Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Μελιγαλάς και το σήμερα

meligalas 2
Πολλοί με ρωτούν: έχει πια κανένα νόημα να πηγαίνουμε στο Μελιγαλά, στη Φενεό, στο Γράμμο-Βίτσι, στου Μακρυγιάννη και στους άλλους τόπους μαρτυρίου και θυσίας;
Η απάντησή μου είναι ένα ανεπιφύλακτο ΝΑΙ. Αποτελεί ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ μας να θυμόμαστε τους νεκρούς μας, όλους εκείνους που έπεσαν τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι. Όταν εκείνοι έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα και τα ιδεώδη μας, οφείλουμε να τους θυμόμαστε, να μην επιτρέψουμε την επικράτηση της λήθης. Γιατί τότε, θα χαθούμε...
Επί σειρά ετών, πήγαινα, εξακολουθώ να πηγαίνω και θα πηγαίνω στις εκδηλώσεις μνήμης για τους ΗΡΩΕΣ της ελευθερίας, που η εθνομηδενιστική αριστερά, προκειμένου να τις απαξιώσει, τις αποκαλούσε και ακόμα τις αποκαλεί «γιορτές μίσους». Τι μας λέει η αριστερά: δεν ήταν «μίσος» η εκτέλεση χιλιάδων γυναικόπαιδων (ακόμα και αβάπτιστων βρεφών) στο Μελιγαλά, στο Κιλκίς, στη Φενεό και σε άλλα σημεία της επικράτειας, δεν ήταν «μίσος» η μπαμπέσικη δολοφονία του Ψαρρού και η επίθεση στον ΕΔΕΣ, δεν ήταν «μίσος» η συμμορίτικη επίθεση στο Λιτόχωρο και είναι «μίσος» τα μνημόσυνα για τους αδικοχαμένους!
Όχι στη λήθη
Κρατάω στα χέρια μου τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού» (Βιβλιοπωλείο της Εστίας, Ι. Δ. Κολλάρου & Σίας Α.Ε., Αθήνα 2001). Εγκλήματα, τρομοκρατία, καταστολή... Μια εξιστόρηση ΦΡΙΚΤΩΝ εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας. Μια εξιστόρηση αίματος, κραυγών πόνου και απόγνωσης. Μια εξιστόρηση γενοκτονιών, ωμοτήτων και δακρύων. Στοιχείων συντριπτικών και αναμφισβήτητων, που οι ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ιστοριογράφοι της αριστεράς, αυτά τα αξιολύπητα ανδρείκελα του σατανικού σφυροδρέπανου, απέκρυψαν. Μετά τις σφαγές του Δεκέμβρη του ’44 στην Αθήνα, ακόμα και ο «Ριζοσπάστης» σχολίασε καυστικά τα όσα έγιναν εις βάρος του πληθυσμού της ευρύτερης Αθήνας. Κι όμως, ούτε μια συγνώμη.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά παράλληλα, μια ΧΥΔΑΙΑ και ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΗ προσπάθεια να αποδοθούν τα εγκλήματα, οι ομαδικοί τάφοι νεκρών «αντιδραστικών» (όπως τους αποκαλούσαν τους σφαγιασθέντες για να δικαιολογηθούν) που είχαν ανακαλυφθεί, στις δυνάμεις ασφαλείας, που για μια στιγμή, βρέθηκαν να κατέχουν μόνο την Πλατεία Συντάγματος. Και σπίλωση των δολοφονημένων, σε μια απόπειρα να δολοφονηθούν και ηθικά τα θύματα της κομμουνιστικής βαρβαρότητας... Το έκαναν στην περίπτωση της Ελένης Παπαδάκη. Και μια ένοχη σιωπή για την ΟΠΛΑ και το ελληνικό αίμα που αυτή έχυσε. Ακόμα και σήμερα, όταν γράφουν για τον Πλουμπίδη, δεν λένε κουβέντα για το ελληνικό αίμα που έχυσε (μετά, τον «τέλειωσαν» οι ίδιοι, όπως συνήθως, γιατί από μπέσα, άλλο τίποτα...). Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς από τους δολοφονηθέντες εκ της ΟΠΛΑ; Τον Κίτσο Μαλτέζο, τον αγαπημένο των Θεών; 
Δεν σέβονται την ανθρώπινη ζωή
Τότε, η ΟΠΛΑ έκανε ό,τι μπορούσε για να οδηγήσει τη χώρα στη βία και στο χάος. Σήμερα, κάνει ακριβώς το ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας πάρει τα πρωτεία στο χώρο της αριστεράς από το ΚΚΕ, αποτελεί σήμερα τον καλύτερο στρατολόγο της ΧΑ. Εκφράζοντας ακραίες θέσεις, με τα στελέχη του να υπερασπίζονται ανοικτά και να φλερτάρουν ανοικτά ιδεολογικοπολιτικά με καταδικασμένους εγκληματίες τρομοκράτες, εξοργίζουν πάρα πολλούς. Είναι να αναρωτιέται κανείς πως αισθάνονται οι συγγενείς των δολοφονημένων από τη 17Ν, όταν βλέπουν τους διάφορους Κουράκηδες, πρόσωπα που έχουν καταλάβει θεσμικά αξιώματα, να επισκέπτονται κάτι δολοφόνους όπως είναι ο Σάββας Ξηρός. 
Υπάρχει ένας και μόνο λόγος που δεν επιτρέπει στους σώφρονες να στηρίξουν την αριστερά: η ιστορία λέει, πως δεν τρέφει ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΕΒΑΣΜΟ για την ανθρώπινη ζωή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν χάνει ευκαιρία προκειμένου να προβεί στη φυσική εξόντωση των αντιπάλων της. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε παραδείγματα. Είναι άπειρα τα παραδείγματα και ο Μελιγαλάς, είναι ένα από αυτά. Και όχι μόνο εδώ: σε κάθε τόπο όπου κυμάτισε το σφυροδρέπανο, χύθηκε πάρα πολύ αίμα. Στα 100.000.000 υπολογίζονται συνολικά οι νεκροί σε παγκόσμια κλίμακα.
Κάτι περί Βάρκιζας...
Βάρκιζα τέλος. Το λένε οι αριστεριστές παντού, το γράφουν στους τοίχους. Απειλούν ανοικτά και πάλι, εδώ και λίγα χρόνια. Όπως απείλησε ανοικτά και ο Κλάρας στην ομιλία του στη Δεσφίνα, που κάποιοι δεν την πήραν στα σοβαρά και την πλήρωσαν: «Ο πρώτος μας σκοπός που θα έχουμε μόλις επικρατήσουμε θα είναι να σφάξουμε όλη την άτιμη φάρα των αξιωματικών του αστικού στρατού που άλλο δεν κάνανε πριν παρά κινήματα για να παίρνουνε γαλόνια μισθούς και να γίνονται Πρόεδροι Δημοκρατίας ή Βασιλιάδες. Το κίνημα του Ζέρβα είναι κίνημα πουλημένο στους Εγγλέζους και αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά τους.
Είναι τελείως ξένο με τον ελληνικό λαό, αλλά έχουμε και μ’ αυτόν λογαριασμούς που πολύ γρήγορα θα τους ξεκαθαρίσουμε για να φύγει κάθε εμπόδιο από το δρόμο μας...» Αυτά είπε τον Σεπτέμβριο του 1943 ο διεστραμμένος σφαγέας, ο φονιάς του μικρού Μαραθέα. Όσοι δεν τον πίστεψαν, το πλήρωσαν. Το ποιος ήταν, το είπαν οι ίδιοι οι δικοί του: «Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), εκτός από τα άλλα ήταν και δηλωσίας. Ο Κλάρας που’ χε στρατιωτικές ικανότητες κατσαπλιαδισμού, ίσως και κάτι παραπάνω, ως κομματική φυσιογνωμία ήταν ένας άνθρωπος που μόνο να χαντακώσει το κόμμα μπορούσε. Καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, δούλευε διαλυτικά και χαντάκωνε το κίνημα και τον ΕΛΑΣ». Αλλά, αντί μιας συγνώμης στον κόσμο που στα χέρια του υπέφερε τα πάνδεινα, το ΚΚΕ «αποκαθιστά» φονιάδες...
Τα όσα είπε για τον σφαγέα Μάο Τσε Τουνγκ στην περιβόητη συνέντευξή του στους schooligans ο Αλέξης Τσίπρας, αναδεικνύουν ότι η αριστερά του σήμερα, δεν έχει καμία διαφορά από την αιματοβαμμένη αριστερά του χθες. Και το να της εμπιστευτούν κάποιοι αύριο, τις τύχες της χώρας, θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.
Νίκος Χιδίρογλου

Δεν υπάρχουν σχόλια: