Το μυστηριώδες ελληνικό αλφάβητο!

Πολλά και διάφορα έχουν γραφτεί για την ελληνική γλώσσα και το ελληνικό αλφάβητο: για τις καταβολές τους, τις επιδράσεις που είχαν αλλά και που προκάλεσαν, την εξελικτική τους πορεία... Στο πλαίσιο των εν λόγω ερευνών ειπώθηκαν και αρκετοί μύθοι, αποκλειστικά και μόνο για να εξυπηρετηθούν διάφορες εθνικιστικές και ρατσιστικές τακτικές, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του «ινδοευρωπαϊσμού». Σύμφωνα μ’ αυτήν τη γελοία και εντελώς αναπόδεικτη θεωρία, οι γλώσσες που ομιλούνται σήμερα σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, τη μισή Ασία και ολόκληρη την Αμερική είναι... «ινδοευρωπαϊκές», προέρχονται δηλ. από μία κοινή ρίζα, η οποία γεννήθηκε κάπου στην Ινδία ή την Κεντρική Ασία και κατόπιν εξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη περίπου την υφήλιο!...
Αν είναι δυνατόν! Πάντως, εμείς δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με την τόσο αντιεπιστημονική ανοησία του «ινδοευρωπαϊσμού» για έναν και μόνο λόγο: διότι δεν υπάρχει πουθενά πάνω στον πλανήτη ΟΥΤΕ ΕΝΑ γραπτό μνημείο, ΟΥΤΕ ΜΙΑ – οποιαδήποτε – απόδειξη ύπαρξης μιας τέτοιας γλωσσικής φόρμας!..
Η «ινδοευρωπαϊκή»... μπαρούφα (!) κατασκευάστηκε στα εργαστήρια Γερμανών «γλωσσολόγων» του 18ου αιώνα, που θέλησαν να «αποδείξουν» έτσι την ανωτερότητα της ράτσας τους, μειώνοντας όμως τον ελληνικό πολιτισμό! [βέβαια, οι περισσότεροι Γερμανοί στοχαστές της περιόδου εκείνης υπήρξαν ακραιφνείς φιλέλληνες]
Εμείς υποστηρίζουμε (και βέβαια βασιζόμαστε σε αναμφισβήτητα στοιχεία, προερχόμενα από αρχαιολογικά ευρήματα και ιστορικές πηγές) ότι η γλώσσα-μητέρα όλων των γλωσσών του πλανήτη είναι η... ελληνική! Και βέβαια, το ίδιο ισχύει και για το ελληνικό αλφάβητο, που δεν είναι παρά η Μήτρα, εκ της οποίας προήλθαν όλα τα υπόλοιπα αλφάβητα των πλανητικών γλωσσών (π.χ. το λατινικό, το κυριλλικό, αλλά και το αραβικό, το εβραϊκό κτλ.!!!).
Βάση αυτού μας του συλλογισμού – που φυσικά δεν μπορούμε να αναλύσουμε σε βάθος σ’ αυτό το μικρής έκτασης κείμενο – είναι ότι τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου (και κατ’ επέκταση οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας) είναι τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ στον κόσμο που συνδέονται άμεσα με τα διάφορα αντικείμενα, τις ιδιότητες και την ουσία της ίδιας της φύσης!
Δηλ. ΜΟΝΟ τα ελληνικά γράμματα και, συνακόλουθα, οι συνδυασμοί τους που φτιάχνουν τις λέξεις εκφράζουν το «σημαίνον» και το «υποκείμενον» των φυσικών καταστάσεων, που εκτυλίσσονται γύρω μας...
Για παράδειγμα, η λέξη «δημοκρατία» της ελληνικής, τόσο εννοιολογικά όσο και σημασιολογικά φανερώνουν συγκεκριμένα πράγματα: «δήμος» + «κράτος» (ο δήμος – και όχι ο «λαός», που είναι άλλο πράγμα – στη διακυβέρνηση), ενώ π.χ. η λέξη «κράτος» ετυμολογικά προέρχεται από τη ρίζα «κρ-», η οποία δείχνει κάτι το βίαιο, το δυναμικό, το εξουσιαστικό (έλκει την καταγωγή της από τον χαρακτηριστικό ήχο της φύσης, π.χ. «κρότος»).
Αντίθετα, στα αγγλικά τι άραγε σημαίνει και από πού άραγε έχει προέλευση η αντίστοιχη – καθαρά ελληνογενής – λέξη “democracy”; Από το... “demo” και το... “crash”;!
Σχετικά με το μυστηριακό ελληνικό αλφάβητο (που μερικοί θεωρούν ως κατασκεύασμα των... θεών!!!), πολλά και διάφορα έχουν κατά καιρούς ειπωθεί.
Για παράδειγμα πολλοί σχετίζουν το γράμμα «Α» με το σημιτικό «άλεφ» («βόδι»), που όμως γραφόταν ανάποδα, το γράμμα «Β» με το επίσης σημιτικό «μπεθ» («σπίτι»), που κι αυτό γραφόταν ανάποδα – εφόσον οι Μεσανατολίτες γράφουν αντίστροφα με τους Έλληνες – κτλ.
Βέβαια, ακόμα και οι Φοίνικες, που αναμφίβολα δημιούργησαν αυτές τις ονομασίες στα σημιτικά αλφάβητα (δηλ. το αραβικό και το εβραϊκό), δεν ήταν παρά ελληνογενές φύλο της Κρήτης που μετοίκησε έπειτα στην Εγγύς Ανατολή και φυσικό ήταν να μεταφέρει εκεί τις συνήθειές του, τη θρησκεία και τη γλώσσα του κ.ά.
Άλλωστε οι Παλαιστίνιοι δεν είναι παρά οι πανάρχαιοι Φιλισταίοι-Κρήτες, που συγχωνεύθηκαν με τους Εβραίους στο σημερινό κράμα του κράτους του Ισραήλ.
Οι έρευνες που πραγματοποιήσαμε σχετικά με τον οικουμενικό χαρακτήρα της ελληνικής γλώσσας έβγαλαν εντυπωσιακά συμπεράσματα, τα οποία θα εκπλήξουν, που θα τα παρουσιάσουμε μέσα από τις στήλες αυτής της εφημερίδας σε λίγο καιρό.
Προς το παρόν θα εξετάσουμε μια κάπως ξεχασμένη ερμηνεία του ελληνικού αλφαβήτου, σύμφωνα με την οποία το αλφάβητο που κατασκεύασαν οι θεόπνευστοι πρόγονοί μας δεν ήταν τίποτα άλλο από μια... παμπάλαια προσευχή-επίκληση στον Θεό!!! Ιδού τι λέει αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα θεωρία.
[Να σημειωθεί εδώ οπωσδήποτε ότι για πρώτη φορά η εν λόγω αντίληψη παρουσιάστηκε ως επιστολή ενός ανώνυμου αποστολέα, ονόματι «ΙΑΛΥΣΣΟΣ» και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι» στο τεύχος 66, του Ιανουαρίου του 1998]
Να λοιπόν πώς εξηγείται το ελληνικό αλφάβητο σύμφωνα με τη θεωρία ετούτη: «Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνησή τους (Άλφα, Βήτα, Γάμα κτλ.) δεν είναι καθόλου τυχαία, αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.
Σύμφωνα μ’ αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα F) ακούγονται και γράφονται ως εξής: ΑΛΦΑ – ΒΗΤΑ – ΓΑΜΑ – ΔΕΛΤΑ – ΕΨΙΛΟΝ – ΣΤΙΓΜΑ – ΖΗΤΑ – ΗΤΑ – ΘΗΤΑ – ΙΩΤΑ – ΚΑΠΠΑ – ΛΑΜΒΔΑ – ΜΙ – ΝΙ – ΞΙ – ΟΜΙΚΡΟΝ – ΠΙ – ΡΟ – ΣΙΓΜΑ – ΤΑΥ – ΥΨΙΛΟΝ – ΦΙ – ΧΙ – ΨΙ – ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα: «ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)ΨΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!»
Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής-επίκλησης προς την πηγή του Φωτός:
 ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
 ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ.
 ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ,
 ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
 (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)
 ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)».

Λέγεται ότι η προσευχή αυτή-επίκληση προς τον Θεό είναι καταγεγραμμένη από αιώνες στο υποσυνείδητο των Ελλήνων, γι’ αυτόν τον λόγο καιι παρέμεινε «κλειδωμένη» μέσα στον αυστηρά απόρρητο κωδικό του αλφαβήτου μας! Να και η σημασία των λέξεων, από τις οποίες αποτελείται η παραπάνω προσευχή-ελληνικό αλφάβητο: ΑΛ (=ο νοητός Ήλιος), ΦΑ-ος (=το Φως), ΒΗ (=προστακτική του ρήματος «βαίνω»), ΤΑ (=δοτική άρθρου δωρικού τύπου «τη», «εις την»), ΓΑ (=η Γη), ΑΜΑ (=συγχρόνως), ΔΕ (=δε), ΕΛ (=ο ορατός ή ερχόμενος Ήλιος), ΕΨ (=το ρήμα «έψομαι», που σημαίνει «ψήνομαι»), ΙΛΩΝ (=ιλύς, δηλ. «λάσπη» ή «πηλός»), ΣΤΗ (=προστακτική του ρήματος «ίστημι»), ΙΓΜΑ (=απόσταγμα, καταστάλαγμα), ΖΗ (=προστακτική του ρήματος «ζω»), Η (=προστακτική του ρήματος «ειμί», δηλ. «είμαι»), ΘΗ (προστακτική του ρήματος «θέτω»), ΙΩΤΑ (το «Ιώγα», δηλ. το «Εγώ»), ΚΑΤΑ (=κατά), ΠΑΛΛΑΝ (παλλόμενος, από το ρήμα «πάλλω»), ΔΑ (=η Γη – πρόκειται για τον άλλο τύπο της λέξης αυτής), ΜΗ (=μη), ΝΥΞ (=η Νύχτα), Ο (=αναφορικό, που σημαίνει «το οποίο» ή «που»), ΠΥΡΟΣ (=του πυρός, της φωτιάς), ΤΑΦΗ (=να ταφεί, να θαφτεί), ΦΥ-οι (=ευκτική του ρήματος «φύω», που σημαίνει «φυτρώνω»).
Ακολουθεί η απόδοση αυτής της εκπληκτικής πραγματικά ερμηνείας, της αρχαιότερης (;) προσευχής-επίκλησης του θείου στον κόσμο (!):
«Αλ, εσύ που είσαι το Φως, έλα στη Γη! Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου στην ιλύ που ψήνεται. Ας γίνει ένα καταστάλαγμα για να μπορέσουν τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη. Ας μην επικρατήσει η νύχτα, που είναι το μικρό, και κινδυνέψει να θαφτεί το καταστάλαγμα του πυρός μέσα στην αναβράζουσα ιλύ, και ας αναπτυχθεί η Ψυχή, που είναι το μέγιστο όλων»!

Μυστικιστικοί κύκλοι ακόμα και σήμερα θεωρούν ότι η ως άνω μοναδική προσευχή των προγόνων μας (επίκληση προς τον θεό Ήλιο της λεγόμενης «πατρώας θρησκείας») έχει μια πανίσχυρη δονητική επίδραση σ’ εκείνους «που γνωρίζουν», που είναι μεμυημένοι δηλ. στα «άδυτα των αδύτων» της πανάρχαιας σοφίας.
Ο ζωοδότης θεός Ήλιος (προσωποποίηση του φωτός, που φέρνει τη ζωή) απέκτησε έπειτα στην ελληνική παράδοση διάφορες μορφές, που μάλιστα... συνδέονται με εκπληκτικό τρόπο με σύγχρονα γεωπολιτικά δρώμενα!!!
Κι αυτά όλα έχουν να κάνουν με ανακαλύψεις εντός του ελλαδικού χώρου, που όμως εντέχνως ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΙ!... Εντός των ημερών όμως θα βγάλουμε στη δημοσιότητα μερικά από αυτά τα στοιχεία, που όντως είναι ανεπανάληπτα και μας οδηγούν αναπόφευκτα στο να αναθεωρήσουμε κάποιες από τις αντιλήψεις μας για την – εν πολλοίς άγνωστη και αινιγματική – περίοδο της μυθιστορίας...
δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης ΠΗΓΗ