Ευτυχώς που είχα ήδη φροντίσει να φτιάξω αντίγραφα», λέει ο Ίρβινγκ.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποιο «ρεβιζιονιστικό» βιβλίο για τη δίκη του Irving, όπως υπάρχει για την δίκη του Γερμανού «αρνητή» Ernst Zündel στον Καναδά. Έτσι, στις 30 Σεπτεμβρίου το Χόλιγουντ θα προσφέρει στις μάζες το "Denial", παρουσιάζοντας την δική του εκδοχή για την Lipstadt, η οποία στην πραγματικότητα κρύφτηκε πίσω από τους υψηλά αμειβόμενους δικηγόρους της και αρνήθηκε να υπομείνει την κατά αντιπαράθεση εξέταση του Irving.

Στον ρόλο του σχετικά εμφανίσιμου Irving βλέπουμε τον Άγγλο Timothy Spall, έναν ασχημομούρη στρουμπουλό ηθοποιό με ένα χαλαρό σαγόνι που παίζει συνήθως σε ρόλους «κακού» (όπως στις ταινίες του Χάρυ Πότερ). Ο ρόλος της άσχημης (στην πραγματικότητα) Lipstadt δόθηκε στην πανέμορφη και βραβευμένη εβραϊκής καταγωγής Αγγλίδα ηθοποιό Rachel Weisz (Ρέιτσελ Βάις), η οποία συνήθως στις ταινίες έχει ρόλους ηρωίδας (υπήρξε πρωταγωνίστρια στο “Agora”, στον ρόλο της φιλοσόφου Υπατίας).

Αν και δεν έχει δει κανείς την ταινία, από το trailer φαίνεται μια σοβαρή διαστρέβλωση της αλήθειας. Φαίνεται ο Irving να λέει : «...Έχω χίλια δολάρια να δώσω σε όποιον μπορέσει να μου δείξει ένα έγγραφο που να αποδεικνύει το Ολοκαύτωμα».

Στην πραγματικότητα, ο David Irving ποτέ δεν πρόσφερε 1.000 δολάρια για όποιο  έγγραφο «μπορούσε να αποδείξει το Ολοκαύτωμα».

Τι συνέβη; Στην Ατλάντα των ΗΠΑ στις 11 Νοεμβρίου 1994, η Deborah Lipstadt έδινε μια ομιλία στην οποία, προέβαινε σε υποτιμητικές δηλώσεις για τον Irving, χωρίς να γνωρίζει ότι εκείνος ήταν παρών, υποστηρίζοντας μεταξύ των άλλων, ότι εκείνη ήξερε για «ένα προσχέδιο ενός θαλάμου αερίων με τα ανοίγματα μέσω των οποίων τα SS έριχναν τα σφαιρίδια του κυανίου».

Ο Irving τότε σηκώθηκε και προκάλεσε την Lipstadt με τα ακόλουθα λόγια: «Έχω εδώ χίλια δολάρια για σας εάν μπορέσετε να παρουσιάσετε στο κοινό, τώρα ή οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον, αυτό το έγγραφο για το οποίο τους είπατε ψέματα».

Σύμφωνα με τον Irving, εκείνος προκάλεσε την Deborah Lipstadt όχι «να αποδείξει το Ολοκαύτωμα», αλλά μόνο να δείξει ένα συγκεκριμένο έγγραφο το οποίο, όπως ισχυριζόταν γνώριζε.

Ο Michael Hoffman λέει ότι θα ανεβάσει σύντομα ένα παλιότερο δικό του βίντεο όπου ανέφερε ότι η Lipstadt έκανε χρήση του θεολογικού όρου «Αμαλήκ» για να διασύρει τον Irving. Ένα βίντεο που το 2006 αφαιρέθηκε, από το νεοσύστατο τότε κανάλι της Google, από φίλους της Lipstadt, και που η ίδια είχε χαρακτηρίσει «κραυγαλέο παράδειγμα του δηλητηριώδους μίσους που αισθάνονται αυτοί οι τύποι προς τους Εβραίους και εξαιρετικό παράδειγμα των παραληρηματικών θεωριών συνωμοσίας τους».

Δείτε βίντεο με συνέντευξη του Hoffman στο σουηδικό κανάλι Red Ice:

Ο Irving στηριζόταν στο έργο του Αγγλο-Γάλλου«αρνητή» καθηγητή Robert Faurisson (Ρομπέρ Φωρισσόν), ο οποίος δεκαοκτώ χρόνια νωρίτερα είχε αποκτήσει αντίγραφα των σχεδιαγραμμάτων των θαλάμων αερίων στο Άουσβιτς, ισχυριζόμενος ότι στην πραγματικότητα ήταν «σχέδια για νεκροτομεία».

Ο Faurisson (γεννημένος το 1929) αμφισβήτησε με άρθρα του στην ‘Journal of Historical Review’ (εκδίδεται από το αμερικάνικο "αναθεωρητικό" ερευνητικό κέντρο “The Institute for Historical Review” ή IHR), και επιστολές του σε γαλλικές εφημερίδες, ειδικά στην Le Monde, την αποδεκτή ιστορία του Ολοκαυτώματος, συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης των θαλάμων αερίων, την συστηματική δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης με τη χρήση αερίου, την αυθεντικότητα του ημερολογίου της Άννας Φρανκ, και την ειλικρίνεια των ισχυρισμών του Elie Wiesel. Ο γνωστός αριστερός φιλόσοφος Νόαμ Τσόμσκι υπερασπίστηκε την άποψη ότι ο Φωρισσόν πρέπει να έχει την ελευθερία του λόγου του. Εν τούτοις, μετά την ψήφιση του νόμου Gayssot «κατά της Άρνησης του Ολοκαυτώματος» το 1990, ο Φωρισσόν διώχθηκε δικαστικά, καταδικάστηκε και πλήρωσε πρόστιμο το 1991. Το ίδιο επίσης έτος απολύθηκε από το ακαδημαϊκό του αξίωμα.

ΥΓ 1: Στις 11 Νοεμβρίου 2005, ο David Irving συνελήφθη, στη διάρκεια μιας επισκέψεως του στην Αυστρία, βάσει ενός εντάλματος που είχε εκδοθεί για διαλέξεις, στις οποίες είχε χαρακτηρίσει τους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς και τον θάνατο έξι εκατομμυρίων Εβραίων «...παραμύθια...» κι επίσης για μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει το 1989, καθώς στην Αυστρία, με το νόμο του 1947, περί «...επαναδραστηριοποίησης της ναζιστικής πολιτικής...», ο οποίος περιλαμβάνει παράγραφο σχετικά με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, ο παραβάτης της οποίας τιμωρείται με κάθειρξη έως 10 χρόνια. Στο δικαστήριο όπου παραπέμφθηκε δήλωσε ένοχος, ελπίζοντας να του επιβληθεί ποινή φυλακίσεως με αναστολή, όμως το δικαστήριο έκρινε ότι προσποιείται πως αναγνωρίζει την εβραϊκή γενοκτονία για να αποφύγει το ενδεχόμενο να φυλακιστεί και τον καταδίκασε σε τριετή φυλάκιση για άρνηση του Ολοκαυτώματος. Ο Ίρβινγκ αρνήθηκε να ζητήσει συγγνώμη για προσβολή νεκρών και οδηγήθηκε στη φυλακή. Παρέμεινε τετρακόσιες ημέρες στην απομόνωση της παλαιότερης φυλακής της Αυστρίας και αφού βγήκε απελάθηκε από τη χώρα και παράλληλα του απαγορεύθηκε η είσοδος στο μέλλον, σε αυστριακό έδαφος.

Ο Ίρβινγκ στο βιβλίο του «Πίσω από τα Σίδερα - Πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη του 21ου αιώνα», (εκδόσεις Γκοβόστης, 2008), θυμάται τις τετρακόσιες ημέρες που πέρασε στην απομόνωση : «Το μόνο που παρατήρησα, εκτός από οδοφράγματα και ελικόπτερα που πετούσαν πάνω από το κεφάλι μου, ήταν πως μετά την καταδίκη μου ήμουν περικυκλωμένος από οκτώ αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων με περιβολή μάχης και με αυτόματα Glock, οι οποίοι με οδήγησαν βιαστικά στο κελί μου μέσα από έναν λαβύρινθο μυστικών περασμάτων και εξωτερικών σκαλιών. Τώρα ξέρω το λόγο». «Ναι», έγραψα κοροϊδευτικά σ’ ένα φίλο στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στις 10 Νοεμβρίου του 2006: «Στις ημέρες μας γίνεται πραγματικά όλο και πιο επικίνδυνο να είναι κανείς Πραγματικός Ιστορικός. Βέβαια, τα καλά νέα είναι πως, από τότε που με απήγαγαν και με δίκασαν εδώ, στη Βιέννη, έχω λάβει γύρω στα δύο χιλιάδες γράμματα, και όλα (εκτός από δύο γράμματα γεμάτα μίσος) ήταν υποστηρικτικά, γεγονός που ανησύχησε τόσο πολύ το δικαστή, ώστε ζήτησε στα κρυφά ειδική προστασία στην αίθουσα του δικαστηρίου (τη μεγαλύτερη της Αυστρίας) κατά την ημέρα της δίκης, σίγουρα για το ενδεχόμενο που θα έκαναν την εμφάνισή τους δύο κρυμμένες μεραρχίες των Waffen SS με πλήρη εξάρτυση μάχης και με επικεφαλής τον Otto Skorzeny, έτοιμες να με σώσουν! Η παράνοιά τους εδώ είναι απύθμενη».

ΥΓ 2: Βιβλία του Ίρβινγκ έχουν εκδοθεί στα ελληνικά. Τον Απρίλιο του 2003 επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα, για να παραβρεθεί στην παρουσίαση του δίτομου βιβλίου ο «Πόλεμος του Χίτλερ», η οποία έγινε στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών. Παρών ήταν ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός, Βύρων Πολύδωρας, ο οποίος παρουσιάζοντας τον συγγραφέα τον αποκάλεσε «...μύστη της αλήθειας...», καθώς και ο Τίμος Χριστοδούλου, που είχε διατελέσει ευρωβουλευτής και επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. Ο Πολύδωρας απαντώντας, χρόνια αργότερα, στην κριτική που του ασκήθηκε είπε ότι, «...Τότε πήγα ως ιστοριοδίφης, αλλά τώρα που έμαθα ποιος είναι...». Ο Ίρβινγκ στην ομιλία του, υποστήριξε ότι έγραψε το βιβλίο, «...για τους πολίτες του 23ου αιώνα, καθώς δεν θα θέλουν να έχουν μόνο την κυρίαρχη προπαγανδιστική άποψη για τον Χίτλερ...». Επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Αθήνα στις 25 Οκτωβρίου 2005, καλεσμένος των εκδόσεων «Ιωλκός» με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ο πόλεμος των στρατηγών. Στα ενδότερα των συμμαχικών δυνάμεων 1944-1945». Η παρουσία του συνοδεύτηκε από έντονες αντιδράσεις βουλευτών της κεντροαριστεράς που ζήτησαν με επιστολή τους την απαγόρευση εισόδου του στην Ελλάδα, ενώ η Ε.Σ.Η.Ε.Α., που στα γραφεία της είχε προγραμματιστεί η συνέντευξη τύπου, αρνήθηκε τελικά να την παραχωρήσει.

* «Αυτοδίδακτος ιστορικός του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, με πολλά ιστορικά βιβλία στο ενεργητικό του. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με ατελείωτες πολιτικές και δικαστικές διαμάχες. Ένας αιρετικός της κυρίαρχης ιστοριογραφίας με απόψεις που συνήθως ξαφνιάζουν, σοκάρουν, προκαλούν, ενοχλούν».

Έτσι ακριβώς είχε περιγράψει ο Πρετεντέρης τον Ίρβινγκ...

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή (βλέπε κι εδώ, εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ)                                                ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ     ΕΔΩ