Ο θρίαμβος της κομματοκρατίας

Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Η Κύπρος απαιτεί νέα λιοντάρια και όχι… ελέφαντες, που οδεύουν στο πολιτικό κοιμητήριό τους

Λένε μερικοί: «Τα κόμματα είναι τα κύτταρα της Δημοκρατίας». Μόνο που δεν διευκρινίζουν: Τα κόμματα στην Κύπρο κατάντησαν τα καρκινικά κύτταρα μιας παθογενούς Δημοκρατίας. Ποιοι ισχυρίζονται ότι τα κόμματα είναι δήθεν τα «κύτταρα της Δημοκρατίας»; Οι κομματικοί ηγέτες, οι παρατρεχάμενοί τους και όσοι σιτίζονται, βολεύονται, εκμεταλλεύονται και νέμονται τα παραφερνάλια της κομματικής ισχύος. Έχει επιβεβαιωθεί πάρα πολλές φορές ότι τα κόμματα λειτουργούν χωρίς εσωκομματική δημοκρατία. Αντίθετα επιβάλλεται η τυραννία του ηγέτη και η κολακεία των περί αυτών. Δέστε πρόσφατο παράδειγμα: Ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ, σε μια… πλέρια άσκηση δημοκρατίας δεν ενημέρωνε τα συλλογικά όργανά του για όσα μηχανευόταν στον ενδιάμεσο χώρο ή για τις επαφές του με τον ΔΗΣΥ και το ΑΚΕΛ. Σε όλα τα κόμματα, κατά καιρούς, καταγράφηκαν πρωτοφανείς παραβιάσεις και δικτατορικές τάσεις στην άσκηση ηγεσίας ή στην επιβολή θέσεων ή ευνοουμένων. Πόσα παρατράγουδα αποκαλύφθηκαν στα ΜΜΕ ή πόσες φορές μέσα από τα κόμματα αναδυόταν δύσοσμη η αποφορά των ενδοκομματικών αντιπαραθέσεων, υπονομεύσεων, διαβολών, μαχαιρωμάτων, στιγματισμών ή αχρειοτήτων…
Χρειάζεται να προσδιορίσουμε τι είναι τα κόμματα; Θεωρητικά, αποτελούν κοινωνικές οργανώσεις, που εκφράζουν τις επιλογές των πολιτών και τις μετασχηματίζουν σε πράξη. Τα κόμματα θεωρούνται ακόμα συσπειρώσεις πολιτών, που αγωνίζονται για κοινά συμφέροντα και κοινούς οραματισμούς. Ή μηχανισμοί, που μεταποιούν τη λαϊκή βούληση σε πολιτική του κράτους. Τι ιδεατοί ορισμοί… Ο μεγάλος Γερμανός διανοητής, Max Weber, έβλεπε στα κόμματα «αγέλες χωρίς ψυχή». Γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, «που υπακούν σε έναν αρχηγό και αγωνίζονται για την άλωση της εξουσίας, όχι για να εκτελέσουν κάποιο έργο ή για να διακονήσουν κάποια υψηλή υπόθεση, αλλά για να αρπάξουν θέσεις και αξιώματα και να πραγματώσουν ιδιοτελείς σκοπούς». Όσο για τους «κομματικούς αγώνες», αποκλειστική επιδίωξή τους είναι η κατάκτηση προνομίων. Ας μην αναφερθούμε στον ορισμό, που ο Άγγλος συγγραφέας, Τζόναθαν Σουίφτ, έδωσε με διαχρονική ακρίβεια, στο κόμμα: «Η τρέλα των πολλών να γεμίζουν μερικών την τσέπη».
Γιατί αναφερόμαστε ξανά στα κόμματα, στις τεχνοτροπίες και συμπεριφορές τους; Επειδή τον τελευταίο καιρό, και ειδικά την περ. Πέμπτη, είδαμε ξανά την αποθέωση της αδίστακτης κομματοκρατίας. Ιδού τι συνέβη: Το πρωί, στο Τρίτο του ΡΙΚ, ο Υπουργός Οικονομικών (και στέλεχος του ΑΚΕΛ) Βάσος Σιαρλή, ανακοίνωνε ότι, με βάση τις προειδοποιήσεις των Βρυξελλών, θα εξήγγελλε το απόγευμα μέτρα, στο πλαίσιο των δεσμεύσεων της Κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης. Το μεσημέρι, πάλι στο ΡΙΚ, ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, ρωτήθηκε και για την οικονομία και τα μέτρα που, εντός της ημέρας, ο Υπουργός Οικονομικών θα εξήγγελλε. Με ύφος… Προέδρου της Δημοκρατίας, απάντησε: «Οι θέσεις της Κυβέρνησης είναι αυτές που λέω εγώ!». Με απλά λόγια: «Όσα σχεδιάζει ο Υπουργός Οικονομικών, μην τα λαμβάνετε υπόψη. Το ΑΚΕΛ αποφασίζει και για την οικονομία και το ΑΚΕΛ διαφωνεί με τα μέτρα που ετοιμάστηκαν». Μπορεί να διερωτηθεί κανείς με αφέλεια: «Ποιος κυβερνά τον τόπο;». Απάντηση: «Μα, φυσικά, το ΑΚΕΛ!».
Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΑΚΕΛ, ως κυβερνών κόμμα, επιβάλλει την πολιτική και τη θέλησή του. Το έκανε με τον Χαρ. Σταυράκη, έστω και αν αυτός ενεργούσε πειθήνια και υπάκουα στις εντολές της Εζεκίας Παπαϊωάννου. Το έκανε και με τον Κίκη Καζαμία, μέχρι που απηύδησε ο άνθρωπος και υπέβαλε την παραίτησή του. Δεν έχουμε δημοκρατία αλλά κομματικό κράτος, που διοικείται από το ΑΚΕΛ. Τα ίδια, φυσικά, συνέβαιναν και σε προηγούμενες εποχές. Κοιτάξτε πόση… δημοκρατία υπάρχει και εκδηλώνεται στα άλλα κόμματα. Όλοι όσοι ανήκουν σε κόμματα, οφείλουν να υπακούν στην πολιτική και στην γραμμή τους. Αν διαφωνούν, λασπώνονται, διαβάλλονται, ελεεινολογούνται ή και εκβάλλονται κλοτσηδόν ως αιρετικοί και υπονομευτές της… άγιας ενότητας και συνοχής του οσίου κόμματος.
Κοιτάξτε τι συμβαίνει και στον λεγόμενο ενδιάμεσο χώρο. Τα τέσσερα κόμματα είχαν μια μοναδική και κλασική ευκαιρία να απαγκιστρωθούν από τα κομματικά γρανάζια και στερεότυπα και να αναζητήσουν εξωκομματικό υποψήφιο. Τι έκαναν; Πρότειναν καθαρά κομματικούς ή φίλους ή διαπλεκόμενους με τα κόμματά τους. Πρότειναν ακόμα και υποψηφίους που συγκρούονταν με τη στάση τους στο τερατούργημα Ανάν (όπως το φοβερό ατόπημα Ομήρου να προτείνει τον θιασώτη του Ανάν, Μάριο Ηλιάδη). Χειρότερα: Ανέσυραν από τη ναφθαλίνη πολιτικά απολιθώματα και βροντόσαυρους για να τους προτάξουν ως υποψηφίους σε μια Κύπρο, που απαιτεί πλέον νέον αίμα, νέα λιοντάρια και όχι… ελέφαντες, που οδεύουν στο πολιτικό κοιμητήριό τους. Κι ύστερα τα κόμματα διερωτώνται γιατί οι πολίτες απαξιώνουν, αποστρέφονται και βδελύσσονται την πολιτική και τα κομματικά εξαπτέρυγά τους                                                                                           .        ΠΗΓΗ