Το έχουμε ξαναγράψει. Τα κράτη είναι σαν τους ζωντανούς οργανισμούς, έχουν μνήμη την οποίαν αναπαράγουν.
Έκτοτε η Γερμανία δεν συμμετείχε σε πολέμους, και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση, αλλά από τη Βουλή!
Στον αντίποδα αυτού του παραδείγματος στέκεται η Τουρκία. Ενώ ήταν ηττημένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ με την Ανακωχή του Μούδρου, στις 30 Οκτωβρίου 1918, αποφασίστηκε η διάλυση του οθωμανικού στρατού και η σύσταση Ειδικών Δικαστηρίων Πολέμου (Divân-ı Harb-i Örfî Mahkemeleri), στα οποία οι Αρμένιοι απαίτησαν από τους Άγγλους, που είχαν υπό τον έλεγχό τους την Κωνσταντινούπολη, να δικαστούν οι πρωταίτιοι της Γενοκτονίας των Αρμενίων, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, αντί να εργαστούν για τη δημιουργία μιας νέας Τουρκίας, απαλλαγμένης από τα σύνδρομα των γενοκτονιών και των εθνοκαθάρσεων, δημιούργησαν ένα κράτος-τέρας που συνέχισε τα εγκλήματα.
Όλα άρχισαν όταν ο Κεμάλ, στις 19 Μαΐου 1919, αποβιβάστηκε στη μαρτυρική Αμισό, της οποίας ο μισός ελληνικός πληθυσμός είχε ήδη κατασφαγεί από τους Νεότουρκους, στην πρώτη φάση της Γενοκτονίας (1914-1918).
Ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία, πέραν των ελληνικών λαθών, ήταν αποτέλεσμα της στήριξης που παρείχαν οι προαναφερθείσες δυνάμεις στον Μουσταφά Κεμάλ.
Το 1923, η ηττημένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Τουρκία, έχοντας την υποστήριξη των χθεσινών της εχθρών, κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών ανεφώνησε εκείνο το περίφημο «επιτέλους τους ξεριζώσαμε», για να επιδοθεί στην οικοδόμηση ενός κράτους που από τότε μέχρι σήμερα αναπαράγει τη βία και τις πολιτικές της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας.
Το έκανε το 1937-38 στο Ντερσίμ, εναντίον των Κούρδων αλεβί, τους οποίους εξολόθρευσε χρησιμοποιώντας χημικά που τα προμήθευσε στην Τουρκία η Δύση, μαζί με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες για την προστασία του τουρκικού στρατού.
Η σκανδαλώδης στήριξη της Δύσης αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης σ’ αυτό το κράτος - μηχανή βίας συνεχίστηκε και το 1955, όταν κατά τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά λεηλατήθηκαν οι περιουσίες και δόθηκε καθοριστικό χτύπημα στον ελληνισμό της Πόλης· όπως και το 1964, όταν απελάθηκαν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Πόλης· όπως και το 1974, όταν Δυτικοί και Ανατολικοί «έβαλαν» την Τουρκία στην Κύπρο.
Σήμερα συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό.
Προχθές οι αμετανόητοι γενοκτόνοι άπλωσαν μια σημαία 1.919 μέτρων στην Αμισό, μια κατακόκκινη σημαία, σαν το αίμα των 353.000 Ελλήνων που χύθηκε τότε. Και πάλι προχθές οι αμετανόητοι και υπερήφανοι γενοκτόνοι απαγόρευσαν δύο εκδηλώσεις που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν στην Άγκυρα, με θέμα την επιστημονική μελέτη του θέματος.
Και η πραγματική απελευθέρωση περνά από τη διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, την αναγνώρισή της από τα ξένα κοινοβούλια και στο τέλος από την ίδια την Τουρκία. Αυτός πρέπει να είναι ο μείζων και πρωταρχικός στόχος της εξωτερικής μας πολιτικής.
Η σιωπή και η ανοχή θα φέρει νέους Αττίλες όχι μόνο έξω από την Πάφο και τη Λεμεσό, αλλά έξω από το Σούνιο, την Ερέτρια, τη Σητεία και τη Χαλκιδική.
Εκατό χρόνια μετά, ήλθε η ώρα να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Η Γερμανία είναι ένα κλασικό παράδειγμα. Σε διάστημα 25 ετών προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους και ήταν υπεύθυνη για το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων.Η διεθνής κοινότητα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο την υποχρέωσε να δείξει εμπράκτως τη μεταμέλειά της, ζητώντας συγγνώμη και καταβάλλοντας ακόμα και αποζημιώσεις στα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Αποκορύφωμα της έμπρακτης μεταμέλειας, η ιστορικής σημασίας και τεράστιου συμβολισμού κατάθεση στεφάνου και γονυκλισία του τέταρτου καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας, το 1970, Βίλλυ Μπραντ, στο μνημείο του Ολοκαυτώματος, στο γκέτο της Βαρσοβίας.
Έκτοτε η Γερμανία δεν συμμετείχε σε πολέμους, και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας δεν ελέγχονται από την κυβέρνηση, αλλά από τη Βουλή!
Στον αντίποδα αυτού του παραδείγματος στέκεται η Τουρκία. Ενώ ήταν ηττημένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ με την Ανακωχή του Μούδρου, στις 30 Οκτωβρίου 1918, αποφασίστηκε η διάλυση του οθωμανικού στρατού και η σύσταση Ειδικών Δικαστηρίων Πολέμου (Divân-ı Harb-i Örfî Mahkemeleri), στα οποία οι Αρμένιοι απαίτησαν από τους Άγγλους, που είχαν υπό τον έλεγχό τους την Κωνσταντινούπολη, να δικαστούν οι πρωταίτιοι της Γενοκτονίας των Αρμενίων, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, αντί να εργαστούν για τη δημιουργία μιας νέας Τουρκίας, απαλλαγμένης από τα σύνδρομα των γενοκτονιών και των εθνοκαθάρσεων, δημιούργησαν ένα κράτος-τέρας που συνέχισε τα εγκλήματα.
Όλα άρχισαν όταν ο Κεμάλ, στις 19 Μαΐου 1919, αποβιβάστηκε στη μαρτυρική Αμισό, της οποίας ο μισός ελληνικός πληθυσμός είχε ήδη κατασφαγεί από τους Νεότουρκους, στην πρώτη φάση της Γενοκτονίας (1914-1918).
Ταξίδεψε και αποβιβάστηκε με την άδεια των Άγγλων, και μόλις πάτησε το πόδι του στον Πόντο άρχισε η δεύτερη και πιο βάρβαρη φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων.Μετά το «πράσινο φως» που πήρε από τους Άγγλους, ακολούθησε η στήριξη σε χρυσό και όπλα από τους Σοβιετικούς και η στήριξη επίσης σε όπλα και πυρομαχικά από τους Ιταλούς και τους Γάλλους που είχαν αποβιβαστεί οι πρώτοι στην Παμφυλία και οι δεύτεροι στην Κιλικία. Ο Μουσταφά Κεμάλ δεν έριξε ούτε μία σφαίρα εναντίον τους. Επικεντρώθηκε στον «εθνικό του στόχο», που ήταν η εξολόθρευση και η «εκκαθάριση» της Ανατολίας από τα ενοχλητικά ζιζάνια, όπως χαρακτήριζαν τους Έλληνες, τους Αρμένιους και τους Ασσύριους οι σύντροφοί του στο Κίνημα των Νεότουρκων.
Ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή, η οποία, πέραν των ελληνικών λαθών, ήταν αποτέλεσμα της στήριξης που παρείχαν οι προαναφερθείσες δυνάμεις στον Μουσταφά Κεμάλ.
Το 1923, η ηττημένη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Τουρκία, έχοντας την υποστήριξη των χθεσινών της εχθρών, κατόρθωσε το ακατόρθωτο. Με τη Συνθήκη της Λοζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών ανεφώνησε εκείνο το περίφημο «επιτέλους τους ξεριζώσαμε», για να επιδοθεί στην οικοδόμηση ενός κράτους που από τότε μέχρι σήμερα αναπαράγει τη βία και τις πολιτικές της εθνοκάθαρσης και της γενοκτονίας.
Το έκανε το 1937-38 στο Ντερσίμ, εναντίον των Κούρδων αλεβί, τους οποίους εξολόθρευσε χρησιμοποιώντας χημικά που τα προμήθευσε στην Τουρκία η Δύση, μαζί με τις αντιασφυξιογόνες μάσκες για την προστασία του τουρκικού στρατού.
Η σκανδαλώδης στήριξη της Δύσης αλλά και της Σοβιετικής Ένωσης σ’ αυτό το κράτος - μηχανή βίας συνεχίστηκε και το 1955, όταν κατά τα λεγόμενα Σεπτεμβριανά λεηλατήθηκαν οι περιουσίες και δόθηκε καθοριστικό χτύπημα στον ελληνισμό της Πόλης· όπως και το 1964, όταν απελάθηκαν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες της Πόλης· όπως και το 1974, όταν Δυτικοί και Ανατολικοί «έβαλαν» την Τουρκία στην Κύπρο.
Η διεθνής κοινότητα κλείνει τα μάτια στη συνεχιζόμενη κατοχή της Κύπρου, όπως και στη σφαγή του κουρδικού λαού που συνεχίζεται ακατάπαυστα από το 1984 μέχρι σήμερα.Τώρα, αυτό το κράτος-μηχανή εισβάλλει ως νέος Αττίλας στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας και βρίσκονται πάλι χώρες, από τις λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες συνεχίζουν τη σκανδαλώδη στήριξη στην Τουρκία.
Σήμερα συμπληρώνονται εκατό χρόνια από την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στην Αμισό.
Προχθές οι αμετανόητοι γενοκτόνοι άπλωσαν μια σημαία 1.919 μέτρων στην Αμισό, μια κατακόκκινη σημαία, σαν το αίμα των 353.000 Ελλήνων που χύθηκε τότε. Και πάλι προχθές οι αμετανόητοι και υπερήφανοι γενοκτόνοι απαγόρευσαν δύο εκδηλώσεις που είχαν προγραμματιστεί να γίνουν στην Άγκυρα, με θέμα την επιστημονική μελέτη του θέματος.
- Εκατό χρόνια στήριξης και ανοχής από τη διεθνή κοινότητα σε ένα κράτος - μηχανή αναπαραγωγής της βίας.
- Εκατό χρόνια σιωπής της Ελλάδας και του ελληνισμού, επειδή αυτό επέβαλαν οι ισχυροί μας σύμμαχοι.
Και η πραγματική απελευθέρωση περνά από τη διεθνοποίηση της Γενοκτονίας, την αναγνώρισή της από τα ξένα κοινοβούλια και στο τέλος από την ίδια την Τουρκία. Αυτός πρέπει να είναι ο μείζων και πρωταρχικός στόχος της εξωτερικής μας πολιτικής.
Η σιωπή και η ανοχή θα φέρει νέους Αττίλες όχι μόνο έξω από την Πάφο και τη Λεμεσό, αλλά έξω από το Σούνιο, την Ερέτρια, τη Σητεία και τη Χαλκιδική.
Εκατό χρόνια μετά, ήλθε η ώρα να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι. ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου