Είναι δυστυχής, είναι μπουχτισμένος αλλά… θα μείνει μέχρι τέλους!

| Εκτύπωση | 11/10/2011 | Με τον Σάββα Ιακωβίδη

ΚΑΠΟΙΟΣ, επιτέλους, πρέπει να υποβάλει στον πρόεδρο Χριστόφιας μερικά αυτονόητα πράγματα, τα οποία να αποφεύγει. Όπως, π.χ., να προσβάλλει και να εκθέτει την Κυπριακή Δημοκρατία και τους πολίτες του τόπου στη χλεύη, στα ειρωνικά μειδιάματα και στην απαξιωτική αντιμετώπιση από τους ξένους. Ο Πρόεδρος καλείται να αντιληφθεί ότι στην πολιτική δεν έχει σημασία μόνο τι λέγεις αλλά πότε, κυρίως πώς και σε ποιους το λέγεις. Η πολιτική σημειολογία, όπως και η γλώσσα του σώματος ενός πολιτικού έχουν τεράστια σημασία στην άσκηση πολιτικής όπως και στα μηνύματα που εκπέμπονται προς τρίτους.
Προ καιρού, ο Πρόεδρος προσκλήθηκε και μίλησε στο Brookings Institution ενώπιον επιλεγμένης και εκλεκτής ακαδημαϊκής, διπλωματικής, πολιτικής και δημοσιογραφικής ομηγύρεως. Θα ανέμενε κανείς ότι ο Πρόεδρος θα μετέβαινε στην εκδήλωση άριστα μελετημένος και προετοιμασμένος, όχι μόνο για να παραθέσει τις θέσεις της Κύπρου στο Κυπριακό αλλά και σε άλλα μεγάλα διεθνή ζητήματα. Οι ακροατές αφιέρωσαν χρόνο από τις δραστηριότητές τους αναμένοντες ότι, ένας Πρόεδρος ευρωπαϊκού κράτους, κάτι σημαντικό είχε να τους πει.
Οποία τραγωδία! Είδαμε έναν Χριστόφια να μιλά εκ του προχείρου σε κάκιστα, αχώνευτα, απαράδεκτα Αγγλικά για τον πατέρα του που ήταν οικοδόμος και για άλλες ασήμαντες λεπτομέρειες της προσωπικής ζωής του, που ποσώς ενδιέφεραν τους παρισταμένους. Εκείνη η πρόχειρη, θλιβερή κουβέντα και εμφάνιση του Προέδρου έδωσαν την εντύπωση ως εάν να απευθυνόταν στην τοπική ακτίβ ή στον καφενέ των Περβολιών. Μετά από μερικές εβδομάδες, η ίδια θλιβερή και χειρότερη εμφάνιση του Προέδρου στις Βρυξέλλες, πάλι ενώπιον εκλεκτού ακροατηρίου, που πήγε στην εκδήλωση του European Policy Centre για να ακούσει μερικά σοβαρά πράγματα. Πάλι η Κύπρος εξετέθη από την προεδρική συμπεριφορά. Ακολούθως ήταν η ομιλία Χριστόφια στη Βουλή των Ελλήνων, όπου ενημέρωσε τους εμβρόντητους βουλευτές για έναν παππού που, κατ’ ισχυρισμόν, μάθαινε το εγγονάκι του να φωνάζει υπέρ της χούντας.
Ακολούθησαν και άλλες ανεπίτρεπτες συμπεριφορές του Προέδρου, όπως η τελευταία στις ΗΠΑ όπου κάθε φορά που έλεγε δυο λέξεις σε πανάθλια Αγγλικά, ρωτούσε παρισταμένους να του πουν «πώς το λέμε, ρε παιδιά;». Αυτή είναι η μια πτυχή του σοβαρότατου προβλήματος που ως Κύπρος έχουμε με τον Πρόεδρο. Η άλλη, αφορά όσα καταλογίζει στους συμπατριώτες του. Αν τα λέγει εδώ, είναι δημοκρατικό και αναφαίρετο δικαίωμά του. Αλλ’ όταν τα λέγει σε ξένους τόπους ή ενώπιον ξένων, τότε τα πράγματα καταντούν πάρα πολύ σοβαρά.
Όπως εκείνη η απελπισμένη δήλωσή του ενώπιον ομογενών στις ΗΠΑ ότι, όταν βρίσκεται μαζί τους, είναι ευτυχής ενώ στην Κύπρο είναι δυστυχής. Ακολούθησε η πρόσφατη δήλωσή του ότι μπούχτισε από τις επικρίσεις των κομμάτων. Και γιατί; Επειδή επικρίνεται για τη μη ανάληψη των πολιτικών ευθυνών του για την τραγωδία στο Μαρί. Δεν είναι ευτυχής, μπούχτισε από επικρίσεις, άρα, γιατί ακόμα βρίσκεται στην προεδρία;
Η πιο θλιβερή εικόνα, όμως, που εξέθεσε ξανά την Κύπρο στα μάτια των ξένων είναι αυτή που είδαμε προχθές Κυριακή. Μιλώντας στην εκδήλωση των Μορφιτών, ένας οργισμένος, θυμωμένος Χριστόφιας χτυπούσε ξανά και ξανά το έδρανο και φώναζε κυριολεκτικά, «για να το κατανοήσουν όλοι», ότι δεν παραιτείται και θα ασκήσει τα προεδρικά καθήκοντά του μέχρι τη λήξη της θητείας του. Αυτή δεν είναι προεδρική συμπεριφορά και μάλιστα ενώπιον ξένων, που ήρθαν εδώ για να μας συμπαρασταθούν στον αγώνα μας κατά της τουρκικής κατοχής. Αυτό είναι κατάντημα ενός Προέδρου που κωφεύει αστόχαστα στα μουρμουρητά του λαού. ΠΗΓΗ