| Εκτύπωση | 23/10/2011 | Με τον Σάββα Ιακωβίδη
Πόσα χρόνια χρειάζονται σε έναν κατακτημένο λαό να καταπιεί και να χωνέψει την κατοχή του; Τριάντα εφτά χρόνια είναι αρκετά; Για τον κυπριακό Ελληνισμό ή, τουλάχιστον, για αρκετούς Έλληνες της Κύπρου φαίνεται πως 37 χρόνια ήταν υπέρ αρκετά. Δεν δέχομαι ότι ο πόθος της επιστροφής ήταν εκείνος που δήθεν παρακίνησε πολλούς να συνωθούνται δουλικά και ταπεινωτικά στα κατοχικά οδοφράγματα -προσέξτε το ρήμα που χρησιμοποιούν- για να «επισκεφθούν» τα κατεχόμενα. Οι μισοί και περισσότεροι Έλληνες της Κύπρου δεν διασχίσαμε τη γραμμή Αττίλα. Μήπως ο δικός μας πόθος να δούμε την Κερύνεια και την Αμμόχωστό μας και όλα τα άλλα ελληνικά ονόματα είναι λιγότερος από εκείνων, που κάθε μέρα αιμοδοτούν το κατοχικό ψευδοκράτος; Όχι, βέβαια. Απλώς υπάρχει μια τεράστια διαφορά: Εμείς επιμένουμε να έχουμε αξιοπρέπεια. Αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε το κατοχικό μόρφωμα. Αρνούμαστε να επιδείξουμε επίσημα έγγραφα της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας σε κατοχικές «Αρχές». Αρνούμαστε να δώσουμε έστω και ένα σεντ στον κατακτητή. Αλλ’ επιμένουμε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να απαλλαγεί από το μίασμα της τουρκικής κατοχής και των βρομερών παραγώγων της.
Η υπόθεση Σαρρή, ανεξαρτήτως των προσωπικών ιδιαιτεροτήτων της, έχει προσλάβει τεράστιες πολιτικές διαστάσεις και προεκτάσεις. Είτε ήταν στημένη η σύλληψή του είτε οι κατοχικοί «αστυνομικοί» επέδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο είτε πρόκειται περί σκευωρίας, η ουσία είναι μία: Για ακόμα μια φορά η κατοχική Τουρκία, διά των υποτελών της, επιχείρησε να αποδείξει ότι στα κατεχόμενα υπάρχει «κράτος», «νόμοι», «δικαστήρια», «νομιμότητα», «ηθική» (!). Ο διασυρμός, επίτηδες, και η συνειδητή διαπόμπευση του Σαρρή, διαμέσου οδών και υπό την κάλυψη φωτογραφικών και τηλεοπτικών φακών, ήταν προσχεδιασμένη διαπόμπευση και πολιτικός διασυρμός και της Κυπριακής Δημοκρατίας και των πολιτών της. Ο Μιχ. Σαρρής ήταν επιτυχημένος υπουργός Οικονομικών. Είναι διεθνώς αναγνωρισμένος οικονομολόγος. Είναι επίσης μέλος της διαπραγματευτικής ομάδας, που συμβουλεύει τον πρόεδρο Χριστόφια σε θέματα οικονομίας.
Απορούμε, όπως απορούν και διερωτώνται όλοι οι σκεπτόμενοι πολίτες: Γιατί μετέβη στα κατεχόμενα; Είναι αυτό θεμιτό για ένα πολιτικό πρόσωπο, με άμεση εμπλοκή και στις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό; Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων. Ζούμε υπό τουρκική κατοχή, αδελφοί, αλλά φαίνεται ότι πολλοί από τους Έλληνες της Κύπρου την κάνουν γαργάρα. Μεταξύ αυτών και ανώτατοι κρατικοί και πολιτειακοί αξιωματούχοι, που πηγαίνουν στα κατεχόμενα για συναγελασμό ή για φαγοπότι με δήθεν Τ/κύπριους φίλους τους. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι, πέραν του Σαρρή, πάρα πολλοί γνωστοί κομματικοί, πολιτικοί και κρατικοί παράγοντες μεταβαίνουν συχνά στα κατεχόμενα. Ρωτάμε: Τι επιδεικνύουν στις κατοχικές «Αρχές»;
Επιδεικνύουν τα επίσημα και διεθνώς αναγνωρισμένα έγγραφα της διεθνώς αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα παράνομο, ανύπαρκτο, νομικά και άλλως πως, κατοχικό καθεστώς.
Οι πολίτες δεν αναγνωρίζουν κράτη. Όμως, ήδη στο υποσυνείδητο πολλών Ελλήνων λειτουργεί ότι «απ΄ εκεί» υπάρχει «κράτος» με «αρχές», «νόμους» και «δικαστήρια». Και αυτό το «κράτος», όπως και στην περίπτωση του Σαρρή, επέδειξε ξανά τη σκληρότητα, την αναλγησία, την απανθρωπιά και την κακουργία του, για έναν απλό λόγο: Επιδιώκει να νομιμοποιήσει την παράνομη ύπαρξή του με κάθε πρόσφορο τρόπο. Ο Μιχ. Σαρρής έκανε μια δήλωση μετά την αποφυλάκισή του στην οποία δεν γίνεται καμία αναφορά στο κατοχικό μόρφωμα. Όμως, είναι αυτό το παράνομο και μη αναγνωρισμένο μόρφωμα, που τον συνέλαβε, τον διέσυρε, τον διαπόμπευσε, τον εξευτέλισε και τον κατηγόρησε. Είναι το ίδιο κατοχικό ψευδοκράτος που, κατ’ εντολήν της Τουρκίας, εκβιάζει τώρα και στρατιώτες. Από το 2003 υπάρχει διαταγή του ΓΕΕΦ, που απαγορεύει σε στρατιωτικούς να μεταβαίνουν στα κατεχόμενα. Πρόσφατα, ο νέος αρχηγός της Εθνικής Φρουράς, ορθά πράττων, ανανέωσε τη διαταγή. Αυτό προφανώς δεν άρεσε σε μερικούς στρατιωτικούς που αδυνατούν να κατανοήσουν τα αυτονόητα.
Είναι, δηλ., αδιανόητο για ένστολο, στρατιωτικό ή αστυνομικό, και βεβαίως για κάθε κρατικό ή πολιτειακό αξιωματούχο, να μεταβαίνει στα κατεχόμενα από την Τουρκία εδάφη μας. Το ίδιο ισχύει και για μέλη των οικογενειών τους. Εκθέτουν τους εαυτούς των σε προφανείς κινδύνους και ταυτόχρονα θέτουν εν κινδύνω την ασφάλεια και την άμυνα του τόπου. Η τραγωδία της Κύπρου είναι ότι οι Έλληνες κάτοικοί της ξεχνούν πάρα πολύ εύκολα. Και, γρήγορα λησμονούντες, καταντούν δούλοι φοινικίζοντες, καταπίνοντες και χωνεύοντας εξίσου εύκολα την κατοχή και τους κατακτητές τους. Έχει δίκαιο ο πικρός ποιητής. Σε έναν τέτοιο λαό, που ούτε τον σουγιά του δεν τολμά να ανασύρει, για να υπερασπίσει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του, γιατί να του πρέπει ελευθεριά;ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου