Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»


του Παναγιώτη Ήφαιστου *

«Είναι απίστευτο –θα έλεγα αδιανόητο– μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: Μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους…» (Τζόρτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ στη Σμύρνη το 1922). Οι εκλογές της 6ης Μαίου 2012 προσφέρουν στους Έλληνες πολίτες μια μοναδική ιστορική ευκαιρία. Με μία μόνο ψήφο ο καθένας, όλοι μαζί οδηγούμε στον πολιτικό θάνατο τον παλαιοκομματισμό.


Τα στελέχη του οποίου εδώ και εκεί στην πρόσφατη ιστορία απέκτησαν τη συνήθεια να παρελαύνουν με ξένες σημαίες. Προκαλούμε, επιπλέον, μια ειρηνική και συνάμα δυναμική πολιτική ανασύνταξη εκ βάθρων και οι πολίτες έχουν την ιστορική ευκαιρία να επιτύχουν αναίμακτα ένα τόσο μεγάλο κατόρθωμα.

Επίσης, αντιστρέφουμε μια πασίδηλα θανατηφόρα τροχιά και καταφέρνουμε μια ειρηνική «Επανάσταση» που θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, για πρώτη φορά μετά την Ελληνική Επανάσταση 1821, να κάνουμε δικό μας το μέχρι σήμερα μερικώς ή ολικώς ξενοκρατούμενο νεοελληνικό κράτος. Να ψηφίσουμε  απαλλαγή από την ξενοκρατία και τους δεδηλωμένους εγχώριους αντιπροσώπους της, δρομολογώντας έτσι τις προϋποθέσεις μιας αληθινής εθνικής ανεξαρτησίας και δημοκρατίας.

Αυτό σημαίνει ότι, αν καταψηφιστεί ο παλαιοκομματισμός, για μερικούς μήνες θα έχουμε μια συντεταγμένη μετάβαση κατά τη διάρκεια της οποίας θα συντελεστεί μια εκ βάθρων ανασύνταξη και ανασυγκρότηση των πολιτικών δυνάμεων: Το παλιό θα διαλυθεί και τάχιστα θα συγκροτηθεί το νέο.

Όσες υγιείς πολιτικές δυνάμεις είναι τώρα εγκλωβισμένες στον σάπιο δικομματισμό ή στα εξαπτέρυγά του θα απελευθερωθούν για να συμμετάσχουν και να συμβάλλουν στη διαμόρφωση του νέου. Νέο πολιτικό αίμα, από λαμπρούς, ταλαντούχους και αδιάφθορους Έλληνες, οι οποίοι μέχρι τώρα αηδιασμένοι απείχαν, θα εισρεύσει, θα δυναμώσει το ανανεωτικό ρεύμα και θα ανασυγκροτήσει εξυγιαντικά το πολιτικό σύστημα.

Λογικό είναι μετά από μερικούς μήνες να έχουμε ξανά νέες εκλογές για να αποτυπωθεί και να νομιμοποιηθεί το νέο, ανασυγκροτημένο και πολιτικά ορθολογιστικό πολιτικό σκηνικό που θα εδράζεται ανεπίστροφα πάνω σε θεμελιώδεις παραδοχές δημοκρατίας και εθνικής ανεξαρτησίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών, επίσης, θα διαχειριστούμε τα προβλήματα που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις που προηγήθηκαν.

Η αποστολή της εντολοδόχου μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης θα είναι τριπλή: Πρώτον, διαχείριση των σχέσεων με τους τρίτους και κυρίως την ΕΕ. Δεύτερον, διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, της ευνομίας και της ευταξίας. Τρίτον, δρομολόγηση Συντακτικής Συνέλευσης για την αναθεώρηση του Συντάγματος.

Αυτός είναι ο άμεσος ρόλος των αντί-μνημονιακών πολιτικών δυνάμεων που πρέπει να υπερψηφιστούν: Όχι να κυβερνήσουν με συμβατικό τρόπο αλλά να «συγκυβερνήσουν» έμμεσα επί συγκεκριμένης ατζέντας. Να συμφωνήσουν για μια αμιγώς αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση εθνικής σωτηρίας στην οποία θα μπορούσαν να πρωταγωνιστήσουν αδιάφθορα και αξιόπιστα πολιτικά πρόσωπα κύρους και όχι τεχνοκράτες ή άτομα βεβαρημένα με πολιτικά εγκλήματα του πρόσφατου παρελθόντος.

Αυτή θα είναι η μεγάλη προσφορά τους και όχι να κάτσουν πάνω σε κάποιες εξουσιαστικές καρέκλες. Αυτό σημαίνει υπέρβαση: Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», το «ΚΚΕ», ο «Συνασπισμός», η «Κοινωνική Συμφωνία», το «ΟΧΙ»,  για παράδειγμα, δεν θα θελήσουν τα στελέχη τους να καταλάβουν, κατ’ ανάγκη, κυβερνητικούς θώκους, αλλά μόνο να ορίσουν την πολιτική ατζέντα της εντολοδόχου αντί-μνημονιακής μεταβατικής διακυβέρνησης.

Αυτό, λογικά, θα πρέπει να θέλουν οι αντί-μνημονιακές δυνάμεις. Ούτως ή άλλως η επιλογή είναι μονόδρομος: Μια σωτήρια μετάβαση προς την ομαλότητα που θα επιτύχει μια αποτελεσματική αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση συγκεκριμένου σκοπού. Λογικά θα έχει την στήριξη ή την ανοχή όσων θέλουν μια βιώσιμη διέξοδο από την κρίση. Πιθανότατα μια τέτοια ανοχή και στήριξη να προέλθει όχι μόνο από τις παρούσες αντί-μνημονιακές δυνάμεις αλλά και από εγκλωβισμένα αντί-μνημονιακά στελέχη του παλαιοκομματισμού και των εξαπτερύγων τους. Η ήττα τους θα οδηγήσει στην ανασυγκρότηση και ανανέωση του πολιτικού σκηνικού.

Αντίστροφα, εάν κυβερνήσει ξανά ο παλαιοκομματισμός αναπόδραστα θα έχουμε ταχύρυθμο φαύλο κύκλο ύφεσης, ακόμη μεγαλύτερη πτώχευση, ακόμη πιο στυγνές αντί-κοινωνικές αποφάσεις, κοινωνική έκρηξη και ίσως απεγνωσμένες προσπάθειες κοινοβουλευτικής δικτατορίας των αδίστακτων μνημονιακών δραστών και των εξαπτέρυγών τους.

Όπως και πολλοί άλλοι τυγχάνει να γνωρίζω ότι, με σκοπό να συγκροτηθεί μια αντί-μνημονιακή μετάβαση, υπήρξαν ήδη επαφές αντι-μνημονιακών δυνάμεων με σημαντικές, αδιάφθορες και αυτοδύναμες διακεκριμένες προσωπικότητες μεγάλου κύρους και μεγάλων ικανοτήτων που σταδιοδρομούν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Υπό τις περιστάσεις, αυτός είναι ο σωστός προσανατολισμός για τη συγκρότηση μιας υπεύθυνης μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης εθνικής σωτηρίας.

Οι συνθήκες έκτακτης ανάγκης στην οποία μας έφερε ο αποδεδειγμένα ανήμπορος παλαιοκομματισμός απαιτεί όχι αναρχία και χάος ή μικρόψυχες και μικρόμυαλες παλαιοκομματικές νοοτροπίες γαντζώματος σε εξουσιαστικούς θώκους, αλλά υπεύθυνη και συντεταγμένη διαχείριση μιας πολιτικής μετάβασης στην ομαλότητα και σε έναν νέο βιώσιμο προσανατολισμό με γνώμονα τη δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία. Εκτιμώ ότι, όλες οι γνήσιες αντί-μνημονιακές δυνάμεις, χωρίς δεύτερη σκέψη αυτό θέλουν.

Η αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση είναι όντως το κρισιμότερο ζήτημα γιατί θα πρέπει με υπευθυνότητα να διαφυλάξει το κράτος, να περιφρουρήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να αποκαταστήσει την ομαλότητα μεταξύ διακυβέρνησης και πολιτών και μεταξύ Ελλάδας και τρίτων.

Αποστολή της όπως είπαμε είναι να επιτύχει αυτό που ο δικομματισμός ομολόγησε πως δεν μπορεί να κάνει όταν υπέγραψε το δεύτερο μνημόνιο και όταν κινδυνολογώντας έθεσε κίβδηλα και ψεύτικα εκβιαστικά διλήμματα, όπως «δραχμή ή ευρώ», «μνημονιακή υποδούλωση ή πτώχευση και εμφύλιος». Τέτοια διλήμματα είναι πολιτικά ανεύθυνα, δεν μας αξίζουν και δεν αρμόζουν σε ελεύθερες και πολιτισμένες κοινωνίες.

Η εντολοδόχος αντί-μνημονιακή μεταβατική διακυβέρνηση θα διασφαλίσει την κοινωνική συνοχή και θα προχωρήσει σε μια ισόρροπη διαπραγμάτευση με τους τρίτους και κυρίως με τους συνεταίρους μας στην ΕΕ, από την οποία όχι μόνο δεν πρέπει να αποχωρήσουμε αλλά και της οποίας θα πρέπει να γίνουμε οι σημαιοφόροι μιας μεγάλης μεταρρύθμισης και ενός ριζικού πολιτικού εξορθολογισμού. Όσον αφορά το πολιτικό μας σύστημα, το ανανεωμένο πολιτικό σύστημα καλό θα ήταν να δρομολογήσει, όπως προαναφέραμε, μια Συντακτική Συνέλευση αναθεώρησης του Συντάγματος.

Η απόφαση για μια νέα αφετηρία και για μια νέα λελογισμένη πορεία θα πρέπει να ληφθεί την 6η Μαίου. Τώρα ή ποτέ. Στις 6 Μαίου οι Έλληνες είτε θα υποκύψουν στην πολιτική τρομοκρατία και στις ανασφάλειές τους είτε θα «επαναστατήσουν» δημιουργώντας μια νέα αφετηρία για μια νέα ελεύθερη και ολοένα πιο δημοκρατική διαδρομή.

Τερματίζοντας με την ψήφο τους τον λαθρόβιο παλαιοκομματισμό οι πολίτες, επιπλέον, προσφέρουν σωσίβιο σε εκείνα τα στελέχη του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού τα οποία με όρους δημόσιου συμφέροντος είναι ενδεχομένως, όπως είπαμε, πολιτικά ορθολογιστές πλην εγκλωβισμένοι στο απερχόμενο σάπιο παλαιοκομματικό σύστημα.

Τουτέστιν, οι πολίτες με αντί-μνημονιακή ψήφο μπορούν να απελευθερώσουν όλα τα υγιή πολιτικά στελέχη όλων των παρατάξεων δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία να συμμετέχουν σε μια ριζική πολιτική ανασύνταξη και πολιτική ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Μόνο έτσι μετά τις εκλογές θα έχουμε ένα ανανεωμένο και ορθολογιστικό πολιτικό προσωπικό. Ήδη τα πρώτα βήματα έγιναν με όσους όντας πιο θαρραλέοι και αποφασιστικοί δεν ψήφισαν το μνημόνιο.

Η ριζική πολιτική ανασύνταξη είναι υπό τις συνθήκες αυτό που θέλει κάθε εχέφρων και ορθολογιστής Έλληνας. Λογικά και ορθολογιστικά σκεπτόμενοι, αυτός θα πρέπει να είναι και ο σκοπός των νέων πολιτικών ρευμάτων που δημιουργήθηκαν πρόσφατα αλλά και ιστορικών πολιτικών χώρων όπως το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ, εξάλλου, ίσως είναι καιρός να κάνει μερικά ακόμη ξεκάθαρα βήματα με όρους εθνικής ανεξαρτησίας. Πεποίθησή μου είναι ότι το ΚΚΕ στη δύσκολη αυτή συγκυρία θα συν-λειτουργήσει με συγκλίνοντα τρόπο με τις άλλες αντί-μνημονιακές δυνάμεις για μια σωτήρια μετάβαση. Όριο είναι ο ουρανός για ειρηνικούς αγώνες κοινωνικής δικαιοσύνης μέσα σε ένα αληθινά δημοκρατικό, ελεύθερο και ανεξάρτητο Ελληνικό κράτος.  

Οι ναυαγοί του πολιτικού προσωπικού του απερχόμενου παλαιοκομματισμού βρήκαν σωσίβιο, τονίζουμε, στην κινδυνολογία και στην πολιτική τρομοκρατία. Οι Έλληνες πολίτες όμως πρέπει να σκεφτούν την ελευθερία τους και τη δημοκρατία τους και να αποτινάξουν τους εκβιασμούς. Δεν υπάρχει τίμημα για την ελευθερία τους και τη δημοκρατία τους και ας μην το ανακαλύψουν αργά. Οι παλαιοκομματικοί υπαίτιοι του ολισθηρού κατήφορου της πατρίδας μας, ασκούν πολιτική τρομοκρατία και κινδυνολογούν ασύστολα και ανεύθυνα. Συνεχίζουν να δημιουργούν ανασφάλειες στους πολίτες περί μιας δήθεν αναπόφευκτης –αν αυτοί φύγουν– άτακτης πτώχευσης.

Όμως, η άτακτη πτώχευση σίγουρα θα επέλθει, αν αυτοί μείνουν στην εξουσία. Θέλουν, οι αφιλότιμοι, πάση θυσία να συνεχίσουν να κάθονται στις εξουσιαστικές καρέκλες για μερικούς μήνες ακόμη. Δεν διστάζουν να γίνουν κήρυκες της πτώχευσης της οποίας η έλευση είναι δεδομένη εάν οι ένοχοι που συνομολόγησαν το ξενοκρατικό και αδιέξοδο μνημόνιο παραμείνουν στην εξουσία συγκυβερνώντας μαζί με τα εξαπτέρυγά τους.

Απερίσκεπτα, καλλιεργούν στον λαό την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσουν να μακροημερεύσουν στην εξουσία υφαρπάζοντας την ψήφο των Ελλήνων με πολιτική τρομοκρατία και δημιουργώντας επίπλαστες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Κάτι τέτοιο όμως δεν λαμβάνει υπόψη ότι το θανατηφόρο μνημόνιό τους αναπόδραστα οδηγεί σε κοινωνική έκρηξη και άτακτη πτώχευση, τραγική εξέλιξη που αυτοί προκαλούν και την οποία ούτε μια «κοινοβουλευτική δικτατορία» δεν θα συγκρατήσει.

Κίβδηλες, ψεύτικες, υποκριτικές και επικίνδυνες είναι οι υποσχέσεις του παλαιοκομματισμού. Βασικά μας λένε το εξής: Θα συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και θα συνεχίσουμε να βυθιζόμαστε στην ύφεση αλλά θα επιβιώσουμε με μισθούς Σομαλίας. Επίσης ότι κάποιοι εγχώριοι πελατειακά λειτουργώντας θα έχουν τη δυνατότητα να γίνουν μεταπράτες των ξένων που θα εξαγοράζουν μαζικά τον δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο.

Όλα αυτά βέβαια είναι ελεεινά, ανέφικτα, σπασμωδικά, επικίνδυνα και δηλωτικά για το πόσο επικίνδυνος έγινε ο σάπιος και φαυλοκρατικός παλαιοκομματισμός.

Οι Έλληνες, εν τέλει, δεν θέλουν δώρα. Ούτε κινδυνεύουν να πάθουν οτιδήποτε, αν αρχίσουν να δαπανούν ό,τι παράγουν. Βέβαια, αν μιλήσει κανείς όχι με μέλη του σκληρού δικομματικού πελατειακού πυρήνα αλλά με γνήσιους νοικοκυραίους που αποτελούν και τη συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων θα τους πουν ότι μπορούν να ζήσουν και να ξοδεύουν πολύ λιγότερα, αν είναι να διασωθεί η πατρίδα, η αξιοπρέπειά τους, η ελευθερία τους και η δημοκρατία.

Υπέρτατες και έσχατες λογικές κάθε κοινωνίας ήταν και θα συνεχίσουν να είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, νοούμενη ως εθνική ανεξαρτησία, και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, νοούμενη ως φορά κίνησης προς γνήσια πολιτική ελευθερία. Κανένα τίμημα, καμιά θυσία και καμιά δεύτερη σκέψη δεν χωρεί όσον αφορά αυτά τα υπέρτατα και έσχατα αγαθά. Εν τούτοις, αυτές οι έσχατες λογικές ακυρώθηκαν από τα μέλη του σάπιου παλαιοκομματικού συστήματος. 

Τα Ελληνικά νοικοκυριά παράγουν αρκετά για να μην κινδυνεύουν «οι μισθοί, οι συντάξεις και η προμήθεια φαρμάκων» –όπως ανέντιμα ισχυρίζονται οι δράστες του μνημονίου– αν μια υπεύθυνη και αξιόπιστη διακυβέρνηση σταματήσει να πληρώνει τους τοκογλύφους και διαπραγματευτεί τις υποχρεώσεις σε μια νέα ορθολογιστική βάση.

Οι τάσεις, επιπλέον, δείχνουν ότι και στην Ευρώπη η επάνοδος στη λογική και στον οικονομικό και πολιτικό ορθολογισμό είναι το κυρίαρχο αίτημα των περισσοτέρων. Μια τέτοια επάνοδος είναι αναγκαία και αναπόφευκτη, αν είναι να μην διαλυθεί η ΕΕ. Αν βέβαια για εγγενείς λόγους και αντιφάσεις η ΕΕ αυτοδιαλυθεί, ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν πρέπει να βρει την Ελλάδα υπό αποικιοκρατικό ζυγό που θα εποπτεύει μια αδίστακτη εγχώρια κοινοβουλευτική δεσποτεία.

Αν λοιπόν υποκύψουμε στην πολιτική τρομοκρατία και στην ανεύθυνη κινδυνολογία τη στιγμή που δημιουργούνται νέες πολιτικές συνθήκες στην Ευρώπη, εμείς θα βρεθούμε χειροπόδαρα δεμένοι με το επαχθές, καταχρηστικό και παράνομο μνημόνιο και τους χρεοκοπημένους πολιτικούς στον σβέρκο μας. Πολιτικούς που αποδείχθηκαν ανίκανοι να διαπραγματευτούν ακόμη και τα πιο απλά και πιο λογικά πράγματα.

Ανθρώπους των οποίων η πολιτική ανικανότητα δημιούργησε σύνδρομα Τιτανικού με αποτέλεσμα να σπεύδουν αδιαμαρτύρητα και να υπογράφουν το ένα μετά το άλλο μνημόνιο που τους σέρβιραν πολιτικά ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες. Ως και να μην ήσαν αντιπρόσωποι ενός ανεξάρτητου κράτους μέλους της ΕΕ.


* Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πειραιώς                                            ΠΗΓΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια: