Ο Στρατός ως Ιδέα και Πίστη

http://www.elkosmos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6072:2010-11-20-14-13-16&catid=99:2008-10-17-07-35-43&Itemid=286

Ο τίτλος είναι σίγουρο ότι θα ξενίσει κάποιους και θα αποτελέσει αφορμή για σχόλια. Απλά επειδή στη μίζερη καθημερινότητα που ζούμε, ασχολούμαστε με πολλά και διάφορα, εκ των οποίων ίσως τα περισσότερα είναι επουσιώδη και επειδή στις 21 Νοεμβρίου είναι η ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων, κλείνω τα αυτιά μου στην εκλογολογία και τη συμφεροντολογική ανάλυση των γεγονότων και ασχολούμαι με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ένοπλες Δυνάμεις. Στρατός, Ναυτικό και Αεροπορία.
Με μία λέξη Στρατός. Η ημέρα του οποίου γιορταζόταν κάποτε στις 29 Αυγούστου, αλλά επειδή ο αντικομμουνιστικός συμβολισμός ενοχλούσε, αποφασίστηκε οι Ένοπλες Δυνάμεις να γιορτάζουν στις 21 Νοεμβρίου. Ο Στρατός, για όλους εμάς ήταν, είναι και θα είναι κάτι το υπέρτερο, κάτι το ξεχωριστό. Δεν είναι Στρατός η εικόνα ενός κοιλαρά, ακούρευτου και αγύμναστου αξιωματικού, που δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν οποιοδήποτε δημόσιο υπάλληλο. Δεν είναι Στρατός οι ανεκπαίδευτοι, βαριεστημένοι και νωχελικοί πιτσιρικάδες, που κανείς δεν φρόντισε ποτέ να τους δώσει ένα όραμα, με αποτέλεσμα να μη βρίσκουν ότι κάνουν τίποτα με το να υπηρετούν. Δεν είναι Στρατός οι μίζες και τα υπόγεια παζάρια για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Στρατός είναι αντίληψη ζωής. Είναι ιδεολογική άποψη και θέση, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους. Στρατός είναι όλες οι ένοπλες αναμετρήσεις από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Στρατός για μας είναι η Μάχη του Μαραθώνα και η Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Στρατός είναι οι 300 του Λεωνίδα με το πνεύμα της θυσίας τους. Στρατός είναι η μάχη στο Κλειδί, Στρατός είναι ο Παλαιολόγος. Στρατός είναι το όλο το 1821, το Μανιάκι, το Μεσολόγγι και τα Δερβενάκια. Οι μακεδονομάχοι, ο Παύλος Μελάς. Οι αγώνες του 1912-13. Στρατός είναι το θωρηκτό «Αβέρωφ» να πλέει στον Εύξεινο Πόντο, Στρατός είναι ο πρωτοπόρος αεροπόρος Καμπέρος και ο Μωραϊτίνης. Στρατός είναι όλο το έπος του ‘40, όλες οι επιχειρήσεις στα βουνά της Ηπείρου.Τα υποβρύχια «Παπανικολής» και «Κατσώνης». Η Γραμμή των Οχυρών, η μάχη της Κρήτης, το Ελ Αλαμέιν. Στρατός είναι οι κορυφογραμμές στο Γράμμο, στο Βίτσι και στη Μουργκάνα. Στρατός είναι η μάχη της ΕΛΔΥΚ, οι καταδρομείς στον Άγιο Ιλαρίωνα. Στρατός είναι κάτι το μεταφυσικό. Είναι αντιλήψεις, συμπεριφορές και στάσεις ζωής. Είναι η εικόνα του ανάπηρου πολεμιστή να γυρνάει στο σπίτι του με το καροτσάκι. Η γριά που το ‘40 έδινε το υστέρημά της για τον έρανο της Αεροπορίας. Η κοπέλα που κλαίει όταν το 1974 της είπαν πως δεν ξέρουν τίποτα για τον σύντροφό της...
Είναι το χθες, το σήμερα και το αύριο της πατρίδας. Στρατός είναι οι πιλότοι των F-16 που αντιμετωπίζουν την τουρκική απειλή, είναι οι κυβερνήτες των τορπιλακάτων που κυνηγάνε τα τουρκικά σκάφη στο Αιγαίο, είναι οι καταδρομείς που κάνουν καθημερινά ενέδρες στον Έβρο και στις βραχονησίδες. Κυρίως όμως, είναι ο θεσμός που έχει μείνει σαν το τελευταίο οχυρό, ο θεσμός που εμπιστεύονται οι Έλληνες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές ή άλλες απόψεις, όπως φαίνεται σε σχετικές δημοσκοπήσεις που γίνονται. Κάτι που δικαιολογημένα ενοχλεί και φοβίζει τους εκπροσώπους του μαρξιστικού και φιλελεύθερου κατεστημένου σε αυτόν τον τόπο... Ο Στρατός, η υπέρτατη Αξία. Η Αξία που περικλείει μέσα της αίμα, αγώνα και θυσίες. Η Τιμή της Στολής. Της Στολής που μεγάλοι ηγέτες στο διάβα της Ιστορίας, δεν έβγαλαν ποτέ από πάνω τους, αν και θα μπορούσαν, για να φορέσουν το σακάκι του πολιτικού... Αυτόν τον Στρατό τιμούμε. Αυτόν τον Στρατό θέλουμε, για αυτόν τον Στρατό θα είμαστε υπερήφανοι. Τον Στρατό των αγώνων, των θυσιών και των παραδόσεων. Τον Στρατό που παρελαύνει μπροστά μας νοερά, κάθε φορά που περνούμε μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη.