MNHMΗ ΤΕΛΟΥ ΑΓΡΑ

http://xryshaygh.wordpress.com/2010/06/07/mnhm%CE%B7-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1/#more-30271

Δημοσιεύθηκε από xryshaygh στο Ιουνίου 7, 2010

7 Ιουνίου 1907: Ο ανθυπολοχαγός του Πεζικού Τέλος Αγαπηνός, γνωστός με το ψευδώνυμο Τέλος Άγρας συλλαμβάνεται από Βουλγαρορουμανική συμμορία και μετά από φρικώδη βασανιστήρια θανατώνεται. Η επέτειος αυτή έχει εξαιρετική σημασία για τους Έλληνες Εθνικιστές γιατί δείχνει ότι μόνο με τον αγώνα και τη θυσία θα μπορέσουμε να κρατήσουμε την Μακεδονία μας, της οποίας η Ελληνικότητα κινδυνεύει. Η επέτειος αυτή έχει σημασία για όλους αυτούς που δεν ανέχονται στο όνομα ουδεμίας σκοπιμότητος να παραχαράσσεται η ιστορία και να υποθηκεύεται το μέλλον της Ελληνικής Μακεδονίας μας από ανεύθυνους και επικίνδυνους πολιτικούς αρχηγούς. Η Μακεδονία ήταν είναι και θα είναι μία και Ελληνική. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια εδώ και χιλιάδες χρόνια και ουδείς πολιτικός, ντόπιος, σκοπιανός ή άλλος  θα μπορέσει να διαστρέψει αυτήν την αλήθεια γιατί θα συναντήσει την αθάνατη Ελληνική ψυχή, που παραδειγματίζεται από τον Μακεδονικό Αγώνα του οποίου στο πάνθεον των ηρώων τιμητική θέση κατέχει μαζί με τον Παύλο Μελά και ο Τέλος Άγρας. 103 χρόνια μετά από τον μαρτυρικό του θάνατο η κατάσταση στο απελευθερωμένο τμήμα της Μακεδονίας μας είναι και πάλι επίφοβη για την ακεραιότητά της και την καθάρια Ελληνική της ταυτότητα.
Ο Τέλος Άγρας 103 χρόνια πριν ήταν υπέρ της ενόπλου προστασίας της Μακεδονίας μας και με τον τρόπο αυτό της αφυπνίσεως των μαστιζόμενων από την οργιώδη Τουρκική και Βουλγαρική τρομοκρατία και προπαγάνδα.
Ο Τέλος Άγρας ήταν ο οπλαρχηγός του Βερμίου και έδρασε στη Λίμνη των Γιαννιτσών, η οποία ήταν φωλιά των Βουλγαρικών συμμοριών, σε τέτοιο σημείο που ούτε ο Τουρκικός στρατός τολμούσε να πλησιάσει. Ο Άγρας με τους άνδρες του εισέδυσε στη Λίμνη, κατέλαβε καίριες θέσεις και κατάφερε να την εκκαθαρίσει από τους Βούλγαρους κομιτατζήδες. Αξιοσημείωτο είναι ότι παρ’ όλο που προσεβλήθη από ελονοσία, και το αρχηγείο της Αθήνας που συντόνιζε τον Αγώνα τον διέταξε να αντικατασταθεί αυτός ηρνήθη συνεχίζοντας των Αγώνα.
Ήταν τότε που κανονίσθηκε συνάντηση με τους κομιτατζήδες Κασάψεφ και Ζλατάν, αρχηγούς ανάμικτης Βουλγαρικής και Ρουμανίζουσας συμμορίας με σκοπό εξαγοράζοντάς τους να επιτύχει μια συμφωνία, που θα διευκόλυνε τον Ελληνικό Αγώνα. Οι Κασάψεφ και Ζλατάν ζητούσαν να συναντηθούν σε «ουδέτερο έδαφος» και ο Άγρας να έλθει μόνος του, χωρίς συνοδεία.
Οι πρόκριτοι της Ναούσης μάταια προσπάθησαν να τον αποτρέψουν από το να πάει στην συνάντηση και να τους εμπιστευθεί. Ο Άγρας βασιζόμενος στη γενναιότητά του εδέχθη να μεταβεί προς συνάντησή τους μόνος έχοντας μόνο έναν οπλίτη στον οποίο είχε παραδώσει και το όπλο του. Οι ύπουλοι Βούλγαροι κομιτατζήδες χωρίς ίχνος στοιχειώδους ανδρικής και στρατιωτικής τιμής συνέλαβαν και περιέφεραν αλυσοδεμένο τον Άγρα στα χωριά, επί μία εβδομάδα καυχούμενοι ότι τον συνέλαβαν σε ένοπλη συμπλοκή. Τελικά στις 7 Ιουνίου του 1907 αφού πρώτα τον βασάνισαν φρικτά, τον απηγχόνισαν στην περιοχή της Νάουσας.
Με την θυσία του ο Άγρας πότισε το ιερό δένδρο της ελευθερίας της Μακεδονίας μας, το οποίο όσο και να προσπαθήσουν οι διαφόρων ειδών ανθέλληνες (εντός και εκτός των πυλών…) δεν θα μπορέσουν ποτέ να το κόψουν! Γιατί δένδρο ποτισμένο με τόσο αίμα και ρίζες χιλιάδων χρόνων δεν κόβεται όσα μέσα κι αν χρησιμοποιήσουν αυτοί που μισούν την Ελλάδα μας.