Tο ιστορικό γεγονός είναι γνωστό. Όταν στις 27 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί εισέρχονται στην Αθήνα μετά την κατάρρευση του μετώπου και την παράδοση του ελληνικού στρατού, ανεβαίνοντας στον ιστορικό βράχο της Ακροπόλεως συναντούν τον τελευταίο Έλληνα στρατιώτη ο οποίος είναι επιφορτισμένος με το ιερό καθήκον του να προστατεύει την ελληνική σημαία. Τον Κωνσταντίνο Κουκίδη, το όνομά του άγνωστο έως τότε. Είναι για όλους ένας απλός στρατιώτης ο οποίος στέκεται εκεί που τον έταξε η πατρίδα του αλλά έμελλε να αποτελέσει το μεταίχμιο της αντίστασης του ελληνικού λαού για τα επόμενα τέσσερα βασανιστικά χρόνια της τριπλής κατοχής της χώρας από την Γερμανία, Ιταλία και Βουλγαρία. Οι εισβολείς του ζητούν με το θράσος του νικητή να υποστείλει και να παραδώσει χωρίς αντίσταση την ελληνική σημαία και όχι μόνον αυτό αλλά να την αντικαταστήσει με την φασιστική σβάστικα.
Εκείνος στέκει ατάραχος μπροστά στην θέα των πάνοπλων εχθρών της πατρίδας, τους κοιτάζει με απαξία έχοντας ήδη πάρει την απόφασή του και εφόσον υποστέλλει την ελληνική σημαία, τυλίγεται με αυτήν και ευθύς αμέσως πέφτει στο κενό παίρνοντάς την μαζί του στον θάνατο και την αθανασία συνάμα και έτσι με αυτόν τον τραγικό τρόπο κλείνει την σελίδα της ηρωικής αντίστασης του ελληνικού στρατού ενάντια στις επιβουλές του εχθρού και ταυτοχρόνως σηματοδοτεί την απαρχή άλλων ένδοξων σελίδων αντίστασης του ελληνικού λαού.
Αυτή την φορά, μέσα στην πείνα και τις κακουχίες, τους προδότες και μαυραγορίτες που θησαύρισαν με το δικό του αίμα και πόνο, βρίσκει την υπεράνθρωπη και σχεδόν ανεξήγητη δύναμη να αντισταθεί με νύχια και με δόντια ανεξάρτητα από την ηλικία ή το φύλο σε έναν εχθρό που αμαύρωνε με την παρουσία του τον καταγάλανο ουρανό της Ελλάδας και βρώμιζε με την ύπαρξή του το ιερό χώμα των προγόνων του.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης υπήρξε ένα ακόμη σύμβολο μάταιης αλλά συνάμα και πείσμονος αντίστασης, μίας αντίστασης που σκοπό έχει όχι να νικήσει τον εχθρό αλλά να περάσει το μήνυμα ότι ο αγώνας της ζωής ποτέ δεν σταματά ούτε ακόμα και με το τέλος της φυσικής παρουσίας ενός και μόνο ανθρώπου, και σαν άλλος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος μέσα σε μία άλλη πόλη η οποία είχε αλωθεί για πολλοστή φορά μέσα στους αιώνες και μέσα στην πολυτάραχη ζωή της άνοιξε το φωτεινό μονοπάτι ενός άλλου έπους. Γι’ αυτό και ο ρόλος του κατά την προσωπική μου άποψη είναι σαφώς μεταιχμιακός και καθοριστικός ως προς την συνέχεια του αγώνα ενάντια σε όλους τους εχθρούς της πατρίδας είτε είναι εξωτερικοί είτε ακόμα και εσωτερικοί οι οποίοι είναι και οι πλέον επικίνδυνοι.
Η θυσία λοιπόν αυτού του παλικαριού ας σημειωθεί ως ακόμα μία φωτεινή απόδειξη της αγάπης του ανθρώπου για αυτό που ονομάζουμε πατρίδα έστω και αν κάτι τέτοιο λυπεί πολλούς στην σημερινή κατάσταση από την οποία και είμεθα αναγκασμένοι να διέλθουμε ως έθνος και ως κοινωνία έστω και αν ακόμη τόλμησαν να αμφισβητήσουν την ύπαρξή του, με την ίδια ευκολία που αύριο ίσως αμφισβητήσουν ότι έγινε η μάχη των Θερμοπυλών.
Ο Κουκίδης, κύριοι, θυσιάστηκε για όλους εμάς και συγκαταλέγεται άνετα ανάμεσα στον Παλαιολόγο και τον Λεωνίδα ως σύμβολο αντίστασης ίσως και περισσότερο ακόμη γιατί ό,τι έκανε το έκανε μόνος.
Θυσιάστηκε αγκαλιάζοντας την ελληνική σημαία δείχνοντας σε όλους εκείνους που την θεωρούν τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι υφασμάτινο πανί και την ποδοπατούν και την καίνε είτε με τα λόγια, είτε κυριολεκτικά, χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν με πόσο αίμα, αγώνα και θυσίες μπόρεσε να υπάρξει, το πόσο σημαντική είναι, ενώ αν ζούσε έχω την ταπεινή εντύπωση πως θα μιλούσε σε όλους αυτούς όχι απαξιωτικά παρά μόνο με λόγια αγάπης για όλους. Πλανημένους και μη στο να έχουν επιτέλους ομόνοια και να μπορέσουν να συμπορευθούν μαζί στο μέλλον. Αλλά, βλέπετε, καμιά φορά δεν χρειάζεται να μιλάς για να παραδειγματίζεις…
ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
Νικηφόρος Βυζαντινός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου