Η συμφιλίωση με τον θάνατο

http://gerontes.wordpress.com/2010/11/24/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CE%AC%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF/#more-699ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ///////////////////////////////////////////////////

Νοεμβρίου 24, 2010 — Χαράλαμπος

- Γέροντα, έγινε η τελική διάγνωση. Ο όγκος που έχετε είναι καρκίνος, και μάλιστα
άγριος.
- Φέρε ένα μαντήλι να χορέψω το «Έχε γεια, καημένε κόσμε»! Εγώ ποτέ δεν χόρεψα
στην ζωή μου, αλλά τώρα από την χαρά μου που πλησιάζει ο θάνατος θα χορέψω.
- Γέροντα, ο γιατρός είπε ότι πρέπει να γίνουν πρώτα ακτινοβολίες, για να συρρικνωθή ο
όγκος, και μετά να γίνη επέμβαση.
- Κατάλαβα! Πρώτα θα βομβαδίση η αεροπορία και μετά θα γίνη η επίθεση! Λοιπόν θα
πάω επάνω και θα σας φέρω νέα!… Μερικοί, ακόμη και γέροι, αν τους πη ο γιατρός «θα
πεθάνης» ή «πενήντα τοις εκατό υπάρχει ελπίδα να ζήσης», στεναχωριούνται. Θέλουν να
ζήσουν.