«Δεν καίνε τη συνείδησή μας τα συνθήματα της κατοχής»;

| Εκτύπωση  Με τον Σάββα Ιακωβίδη

Δεν είναι μόνο η οικονομία, Έλληνα Κύπριε, δεινοπαθούντα πολίτη, που ακόμα δεν είδες και δεν αισθάνθηκες την πυρακτωμένη ανάσα της κρίσης στο σβέρκο σου και στην τσέπη σου. Δεν είναι μόνο η προσπάθεια επιβίωσής σου εξαιτίας των διαχρονικών εγκλημάτων, που διέπραξαν σε βάρος σου πολιτειακοί, κρατικοί, κομματικοί, τραπεζικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες. Δεν είναι μόνο το αέριο που ακόμα δεν το είδαμε, δεν το μυρίσαμε και με τις ηλιθιότητες διαφόρων ενδέχεται να το χάσουμε ή να μη το εκμεταλλευτούμε όσο και όπως πρέπει.
Δεν είναι μόνο η καταρράκωση των θεσμών και η απίστευτη ανυποληψία ενός κράτους, που περιφέρει τα οικονομικά ράκη του δεξιά και αριστερά και, εξευτελιζόμενο, ζητιανεύει χρήματα για να εκπληρώσει στοιχειώδεις υποχρεώσεις του. Δεν είναι μόνο το πρωτοφανές κατάντημα, στο οποίο σε οδήγησαν, δύστηνε Έλληνα Κύπριε, προσβάλλοντας την αξιοπρέπεια, την τιμή και το φιλότιμό σου. Δεν είναι μόνο η εθνική και πνευματική εξουθένωσή σου. Είναι, μην το ξεχνάς ποτέ, η τουρκική κατοχή της πατρίδας σου, που σου τη θυμίζει εκείνη η διαρκής βρομιά στην πλαγιά του χοντροκόκαλου Πενταδάκτυλου.

Μια Κερυνιώτισσα, που προτιμά για ευνόητους λόγους την ανωνυμία, μου εκθέτει την οργή, την απόγνωση και την απελπισία της: «Όσο και να μου λένε πως πρέπει να σιωπώ, γιατί έχει πολλούς αρμόδιους που χειρίζονται τα προβλήματα στον τόπο μας, δεν μπορώ να αντέξω άλλο πια τις αδικίες και τις οπισθοχωρήσεις που γίνονται αδιαλείπτως στην κυπριακή κοινωνία. Λυπάμαι πολύ που θα εκφράσω τον θυμό και τις αντιδράσεις μου, χωρίς να δηλώσω την ταυτότητά μου. Στις δύσκολες, κρίσιμες στιγμές που περνά η Κύπρος μας, πρέπει όλους να μας διακατέχει η τόλμη και η θέληση.
Όμως, σαν μάνα δεν θέλω να εκθέσω τα παιδιά μου! Πολλοί από αυτούς τους μεγάλους που αποφασίζουν για μας, μέσα σε μια νύκτα και με μια πινελιά, κάνουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Τα παιδιά μας μένουν ξαφνικά χωρίς δουλειά, γιατί τόλμησαν να πουν ή να γράψουν ελεύθερα αυτά που πιστεύουν. Απλώς, γιατί τα παιδιά μας αντιδράσανε στις ιδεολογίες τους και στις πολιτικές τους. Γιατί δεν πάμε με τα νερά τους. ''Την Πόλη μας η αδικία βυζαίνει''!
»Σαν μάνα στρέφω συχνά τη σκέψη μου στις τόσες μαυροφορεμένες μάνες αυτού του τόπου, που έχασαν τα παιδιά τους για τη λευτεριά στο νησί μας. Όταν κοιτάζω τον Πενταδάκτυλο, με τα σημάδια της κατοχής να τον βαραίνουν, σκέφτομαι τα παιδιά μας που ξεψύχησαν εκεί... Και δεν θέλω να τον κοιτάζω σαν πέφτει η νύκτα. Όταν τις νύκτες τα φώτα προβάλλουν τα συνθήματα της κατοχής με δικά μας έξοδα και τη δική μας απερισκεψία, είναι δύσκολο να κοιτάξω τον Πενταδάκτυλο.
Είναι διπλή η προσβολή για όλους μας... Δεν καίνε την τσέπη μας, δεν καίνε τη ψυχή μας, τη συνείδησή μας αυτά όλα τα φώτα και τα συνθήματα της κατοχής; Αδικία μεγάλη για την Πατρίδα μας, για τα παιδιά της που θυσιάστηκαν, για τα παιδιά της που πολέμησαν, γι' αυτά που δεν ξέρουμε τι απέγιναν μέσα στον πόλεμο, γι' αυτά που σήμερα πεινούν και δεν ξέρουν αύριο τι τα περιμένει. Και ξεχνούν μερικοί πως υπάρχει κατοχή, ή απλώς βιάζονται να γυρίσουν σελίδα.
»Σκύβουμε το κεφάλι, κλείνουμε τα μάτια και σιωπούμε. Οι μεγάλοι, οι αρμόδιοι αποφασίζουν για μας. Μα, πώς να σιωπήσω, όταν βλέπω πως συνεχώς χάνουμε έδαφος και υποχωρούμε; Δεν είναι υποχώρηση όταν μασκαρεύουμε τα πυροσβεστικά οχήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, βάζοντας τέλλα για να καλύψουμε το επίσημο έμβλημά της; Δεν είναι υποτίμηση και καταπάτηση των δικαιωμάτων μας με το πρόσχημα να γίνουμε αρεστοί; Ακόμη ένα βήμα προς τα πίσω! Και χειροκροτούμε από μόνοι μας, δείχνοντας πως κόψαμε πολλά χιλιόμετρα προς τα μπρος και σώσαμε πολλές ζωές μέσα στις στάχτες και τα αποκαΐδια...».                                                                 ΠΗΓΗ