Ελληνίδες - Έλληνες ησυχία παρακαλώ. Μπείτε σε στάση προσοχής για να περάσει η αυτής μεγαλειότητα Ελληνίδα μάνα ενός ήρωα. Νεκρική σιωπή! Ώρα να ακούσουμε, να παραδειγματιστούμε. Ώρα να πενθήσουμε τη χαμένη μας περηφάνια! Ώρα να εξυμνήσουμε τη δόξα και το μεγαλείο των γονιών ενός νεκρού ηρωικού γαμπρού!
«Κάποια μέρα» αφηγείται η Αναστασία, μάνα του Σάββα Ροτσίδη, τελευταίου
ηρωικού νεκρού του έπους της ΕΟΚΑ, «αφότου ο γιος μας πήρε τα βουνά
είπε το ράδιο ότι κάποιος σκοτώθηκε στα Αγρίδια. Δεν είπε ποιός
ήταν.΄Ηρθαν δυό κοπέλια αστυνομικοί και μας έφεραν το χαπάρι».
«Να πάτε» μας είπαν στο «σανατόριο της Κυπερούντας να τον φέρετε». Πήγαμε μαζί ο άντρας μου τα υπόλοιπα παιδιά μου και δυό κοπέλια χωριανοί μας.
Στο νοσοκομείο Κυπερούντας μάς άνοιξαν και μπήκαμε μέσα, να τον αναγνωρίσουμε. Τι να σας πω, δεν τον κατάλαβα. Έβαλα το κεφάλι του μέσα στην αγκάλη μου. Ήταν παγωμένος. Τον είχαν σ΄ ένα παγωμένο μάρμαρο. Το πρόσωπο του πληγωμένο όπως ήταν δεν το κατάλαβα. Τα ρούχα του ξεσχισμένα ματωμένα και λερωμένα. Ζήτησε η κόρη μου να δει το πόδι του. Είχεν ελιά στο πόδι. Τον ξεσκεπάσαμε, είδαμε την ελιά, και τον φιλήσαμε όλοι. Γύρισε ο άντρας μου και τους λέει:
«Είναι ο γιός μου, όμως δεν θα τον πάρουμε μαζί μας. Ο Σάββας έφυγε από το σπίτι μας στολισμένος γαμπρός. Θα πάω πίσω στο χωριό μου να πάρω ρούχα γαμπρικά νάρτω να τον εντύσω. ΄Οπως έφυεν από το σπίτι μου γαμπρός έτσι θέλω να γυρίσει».
«Φύγαμε και τον αφήσαμε» συνεχίζει η μάνα ηρωίδα. «Γυρισώντα μέρα πήγαμε να τον φέρουμε. Αγοράσαμε λοκούμια, καινούργια φορεσιά και ότι άλλο χρειαζόταν ο γιός μου. Επλύναμε τον και τον εντύσαμε. Στον δρόμο που τον φέρναμε κτυπούσαν χαρούμενα οι καμπάνες και ο κόσμος με λάβαρα, σημαίες και λουλούδια σαν να ήταν Ανάσταση».
«Ο πατέρας του αγέρωχος, αλύγιστος, υπέροχος μέσα στον μεγάλο του πόνο στάθηκε μαζί μου στο δίχωρο του σπιτιού μας όπου φέραμε τον Σάββα μας.
Δεχόμασταν συγχαρητήρια και μοιράζαμε λοκούμια στο κόσμο. Οι συγχωριανοί μας αποφάσισαν να γίνει η ταφή στη αυλή της εκκλησίας. ΄Ηρθαν πάρα πολλοί νέοι και νέες. Ιδιαίτερα οι νέες του Αγρού απάγγελλαν και τραγουδούσαν. Θυμούμαστε τα τραγούδια τους ως τώρα.
«Δεν λυπούμαι καθόλου για το θάνατο του γιου μου. Είμαι περήφανος γι’αυτόν. Πολέμησε δυο χρόνια στο στρατό της ελευθερίας και πέθανε σαν ήρωας. Τιμή του και δική μας τιμή.Η μνήμη του θα είναι αιώνια. Χωριανοί θάρρος, Ζήτω η ΕΟΚΑ» είπε ο άντρας μου στην ταφή του γιού μας.
Μετά την κηδεία διάταξε ο άντρας μου και στρώσαμε τραπέζι. Τους καλωσόρισε και τους ευχαρίστησε που τίμησαν το γάμο του γιου μας». ΕΔΩ
«Να πάτε» μας είπαν στο «σανατόριο της Κυπερούντας να τον φέρετε». Πήγαμε μαζί ο άντρας μου τα υπόλοιπα παιδιά μου και δυό κοπέλια χωριανοί μας.
Στο νοσοκομείο Κυπερούντας μάς άνοιξαν και μπήκαμε μέσα, να τον αναγνωρίσουμε. Τι να σας πω, δεν τον κατάλαβα. Έβαλα το κεφάλι του μέσα στην αγκάλη μου. Ήταν παγωμένος. Τον είχαν σ΄ ένα παγωμένο μάρμαρο. Το πρόσωπο του πληγωμένο όπως ήταν δεν το κατάλαβα. Τα ρούχα του ξεσχισμένα ματωμένα και λερωμένα. Ζήτησε η κόρη μου να δει το πόδι του. Είχεν ελιά στο πόδι. Τον ξεσκεπάσαμε, είδαμε την ελιά, και τον φιλήσαμε όλοι. Γύρισε ο άντρας μου και τους λέει:
«Είναι ο γιός μου, όμως δεν θα τον πάρουμε μαζί μας. Ο Σάββας έφυγε από το σπίτι μας στολισμένος γαμπρός. Θα πάω πίσω στο χωριό μου να πάρω ρούχα γαμπρικά νάρτω να τον εντύσω. ΄Οπως έφυεν από το σπίτι μου γαμπρός έτσι θέλω να γυρίσει».
«Φύγαμε και τον αφήσαμε» συνεχίζει η μάνα ηρωίδα. «Γυρισώντα μέρα πήγαμε να τον φέρουμε. Αγοράσαμε λοκούμια, καινούργια φορεσιά και ότι άλλο χρειαζόταν ο γιός μου. Επλύναμε τον και τον εντύσαμε. Στον δρόμο που τον φέρναμε κτυπούσαν χαρούμενα οι καμπάνες και ο κόσμος με λάβαρα, σημαίες και λουλούδια σαν να ήταν Ανάσταση».
«Ο πατέρας του αγέρωχος, αλύγιστος, υπέροχος μέσα στον μεγάλο του πόνο στάθηκε μαζί μου στο δίχωρο του σπιτιού μας όπου φέραμε τον Σάββα μας.
Δεχόμασταν συγχαρητήρια και μοιράζαμε λοκούμια στο κόσμο. Οι συγχωριανοί μας αποφάσισαν να γίνει η ταφή στη αυλή της εκκλησίας. ΄Ηρθαν πάρα πολλοί νέοι και νέες. Ιδιαίτερα οι νέες του Αγρού απάγγελλαν και τραγουδούσαν. Θυμούμαστε τα τραγούδια τους ως τώρα.
«Δεν λυπούμαι καθόλου για το θάνατο του γιου μου. Είμαι περήφανος γι’αυτόν. Πολέμησε δυο χρόνια στο στρατό της ελευθερίας και πέθανε σαν ήρωας. Τιμή του και δική μας τιμή.Η μνήμη του θα είναι αιώνια. Χωριανοί θάρρος, Ζήτω η ΕΟΚΑ» είπε ο άντρας μου στην ταφή του γιού μας.
Μετά την κηδεία διάταξε ο άντρας μου και στρώσαμε τραπέζι. Τους καλωσόρισε και τους ευχαρίστησε που τίμησαν το γάμο του γιου μας». ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου